Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Henry Fool (1997)

Ο Σάιμον είναι ένας νεαρός, δειλός, αντικοινωνικός, απαθής, ανέκφραστος σκουπιδιάρης που ζει με την καταθλιπτική μητέρα του και την σεξομανή αδελφή του σε ένα άθλιο διαμέρισμα ενός φτωχού προαστίου της Νέας Υόρκης. Την μονότονη ζωή τους θα ταράξει ο νέος ενοικιαστης του υπογείου. O Henry -πρόσφατα αποφυλακισμένος, μποέμ, αυθάδης, μεθύστακας, ψευτοδιανοούμενος  - γράφει τα απομνημονεύματα του, ένα μείγμα ποίησης, φιλοσοσοφίας, πολιτικής και πορνογραφήματος που "όταν το τελειώσει θα ανoiξει μια τεράστια τρύπα στην αντίληψη του κόσμου". Θα γίνει μέντορας του Σάιμον, θα τον εμπνεύσει και θα τον ενθαρρύνει να εξελίξει την ποιητική γραφή του. Το αποτέλεσμα είναι ένα αισχρό σκατολογικό ποίημα που όταν κάποιο μέρος του θα δημοσιευτεί στο ίντερνετ θα προξενήσει τρομερές αντιδράσεις από το σύνολο της κοινωνίας και των media. H κακή διαφήμιση μονό κακό δεν θα του κάνει και θα τον οδηγήσει μέχρι το νομπέλ λογοτεχνίας.
Ο Χαλ Χάρτλεϊ, κορυφαία προσωπικότητα του ανεξάρτητου αμερικάνικου κιν/φου των 90ς , για άλλη μια φορά τα κάνει όλα μόνος του- σενάριο (βραβείο καννών 98), μουσική, σκηνοθεσία, παραγωγή. Στην εμπορικότερη και μια από τις καλύτερες ταινίες του το θέμα και πάλι είναι οι ανθρώπινες σχεσεις, τα όνειρα, οι αξίες και τα αδιέξοδα "απλών ανθρώπων" όπως αυτά εκδηλώνονται μέσα στο αμερικανικό πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό πλαίσιο και ταυτόχρονα είναι ένας διαλογισμός πάνω στην τέχνη, την πολίτική, τον πολιτισμό και την μαζική κουλτούρα. Το μεγάλο ατού τις ταινίας είναι το πρωτότυπο πλούσιο σενάριο, οι - every word matters-διάλογοι, το πανέξυπνο χιούμορ και η απουσία οποιοδήποτε κλισέ. Η αποστασιοποιημένη λιτή σκηνοθεσία αφήνει τα διάφορα τρελά σκηνικά να συμβαίνουν με απόλυτη φυσικότητα (με μια κρυφή μελανχολία) ενώ εξαίρετες είναι και οι αυτοσχεδιαστικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών. Μια γλυκόπικρη (σχεδόν) κωμωδία με ιδιαίτερο ύφος που δεν κουράζει ποτέ (παρά την αποτρεπτική της διάρκεια-137 min) μέχρι το λυτρωτικό και συγκινητικό φινάλε .Αν και η δεκαετία του 90 ήταν πολύ παραγωγική για τον Hartley, από το 2000 και μετά δεν έχει να υποδείξει κάτι αξιόλογο.

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Lord of the Flies (1963)

Μια επικείμενη καταστροφή απειλεί το Λονδίνο. Ομάδα σχολιαρόπαιδων διαφεύγει με αεροπλάνο το οποίο προσγειώνεται αναγκαστικά σε ένα έρημο τροπικό νησί. Τα παιδιά προσπαθούν να αυτοοργανωθούν και να επιβιώσουν. Ελεύθερα από την κηδεμονία των μεγάλων απολαμβάνουν αρχικά την πρωτόγνωρη περιπέτεια όμως ο καιρός της αθωότητας τελειώνει απότομα. Η έμφυτη τάση για επιβολή και ο φόβος μπροστά στο άγνωστο θα φέρουν διαχωρισμούς και συγκρούσεις. Τα πιο πολιτισμένα παιδιά της ανώτερης τάξης γινονται κυνηγοί των αδύναμων παιδιών -το μίσος και η βία θα κυριαρχήσουν και η μικρή τους κοινωνία θα εκφυλιστεί σταδιακά σε αγέλη αγρίων.
Μεταφορά του κλασσικού μυθιστορήματος του νομπελίστα William Golding (1911-1993) με τον ίδιο τίτλο. Η αλληγορία είναι προφανής, τα νοήματα πολλά. Μια αποδόμηση-ψυχογράφημα της κοινωνίας με ήρωες μικρά αγόρια που μοιραία αναπαράγουν την συμπεριφορά και τα πρότυπα των ενηλίκων. Καμιά ελπίδα. Οι ήρωες και οι σχέσεις που αναπτύσσονται αποτελούν αντανάκλαση του πραγματικού κόσμου ενώ η ματαιότητα αναδεικνύεται μέσα από κάθε διάλογο ή γεγονός. Γυρισμένο από τον Peter Brook σε ημι-ντοκιμαντερίστικο ύφος με ασπρόμαυρη φωτογραφία που τονίζει την απαισιόδοξη οπτική του βιβλιου.

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Intacto (2001)

Η τύχη είναι χάρισμα. Μπορεί να αποκτηθεί. Μπορεί και να χαθεί με το άγγιγμα κάποιου πιο τυχερού ανθρώπου. Ένας ληστής τράπεζας -μοναδικός επιζών αεροπορικού δυστυχήματος με 236 νεκρούς- καταδιώκεται από μια αστυνομικό, τη μόνη που γλίτωσε από μοιραίο τρακάρισμα. Οι δρόμοι τους θα διασταυρωθούν με αυτόν ενός άνδρα, που έχει χάσει πλέον το χάρισμα και ζητάει μόνο εκδίκηση.

Χαμηλών τόνων ισπανικό θρίλλερ απο τον πρωτοεμφανιζόμενο Juan Carlos Fresnadillo (28 Weeks Later (2007). Πατά κυρίως στη δυνατή και πρωτότυπη σεναριακή του ιδέα που θεωρεί την τύχη -ιδιότητα- αγαθό και ακολουθεί διάφορους παίχτες μιας μυστικής κοινωνίας που τζογάρουν την τύχη τους σε παράξενα τυχερά και ριψοκίνδυνα παιχνίδια. Ο άθικτος (ελλ.τίτλος) θα αναμετρηθεί με τον πιο τυχερό άνθρωπο του κόσμου-Max von Sydow- ενα εβραίο που επέζησε απο τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η πλοκή και η σκοτεινή ατμόσφαιρα υπερτερούν της δράσης, εμπλουτίζεται με τις απαραίτητες φιλοσοφικές νύξεις περί δύναμης- τύχης -μοίρας ενώ οι όποιες τρύπες στο σενάριο δεν επιβαρύνουν το τελικό αποτέλεσμα. Σκηνή ανθολογίας η σκηνή στο δάσος.

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

The Ward (2010)

σκατα.σκατα.σκατα.για γελια και για κλαματα.μοιαζει με φοιτητικη ασκηση πάνω στον καρπεντερ παρα για ταινια του ιδιου.εκνευριστική ηθοποια. μηδενικο σεναριο. ξεφτιλισμενα φτηνιαρικα τρικς. η ανατροπη στο φιναλε δεν σωζει την κατασταση. Σε κάποιους μπορεί να αρέσει για καποιους ακατανοητους λογους, αλλά οι πραγματικοί φαν του καρπε θα απογοητευτούν τρελα, θα τραβανε τα μαλλια τους, θα χτυπανε το κεφαλι τους στον τοιχο να δουν αν βγαζει ωραιο ηχο, θα νιώσουν την ύπαρξή τους να ξεπέφτει, θα σπασουν πληκτρολογια, θα φανε γυαλια,θα ξαναδουν το The Thing να ισιώσουν.το μικρο budget δεν ηταν ποτε δικαιολογία για εναν carpenter.10 φορες καλυτερο το Cigarette Burns. πιο τρυπιο και απο τουβλο.πιο αψυχος πεθαινεις.πιο αγγαρια παλι πεθαινεις.η ολη χαρα στους τιτλους αρχης μετατρεπεται σε χαρακιρι.περιμεναμε τοσα χρονια και τελικα φαγαμε σαβουρα.η μεγαλυτερη απογοητευση του ηδη ξεφτιλισμένου 11.

1.Αλλα μιας και το θεμα ειναι τα ψυχιατρεια ας θυμηθουμε

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Dracula (1931)

Η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Ιρλανδού Μπραμ Στόκερ "Δράκουλας"(1897) σε παραγωγή Universal Studios. Την σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο Tod Browning και στον ομώνυμο ρόλο είναι ο Bela Lugosi που νωρίτερα είχε ενσαρκώσει τον ίδιο ρόλο στο Broadway. Ο Lugosi σε μια αξεπέραστη ερμηνεία κέρδισε ύπουλα τον θεατή με τον γοητευτικό, αριστοκρατικό του αέρα και την βαριά ουγγρική του προφορά απαγγέλοντας με λυρισμό μακάβριες ατάκες μέσα από ιστούς αράχνης. Η ταινία ήταν από τις πρώτες που γυρίστηκαν στον ομιλούντα κινηματογράφο, οι ηθοποιοί δεν είχαν εξοικειωθεί με την αλλαγή αυτή και για αυτό οι κινήσεις και οι γκριμάτσες τους θυμίζουν βωβό κινηματογράφο. Ο Δράκουλας σημείωσε εντυπωσιακή επιτυχία και μάλιστα την εποχή του Κραχ. Από το 1931 και μετά γυρίστηκαν πάνω από 160 ταινίες με τον ίδιο χαρακτήρα. Για πολλούς θεωρείτε η καλύτερη μεταφορά και ο Lugosi ο καλύτερος δρακουλας. Ο Tod Browning συνέχισε να σπέρνει τον τρόμο και να σοκάρει το κοινό με το αξεπέραστο Freaks (1932) ενώ ο Lugosi ταυτίστηκε με τον ρόλο που τον καθιέρωσε και συμμετείχε σε αρκετές ταινίες τρόμου και μυστηρίου. Θα ξανασυνεργαστούν στην τελευταία ταινία του Browning "Mark of the Vampire" (1935). Ο Lugosi προς το τέλος της ζωής του ζούσε μόνος, εξαρτημένος από τα ναρκωτικά και πρωταγωνίστησε στις ταινίες του Εd Wood. Πέθανε στις 16 Αυγούστου 1956 και κηδεύτηκε με τη μπέρτα του Δράκουλα.

1.

Σάββατο 11 Ιουνίου 2011

Ed Wood (1994)

Ο Ed Wood έμεινε στη ιστορία του κινηματογράφου ως ο «χειρότερος σκηνοθέτης του κόσμου». Στη δεκαετία του 50, γύρισε ταινίες που σήμερα χαρακτηρίζονται παρωδίες. Λάτρευε την σκηνοθεσία και ο κινηματογράφος ήταν η ζωή του. Ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους στην ζωή του και πρωταγωνιστής στις ταινίες του ήταν ο Bela Lugosi.
H μοναδική του ταινία του Tim Burton που πατά σε χαρακτήρες και όχι στο στυλ και την ατμόσφαιρα είναι ένας φόρος τιμής για τον αγαπημένο του σκηνοθέτη. Έναν ονειροπόλο ετεροφιλόφιλο τραβεστί παθιασμένο με το σινεμά που παρά την έλλειψη ταλέντου και budget κατάφερνε με τον δικο του d.i.y. τρόπο να γυρίζει ταινίες που αργότερα θα γινόταν η αιτία της εμφάνισης του όρου B-movies. Το ακραίο πάθος του για τον κινηματογράφο, η εκκεντρικότητα και η παραδοξότητα του Τίτλου τον ακολούθησε σε όλη του την πορεία στο Hollywood.
Από το αυτοβιογραφικό Glen Or Glenda (1952)-μια υπεράσπιση του τραβεστισμού -στο Bride Of The Monster (1953) οπου ο Bela Lugosi υποδύεται ένα τρελό επιστήμονα που στόχος του είναι να δημιουργήσει ένα στρατό υπεράνθρωπων μέχρι το θρυλικό Plan 9 from Outer Space. Οι προσπάθειες του να βρει παραγωγούς, η φιλία του με τον ξεπεσμένο πια 74χρονο εθισμένο στη μορφίνη Bela Lugosi-ο d.i.y. τρόπος που γύρναγε τις ταινίες του, οι αυταπάτες ταλέντου, οι  εκκεντρικοι φίλοι-συνεργάτες του και η συνάντηση του με το Orson Welles-ίνδαλμα του Γουντ. H εικόνα μοιάζει με τις ασπρόμαυρες ταινίες τρόμου των 50s και η αναπαράσταση της εποχής είναι πιστικότατη. Aπολαυστικος ο Johnny Depp ως Έντ Γούντ και ο Martin Landau στον ρόλο του Bela Lugosi ενώ και το υπόλοιπο καστ είναι άψογο (+ Bill Murray). Αυτή η αστεία και συγκινήτική ωδή στην αποτυχία αν και σήμερα θεωρείται μια από τις καλύτερες ταινίες για το σινεμά δεν γνώρισε επιτυχία το 1994. "Μέσα στην ιστορία του κινηματογράφου ο Ed Wood είναι μια μοναδική και χαρακτηριστική περίπτωση, ένα παράδειγμα του ότι η αιωνιότητα δεν κερδίζεται μόνο διαμέσου του ωραίου και υψηλού, αλλά και μέσα από το ταπεινό και το άσχημο."

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Plan 9 from Outer Space (1959)

<<Προσπάθησε ξανά, μπορεί να αποτύχεις. Την επόμενη φορά μπορεί να αποτύχεις καλύτερα>>Μπεκετ

Το υπερ φιλόδοξο σχέδιο του θρυλικού Ed Wood έμεινε γνωστό ως η «χειρότερη ταινία όλων των εποχών». Μετά το Bride of the Monster (1955) και το αυτοβιογραφικό Glen or Glenda (1953) σειρά είχε το Σχεδιο 9 από το δίαστημα (ελλ.τίτλος) που του χάρισε και τον τιτλο του χειρότερου σκηνοθέτη όλων των εποχών. Αυτός ο συνδιασμός zombie, βαμπίρ και εξωγήινων θα ήθελε να είναι sci fi horror αλλά είναι ενα τεράστιο WTF. Πανωλεθρίαμβος. Με τεράστιο πολεμικό αρχειακό υλικό, μερικά βουβά πλάνα του Bela Lugosi, ένα τηλεπαρουσιαστή, ένα μέντιουμ, την Vampira (παρουσιάστρια ταινιών τρόμου σε μικρό τηλεοπτικό κανάλι), τον παλαιστή Criswell (η διασημότερη Halloween μάσκα) και σχεδόν ανύπαρκτο budget προσπάθησε να δημιουργήσει το δικό του Citizen Kane (1941). Το αποτέλεσμα είναι μια παταγώδη αποτυχία και πολλά γέλια. Κάθε σκηνή είναι τραγελαφική. Άθλια σκηνικά, καμία ηθοποιία, η μέρα γίνεται νύχτα και ξανά μέρα στην ίδια σκηνή, οι ιπτάμενοι δίσκοι-χάρτινα πιάτα-κρέμονται με κλωστές, άκυροι διάλογοι, συννεφά στο διάστημα, χάρτινα πιλοτήρια, οι εξωγήινες γυναίκες φορούν κραγιόν και η σκηνοθεσία είναι απλά ανύπαρκτη. Ο Bela Lugosi πεθαίνει τη δεύτερη μέρα των γυρισμάτων και τον ντουμπλάρει κάποιος που δεν του μοιάζει καθόλου καλύπτοντας το πρόσωπο του με την κάπα του δράκουλα. Αφέλεια, ασχετοσύνη και ερασιτεχνισμός σε όλα τα επίπεδα. Εδώ κολλάει η έκφραση "είναι όλα λάθος". Αυτό που λες so bad its good. Εκτιμάς βέβαια τις σοβαρές, θαρραλέες και ειλικρινείς προθέσεις του, το ότι είναι απ'τις πρώτες ταινίες που παίρνει ανοιχτά το μέρος των εξωγήινων θεωρώντας τον άνθρωπο ένα καταστροφικό ιό που απειλεί ολόκληρο το σύμπαν και οτι τελικά κατάφερε να πετύχει έστω και αποτυγχάνοντας.

1.'Ιρος, οι γήινοι πλησιάζουν σ' αυτό που φοβόμαστε. Αφού δε μας ακούν,ούτε μας σέβονται...θα πιστέψουν στις δυνάμεις μας σαν δουν νεκρούς να περπατούν... που αναστήθηκαν μέσω της ανάπτυξής μας. Μόλις μαζέψεις αρκετούς νεκρούς,άφησέ τους στις πρωτεύουσες
2.trailer

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

The Greatest Opening Scene (5)




A Clockwork Orange (1971)

Tetsuo: The Bullet Man (2009)

Ο αμερικάνος Άντονι ζει στο Τόκιο με την οικογένεια του.Ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα θα στοιχίσει τη ζωή του γιου του.Ένας μανιώδης θυμός καταλαμβάνει το μυαλό του, ενώ το σώμα του υποβάλλεται σε μια παράξενη μετάλλαξη. Η σάρκα του μετατρέπεται σε μέταλλο και μια απίστευτη ποικιλία από όπλα αρχίζουν να βγαίνουν μέσα από το σώμα του. Το τραγικό αυτό περιστατικό θα οδηγήσει τον Άντονι να ψάξει την ιστορία της οικογένειας του, ανακαλύπτοντας ότι η καριέρα του επιστήμονα πατέρα του δεν ήταν αυτή που πίστευε.

Το 2ο sequel του Τetsuo-Τhe Iron Man (1989),το cyberpunk αριστουργήμα που εκτόξευσε τον Shinya Tsukamoto στην κορυφή του cult κινηματογράφου.Και εδώ ο Tsukamoto είναι production designer, editor, cinematographer, σεναριογράφος, σκηνοθέτης και συμπρωταγωνιστής όμως οι προθέσεις, οι συνθήκες και οι καιροί έχουν αλλάξει .Το The Bullet Man μοιάζει περισσότερο με αμερικάνικο remake του Τhe Iron Man. Ψηφιακή εικόνα, ένχρωμο, αγγλόφωνο και καθαρό. Αίσχος.Το "νόημα" παραμένει το ίδιο όμως η αλληγορία και οι συμβολισμοί δεν λειτουργούν. Επεκτείνει μεν τον μύθο του tetsuo, έχει μερικές καλές σκηνές δράσης, stop-motion ακολουθίες, κολασμένη industrial μουσική από Nine Inch Nails και σχιζοφρενικό μοντάζ αλλά σαν σύνολο είναι αρκετά φτωχό. Μια απόπειρα μίμησης του αμίμητου.

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Killing Zoe (1993)

O Ζed μόλις έφτασε στο παρίσι.Θα περάσει την νύχτα με την call girl Zoe και την επόμενη μέρα θα την περάσει με τον παιδικό του φιλό δοκιμάζοντας όλων των ειδών τα ναρκωτικά.Την επόμενη θα επιχείρησουν μια μεγάλη ληστεία τράπεζας.

Tο love story μεταξύ του Zed και της Zoe διακόπτεται βίαια από την είσοδο του φίλου,ακολουθεί μια παραισθησιογόνα βόλτα στο Παρίσι και μετά έρχεται η ληστεία με μόνο σχέδιο "μπαίνουμε μέσα, παίρνουμε αυτό που θέλουμε, βγαίνουμε έξω". Φυσικά ,το σχέδιο δεν θα λειτουργήσει και η παρουσία της εργαζόμενης στην τράπεζα Zoe θα μπερδέψει τo απλό σχέδιο τους.
Ο χαρακτήρας του Zed είναι ο ίδιος με τον Lance του Pulp Fiction που τον υποδύεται πάλι ο Eric Stoltz, η Zoe είναι η Julie Delpy (Before Sunrise, Before Sunset, Broken Flowers) όμως την παράσταση κλέβει ο παιδικός φίλος και αρχηγός της συμμορίας, ψυχάκιας, εγωμανής, αδίστακτος, γάλλος Jean-Hugues Anglade (Betty Blue, Nikita). Η πρώτη heist movie των 90ς στα ταραντίνικα πρότυπα με άκυρους διαλόγους,εκκεντρικούς χαρακτήρες και βία, σε συν-παραγωγή Tarantino και σκηνοθεσία Roger Avary (συν-σεναριογραφος του Pulp Fiction,Reservoir Dogs). So 90s