The Vanishing (Spoorloos) (1988)

Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού,ένα ζευγάρι, ο Rex και η Saskia,κάνουν στάση σε ένα σταθμό εξυπηρέτησης. Η Saskia εξαφανίζεται και ο Rex αφιερώνει τη ζωή του για να βρεί τα ίχνη της. Κολλάει αφίσες με τη φωτογραφία της, εμφανίζεται στην τηλεόραση... ώσπου μετά από τρία χρόνια λαμβάνει μια κάρτα από τον απαγωγέα της ο οποίος υπόσχεται να του αποκαλύψει τι έχει συμβεί .

Στηριζόμενη στο hitchcock-ικο μοτίβο που θέλει συνηθισμένους ανθρώπους σε ασυνήθιστες καταστάσεις, μια ιστορία που θα μπορούσε να συμβεί στο καθένα , πάνω στη δύναμη της εμμονής και το κοινότυπο πρόσωπο που μπορεί να έχει το "κακο". Δυο τα βασικά πρόσωπα της ταινίας, ο Rex, προσκολλημένος στο παρελθόν, αφιερωμένος στην αναζήτηση της αλήθειας με κάθε κόστος, όχι απο ελπίδα αλλά από σεβασμό, και ο φαινομενικά φιλήσυχος οικογενειάρχης καθηγητής, προσεχτικός κατά συρροή δολοφόνος, μακριά από οποιοδήποτε κλισέ του είδους. Η αφήγηση φανερώνει σιγά σιγά τα στοιχεία των χαρακτήρων και της πλοκής δίνοντας συνεχείς εκπλήξεις. Το μυστήριο χτίζεται και αποκαλύπτεται σταδιακά, το ενδιαφέρον αυξάνεται μετά την συνάντηση τους ενώ η ερωτηση "τι πραγματικά συνέβη εκείνη τη μέρα " κρατά το σασπένς μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του αξέχαστου φινάλε. Γαλλο-ολλανδική διασκευή της νουβέλας "το χρυσό αυγό " του Tim Krabbe. Έξυπνο και ξεχωριστό, άψογα ρεαλιστικά σκηνοθετημένο, χαμηλών τόνων αλλά δυνατό, υπόδειγμα ευρωπαικού ψυχολογικού θρίλερ

1.το remake της ταινίας 5 μόλις χρόνια μετά στο hollywood ανέλαβε ο ίδιος σκηνοθετής , George Sluizer, με τους Kiefer Sutherland J.Bridges και S.Bullock.Μια άψυχη ξεφτίλα εκδοχή του πρωτότυπου,με εξωφρενικό happy end,που πάτωσε εμπορικά θάβωντας και αυτό για πάντα.

The Great Silence (1968)

Mια έγχρωμη γυναίκα προσλαμβάνει ένα μουγκό κυνηγό επικυρηγμένων να εκδικήθει για τον θάνατο του άντρα της μια συμμορία κυνηγών επικυρηγμένων.

  Ο γάλλος Jean Louis Trintignant (το      μοναδικό γουεστερν που έπαιξε) είναι ο silence,  υπερασπιστής των αθώων και αδυνάτων. Ο Loco, είναι ο διεστραμμένος Klaus Kinski (στον καλύτερο western ρόλο του), ένας αδίστακτος κυνηγός επικυρηγμένων που "κάνει μόνο το καθήκον του, όπως ορίζει ο νόμος", διορισμένος μαζί με την συμμορία του από τον Pollycot, τοπικο άρχοντα που ασκεί επιρροή  σε μια αποκλεισμένη κοινωνία χωρικών που αναγκάζονται να παρανομήσουν για να επιβιώσουν. 

    Ο Sergio Corbucci με το Django (1966) άνοιξε τους ορίζοντες του spaggeti western εισάγοντας στο είδος πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα και θέτοντας υψηλότερα όρια στη βία. Εδώ προσθέτει άλλη μια καινοτομία, δεν υπάρχει ήλιος και έρημος, μόνο χιονισμένα τοπία και οι καλοί δεν κερδίσουν πάντα.Το παγωμένο τοπίο δένει με την αίσθηση μισανθρωπιάς και παράνοιας που είναι διάχυτη σε ολόκληρη την διάρκεια της ταινίας και η μουσικάρα του ΕNNIO MORRICONE προσθέτει σε λυρισμό και ατμόσφαιρα. Aπό τα καλύτερα μη Leone spaggeti, πολύ βίαιο για την εποχή του με πολλούς σκοτωμούς, μηδενισμό και αίμα, και ένα πρωτότυπο, σοκαριστικό, απαισιόδοξο, σαδιστικό, νομιμόφρονο φινάλε

Shock Corridor (1963)

Νεαρός εγωμανής δημοσιογράφος εισέρχεται σε ψυχιατρείο ως ασθενής για να πλησιάσει τους 3 μάρτυρες/τρόφιμους ενός μυστήριου φόνου. Ο ένας θύμα τoυ κομφορμισμού και της αντικουμουνιστικής μανίας, ο άλλος είναι ο μοναδικός νέγρος φοιτητής σε πανεπιστήμιο του Νότου, πιστεύει οτι είναι λευκός και είναι οπαδός της "λευκής κυριαρχίας" και της ΚΚΚ και ο άλλος είναι νομπελίστας φυσικός, δούλεψε στην ατομική βόμβα και τώρα έχει μυαλό μικρού παιδιού. Θα καταφέρει να υποστεί τον εγκλεισμό και τις σκληρές συνθήκες διαβίωσης, ώστε να παρεί την απάντηση στο "ποιός σκότωσε τον Σλόαν" και να αναγνωριστεί επιτέλους ως ευσυνείδητος μάχιμος δημοσιογράφος που αποκαλύπτει τις προτώγονες πρακτικές των ψυχιατρείων και να πάρει το Pulitzer ή θα γίνει και το δικό του μυαλό πολτός?
 Το ψυχιατρείο ως μικρογραφία της αμερικής, οι τρόφιμοι ως πολίτες της, οι δεσμοφύλακες και γιατροί ως ο κρατικός μηχανισμός και η τρέλα ως φυσικό επακόλουθο του αμερικάνικου ονείρου/ εφιάλτη. Αλληγορία, με ύφος αστυνομικού φιλμ νουάρ,  με έξυπνα κόλπα στον ήχο και στο μοντάζ, διάχυτη παράνοια στην ατμόσφαιρα και με "κατευθείαν στο ζητούμενο" αφήγηση, για τις ακρότητες και την υποκρισία της μετά Β.Π.Π. αδίστακτης αμερικανικής κοινωνίας που υποκύπτει στο βάρος και τις ενοχές της υποσχόμενης "επιτυχίας". Κλασσικό cult b movie από το μέλλον που θεωρήθηκε σκουπίδι με αδέξιες καλλιτεχνικές αξιώσεις. Ο Fuller (παραγωγός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης) πάντα ανεξάρτητος, αντισυμβατικός, επιδραστικότατος, ελεύθερος από τις συμβάσεις του hollywood, θα έμενε για πάντα στην αφάνια αν δεν τον αναδείκνυαν κάποιοι μανιακοί του σινεμά όπως οι Godard και Wenders και αργότερα οι Scorsese, Tarantino και Jarmusch

Amer (2009)

Διαφημίστηκε σαν art horror,avant guard, neo giallo από βέλγιο, ένα τεχνικό στολίδι που ψάχνει το άσπιλο στιλ του Bunuel και λοιπές παπαριές.....
Ένα τίποτα στολισμένο με αισθητική giallo. 90 λεπτά άσκηση ύφους ανευ νοήματος. Η παντελής απουσία πλοκής το καθιστά γρήγορα βαρετό, το δανεισμένο soundtrack από κλασσικά giallo δεν ταιριάζει με την εικόνα και το κάνει αστείο ενώ η επιδεκτική κινηματογράφηση των Cattet – Forzani σε εκνευρίζει.
Σαβούρα με καλό marketing.Τον πούλο.
Μια αρπαχτή για το Screamin' Athens Horror Film Festival 2011.

ΚΑΘΑΡΣΗ 2010

Ο πρωην μπάτσος Έστεμπαν έρχεται στην Αθήνα. Μένει μαζί με τον ανάπηρο θείο του και αναζητά δουλειά. Ο διευθυντής ασφάλειας του αναθέτει ανεπίσημα να καθαρίσει 2 άτομα του υποκόσμου με ισχυρές πλάτες. Ο Έστεμπαν αργότερα γίνεται στόχος του υπόκοσμου αλλά και των αφεντικών του.

Η πρώτη ουσιαστικά δουλειά του Μπόγρη είναι σαφέστατα επηρεασμένη από cult ταινίες προηγούμενων δεκαετιών και αποτελεί μια ιστορία διαφθοράς, προδοσίας και εκδίκησης με φόντο τη σχέση οργανωμένου εγκλήματος και κράτους, τοποθετημένη σε μια επικίνδυνη και αφιλόξενη αθήνα.

Βρώμικη b-movie αισθητική, ωμός ρεαλισμός, αυτοσαρκασμός, αυτοσχεδιασμός, υπερβολές, χιούμορ και αξιόλογο καστ : Στεφανάκης, Μουρίκης, Ξυκομηνός, Νάτσιος, Αλεξανδρής, Οικονομίδης και οι θρυλικοί πρώην πορνοσταρς Τίνα Σπάθη και Τέλη Σταλόνε σε ρόλους μπατσίνας και υπουργού δημόσιας τάξης αντίστοιχα. Εντυπωσιακός ο φόνος με κάρφωμα δονητή στο μάτι, ο ακρωτηριασμός πέους και τα καντήλια που στολίζουν τους διαλόγους αλλά λείπει η ατμόσφαιρα και η "ζωντανή" δράση. Kαταφέρνει να διατηρεί συνεχώς το ενδιαφέρον της με σεναριακές ανατροπές και αρκετό χαβαλέ αλλά σε μια low budget -do it yourself- παραγωγή δύσκολα κρύβονται οι αδυναμίες της. Μοναδική, τολμηρή και διαφορετική περίπτωση για το εγχώριο σινεμά, απευθύνεται κυρίως σε αυτούς που μπορούν να εκτιμήσουν τέτοιες προσπάθειες και στέκει σαν υπόσχεση για το μέλλον. Αγνοήθηκε από την εγχώρια διανομή, παίχτηκε μόνο σε ένα σινεμά και κυκλοφορεί σε dvd

Stoned by Dawn

http://radiourgia.squat.gr/

Diva (1981)

Ένας νεαρός Παριζιάνος κούριερ έχει εμμονή με μια αφροαμερικανίδα ντίβα της όπερας η οποία αρνείται να ηχογραφηθεί. Tην ηχογραφεί παράνομα. H κασέτα μπερδεύεται με μια αντίστοιχη (αποδεικτικό στοιχείο υπόθεσης δολοφονίας). Θα βρεθεί διωκόμενος από δύο ταϊβανέζους μαυραγορίτες για την 1η κασέτα και από το παρακράτος της αστυνομίας για την 2η . Θα τον βοηθήσουν μια βιετναμέζα μοντέλα μικροκλέφτρα και ένας μποέμ "φιλόσοφος"...

Το πάθος με τη φόρμα , η λατρεία της εικόνας , το στυλ ως νόημα και αντίστροφα , η άρνηση των έννοιών "υψηλή" και "λαική" κουλτούρα/τέχνη και η παιχνίωδης μίξη τους είναι τα κύρια χαρακτηριστικά τoυ "2ου νέου κύματος" (Cinema Du Look). Χωρίς ξεκάθαρες πολιτικές κατευθύνσεις αντιπροσώπευε τις υπο-κουλτούρες της περιθωριοποιημένης νεολαίας της γαλλίας του Μιτεράν και εγκαινιάστηκε με την πρώτη ταινία του Ζαν Ζακ Μπενέ (γνωστός κυρίως για το Betty Blue(1986).Αρχικά θάφτηκε και πάτωσε εμπορικά αλλά μετά την επιτυχία της στην αμερική κέρδισε τον σεβασμό που της αξίζε και γρήγορα απέκτησε φανατικό κοινό.

Όπερα, εξουσία, κερδοσκόποι και περιθωριακοί - 4 διαφορετικοί κοσμοι συναντιούνται σε ένα σάπιο και αντιφατικό Παρίσι με επίκεντρο έναν φτωχό groupie. Σκηνικά, διάλογοι, τοποθεσίες, φωτογραφία, χαρακτήρες, story και σκηνοθεσία υπηρετούν ένα γενναιόδωρο σινεμά που αρνείται το γαλλικο "σοβαρό" ύφος όπως ακριβώς οι ήρωες αρνούνται τα στεγανά της κοινωνίας και δίνεται στις εμμονές του όπως ο πρωταγωνιστής. Αισθητικά κινείται απο τη "βρωμιά" του κοινωνικού περιθωρίου μέχρι την διαφημίση, και απ'την τέχνη του σαντουιτς στην όπερα. Ένα σύμπλεγμα ειδών - thriller/art film/suspense/pulp/romange/comedy /film noir/cop movie σε μια ντελιριακή και σκοτεινή ατμόσφαιρα υπό την θαυμάσια μουσική επενδυση του Vladimir Cosma. Μνημειώδες η καταδίωξη στο μετρό και o χαρακτήρας του Gorodish. Μια από τις πιο στιλιζαρισμένες ταινίες που έγιναν ποτέ. Ανάμεσα στο cast ο Dominique Pinon (Delicatessen/City of Lost Children). Λόγω της έκδηλης αγάπης για το σινεμά, το στυλ και την οπτική απόλαυση μπορεί να υποκύπτει σε σεναριακές ευκολίες και ασάφειες, αλλά αυτές τις οι μικρές ατέλειες την κάνουν πιο ανθρώπινη και γοητευτική .

1.οι τρεις βασικότεροι εκπρόσωποι του Cinema Du Look ήταν οι Jean-Jacques Beineix,Luc Besson και Leos Carax.
2.όλα τα όνειρα του Νικολαίδη (1993-2007) σε μια ταινια.
3.diva>"It is up to business to adapt to art, and not to art to adapt to business." ....και καλά

Great Head Explosion Scene (1)

Scanners (1981)

Oscar 2011

The King's Speech-Υπερβολικά μέτριο.Σχεδόν τίποτα.Σε μια βδομάδα το ξέχασες το "αριστούργημα".Θα παίζει στη νετ κατι ψόφια μεσημέρια δευτέρας.H πιο φιλοβασιλική ταινία ever.Δεν είναι ταινία για ανθρώπους,είναι ταινία για βασιλιάδες και τα "προβλήματα" που τους αναγκάζουν να πέσουν στο θνητό,δικό μας,επίπεδο.Ετοιμάζεται υπαρξιακό δράμα για τον κανταφι(ψόφα) και την ιδιαίτερη σχέση που έχει με τον ψυχολόγο του αυτές τις δύσκολες ώρες για το θρόνο του -τέλειες ερμηνείες ε?Αλλά και για τον τεως(ψόφα) και για τον κρυφό του θυελλώδη έρωτα με την αλίκη -τέλειο ρομάντζο ε?

Τhe Fighter>Mέτριο.Tο Rocky (1976) είναι καλύτερο.Μόνος του ο Βale παλεύει να κρατήσει την ταινία (αυτό υπονοεί ο τίτλος).Ο άλλος αγγούρι σκέτο.

The Social Network>Μετριότητα με "μεγάλο" θέμα.Εφηβική ταινία με μαλακισμένα κολλεγιόπεδα. Μπορεί να' σαι ο πιο μαλάκας του κόσμου αλλά μπορείς να γίνεις εκατομυριούχος μαλάκας. 2ο συνεχόμενο φάουλ από τον Fintcher. Κρίμα

Inception>Αυτό ναι.Περιπέτεια και σπαζοκεφαλιά με εφε πρώτης γραμμής (ως εκεί).Αλλά 2,5 ώρες?Ο Dicaprio ακόμα να γίνει ηθοποιός.

Black Swan>Αυτό ναι.Portman και Aronofsky.E όχι και αριστούργημα.Λίγο κατώτερο απο το Wrestler.Έχει να δώσει ο Aronofsky

True Grit>Ναι...αλλά πάντα περιμένεις περισσότερα από τους Coen.Δύσκολο (ακόμα και για Coen) να κάνεις καλό western σήμερα.

Κυνόδοντας>Ευτυχώς δεν το πήρε. Περισσότερο απ'όλους θα χαιρόταν η κυβέρνηση(ψόφος). Θα γυριζόντουσαν ακίνδυνες-ξενέρωτες-κουραδό-αντι-φασιστικές ταινίες και θα γινόταν μόδα να τσιμπάς βασικές ιδέες-κορμό σεναρίου από καλές αλλά σχετικά άγνωστες ταινίες.Η "λογοκλοπή" δεν είναι καινούργιο κόλπο, έχει ξαναγίνει πολλές φορές στο σινεμά και σ'όλες τις τέχνες γενικότερα.Ακόμα ποιο ξετσίπωτα το έκανε με το ντεμπουτο του ο Ρενος Χαραλαμπίδης στο no budget story (1997) κοπιάροντας ανελέητα το ανεξάρτητο αμερικάνικο In the soup (1992) με τον Steve Buscemi.

Exit Through The Gift Shop>ντοκιμαντέρ από τον banksy-από μόνο του είναι γεγονός. Πανέξυπνο και επίκαιρο.('Ερχεται ντοκυμαντέρ > how to sell a banksy )

The Greatest Opening Scene (1)

Django (1966)

Thriller - A Cruel Picture (1974)

Ένα μικρό κορίτσι βιάζεται από ένα τρελό γέρο στο δάσος και από το σοκ χάνει την φωνή της.Στην εφηβεία της ένας ξένος την απαγάγει, την φυλακίζει και την εθίζει στην ηρωίνη, στέλνει ψεύτικα γράμματα μίσους στους γονείς της ώστε να μην την αναζητήσουν και την εκπορνεύει σε ένα κλειστό κύκλωμα ανωμαλίας. Αρχικά αυτή φυσικά αντιστέκεται με αποτέλεσμα ο απαγωγέας να της βγάλει το μάτι . Ζωή γάματα. Αργότερα, αφού εκπαιδεύεται σε πολεμικές τέχνες, όπλα και οδήγηση.... επιστρέφει να εκδικηθεί τους βιαστές και τα τσιράκια τους αφήνοντας τελευταίο τον απαγωγέα της για ένα από τα πιο ευφάνταστα final kill.

Η 2η απαγορευμένη σουηδική ταινία είναι ένα από τα καλύτερα rape/revenge films που έγιναν ποτέ. Αντιπροσωπευτικό καλό κλασσικό exploitation με πρωταγωνίστρια την διάσημη σουηδέζα πορνοστάρ Christina Lindberg, με art house διάθεση,slow motion σκηνές δράσεις αλα Πέκινπα και αρκετό γυμνό για την εποχή της με κάποιες hardcore σφήνες .Παρά το προβλέψιμο κλασσικό στορυ ,η μπρος -πίσω αφήγηση καταφέρνει να διατηρεί συνεχώς το ενδιαφέρον περιμένοντας την λύτρωση της πανέμορφης μουγκής μονόφθαλμης εκδικήτριας. Ατμοσφαιρικό, απολαυστικό, ωμό και βίαιο,με παράξενο αλλά λειτουργικό soundtrack και κυρίως όμορφα σκηνοθετημένα από τον Bo A Vebenius (βοηθός του Bergman στο Persona.1969) ο οποίος έβαλε τα λεφτά και έγραψε αυτό το χαμένο cult διαμάντι.Στέκεται επάξια (με διαφορετική ματιά) δίπλα στο κλασσικό αμερικάνικο Last House On The Left (1972) του Wes Craven, το ψιλοέκλεψε ο Abel Ferrara για το MS. 45 (1981) και ξαναέγινε γνωστό όταν το χρησιμοποίησε ο Τarantino ως επιρροή για το Κill Βill (2003-4) δηλώνοντας:the roughest revenge movie ever made

1.Ένας από τους σαδιστές βιαστές της αθώας Mandeline είναι η ελληνίδα ηθοποιός Δέσποινα Τομαζάνη με αξιόλογο βιογραφικό>Η Δίκη των Δικαστών, Περιπλάνηση,Η Φωτογραφία, Αλδεβαράν,Σουβλίστες Τους!Έτσι Θα Πάρουμε Το Κουραδόκαστρο,Γλυκιά Συμμορία,Τέλος Εποχής κ.α.

Let Sleeping Corpses Lie (1974)

Ένα πειραματικό μηχάνημα υπέρηχων εξολόθρευει τα έντομα που καταστρέφουν τις καλλιέργειες αλλά προκαλεί και την επιστροφή των νεκρών στη ζωή.

Για άλλη μια φορά η μητέρα φύση εκδικείται τον άνθρωπο. Oι πρώτοι που θα αντιληφθούν την οργή της είναι ο adiguer George και η Εdna. Η επίθεση από έναν πρόσφατα νεκρό και η γέννηση εξαιρετικά επιθετικών μωρών τους φέρνουν στο συμπέρασμα ότι οι υπέρηχοι, επηρεάζοντας πρωτόγονα νευρικά συστήματα, ευθύνονται για αυτά τα παράξενα συμβάντα. O hippie hater-επιθεωρητής ΜcCormick φυσικά δεν θα τους πιστέψει, θα τους θεωρήσει σατανιστές και ύποπτους για τους παράξενους φόνους

Πρίν ακόμα αρχίσουν να βγαίνουν μαζικά zombie-ταινίες ο ισπανός George Grau έδωσε την καλύτερη ευρωπαική εκδοχή του είδους και δύσκολα θα χαρακτηριζόταν μια ακόμα απομιμήση του τρισμέγιστου Romero. Δίνει περισσότερη έμφαση στο suspense, στην σκοτεινή και απόκοσμη ατμόσφαιρα παρά στο (λίγο αλλά καλό) gore και κάνει ξεκάθαρες από την αρχή τις κοινωνικές και οικολογικές του αναφορές με εικόνες αστικής μόλυνσης και κ(λ)ινικά απαθείς ανθρώπους στο κομφούζιο της πόλης. Καθυστερεί λίγο να μπει στο ψητό χτίζοντας σταδιακά την ενδιαφέρουσα πλοκή, παρουσιάζει τους κεντρικούς χαρακτήρες και στο 2ο μισό το ενδιαφέρον και η δράση απογειώνονται με highlights δυο κορυφαίες αιματηρές σκηνές δράσης στο νεκροταφείο και στο νοσοκομείο.Tα zombie είναι υπέροχα και πανίσχυρα και μοιάζει να έχουν συνείδηση ...αλλά δυστυχώς δεν είναι πολλά. Αν και είναι Ιταλο-ισπανική παραγωγή εξελλίσεται στην επαρχία του Μάντσεστερ(!), γύρω από την γραφική λίμνη Peak District. H αντιμπατσίλα, τα ρεαλιστικά σπλαττερ εφε του Giannetto De Rossi (αργότερα συνεργάτη του Lucio Fulci), το πρώτο μωρό-zombie(!), o πρώτος hippie-zombie(!), οι συμβολισμοί, το ευρηματικότατο φινάλε και η καλλιτεχνική της αρτιότητα παρά το μικρό budget είναι τα στοιχεία που την καθιστούν μια από τις καλύτερες ταινίες με zombies (τα zombies δεν τρέχουν!)

1.Διάσημη επίσης για τους πολλούς τίτλους με τους οποίους κυκλοφόρησε>Le massacre des morts-vivants,The Living Dead at Manchester Morgue ,Breakfast at the Manchester Morgue ,Do Not Speak Ill of the Dead ,Don't Open the Window ,Invasion der Zombies,Non si deve profanare il sonno dei morti,Zombi 3,επιδρομή από το νεκροταφείο.......
2.Inspector ΜcCormick :You are all the same, the lot of you with your long long hair and faggot clothes...Drugs, sex, every sort of filth.And you hate the police, don't you?

Porcile (1969)

2 ιστορίες
Η πρώτη εξελίσσεται σε ηφαιστειογενείς τοποθεσίες κάπου στο μεσαίωνα. Νεαρός κανίβαλος ψάχνει για τροφή, συνεργάζεται με μια συμμορία, αργότερα συλλαμβάνεται και κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης του θα πει την κλασσική ατάκα της ταινίας: "Σκότωσα τον πατέρα μου, έφαγα ανθρώπινη σάρκα και έτρεμα απο χαρά."
Η δεύτερη ιστορία αφορά τον επηρεασμένο από τις ιδέες του Μάη του ΄68 γιο γερμανού ζάμπλουτου βιομηχάνου. Ο πατερας ετοιμαζεται να συνεργαστει με πρωην ναζι και ο γιος περνά την ώρα συζητώντας με τη φίλη του μέχρι που τα ψυχολογικά του προβλήματα θα τον ρίξουν σε αφασία. Όταν συνέρχεται επισκέπτεται το χοιροστάσιο του πατέρα του όπου τα γουρούνια τον καταβροχθίζουν.Ο πατέρας προσπαθεί να καλύψει το γεγονός αποφεύγοντας το σκάνδαλο

Στην 1η δεν μιλούν καθόλου, στην 2η μιλούν πολύ αλλά και στις δυο η ανθρώπινη επικοινωνία μοιάζει αδύνατη. Η σημειολογία είναι προφανής. Ο μεσαίωνας δεν τέλειωσε ποτέ. Ο άνθρωπος δε φαίνεται να έχει διδαχτεί τίποτα από την ιστορία και παραμένει κανίβαλος όπως στην εποχή του μεσαίωνα με άλλοθι τον πολιτισμό και την εξέλιξη. Οι 2 ιστορίες εξελίσσονται παράλληλα, σαν μια συζήτηση περι κανιβαλισμού διαμεσω των αιώνων, σαν μια γελειογραφία με δυο καρέ, τότε και τώρα, με γραφικούς χαρακτήρες σε ακραία "καθημερινά" φαινόμενα. Ακόμα μια προκλητική δημιουργία του Pasolini αμέσως μετά το Τheorema (1968) με έντονο σαρκασμό, επιθετική διάθεση και πλούσιο καστ Ugo Tognazzi, Pierre Clementi, Jean-Pierre Leaud, Anne Wiazemsky και Marco Ferreri. Ο ποιητής, συγγραφέας και σκηνοθέτης Παζολίνι, προπαγάνδισε και υπαρασπίστηκε τις ιδέες του μέχρι τέλους. Το αιρετικό και αντισυμβατικό του πνεύμα διέπει ολόκληρη την φιλμογραφία του, μέχρι και το έσχατο αριστούργημα Salo (1975) όπου και πλήρωσε με τη ζωή του