Ο Driver και ο Mechanic είναι δύο ψυχωτικοί με τα αυτοκίνητα. Οδηγούν μια πειραγμένη Chevrolet του 55 και διασχίζουν τις νοτιοδυτικές πολιτείες ψάχνοντας άλλους οδηγούς πρόθυμους να λάβουν μέρος σε διαγωνισμό ταχύτητας. Στη διαδρομή τους προς την Αριζόνα παίρνουν μαζί τους ένα κορίτσι που κάνει ωτοστόπ. Αργότερα γνωρίζουν τον GTO (έναν οδηγό με μια Pontiac GTO) και βάζουν μια κόντρα τεράστιας διαρκείας με έπαθλο την κατάσχεση του αυτοκινήτου του χαμένου.
Η ατυχέστατη διαφήμιση ως νεανική ταινία, το ευρωπαικό της ύφος και κυρίως η τεράστια επιτυχία του κατώτερου Easy Rider (1969) που εγκαινίασε το genre, είναι οι βασικοί λόγοι που πάτωσε στην εποχή της. Κολλήματα στα πνευματικά δικαιώματα για το Moonlight Drive των Doors που ακούγεται σε μια σκηνή δεν επέτρεπαν μέχρι πρόσφατα την κυκλοφορία της σε dvd. Σήμερα αναγνωρίζεται σαν το απόλυτο αμερικάνικο road movie. Ο ορισμός. Ένα lost classic.
Βασικοί χαρακτήρες είναι ο Driver (o τραγουδιστής James Taylor),Mechanic (ο drummer Dennis Wilson των Beach Boys), Girl (Laurie Bird) και ο GTO (o τρομερός Warren Oates). Σαν σύγχρονοι ανώνυμοι Leonikοι καουμποηδες έρχονται απ'το πουθενά και πηγαίνουν χωρίς σκοπό κάπου αόριστα ανατολικά. Το μόνο που έχει σημασία είναι να παραμείνει αέναο το ταξίδι, η περιπλάνηση σε απέραντους δρόμους και ερημικά τοπία, μακριά από την αστική πραγματικότητα. Βρίσκονται συνεχώς σε κίνηση και στάσεις επιτρέπονται μόνο όταν είναι απαραίτητο (βεντζινάδικα, μοτέλ,φαστ φουντ). Για τους νεαρούς το αυτοκίνητο δεν έχει καμιά υλιστική αξία, είναι ένας τρόπος να βρίσκονται στο δρόμο, μια δική τους προσέγγιση στην έννοια της ελευθερίας ενώ για τον παθολογικό ψεύτη σε κρίση μέσης ηλικίας GTO είναι μέσο επίδειξης και αυτοεπιβεβαίωσης (μαζεύει άτομα που κάνουν ωτοστοπ και τους πουλά μούρη για το αμάξι του). Και για τις 2 ομάδες ειναι μια προέκταση του ευατού τους, μια νέα ταυτότητα που είναι έτοιμοι να απαρνηθούν (το μεταξύ τους στοίχημα) σίγουροι οτι θα βρουν μια άλλη ανάλογη για μια βόλτα στο πουθενά. Το κορίτσι αδιαφορεί για την κοκορομαχία, ταξιδεύει άσκοπα με ωτοστοπ, κάνει τράκα για τα προς στο ζην, δεν ενδιαφέρεται να αποδείξει τίποτα και διασκεδάζει χωρίς να δίνει λογαριασμό. Στην εποχή που βασιλεύει ο πόλεμος στο βιετναμ-καμποτζη, η μοδοποίηση των χιππιδων, το τέλος των ονείρων της αντικουλτούρας των 60ς ,η κρατική καταστολή και οι αιματηρές εξεγέρσεις-δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούν να πιστέψουν πέρα απ'τον ευατό τους, το αμάξι, τον δρόμο, το Τώρα και την αναζήτηση της επόμενης Εμπειρίας. Πιστοί στο τίποτα, κυνηγούν στοικά τον ορίζοντα.
Γυρισμένη εξ ολοκλήρου στο δρόμο σε αυθεντικές μη καρποσταλικές τοποθεσίες με μηδαμινό μπατζετ, σκιαγραφεί μια εποχή μεταφέροντας πιστά την αίσθηση του τόπου και χρόνου ενώ σε αντίθεση με άλλα road movies δεν έχει soundtrack. Ο Monte Hellman (βοηθός του μεγάλου Roger Corman) στην καλύτερη ταινία του, επηρεασμένος από το ύφος του Truffaut στο Shoot the Piano Player (1960) αποφεύγει αλληγορίες, ηρωισμούς και λυρισμούς, δεν ωραιοποιεί την στάση ζωής των ηρώων και λέει περισσότερα με τις εικόνες παρά με τα λόγια. Στεγνή από ρομαντισμό και δράμα, με λίγες σκηνές από αμαξοκόντρες, λίγους και κοφτούς διαλόγους, χωρίς ουσιαστική πλοκή και δράση μένει ανοιχτή σε ερμηνείες και νοήματα αφήνοντας να αναδυθεί ανεπιτήδευτα μέσα απ'το μινιμαλιστικό σενάριο κ σκηνοθεσία η αίσθηση της ελευθερίας. Μοιάζει με γουεστερν, μοιάζει με κομμάτι μιας μεγαλύτερης ταινίας, μοίαζει να ειναι βγαλμένη από κάποιο κεφάλαιο του On the Road (1957) του Jack Kerouac και παραμένει σύγχρονο όσο ποτέ. Ο στίχος του Kris Kristofferson στο τραγούδι Me and Bobby McGee (ένα απο τα μόλις 3 που ακούγονται) θα μπορούσε να είναι υπότιτλος της ταινίας -Freedom's just another word for nothing left to lose".
1.ένας απο αυτούς που κανει οτοστοπ και μαζεύει ο GTO είναι ο πανταχου παρών σε πολλές καλές ταινίες των 70ς κ 80ς Harry Dean Stanton2.εργασία για μεταφραστές υποτίτλων
3.
