
Η ταινία που χάρισε διεθνή αναγνώριση στον Kιτάνο (σενάριο, σκηνοθεσία,μοντάζ) ως συνεχιστή και ανανεωτή της παράδοσης του γιαπωνέζικου κινηματογράφου. Το ιδιόρυθμο σύμπαν του στην πρότυπη και τελειότερη του μορφή. Ένας συνδιασμός λυρισμού και μαύρου χιούμορ, σιωπής και ρεαλιστικής βίας, με σήμα κατατεθέν την χαρακτηριστική στωική φιγούρα με τα πολλαπλά τικ (λόγω τραυματισμού σε αυτοκινητιστικό ατύχημα)
Hanabi = Fireworks = Πυροτεχνήματα (ελλ.τίτλος). Το σωστό είναι Hana-Bi = Hana (flower) Bi (fire) -περιγράφει καλύτερα το περιεχόμενο του έργου.
Ο χαρακτήρας του Κιτάνο βρίσκεται ανάμεσα στον Dirty Harry (1971) και τον Charles Bronson του Death Wish (1974) -αμίλητος, ακίνητος, ανέκφραστος, απότομος, απρόβλεπτος και εξαιρετικά βίαιος. Από αγάπη και ενοχή, αποκόπτεται απο τα πάντα και αφοσιώνεται στους δικούς του. Υποφέρει σιωπηλά μαζί τους και σαν samurai μένει πιστός μέχρι το τέλος. Ο εγκατελημένος απο οικογένεια ανάπηρος συνάδελφος ψάχνει ένα λόγο να κρατηθεί στη ζωή. Ανακαλύπτει το ταλέντο του στη ζωγραφική και σχεδιάζει φανταστικά όντα με σώματα ζώων και κεφάλια λουλουδιών (μια φωτεινή υποπλοκή στο βαθύτατο πεσιμιστικό σύνολο). Η γιακούζα κυνηγά τον Kιτάνο, ζητά τα χρωστούμενα και θα πάρει μόνο αίμα.
Οι εικόνες μιλούν περισσότερο από τους διαλόγους και εναλλάσσονται απότομα από δραματικές σκηνές σε ασήμαντα στιγμιότυπα της καθημερινότητας, απο τη γαλήνη του θαλασσινού τοπίου σε πιστολίδια, από την απόλυτη ηρεμία σε τσοπστικ στο μάτι. Οι κανόνες του αστυνομικου θριλερ ανατρέπονται -οι κλασσικές σκηνές δράσης (ληστεία τραπεζας, νταλαβέρια με yakuza, πιστολίδια) δεν αποτελούν την ουσία και δίνονται χωρίς την απαιτούμενη και αναμενώμενη ένταση ενός τυπικού cop movie. Έτσι η προσοχή στρέφεται στους τραγικούς ήρωες και στην εξέλιξη της ιστορίας μέχρι το λυτρωτικό φινάλε.
Περίτεχνο μονταζ, flashbacks και διασπάσεις στην αφήγηματική συνοχή περιπλέκουν την απλοικότητα της υπόθεσης και δόσεις κυνικού χιούμορ αποφωρτίζουν το δράμα χωρίς αυτό να χάνει την βαρύτητα του. Μεγάλα στατικά πλάνα, αργοί ρυθμοί, παύσεις και ξαφνικές εξάρσεις ωμής βίας δένονται με τη μελανχολική μουσική του Joe Hisaishi αναδεικνύωντας την ποιητική διάσταση του έργου. Ένα δυτικό εμπορικό κινηματογραφικό είδος αναδιαμορφώνεται μέσα από γιαπωνέζικες παραδόσεις και αξίες για να μετατραπεί σε μια ελεγεία πάνω στην απώλεια, τη ζωή και το θάνατο. Ένα οξύμωρο υπαρξιακό δράμα απαλλαγμένο απο κλισέ με επικάλυψη την γιακούζα μυθολογία.