Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Τhe Ghost Writer (2010)

Τρελή αποτυχία λέμε... Γιατί αρχικά δεν μας ενδιαφέρει η καθημερινότητα ενός πρώην πρωθυπουργού (δηλ. τζόκινγκ, τένις, καλό κρασί, υπηρέτες, γραμματέα, τρομέρο σπίτι φούλ στην μοντέρνα τέχνη)... κανείς δεν νοιάζεται για το προσωπικό δράμα που περνά παρέα με τους συμβούλος του. Γιατί το ξέραμε οτι είναι φερέφωνo, μια άδεια καλογυαλισμένη εικόνα... ξέραμε οτι η CIA έχει σκουλήκια σε όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις (μόνο ο macgregor δεν το'ξερε)... δεν χρειαζόταν ο Πολάνσκι να μας τα πει. Άρα καμιά ουσία... Περνά η πρώτη ώρα με τα 1000 ζόρια και μετά αποκτά λίγη ένταση και ρυθμό αλλά με ρηχή ατμόσφαιρα και τελίκα δεν μας πείθει γιατί ήδη βαρεθήκαμε. Τίποτα δεν θυμίζει παλιό καλό Πολάνσκι. Τρομερά επιδερμική κριτική για τις πίσω πόρτες της πολιτικής και τους μαλάκες της... Φλύαρο, άνευρο, ανάλατο, βαρετό, με αδιάφορες ερμηνείες, προβλέψιμο φινάλε και απαράδεκτα μεγάλη διάρκεια(2 ώρες)... Το soundrack όμως είναι πολύ καλό.
Παρόλαυτα η ταινία εκθειάστηκε απο τους κριτικούς και τους ψώφιους σινεφίλ (που θαμπώθηκαν από το κύρος του ονόματος) σαν η επιστροφή του μέτρ... αποκαλυπτικό πολιτικό θρίλερ, σφιχτό σενάριο, ατμόσφαιρα, πολιτικό χώσιμο και τέτοιες πίπες και το σύγκριναν με Χίτσκοκ ...οι αθεόφοβοι! Λες και επειδή είναι Πολάνσκι σημαίνει αυτόματα οτι είναι καλή, και αν δεν σου άρεσε σημαίνει ότι κάτι δεν κατάλαβες, δεν το΄πιασες ή δεν ξέρεις από πολιτικό θρίλερ και δεν έχεις άποψη.
Όταν τελειώνει η φαντασία, το πάθος, η ενέργεια... σταματάς, αποσύρεσαι και μπαίνεις στο μουσείο. Το κύρος δεν είναι αιώνιο.

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Bring Me the Head of Alfredo Garcia (1974)


Ένας Μεξικανός μεγαλοκτηματίας, διατάζει να πεθάνει ο Αλφερντο που άφησε έγκυο την κόρη του.  Ένας πιανίστας σε μπουρδέλο υπόσχεται σε δυο μπράβους να βρει τον Αλφρέντο Γκαρσία. Μαθαίνει ότι είναι νεκρός και με τη φίλη του ξεκινούν να βρουν τον τάφο, να αποσπάσουν το κεφάλι και να πάρουν την αμοιβή.
Ο Peckinpah πάντα έλεγε ιστορίες που ξεκινούν από την καταπίεση και καταλήγουν μοιραία στη βία. Σε όλες του τις ταινίες μελετά τα αίτια της βίας και τις συνθήκες που'ναι κατάλληλες για την εμφάνιση της, όχι όμως σαν ένα φιλολογικό δημιούργημα αλλά σαν μια χειροπιαστή πραγματικότητα ριζωμένη βαθιά σε όλες τις πτυχές της κοινωνίας που περιμένει να ξεσπάσει. Εδώ η τραγωδία θα ξεκινήσει σαν μεξικάνικη αντισαπουνόπερα, στο όνομα της "Tιμής και του Ήθους", με αφορμή μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη σε ένα αρχοντικό κάπου στο Μεξικό. Κυνηγοί κεφαλών, τυχοδιώκτες, γραβατομένα σκυλιά θα ακολουθήσουν την διαταγή του αφέντη και θα οργανωθούν ώστε να βρουν το χρυσό κεφάλι. Εδώ έρχεται ο Μπένι, ένας διασκεδαστής των τουριστών που ψάχνει μια ευκαιρία να φύγει προς άγνωστο προορισμό και να φτιάξει τη ζωή του...θα πάρει μέρος στο παιχνίδι, και έτσι ξεκινά ένα μακάβριο road movie. Ξέρει οτι για να βγει από την κόλαση πρέπει πρώτα να την διασχίσει. Στο τέρμα της τον περιμένει μια αποτρόπαια και βλάσφημη πράξη, αλλά αυτό δεν του λέει και πολλά μιας και η ζωή του έχει αποδείξει οτι δεν υπάρχουν ιερά και όσια, και εξάλλου δεν έχει άλλες ευκαιρίες στη ζωή του. Μπροστά στην προοπτική της επιτυχίας θα τολμήσει να φανταστεί ένα καλύτερο μέλλον για αυτόν και τη φίλη του, όμως σε αυτό το ταξίδι δεν χωρά ρομαντισμός, υποσχέσεις και όνειρα. Ο Μπένι φουλαρισμένος με τεκίλα θα συνεχίσει το ταξίδι του, κόντρα στους ανταγωνιστές του, προς τον αληθινό πρωταγωνιστή της ταινίας, το κεφάλι του Αλ. Το κεφάλι θα ταξιδέψει χοροπηδώντας στη θέση του συνοδηγού μέχρι την αφετηρία της κούρσας, συντροφιά με τον Μπένι όπου μαζί θα συνομιλήσουν, θα τσακωθούν και θα πιούν τεκίλα. Πολλοί θα σκοτωθούν για το έπαθλο, άμεσα ενδιαφερόμενοι ή όχι και εκεί που θα μπορούσε τελικά ο Μπένι να πάρει τα λεφτά και να φύγει, αναρωτιέται "ποιος είναι ο πραγματικός λόγος αυτής της αιματοχυσίας? γιατί πέθαναν τόσα άτομα? ποίος παίζει με ζωές ανθρώπων? ποιός τους θεωρεί αναλώσιμους και πού είναι αραχτός?"
Ο Ινδιάνος μέθυσος 'Bloody Sam' που πάντα είχε να αντιμετωπίσει τους παραγωγούς των στούντιο, τη λογοκρισία, τους κριτικούς και τις φεμινίστριες... εδώ καταφέρνει να αποδεσμευτεί από όλα αυτά γυρίζοντας την ταινία εξ ολοκλήρου στο Μεξικό με χαμηλό προυπολογισμό κάνοντας μια ρεαλιστική, ωμή, βλάσφημη αντισυμβατική και πλήρως προσωπική ταινία χωρίς περιορισμούς. Με φόντο το φτωχικό, σκονισμένο και καυτό Μεξικό και με τον αγαπημένο του ηθοποιό, τον πάντα καταπληκτικό Warren Oates, και με κάποιες δόσεις αρρωστημένου χιούμορ, ρίχνει μια ταφόπλακα στο αμερικάνικο όνειρο, στον ρομαντισμό που άφησαν κληρονομιά τα 60ς και φωνάζει οτι το ερώτημα δεν είναι 'βία ή μη βία' αλλά 'αξιοπρέπεια ή αθλιότητα'
 1.η ταινία θάφτηκε από τους κριτικούς και απέτυχε εμπορικά, σήμερα δικαίως θεωρείτε 'the real 70s shit'
2.η αγαπημένη ταινία του Kitano
3.

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Seconds (1966)


Πετυχημένος μεσόκοπος τραπεζίτης έρχεται σε επαφή με μυστηριώδη εταιρεία που υπόσχεται να του αλλάξει ριζικά τη ζωή.
 Η τελευταία ταινία της Tριλογίας της Παράνοιας (Seven Days in May.1964, The Manchurian Candidate.1962) του John Frankenheimer. Μετά τους ψυχεδελικούς και  τίτλους αρχής του πρωτοπόρου Saul Bass (Vertigo.1958, Psycho.1960) παρακολουθούμε ένα ανθρωπάκι με απαθές βλέμμα, χωρίς όνειρα και διάθεση, με οργανωμένη ζωή, καλή δουλειά, οικογένεια και μ'ένα βαθύ υπαρξιακό κενό. Αυτό το κενό έρχεται να καλύψει μια Σατανική Επιχείρηση (ελλ.τίτλος) που του προσφέρει έναντι μεγάλου χρηματικού ποσού μια δεύτερη ευκαιρία. Μια νέα ζωή, νέα ταυτότητα, καινούργιο παρελθόν και μέλλον, καινούργιο πρόσωπο και σώμα και μάλιστα αρκετά νεότερο. Μια ζωή (ετοιμοπαράδοτη) όπως την φαντάστηκε- χωρίς ευθύνες και χρέη, γεμάτη ελευθερία. Μετά από την ολοκληρωτική πλαστική χειρουργική επέμβαση αποκόπτεται πλήρως από τον προηγούμενο ευατό του και με ότι αυτός συνδέεται, και αναγεννημένος πλέον θα 'ξαναβαπτιστεί', θα ξαναερωτευτεί, θα κοινωνικοποιήσει τον 2ο ευατό του και θα απολαύσει την ζωή που στερήθηκε τόσα χρόνια... Στην 2η ζωή όλα είναι ιδανικά πλασμένα, μα τίποτα αληθινό. Ανακαλύπτει οτι δεν είναι ο μόνος "τυχερός", και οτι κανείς γύρω του δεν είναι αυτό που φαίνεται. Θα αναζητήσει το "κανονικό" παρελθόν του, σαν τελευταίο στήριγμα με την πραγματικότητα αλλά κανείς δεν θα τον αναγνωρίσει. Απογοητευμένος από την νέα ονειρεμένη του ζωή θα ζητήσει μια 2η ευκαιρία από την Επιχείρηση.
Ο Frankenheimer
με την συνοδεία της ανατριχιαστικης μουσικής του Jerry Goldsmith και με διάφορα κόλπα της κάμερας (πρώτη χρήση της SnorriCam/bodymount camera) μας βυθίζει σε ένα Καφκικό κόσμο παράνοιας - σε μια μίξη θρίλερ, body horror, επιστημονικής "ρεαλιστικής" φαντασίας και ψυχολογικού τρόμου, ενώ καταγράφει τα ήθη της εποχής, σχολιάζει τότε αναπτυσσόμενη βιομηχανία πλαστικών εγχειρήσεων και σαρκάζει την εικόνα των "μεγάλων καλλιτεχνών". Θαρραλέα, λιτή, ειλικρινής, πρωτότυπη, μπροστά από την εποχή της ταινία που πάτωσε στην εποχή της λόγω του πεσιμιστικού της χαρακτήρα και γιατί το κοινό δεν ήθελε να δει τον Hudson σε τέτοιο ρόλο, που εδώ προσπαθεί να αποδείξει οτι έχει ταλέντο και δεν είναι "άλογο"
1.θα μπορούσε να διαβαστεί και σαν παραλλαγή του θρύλου του Φάουστ
2.Είναι και σχόλιο για τον Μακαρθισμό και τους "μετανιωμένους" (-reborns). Ο John Randolph (o πρωταγωνιστής στην αρχή της ταινίας) ήταν μαυρισμένος από το Μακαρθισμό και έπαιξε εδώ μετά από 15 χρόνια απουσίας από τον κινηματογράφο...!

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Where The Buffalo Roam (1980)


Ένας δημοσιογράφος και ο δικηγόρος και φίλος του ταξιδεύουν στην Αμερική πειραματιζώμενοι με όλων των ειδών τα ναρκωτικά στα τέλη 60ς'- αρχες 70ς' καταγράφοντας τις εμπειρίες τους.
Ουσιαστικά μια συρραφή γεγονότων που περιγράφονται στο βιβλίο.
Η πρώτη μεταφορά στο cinema του ημι-αυτοβιογραφικού βιβλίου "fear and loathing in las vegas: a savage journey to the heart of the american dream" του Hunder S. Thompson σκηνοθέτημένη απο τον ατάλαντο Art Linson με πρωταγωνιστές τον Βill Μurray και τον Peter Boyle. Σαφώς κατώτερη απο την δεύτερη μεταφορά με τον ομώνυμο τίτλο του Τerry Gilliam (1998) αλλά βλέπεται κυρίως χάρις τον Βill Murray που ρολάρει ως Thompson και κρατά σχεδόν μόνος του την ταινία.
Πάνω κάτω έχει το ίδιο στόρυ- περισσότερο πολιτική, λιγότερο ψυχεδέλια, ιλαρό χιούμορ, κάποια ίδια και κάποια διαφορετικά τρελά σκηνικά, εστιάζει περισσότερο στην διασκεδαστική πλευρά των ναρκωτικών και ψυχοτρόπων ουσιών παρά στην παράνοια, και παραμένει μια διασκεδαστική ταινία αν καταφέρεις να ξεπεράσεις την 80'ς αισθητική της.
Ο  Hunder S. Thompson υπήρξε μια τεράστια μορφή της αμερικάνικης underground κουλτουρας με λόγο και δράση. Αυτοκτώνησε το 2005 με το αγαπημένο του σαρανταπεντάρι περίστροφο.

1.έρχεται και άλλη ταινία με θέμα τον HST σε σκηνοθεσία Bruce Robinson και πρωταγωνιστη πάλι τον Depp (The Rum Diary)

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Πως η κλασσική ταινία "το πάρτυ" (1968) γίνεται σχόλιο πανώ στη μικροαστική κουλτούρα των μεγαλοαστών


1.ο διευθυντής παραγωγής απαιτεί από μια μοντέλα,που λιάζεται στην έρημο κατα τη διάρκεια των γυρισμάτων μιας ταινίας, να τον ακολουθήσει στα παρασκήνια...αυτή διστάζει και αυτός την κοιτά με ύφος>θές να γίνεις star?...υπακούει...
2.ο sellers φθάνει στο πάρτυ με ένα ντεμοντέ τρίκυκλο και παρκάρει ανάμεσα στα πολυτελή αμάξια των super ουαου καλεσμένων...τον υποδέχεται μια "υπηρέτρια" με υποτιμητικό βλέμμα-γιατί όσο ποιό "σπουδαίο" το αφεντικό τόσο ποιό "σπουδαίος" και ο δούλος.
3.ένα παπούτσι πέφτει πάνω σε μια πιατέλα με φαγητά-πράγμα το οποίο δεν βλέπει ο αρχισεφ που την κρατά γιατί σαν αξιόπιστος αρχι-δούλος πρέπει να κοιτά μόνο ευθεία-οι καλεσμένοι δεν δίνουν σημασία-τέχνη! σου λέει-μοντερνιά-ιδιοτροπίες των αστών...
4.παντού πίνακες και έργα μοντέρνας τέχνης,γιατί δεν γίνεται να'σαι επιφανής αστός και να μην είσαι φιλότεχνος
5.ο σελλερς ξεκαρδίζεται με την ιστορία του γερουσιαστή που του κλέψανε το ρολόι και είναι στενοχωρημένος-ω!τι δράμα!
6.ένας σερβιτόρος τα κοπανάει κρυφά για να αντέξει την όλη φάση
7.σκάει ο γλειώδης διευθυντής παραγωγής με γυναίκα και τις λέει -smile-είσαι όμορφη -δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο-εσύ μόνο smile!!!!
8.άλλη μια wannabe star πίνει για να ξεγελάσει το είναι της και να αντέξει το πάρτυ
9.ο άθλιος καουμποι -super star-με το λουκ που έχει και στις ταινiες(αν είναι δυνατον) τον αντιμετοπίζει ως ινδό..."αστείο πλασματάκι"
10.χωρεύει με μια μοντέρνα και επειδή είναι άτσαλος-απορρίπτεται αμέσως χωρίς συστάσεις-δεν είναι μοντέρνος,αρκεί αυτό και μονο!
11.θες υπερσύγχρωνο σπίτι με κουμπάκια να τα ελένχεις όλα?μια μέρα θα έρθει ένας ινδός να τα καταστρέψει όλα---νόμος του μέρφυ
12.το χαβιάρι βρομάει αν δεν το σερβίρει κάποιος
13.ο διευθυντής παραγωγής γίνεται ξεφτίλα όταν αποκαλύπτεται το μεγάλο μυστικό που κρύβει τις ανασφάλειες του> φοράει περούκα
14.ο αρχηγός-παραγωγός-που τον φωνάζουν στρατηγό-έλεος!-κάθεται σε επιφανή θέση-σε μεγάλη καρέκλα στο κέντρο του τραπεζιού
15.το προσωπικό τσακώνεται-ω τι ντροπή!!!τι θα πουν οι καλεσμένοι...
16.σπάνια super πούρα από την προ-κάστρο εποχή.ρε τι μας έκανε η επανάσταση....
17.η μπαντα παίζει και κανείς δεν δίνει σημασία-διακοσμητικοί -γλάστρες
18.υπάλληλοι στριμωγμένοι σε μια αποθήκη καπνίζουν μαριχουάνα ενώ ο αρχισεφ αυτο-θαυμάζεται στον καθρέφτη
19.ο διευθυντής παραγωγής αφου έδωσε την ευκαιρία στην κοπέλα να περάσει απο την άτυπη οντισιόν προσπαθεί να την αποπλανήσει,το κορίτσι σώζεται με την αποκάλυψη της καράφλας
20. για να μεγαλώσει σωστά το κακομαθημένο παιδί της οικογένειας χρειάζεται μια νταντα -ναζι
21.ο σελλερς πνίγεται στη πισίνα,κανείς δεν πέφτει στο νερό-ουτε καν ο καουμποι που είναι και πολύ άντρας,η εικόνα του αρκεί,δεν χρειάζεται άλλη απόδειξη
22.έρχεται το ρώσικο(?) μπαλέτο -άμα είσαι τόσο πλούσιος-δεν υπάρχει για σένα ψυχρός πόλεμος
23.ο διευθυντής παραγωγής επιστρέφει να πάρει το κορίτσι-αυτή το αρνείται-πώς? με απορρίπτεις?ξέχνα την καριέρα σου...
24.έρχεται η κόρη του στρατηγού με την φλώρικη παρέα της που το παίζουν χιπιδες να κάνουν χαλάστρα στο πάρτυ με ένα ελέφαντα βαμμένο με χιπικα συνθήματα
25.η σύζυγος πέφτει στην πισίνα-ο στρατηγός λέει >σώστε τα κοσμήματα της...
26.η μπαντα παίζει ατάραχη βουτηγμένη στη σαπουνάδα -και σεισμός να γίνει πρέπει να συνεχίσει-έτσι λέει το συμβόλαιο
27.κάποιος βρίσκει ευκαιρία μέσα στο χαμό να αποπλανήσει μια μεθυσμένη (βλ.8) με ένα μπουκάλι βοτκα
28.τέλος με σεμνο happy end.έχασαν οι μεγαλοαστοί καρχαρίες της τέχνης,ένας έρωτας γεννήθηκε,και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα

στο τέλος καταλαβαίνεις οτι ο μόνος λογικός σε αυτό το πάρτυ είναι ο σελλερς,

Balance (1989)