Ρώμη. Δύο χρόνια πριν το ξέσπασμα του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Μαρσέλο ζει μια απόλυτα συμβατική ζωή. Δουλεύει για τις μυστικές υπηρεσίες του φασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι και είναι παντρεμένος με μία "ασήμαντη" μικροαστή. Το αφεντικό του θα του ζητήσει να σκοτώσει τον αυτοεξόριστο πρώην καθηγητή του.
Ο Bertolucci (στην 5η ταινία του) μόλις 30 χρονών υπογράφει την καλύτερη ταινία του, μια απο τις καλύτερες του ιταλικού και μια απο τις γοητευτικότερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Mε συνεργάτες τον διευθυντή φωτογραφίας Vittorio Storaro (1900, Last Tango in Paris, The Last Emperor, Apocalypse Now) και το βιβλίο του Alberto Moravia (Il conformista- 1951) και τον εκπληκτικό Jean-Louis Trintignant στο καλύτερο ρόλο της καριέρας όπου με το "αθόρυβο" παιξιμο του συμπυκνώνει στο πρόσωπο του όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν τον δειλό/αδίστακτο "κανονικό" τύπο. Ο Μπερτολούτσι διατηρεί μια αποστασιοποίηση από τα δρώμενα και απογυμνώνει τον ήρωα στον θεατή. Ένας άνθρωπος αφοσιωμένος στην "κανονικότητα" που προσαρμόζεται σαν ερπετό στις συνθήκες, ενσωματώνεται στο ρεύμα και στο εκάστοτε σύστημα, ποδοπατά φιλία, έρωτα, ανθρωπιά, αξίες... ώστε να έχει την εκτίμηση των αρχών και του οικείου περιβάλλοντος του. Με φλασμπακ μαθαίνουμε τα αίτια της βίαιης τάσης και της "λανθάνουσας" σεξουαλικότητας του που προσπαθεί να αποκρύψει από τον ευατό του και τους άλλους μέσω της "κανονικότητας". Μια ψυχολογική προσέγγιση στον κομφορμιστή-φασιστάκο. Η κοινοτοπία του κακού σε όλο της το μεγαλείο. Μνημειώδες το φινάλε όπου ο ήρωας ζητά τον οίκτο-συγκατάθεση-συνενοχή του θεατή.
Απόλυτα ρεαλιστική απεικόνηση της εποχής (κουστούμια, κτίρια, σκηνικά). Απόλυτη ομοιογένεια μεταξύ μουσικής (Georges Delerue)- εικόνας- κειμένου- συναισθήματος. Απόλυτες ερμηνείες από ολόκληρο το καστ. Απόλυτη φωτογραφία πλούσια σε χρώμα και φωτισμό για ατέλειωτα capture image. Απόλυτα φυσικοί διάλογοι. Αξεπέραστο διαχρονικό οπτικό υπερθέαμα. Θα μπορούσε να ανήκει στην κατηγορία "movies that can change your life" .
... Εικαστικά κοντράρεται άνετα με τον Νονό.
1.κομφορμισμός =προσαρμογή ενός ατόμου στις απαιτήσεις και στους τύπους συμπεριφοράς της ομάδας στην οποία ανήκει
Απόλυτα ρεαλιστική απεικόνηση της εποχής (κουστούμια, κτίρια, σκηνικά). Απόλυτη ομοιογένεια μεταξύ μουσικής (Georges Delerue)- εικόνας- κειμένου- συναισθήματος. Απόλυτες ερμηνείες από ολόκληρο το καστ. Απόλυτη φωτογραφία πλούσια σε χρώμα και φωτισμό για ατέλειωτα capture image. Απόλυτα φυσικοί διάλογοι. Αξεπέραστο διαχρονικό οπτικό υπερθέαμα. Θα μπορούσε να ανήκει στην κατηγορία "movies that can change your life" .
... Εικαστικά κοντράρεται άνετα με τον Νονό.
1.κομφορμισμός =προσαρμογή ενός ατόμου στις απαιτήσεις και στους τύπους συμπεριφοράς της ομάδας στην οποία ανήκει
Απο τις πολυ αγαπημενες μου ταινιες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣπουδαιο πολιτικο σινεμα και ενα απο τα καλυτερα ιταλικα αλλα και ευρωπαϊκα φιλμ ολων των εποχων.
Ο 30χρονος Μπερτολουτσι εντυπωσιαζει αποδιδοντας επι της οθονης οσα εμαθε διπλα στους συμπατριωτες του συναδελφους - δασκαλους. Πολυ καλο το μυθιστορημα του Αλμπερτο Μοραβια, απο το οποιο διασκευασε το σεναριο, υπερανω κριτικης η ερμηνεια καριερας του Τρεντινιαν, πανεμορφη και σεξι η Σαντρελι, θαυμασια η φωτογραφια του Βιτοριο Στοραρο.
Δαιδαλωδης αφηγηση, ιλλιγιωδεις ρυθμοι, αποκαλυπτικο, διδακτικο, μαγικο φιναλε!
Διαχρονικο αριστουργημα!
Και την οποία ταινία έδειξε η τηλεόραση πριν δυο-τρεις μέρες!
ΑπάντησηΔιαγραφήmary ka -ζητω τα πευκουλια!
ΑπάντησηΔιαγραφήmike-"υπερανω κριτικης " γενικα...
Φίλε tenta συμφωνούμε απόλυτα: "..Ο Bertolucci (στην 5η ταινία του ) μόλις 30 χρονών υπογράφει την καλύτερη ταινία του,μια απο τις καλύτερες του ιταλικού και μια απο τις γοητευτικότερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου.." όπως συμφωνώ και με το φίλο mike. Το εκπληκτικό όμως με την συγκεκριμένη ταινία είναι το ό,τι ενώ εκείνη την εποχή ο σκηνοθέτης ήταν στρατευμένος αριστεριστής (δεν είχε γίνει ακόμη...Νταλάρας όπως σου αρέσει να λες)κατόρθωσε να διατηρήσει αυτή την αποστασιοποίηση που τονίζεις και εσύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ: μου άρεσε αυτό που γράφεις για το Νονό και που δίνεις τον ορισμό της λέξης.
και αριστεριστης και νεαρος και 1970...και απεφυγε τα τσιτατα!λογω αυτης της αποστασιοποιησης η ταινια θεωρειται πολιτικοποιημενη και οχι πολιτικη.ειναι λιγες οι καλες αμιγως πολιτικες ταινιες...εχει μια αισθηση ασφαλειας ο Νταλαρισμος,για αυτο ειναι τοσο προσφιλης σε αυτους που δεν εχουν να πουν τιποτα πια
ΑπάντησηΔιαγραφήμάλιστα το κρατικό κανάλι λίγο που είδα έχει μια εμπλουτισμένη έκδοση απ' αυτή που κυκλοφορεί στο δίκτυο.
ΑπάντησηΔιαγραφήγια πες τέντα τις καλές αμιγώς πολιτικές ταινίες..
εννοείς πιστεύω ότι το φιλμ είναι πιο πολιτικοποιημένο απ΄ ότι πολιτικό, όχι ότι δεν είναι πολιτικό, ε;
φυσικα και ειναι πολιτικο...
ΑπάντησηΔιαγραφήομως εδω ο σκηνοθετης δεν παιρνει θεση.δεν φωναζει τις ιδεες του,τις αφηνει να ερθουν σαν αποτελεσμα μυθικοπλαστικων, αισθητικων, κινηματογραφικων πραγματικοτητων.
Μπορεί η διαλεκτική να σπάσει τούβλα;(1973)