
Ο Χαλ Χάρτλεϊ, κορυφαία προσωπικότητα του ανεξάρτητου αμερικάνικου κιν/φου των 90ς , για άλλη μια φορά τα κάνει όλα μόνος του- σενάριο (βραβείο καννών 98), μουσική, σκηνοθεσία, παραγωγή. Στην εμπορικότερη και μια από τις καλύτερες ταινίες του το θέμα και πάλι είναι οι ανθρώπινες σχεσεις, τα όνειρα, οι αξίες και τα αδιέξοδα "απλών ανθρώπων" όπως αυτά εκδηλώνονται μέσα στο αμερικανικό πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό πλαίσιο και ταυτόχρονα είναι ένας διαλογισμός πάνω στην τέχνη, την πολίτική, τον πολιτισμό και την μαζική κουλτούρα. Το μεγάλο ατού τις ταινίας είναι το πρωτότυπο πλούσιο σενάριο, οι - every word matters-διάλογοι, το πανέξυπνο χιούμορ και η απουσία οποιοδήποτε κλισέ. Η αποστασιοποιημένη λιτή σκηνοθεσία αφήνει τα διάφορα τρελά σκηνικά να συμβαίνουν με απόλυτη φυσικότητα (με μια κρυφή μελανχολία) ενώ εξαίρετες είναι και οι αυτοσχεδιαστικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών. Μια γλυκόπικρη (σχεδόν) κωμωδία με ιδιαίτερο ύφος που δεν κουράζει ποτέ (παρά την αποτρεπτική της διάρκεια-137 min) μέχρι το λυτρωτικό και συγκινητικό φινάλε .Αν και η δεκαετία του 90 ήταν πολύ παραγωγική για τον Hartley, από το 2000 και μετά δεν έχει να υποδείξει κάτι αξιόλογο.