Όλγα Ρόμπαρντς (1989)

Η Όλγα Ρόμπαρντς είναι η δολοφόνος που κρύβεται πίσω από το θάνατο αράβων μεγιστάνων στην Αθήνα.  Ένας  νεαρός κλέφτης, ανακαλύπτει τυχαία την ταυτότητα της και με τη βοήθεια ενός φίλου, αρχίζει να την παρακολουθεί.

  Η πρώτη μεγάλους μήκους ταινία του κριτικού κινηματογράφου, ραδιοφωνικού παραγωγού, αρθρογράφου, συγγραφέα, σεναριογράφου, σκηνοθέτη και μέγα καφενόβειου Χρήστου Βακαλόπουλου (προηγήθηκαν δυο μικρού μήκους- Βεράντες.1984  και Θέατρο.1986 και ακολούθησε το Παρακαλώ, Γυναίκες, Μην Κλαίτε.1992 με τον Στ.Τσιώλη). Απεβίωσε σε ηλικία μόλις 37 ετών (1956-1993) από καρκίνο του πνεύμωνα.

  Κεντρικός χαρακτήρας του έργου είναι η γυναίκα του τίτλου. Την υποδύεται η πάντα υπέροχη Όλια Λαζαρίδου. Παίζει σκοποβολή σε κάποιο λουνα παρκ και με άνεση κερδίζει μια κούκλα. Από το κεφάλι της βγάζει ένα χαρτί με κωδικοποιημένο μύνημα και το καίει. Ανεβαίνει σε μια ταράτσα πολυκατοικίας, συναρμολογεί το όπλο που κρύβει σε θήκη κιθάρας, σημαδεύει ατάραχη και εκτελεί έναν άραβα κροίσο. Επαγγέλεται δολοφόνος επι πληρωμή και αγαπά πολύ τη δουλειά της. Ήταν 20 χρόνια στο Detroit και η ελλάδα της έμοιαζε με παιδικό παιχνίδι.  Σε ηλικία 10 ετών πήρε μέρος στον παγκόσμιο διαγωνισμό "χτίσματα στην άμμο" και της αρέσει η Μονόπολυ (2.000δρχ). Είναι βαριά άρρωστη και επέστρεψε για να πεθάνει στην Αθήνα. "Αυτοκτονεί  από ψηλά σκοτώνοντας άραβες γιατι θέλει να την βρει ο θάνατος εν ώρα εργασίας". Για την ώρα, έχει μεταφέρει κάποια έπιπλα στην ταράτσα της Μπλε Πολυκατοικίας που μένει και αράζει εκεί.

  Ένας νεαρός πορτοφολάς την ανακάλυπτει τυχαία και τα λέει όλα στο κλεπταποδόχο βεντζινά Τσάκωνα (σαν να βγήκε από το Κλασσική Περίπτωση Βλάβης.1987) και αυτός τον στέλνει στον Επιστήμονα (Στ.Τσιώλη) που είναι καλός στα προγνωστικά. Έναν ερασιτέχνη προπονητητή μπασκετ που φορά φόρμα του Άρη, πετάει σοφίες ("υπάρχει ανενεργός δράση?") και τον ενδιαφέρει ότι συμβαίνει στις ταράτσες γιατί "αυτοί που ερωτεύονται, ζουν και σκοτώνουν από τις ταράτσες είναι πρωτοπόροι". Η ταμίας ενός super market που την εγκατέλειψε ο πορτοφολάς, η καζινομανής μάνα της που πιστεύει ότι οι άραβες πεθαίνουν από την γκαντεμιά της, ένας ψεύτικος τυφλός επαίτης (20.000 δρχ μεροκάματο), μια καφετζού ξεματιάστρα, ο ίδιος ο X.Βακαλόπουλος σε ρόλο μαφιόζου, ένας νταβατζής, και ένας –όχι απλός- γείτονας (Α.Καφετζόπουλος) συμπληρώνουν το υπόλοιπο καστ.

  Όμως ο μεγάλος πρωταγωνιστής είναι η Αθήνα. "Ένα τεράστιο παρασκήνιο όπου συγκρούονται κοσμοπολίτικες καταστάσεις με την υπόγεια ελληνική πραγματικότητα". Η δράση μεταφέρεται στις ταράτσες, ένα σκηνικό στον αέρα, από όπου μπορούμε να δούμε την πόλη, από την αθέτη πλευρά της, όπως πραγματικά είναι (αυτοκίνητα, τσιμέντο, κεραίες και χάος με φόντο την ακρόπολη), από μια πρωτότυπη(!) οπτική γωνία. Με ένα θέμα από "αυτά που συμβαίνουν μόνο στο σινεμά", με σκηνοθετικό ύφος την "σκηνοθεσία που δεν φαίνεται", παρατηρεί την σύγχρονη καθημερινή ζωή, τους κοινωνικούς χώρους, τους πολιτισμούς, τους πολύβοους δρόμους, τις γωνίες της πόλης και την ελλ. αστική πραγματικότητα, χωρίς έπαρση, βαρύγδουπες ιδέες, υψηλά νοήματα, ιδεολογίες, κλισε, στυλιζαρίσματα, φετιχισμό της τεχνικής και δεν ξεχνά να υπογραμμίσει την μανιακή οπισθοδρομικότητα της (με sample από την ταινία Η Θεία Απ’το Σικάγο.1957). Μια κομεντι παρεξηγήσεων με στοιχεία σασπενς που αποφεύγει τους βαρετούς χαρακτηρισμούς- φεστιβαλική, πρωτοποριακή, κινηματογράφος του δημιουργού, ταινία δράσης αλα αμέρικα ("εξάλλου τέτοιες ταράτσες μόνο στην ελλάδα υπάρχουν") και την ξεφτιλισμένη ελληνική βραβειομανία. Η πίστη του στη συλλογική δουλειά, η προέλευση του από την κριτική, η αντισυμβατικότητα και η βαθειά  του σχέση με τον κινηματογράφο αφήνουν τα ίχνη τους στην ταινία. Μια αθόρυβη, γνήσια, μοναχική, μεγάλη στιγμή του εγχώριου σινεμα, επιμελώς θαμμένη από την Ταινιοθήκη και τον αυτοαποκαλούμενο Νέο Ελληνικό Κινηματογράφο. Ταξίδι σε ένα τόσο κοντινό και τόσο μακρινό  παρελθόν.

1.-Γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να συνενοηθούν από το τηλέφωνο?

   -Αφού αλλού μιλάνε και αλλού κοιτάνε…

2. Ευχαριστούμε τον άνθρωπο που μας έστειλε το dvd από του διαόλου τη μάνα.

3.