Hannah Arendt (2012)

 Η Γερμανοεβραία πολιτική επιστήμονας και φιλόσοφος Χάνα Άρεντ αναλαμβάνει να καλύψει για το περιοδικό The New Yorker τη δίκη του ναζί εγκληματία Άντολφ Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ και σοκάρει τους πάντες με τη θαρραλέα, αντισυμβατική προσέγγισή της.
 Χρονικό απ'τη ζωή της διανοήτριας που ανέτρεψε την αντίληψη του μεταπολεμικού δυτικού κοσμού για την έννοια του Κακού σημαδεύοντας την πολιτική και φιλοσοφική σκέψη με το βιβλίο της «Ο Αϊχμαν στην Ιερουσαλήμ: Εκθεση για την Κοινοτοπία του Κακού»  απ'την  Margarethe von Trotta (The Lost Honour of Katharina Blum.1975, Rosa Luxemburg.1986).  Μεγάλωσε στο Βερολίνο. Σπούδασε φιλοσοφία υπό τον Μάρτιν Χάιντεγκερ με τον οποίο είχε μια μακροχρόνια ερωτική σχέση, για την οποία αργότερα τής ασκήθηκε κριτική εξαιτίας της υποστήριξης του Χάιντεγκερ προς το ναζιστικό κόμμα. Με την άνοδο του ναζισμού κατέφυγε στη Γαλλία. Μετά την εισβολή των ναζί στο Παρίσι οδηγείται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης απ'όπου αποδρά με τον σύζυγο της για Νέα Υόρκη. Εκεί ασχολήθηκε με την πανεπιστημιακή διδασκαλία και την συγγραφή δοκιμίων πολιτικής φιλοσοφίας σχετικά με τον ολοκληρωτισμό.
 Το 1960 συλλαμβάνεται απ'την Μοσάντ ο Άντολφ Άιχμαν, αρχιτέκτονας των στρατοπέδων συγκέντρωσης/υπευθύνος για τον συντονισμό της Τελικής Λύσης, που είχε διαφύγει στην Αργεντινή με τη βοήθεια του Βατικανού. Στην δίκη-θέαμα παρακολουθεί τον Άιχμαν να απολογείται μέσα από γυάλινο αλεξίσφαιρο κλουβί και αντι για ένα σαδιστικό τέρας βλέπει ένα ανθρωπίδιο, ένα φρικτά φυσιολογικό άτομο, έναν αφοσιωμένο δημόσιο υπαλληλίσκο ακραίας μορφής που απλά έκανε το στρατιωτικό του καθήκον και εκτελούσε πειθήνια εντολές (θα σκότωνε ακόμα και τον πατέρα του αν είχε λάβει διαταγή), τιμώντας τον όρκο του στον Χίτλερ. Απαλλαγμένος απ'το βάρος της ατομικής συνείδησης και παραμερίζοντας κάθε ηθική αξία μπροστά στο γραφειοκρατικό στόχο του συνετελούσε στο μεγαλύτερο έγκλημα του αιώνα. Επιστρέφει με κούτες απ'τα πρακτικά της δίκης στη ΝΥ και προκαλεί σάλο ερμηνεύοντας τον Άιχμαν λέγοντας πως το Κακό στον 20ο αιώνα αποδείχτηκε πιο ριζοσπαστικό από ό,τι αναμενόταν και σχετίζεται κυρίως με το φαινόμενο της απαξίωσης του ανθρώπου ως άνθρωπο (και όχι του ατομικισμού). Στο δικαστήριο δεν δικαζόταν κάποιο σύστημα, ούτε κάποιος -ισμός, ούτε καν ο αντισημιτισμός. Μόνο ένας άνθρωπος που δεν είχε κάνει ποτέ τίποτα με δική του πρωτοβουλία. Το μεγαλύτερο κακό στον κόσμο δεν προέρχεται από ανθρώπους που επιλέγουν να είναι κακοί, αλλά από ασήμαντους ανθρώπους που κάτω από κατάλληλη χειραγώγηση, βλέπουν τα πράγματα μονομερώς, αρνούνται την ατομικότητα τους και την λογική κρίση για να ενταχθούν σε ένα σχήμα που τους προσδίδει σημαντικότητα και υπηρετούν μέχρι τέλους. Αυτή η ανικανότητα αυτόνομης σκέψης επέτρεψε σε πάρα πολλούς συνηθισμένους ανθρώπους να διαπράξουν το κακό, με έναν οργανωμένο και συστηματικό τρόπο, θεωρώντας το προφανή, νόμιμο και κανονικό, σε γιγαντιαία κλίμακα. Αυτό το φαινόμενο ονομάσε Κοινοτυπία Του Κακού. Επιπλέον επικρίνει δριμύτατα τους ηγέτες των εβραϊκών κοινοτήτων που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, για τον έναν ή τον άλλο λόγο συνεργάστηκαν με τους ναζί για την καταστροφή του ίδιου τους του λαού. Το βιβλίο σήκωσε θύελλα αντιδράσεων και η Άρεντ κατηγορήθηκε ως διεστραμμένη ιδιοφυία, για αντισημητισμό και υπεράσπιση των ναζί. Το πείραμα του Milgram (βλ. Compliance.2012), των κρατουμένων του Stanford (βλ. Das Experiment.2001), το τρίτο κύμα (βλ. Die Welle.2008) και οι ψηφοφόροι της χα την δικαίωνουν.
 Η ταινία παρακολουθεί την Άρεντ (1906–1975) στο δικαστήριο (αυθεντικά αποσπάσματα απ'τη δίκη), στο πανεπιστημίο, την σχέση της με σύζυγο, φοιτητές, Χαιντεγκερ (σε φλασμπακ), φίλους, εχθρούς, εκδότες και τσιγάρο. Η (έστω κινηματογραφική και περηλιπτική) γνωριμία με τη σκέψη και το έργο της Άρεντ και η ερμηνεία της Barbara Sukowa υπερκαλύπτουν την ακαδημαικότητα, την αδιάφορη σκηνοθεσία και τους επιφανειακούς 2ους ρόλους.
1. H μοναδική εξέγερση που σημειώθηκε σε στρατοπεδο συγκέντρωσης εδω

2.

23 - Nichts ist so wie es scheint (1998)

Tέλη 80s. Δυτική γερμανία. Ένας νεαρός ακτιβιστής χακερ, προκαλεί ένα απ'τα μεγαλύτερα σκάνδαλα κατασκοπίας μπαίνοντας σε κεντρικούς κυβερνητικούς και στρατιωτικούς υπολογιστές και διοχετεύοντας με απόρρητες πληροφορίες την KGB.
Ο τίτλος σημαίνει 'τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται'. Η (σχεδόν) αληθινή ιστορία του Karl Koch, ενός απ'τους πιο διάσημους hacker, όπως την διηγήθηκε ο φίλος και συνεργάτης του, μετά την μυστηριώδη αυτοκτονία του Καρλ στις 23-5-1989 σε ηλικία 23 ετών.
O Karl Koch, βαθιά επηρεασμένος απ'το μυθιστόρημα "Illuminatus!" του Robert Anton Wilson, πιστεύει πως η συνωμοσία των Illuminati ελέγχει υποχθόνια όλο το κόσμο. Ο μυστικός τους κωδικός είναι ο αριθμός 23. 'Οταν πέθανε ο μισητός πατέρας- εκδότης δεξιάς εφημερίδας- του άφησε γερή κληρονομιά την οποία κατανάλωσε σε έξαλλα πάρτυ και στην αγορά ενός υπολογιστή Commodore. Στο μεγάλο συνέδριο του Chaos Computer Club (στο οποίο είναι καλεσμένος ο R.A.Wilson) γνωρίζει τον David και μαζί αρχίζουν να χακάρουν οτι χακάρεται. Μέσω ενός μικροέμπορα ναρκωτικών έρχονται σε επαφή με τη KGB. Σπάνε κωδικούς και εισβάλουν σε κρατικούς και στρατιωτικούς υπολογιστές του δυτικού ιμπερεαλισμού και δίνουν τις απόρρητες πληροφορίες στη Μόσχα έναντι αμοιβής. Στην αρχή όλα πάνε καλά και εύκολα όμως αργότερα η KGB ζητά πιο δύσκολους στόχους και ξενυχτάνε ενισχυμένοι με κοκαίνη για να τα καταφέρουν. Ο Karl μπλέκεται σε ένα κύκλο εθισμού, χρέους και παράνοιας- βλέπει παντού τους Ιλουμινάτοι και το 23 τους και από αναρχικός αγωνιστής που πολεμά το σύστημα καταντά ένας ναρκωμανής υπό κατάρρευση με διανοητικές διαταραχές που έγινε πιόνι των μυστικών υπηρεσιών που υποτίθεται οτι θα καταπολεμούσε. Παράλληλα ένας δημοσιοκάφρος ενδιαφέρεται να βγάλει λαβράκι και του προτείνει να δώσει ονόματα, να αποκαλύψει το σκάνδαλο και να μπει σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων.
Πολιτικό θριλερ επιστημονικής πραγματικότητας. Ψυχρός πόλεμος, πολιτική τρομοκρατία, δολοφονία Olof Palme, Gadhaffi, Tschernobyl, συνωμοσιολογία, cyberpunk και κατασκοπία στις απαρχές του ιντερνετ. Αναλυτικότατο και πυκνογραμμένο σενάριο, σωστό καστ, μια δόση από Trainspotting.1996 και στεγνή, σχεδόν ντοκιμαντερίστικη, αφήγηση της ιστορίας ενός εκ των διασημοτέρων χακερ παγκοσμίως. Η καλύτερη και άδικα άγνωστη ταινία για τον χακερισμό. Χαίρε Έρις!
23.επιπρόσθετη ιστορική υπεραξία αποκτά γιατί εδώ είναι και η μοναδική εμφάνιση του Robert Anton Wilson στο σινεμά.
23.μάντεψε πόσα reviews υπάρχουν για την ταινία μέχρι αυτή τη στιγμή στο imdb
23.ένας άλλος αριθμός εδω
23.Αποφένια (Apophenia) είναι η τάση του ανθρώπου να συνδέει φαινομενικά ασύνδετες πληροφορίες συντάσσοντας ένα έλλογο μωσαϊκό νοήματος.

M (1931)

Βερολίνο.1930.  Η τοπική κοινωνία αναστατώνεται από την ύπαρξη ενός τρομακτικού serial killer που σκοτώνει μόνο παιδιά. Η αστυνομία φρουρεί κάθε δρόμο και διεξάγει εξονυχιστικές έρευνες στις συνοικίες. Ο υπόκοσμος δυσαναχετισμένος με την βαριά αστυνόμευση αναλαμβάνει δράση με δική του έρευνα για τον εντοπισμό του δολοφόνου.

 Άλλο ένα αριστούργημα του αυστριακού Φριτς Λανγκ. H σημαντικότερη γερμανική ταινία όλων των εποχών. Η μάνα των ταινιών για serial killer, θεμελιωτής της αστυνομικής ταινίας και πρόδρομος του νουάρ. Η πρώτη ομιλουσα ταινία του Λανγκ και η αγαπημένη του. Το σενάριο ανήκει και πάλι στην τότε σύζυγο του Thea von Harbou και μετέπειτα οπαδό των ναζί που εκείνη την περίοδο ήταν το δεύτερο σε έδρες κόμμα και προσπαθούσε να εμποδίσει την παραγωγή. Αυτή την ζοφερή περίοδο και το κοινωνικοπολιτικό της κλίμα καταγράφει (χωρίς αναφορά στους ναζί) με αφορμή τον πανικό που σπέρνει στην πόλη ένας δολοφόνος παιδιών.

 Ξεκινά με μια παρέα παιδιών να παίζουν αμπεμπαμπλόμ τραγουδώντας "Περίμενε, δεν θα αργήσει, ο άντρας στα μαύρα θα είναι σύντομα εδώ, με το μπαλτά του τόσο αληθινό, θα σε κάνει κομματάκια! Είσαι έξω". Μια νοικοκυρά περιμένει την κόρη της να γυρίσει από το σχολείο. Αυτή παίζει με την μπάλα της χτυπώντας μια αφίσα/επικήρηξη του δολοφόνου. Η σκία του καλύπτει ξαφνικά την αφίσα (μια από τις πολλές σκηνές ανθολογίας). Άλλο ένα φονικό. Το 8ο σε 8 μήνες. Κυκλοφορεί διακριτικά, αμέριμνος σφυρίζοντας το σκοπό του In the Hall of the Mountain King του Edvard Grieg ανάμεσα σε 4 εκ. ανθρώπους με όπλα του γλυκά, παιχνίδια και παγωτά. Δεν αφήνει ποτέ ίχνη ενώ η μικροαστική καλοκάγαθη όψη του είναι και η κάλυψη του. Φόβος και παράνοια κυριέυει την πόλη, όλοι υποπτεύονται τους πάντες και παραιτούνται μερικών  δικαιωμάτων τους δεχόμενοι μεγαλύτερη αστυνόμευση. Οι χωρίς ελπίδες αλλεπάλληλες αστυνομικές έρευνες, ασταμάτητες περιπολίες, εφόδοι και ανακρίσεις σε στέκια και καμπαρέ δυσκολεύουν την δράση του υποκόσμου που αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Οι αρχηγοί των συμμοριών συνεδριάζουν για την κοινή τους δράση και με την βοήθεια του συνδικάτου των ζητιάνων (βλ.Όπερα της Πεντάρας) βρίσκουν τα ίχνη του. Ακολουθεί κυνηγητό και ο περίφημος λόγος υπεράσπισης στο ιδιότυπο λαικό δικαστήριο του συγκλονιστικού φινάλε.

  Η πρωτοποριακή χρήση του ήχου (π.χ. το εύρημα του σφυρίγματος) και ο ρόλος του στην αφήγηση, ο εξπρεσιονιστικός φωτισμός και τα σκηνικά που δημιουργούν μια μόνιμα απειλητική και νοσηρή κλειστοφοβική ατμόσφαιρα παρά την απουσία βίας εντός κάδρου, το πρωτοποριακό παράλληλο μοντάζ ταύτισης αστυνομίας και υποκόσμου και η σύνθεση των πλάνων, η εκπληκτική ερμηνεία του πρώτου Δράκου Peter Lorre (αν και εμφανίζεται σχετικά λίγο) και η πρωτοφανής (ακόμα και σήμερα) απολογία του, το καθολικό θέμα και οι προεκτάσεις του (κοινωνιολογία, ψυχολογία, δικαιοσύνη), η ντοκιμαντερίστικη αναπαράσταση των ερευνών και η πιστότατη περιγραφή των ηθών και κοινωνικών συνθηκών της εποχής, η δεξιοτεχνική σκηνοθεσία και το σασπενς είναι κάποιοι απο τους λόγους που βρίσκεται ανάμεσα στις καλύτερες ταινιές του παγκόσμιου κινηματογράφου.

1. Ο τίτλος «Μ» βγαίνει από τη λέξη Morder που στα γερμανικά σημαίνει Δολοφόνος. Ο ελληνικός τίτλος είναι Ο Δράκος του Ντίσελντορφ και ας εξελίσσεται στο Βερολίνο

2. Για λόγους αυθεντικότητας ο Λάνγκ χρησιμοποίησε πραγματικούς κακοποιούς στο φιλμ και έμεινε χωρίς κομπάρσους, επειδή τουλάχιστον 20 από αυτούς συνελήφθησαν από την αστυνομία.

3. Ο υπουργός προπαγάνδας των ναζί, Josef Goebbels, εντυπωσιασμένος από τη δύναμη του κινηματογράφου του Lang, του πρόσφερε τη θέση του διευθυντή του Γερμανικού Κινηματογραφικού Ινστιτούτου. Όμως, ο Lang, που ήταν αντίθετος με τους ναζί, αρνήθηκε και την κοπανησε για Παρίσι και μετά για Αμερική

4. Αμερικάνικο remake Μ (1951) από τον Joseph Losey (The Servant.1963)

5. Δεν απαγορεύτηκε το «Μ» το 1933 με την άνοδο των ναζί στην εξουσία όπως λέγεται, αλλά το The Testament of Dr. Mabuse .1933

6. Ολόκληρη η ταινία με ελληνικούς υπότιτλους ΕΔΩ
7.

The Lost Honor of Katharina Blum (1975)

  Η 27χρονη οικιακή βοηθός Κατερίνα Μπλουμ γνωρίζει τον Λούντβικ σε αποκριάτικο πάρτυ. Τον καταζητεί η αστυνομία για ληστεία τράπεζας και διάφορες τρομοκρατικές ενέργειες. Άθελα της βρίσκεται στο στόχαστρο των αρχών και του τύπου.    

Μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του Γερμανού νομπελίστα Heinrich Boll. Λίγες πολιτικές ταινίες μπορούν να είναι τόσο επίκαιρες χωρίς να ανήκουν στον ευρύτερο χώρο της επιστημονικής φαντασίας. Τελειώνει με την σημείωση- "Τα πρόσωπα και τα περιστατικά είναι φανταστικά. Εάν η περιγραφή συγκεκριμένων δημοσιογραφικών πρακτικών έχει οποιαδήποτε ομοιότητα με τις πρακτικές της εφημερίδας BILD αυτό δεν είναι ούτε σκόπιμο ούτε τυχαίο, αλλά αναπόφευκτο". Η ναυαρχίδα του κίτρινου τύπου στη Γερμανία με άλλοθι την Ελευθερία του Τύπου κράτησε βρώμικη στάση στην κάλυψη της υπόθεσης Baader-Meinhof, στοχοποιούσε αυθαίρετα άτομα ως συμπαθούντες (όπως και τον συγγραφέα) και με αντιδεοντολογικές δημοσιογραφικές πρακτικές δημιούργησε ένα κλίμα μαζικής υστερίας, φόβου και υποψίας στην τότε Δ.Γερμανία.
Η όμορφη, δυναμική, εργατική, ευπρεπής, "καλόγρια" για τους φίλους, ζωντοχήρα, το κορίτσι της διπλανής πόρτας, γίνεται το πρόσωπο της ημέρας. Βαριά οπλισμένη διμοιρία των σωμάτων ασφαλείας παρουσία διοικητή και εισαγγελέα εισβάλλει στο διαμέρισμα της. Ακολουθούν εξευτελιστικές ατελείωτες ανακρίσεις με την κατηγορία φυγάδευσής τρομοκράτη. Ένας αδίστακτος γλειώδης δημοσιοκάφρος της "Εφημερίδας" ψάχνει το παρελθόν της, ρωτά εργοδότες, γείτονες, πρώην σύζυγο, κατάκητη μάνα στο νοσοκομείο, φίλους, και μεσω ψεύτικων δημοσιευμάτων συνθέτει το προφίλ μιας ψυχρής άκαρδης κουμμουνίστριας ελευθέρων ηθών που ονειρεύεται να ανελιχθεί κοινωνικά. Το γεγονός παίρνει τεράστιες διαστάσεις και Η Χαμένη Τιμή Της Κατερίνας Μπλούμ (ελλ.τίτλος) βρίσκεται έρμαιο των μπάτσων και των πρωτοσέλιδων. Διασυρμός, βία και απελπισία θα την αναγκάσουν να καταφύγει στη μόνη άμυνα που της απέμεινε
Διαχρονικό ρεαλιστικό πολιτικό δράμα, μακριά από μελό και διδακτισμούς, πάνω στην αναλωσιμότητα του καθενός μπροστά στο κέρδος και την εξουσία, το γιατί ο Τύπος λέγεται και 4η εξουσία, την κοινοτοπία του κακού, την χειραγώγηση  των μάζων και την αντιτρομοκρατική υστερία στη Δ. Γερμανία του '70 απο το δίδυμο Volker Schlondorff (The Tin Drum.1979) και Margarethe von Trotta  (Rosa Luxemburg.1986, Hannah Arendt.2012). Υποδειγματικό new german cinema.

1.ολόκληρος ο τίτλος είναι The Lost Honour of Katharina Blum, or: how violence develops and where it can lead.
2.

Paradise: Love (2013)

Η Teresa είναι αστή χωρισμένη υπέρβαρη 50αρα, φροντίζει παιδιά με ειδικές ανάγκες, ζει στην Αυστρία και έχει μια εφηβη κόρη. Πηγαίνει ταξίδι αναψυχής στις ακτές τις Κένυας. Παρακινούμενη απο συνομήλικη της συμπατριώτισσα ενδίδει στις χάρες νεαρών Κενυατών έναντι λίγων χρημάτων.

Το 1ο μερος της τριλογιας "Paradise" (τρεις ταινίες με ηρωίδες τρεις γυναίκες από την ίδια οικογένεια που κάνουν χωριστά διακοπές: η μία κάνει σεξοτουρισμό, η άλλη συμμετέχει σε μια αποστολή της Καθολικής Εκκλησίας (Faith), και η τρίτη πηγαίνει σε μια κατασκήνωση που βοηθά παχύσαρκους εφήβους (Hope). Spoilers>Mαλώνει την κόρη της για το ακατάστατο δωμάτιο, την αφήνει σε καλά χέρια και φεύγει για σεξοτουρισμό στην Κένυα.  Ήλιος, άμμος, θάλασσα και σεξ (S.S.S.S.), φτώχια, μιζέρια και μαύρα πέη για φωτογράφηση. Μένει σε χλιδάτο ξενοδοχείο, φωτογραφίζει πιθήκια στο μπαλκόνι, παρακολουθεί πρόγραμμα άθλιων γυμναστικών και χαζών παιχνιδιών στην παραλία, χαζεύει το τάισμα των κροκοδείλων, κάνει ηλιοθεραπεία με ομοίους της σε οριοτεθημένη περιοχή-ελενχόμενη από μπάτσους- ασφαλείας από κενυάτες που περιμένουν πότε θα διασχίσουν την παραλία οι άσπροι για να πουλήσουν σουβενίρς. Διστάζει στην αρχή σαν πρωτάρα  αλλά παρακινούμενη από φίλη, ενδίδει στις ερωτικές παροχές νεαρών κενυατών. Σχεδόν τσάμπα. Σιτεμένη στη πατρίδα της-περιζήτη στον Παράδεισο Του Έρωτα (ελλ.τίτλος). Χακούνα Ματάτα. Φαντάζονται(!?) οτι οι νεαροί μαύροι τις γουστάρουν εξίσου για την διαφορετικότητα τους- άσπρο δέρμα, ηλικία, πολλά κιλά, τρίχες, ευρώπη... Ο 1ος την θεώρησε μπασμένη και ήταν αρκετά διαχυτικός- έφυγε τρέχοντας. Ο 2ος είναι ευγενικός κουλ τζιβάτος. Του διδάσκει τα ευρωπαικά προκαταρκτικά, το χάδι με συναίσθημα, το κοίταγμα στα μάτια. Κάνουν βόλτα στο χωριό και μοιράζει χρήματα στους "ασθενείς" συγγενείς του. Χαρούμενη φωτογραφίζει. Από αντίζηλο μαθαίνει οτι ο 2ος έχει οικογένεια-είναι Beach Boy-δυνατή σκηνή ζυλοτυπίας μέσα στη θάλασσα. Ο 3ος την κερδίζει με ζουγκλερικά στη άμμο, αλλά και αυτός ζητά λεφτά για τον άρρωστο πατέρα. Η κόρη δεν θυμάται τα γενέθλια της αλλά έρχονται οι άσπρες σιτεμένες υπέρβαρες 50αρες φίλες για πάρτυ με δωράκι έναν κενυάτη για στριπτιζ (μάντεψε που είναι ο φιόγκος). Τον περιεργάζονται και διαγωνίζονται ποιά θα τον καυβλώσει. Τίποτες. Αυνανίζεται. Μαζεύουν το σπέρμα απ'το πάτωμα. Σαμπάνια. Στην απελπισία της καλεί τον ρεσεψιονιστ. Υπάκουος αλλά άβγαλτος- δεν έχει ξαναπάει με άσπρη και έχει τρακ. Τον πούλο και αυτός. Πουθενά λίγο ρομάντζο, καμία ανθρώπινη επαφή. Μένει μόνη και κλαίει.<

Η επιστροφή του σκηνοθέτη, σεναριογράφου και παραγωγού Ulrich Seidl, το Νο2 της Αυστρίας μετά τον Χάνεκε, κινείται στο γνώριμο ιδιόρυθμο, τελειωποιημένο πλέον, ύφος με τις προηγούμενες ταινίες του (Dog Days.2001, Import/Export.2007). Μπροστά από την κλειδαρότρυπα περνούν εικόνες για γέλια και κλάματα, ανάμεσα σε τραγωδία, κωμωδία, ντοκιμαντερ, exploitation και πορνό, που μέσα από την αντιφατικότητα τους μιλούν για "βαριά θέματα"-Φύλο, Οικονομία, Φυλή, Σεξ, και άλλα 100 με τον πιο απλό και αποφορτισμένο τρόπο. Η Δύση την στέλνει εκατοντάδες χιλιόμετρα νότια, από την κορυφή στον πάτο της πυραμίδας, να ικανοποιήσει τις "βιολογικές αναγκες" της και οι κενυατες περιμένουν την Sugar Mama για να ικανοποιήσουν τις οικογενειακές τους ανάγκες και να δώσουν "αγάπη". Δύο παράλληλοι κόσμοι προσπαθούν γυμνοί να συνεννοηθούν πάνω σε ένα κρεβάτι. Ο ένας εκμεταλλεύεται την μιζέρια του άλλου για τους δικούς αντιδιαμετρικούς λόγους ενώ οι έννοιες θύτης και θύμα αντιστρέφονται ασταμάτητα χάνοντας το νόημα τους. Η σεξουαλική όψη της αποικιοκρατίας. Μη αναγνωρίζοντας όρια μεταξύ ντοκιμαντερ και μυθοπλασίας, κάμερα στο χέρι, μεγάλης διάρκειας μονοπλάνα, αυτοσχεδιασμούς, αριστοτεχνικά πλάνα, ίδιο τέμπο σε όλο το 2ωρο, νεκρούς χρόνους, με προκλητικό κυνισμό και μαύρο χιουμορ σαρκάζει τους κανόνες, τα ταμπού, την υποκρισία, τα πρότυπα, την ηθική και την υπεροψία του δυτικού πολιτισμού (και όχι της κάθε Τερέζα).Απίστευτη η Margarete Tiesel. Πολύπλευρο σοκιν ωμό ειρωνικό αστείο καταθλιπτικό δραμα

1.οι κατηγορίες για πορνο έγιναν από άτομα που δεν έχουν δει ποτέ πορνο

2.

The American Friend (1977)

O Ρίπλευ είναι έμπορος πλαστών έργων τέχνης. Ένας παλιός φίλος μαφιόζος τον πιέζει να κάνει ένα φόνο σε ανταπόδοση ενός παλιού χρέους. Γνωρίζει τον φιλήσυχο κορνιζοποιό Ζιμερμαν και τον εμπλέκει στην υπόθεση. Ο Ζίμερμαν μαθαίνοντας την επιδείνωση της ανίατης ασθένειας του αναλαμβάνει την εκτέλεση έναντι μεγάλου χρηματικού ποσού που με αυτό θα εξασφαλίσει οικονομικά την οικογένεια του ύστερα απο τον επικείμενο θάνατο του.

Ο Βέντερς το '77 ήταν θεός. Μόλις έχει ολοκληρώσει την περίφημη Τριλογία Της Περιπλάνησης και θα γινόταν διεθνώς γνωστός με ένα φόρο τιμής στο αμερικάνικο σινεμά, μια μελέτη στο νουαρ και το Χιτσκοκικό θρίλερ. Η πρώτη ύλη είναι τέλεια, το αστυνομικό μυθιστόρημα της Patricia Highsmith - Ripley's Game (1974) με ήρωα τον πολυκινηματογραφημένο κοσμοπολίτη Tom Ripley. Φωτογράφος είναι ο μόνιμος τότε συνεργάτης του Βεντερς Robby Muller (μόνιμος του Jim Jarmusch πλέον). Οι πρωταγωνιστές είναι ιδανικοί-ο νηφάλιος Dennis Hopper ως Ρίπλευ και ο Bruno Ganz στο πρώτο μεγάλο του ρόλο.

 Ο ένας χωρίς μέλλον, παθιασμένος με την τέχνη και την οικογένεια του, περιμένει το τέλος του μέχρι που εν αγνοία του πέφτει στα δίκτυα του Ρίπλευ και γίνεται το παιχνίδι του. Από πράος φιλήσυχος ανθρωπάκος μπλέκεται σε ένα μαφιόζικο ξεκαθάρισμα λογαριασμών, μετατρέπεται σε πληρωμένο δολοφόνο και η καθημερινή ρουτίνα σπίτι-εργαστήριο γίνεται μια ξέφρενη κούρσα σε διαδρόμους, τουνελ, παραλίες, τρένα και πόλεις. Ο Αμερικάνος Φίλος (ελλ.τίτλος) είναι καταδικασμένος στη μοναξιά, σατανικός αδίστακτος πολυμήχανος τυχοδιώκτης, αποποιείται την ευθύνη του φόνου και στήνει το νέο του παιχνίδι. Ένας διαφθορέας με παράδοξο προσωπικό καουμποίστικο κώδικα τιμής που προτάσει κάθε φορά τον ευατό του σε μεγαλύτερους κινδύνους αναζητώντας την Αληθινή συγκίνηση. Για εντελώς διαφορετικούς λόγους τους δένει μια ενόρμηση θανάτου, μια ύστατη προσπάθεια αξιοποίησης του θάνατο τους. Μια παράξενη φιλία αναπτύσσεται μεταξύ των δυο αντιδιαμετρικών αλληλοσυμπληρούμενων ζωντανών νεκρών χαρακτήρων.

Η γκανγκστερική υπόθεση τίθεται σε 2η μοίρα και πάνω της χτίζεται ένα υπαρξιακό φιλμικό δοκίμιο με αφετερία την έννοια του θανάτου. Το ντεκορ, γεμίζει με χαρακτηριστικά τραγούδια και εικόνες/σύμβολα της αμερικής ,αντικατοπτρίζοντας την αμερικανοποίηση της παρηκμασμένης, σε όλα τα επίπεδα, ευρωπαικής κουλτούρας. Και οι πόλεις είναι ίδιες πλέον, το Αμβούργο ένα θλιβερό βροχερό λιμάνι, το Παρίσι μια αλληλουχία νεόκτιστων ατσάλινων πύργων και η Ν.Υ. μια σειρά από τεράστιες λεωφόρους.

 Ποτέ δεν λείπουν οι αναφορές στο σινεμά κάθε αυτό -από το αγνό όνειρο που αποζητούσε ο άνθρωπος στις απαρχές της κινούμενης εικόνας μέχρι τις άπειρες πανταχού παρών οθόνες.7 cameo-respect στους σκηνοθέτες Nicholas Ray (παραχαράκτης ζωγράφος), Samuel Fuller (αρχιμαφίοζος) , Peter Lilienthal, Daniel Schmid, Rudolf Schundler, Lou Castel, Jean Eustache. Φωτογραφία, μουσική, σκηνικά, ερμηνείες, Χρώμα, ρυθμός, σασπένς, ουσία, όλα υπηρετούν μια μοντέρνα νουαρ υποβλητική ατμόσφαιρα που βυθίζει τον θεατή στα υπαρξιακά αδιέξοδα των ηρώων της. Περιττή από φανφάρες,  ρετρολαγνείες, ρητορισμούς, δογματισμούς, τα φετιχ της τεχνικής  και το διανουμενίστικο σύμπλεγμα του Ευρωπαίου δημιουργού  νοσταλγεί την (ήδη) χαμένη μαγεία του χόλυγουντ και ονειρεύεται το ξεπέρασμα του.

Transfer (2010)

Κοντινό μέλλον. Γερμανία. Μια εταιρία προσφέρει το απόλυτο όνειρο. "Φανταστείτε στο τέλος της ζωής σας, να μπορούσατε να ξεκινήσετε ξανά απ' την αρχή σ' ένα νέο, όμορφο και υγιές σώμα"! Χάρις την επιστήμη, η μεταφορά ανθρώπινης συνείδησης από σώμα σε σώμα είναι πλέον δυνατή. Ο πελάτης θα ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή και για μόλις 4 ώρες τη νύχτα,όταν κοιμάται, θα ξυπνά ο ξενιστής και θα ανακτά τον έλεγχο του σώματός του. Το προηγούμενο σώμα θα αποτεφρώθεί μετά το 3μηνο test drive... Ένα ερωτευμένο ηλικιωμένο ζευγάρι μεγαλοαστών δεν αντέχει στην ιδέα του θανάτου. Από μια ανεξάντλητη αποθήκη νέων ανθρώπων επιλέγoυν 2 κορμιά made in Africa με άριστες προδιαγραφές. Η τιμή τους είναι 1.000.000ε (το 10% πάει στις οικογένειες των ξενιστών και οι οικογένειες τους θα μπορέσουν να επιβιώσουν). Οι εγκέφαλοί τους εμφανίζουν πιθανή φυσιολογική έλξη. Το "για πάντα μαζί, πλούσιοι και νέοι" πραγματοποιείται. Το λευκό ζευγάρι ξαναζεί τον έρωτα του σε μαύρα φιτ νεανικά κορμιά και απολαμβάνει τις νέες προοπτικές. Οι ίδιοι, οι γέροι φίλοι ακόμα και ο σκύλος τους θα συνηθίσουν την μεταμόρφωση. Οι μαύροι καταναλώνουν το 4ωρο τους στην επαύλη των λευκών υπο στενή παρακολούθηση για να μην παραβούν τους ώρους του συμβολαίου.4 προσωπικότητες σε 2 σώματα. Οι γυναίκες καταφέρνουν μεταξύ τους να βρούν μια ισσοροπία αλλά στον Αφρικάνο (ελλατωματικό μοντέλο με ηθική ανεπάρκεια) δεν αρέσει αυτή η νέα κατάσταση και μισεί τον λευκό διάβολο. "Μας χρησιμοποιούν. Σαν τα ρούχα! Μας φοράνε το πρωί και το βράδυ μας βγάζουν". Την ώρα που λήγει η εγγύηση, και πρέπει να αποφασίσουν αν θα κρατήσουν τα νέα τους σώματα, θα έρθει η εγκυμοσύνη να περιπλέξει περισσότερο τις σχέσεις. Τίνος είναι το παιδί? Οι γονείς μπορούν να επιλέξουν τα σωματικά και πνευματικά χαρακτηριστικά του παιδιού με μία απλή παρέμβαση στο DNA. Το αφρικάνικο ζευγάρι θα διεκδίκησει την κηδαιμονία του παιδιού και θα προσπαθήσουν να σαμποτάρουν την φαρμακευτική αγωγή και να επανακτήσουν τον πλήρη έλενχο των σωμάτων τους.
Aπο το Μetropolis(1927) μέχρι σήμερα η επιστημονική φαντασία οραματίζεται ένα μέλλον όπου μία ελίτ ευημερεί σε βάρος μιας αποκτηνωμένης μάζας μόνιμων εργατών. Η κορυφή της πυραμίδας τρέφεται από τον πάτο. Όσο μεγαλώνει ο πύργος της Βαβέλ, τόσο πλαταίνει η βάση. Το χρήμα μεταφράζεται σε χρόνο και το αξίωμα παραφράζεται σε "ο φτωχός πεθαίνει κάθε μέρα ενώ ο πλούσιος ποτέ". Η ουτοπία της αθανασίας του ενός -η δυστοπία της σκλαβιάς του άλλου. Δυο παράλληλοι κόσμοι (δεν) συναντιούνται σε ένα σώμα. Πρέπει να βρεθεί νέος ορισμός για την Tαυτότητα του μελλοντικού ανθρώπου. Με ποιο σώμα θα αναστηθεί στη 2α παρουσία?
Τίμιο low budget γερμανικό sci fi δράμα από τον κροάτη Damir Lukacevic. Η προβολή του μέλλοντος μοιάζει με ένα λαμπερό μοντέρνο αποστειρωμένο μεταεξέλιγμένο παρών και σκιαγραφεί μια εφιαλτική συνθήκη που έρχεται αλλά ταυτόχρονα εικονογραφεί τις πολιτικές και κοινωνικές συμβάσεις του παρόντος και του παρελθόντος. Το κόλπο της αντιστροφής των ρόλων δημιουργεί μπερδέματα και ανατροπές που σπρώχνουν το στορυ και αναδεικνύουν μια ανεστραμμένη οπτική του τρόπου λειτουργίας του κόσμου,την αλήθεια του Άλλου και τον παραλογισμό των ανισοτήτων. Σίγουρα θυμίζει αρκετές ταινίες του είδους όμως εδώ το επίκεντρο μεταφέρεται, από τα εφε και την δράση, στις συμπεριφορές και σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στα ζευγάρια και στον περίγυρο των πρώην λευκών, στις κοινωνικές επιπτώσεις μιας μεγεθυμένης φουτουριστικής εκδοχής του "όλα αγοράζονται, όλα πουλιούνται. "Βραβείο κοινού καλύτερης ταινίας μεγάλου μήκους στο διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ επιστημονικής φαντασίας & φανταστικού της Αθήνας SFF-Rated Athens 2012

1.με ενσωματωμένους ελλην. υπότιτλους

http://rapidshare.com/files/2211388534/Transfer.2010.DVDRip.XviD.AC3.HORiZON-ArtSubs.AVI

2.

The Cabinet of Dr. Caligari (1920)

Ο διοικητής ενος φρενοκομείου υπνωτίζει έναν τρόφιμο, τον Καίσαρα, και τον αναγκάζει να διαπράττει για λογαριασμό του φοβερά εγκλήματα. 

Η ταινία είναι μια αντίδραση ενάντια στα καρτέλ της UFA. Ο παραγωγός Εrich Pommer για να χτυπήσει το καρτέλ, διακηρύσσει την ανάγκη ενός εναλλακτικού ύφους και στιλ, βασισμένο στο εξπρεσσιονισμό.Οι Carl Mayer και Hans Janovitz (σενάριο) δημιούργησαν το πρώτο τέρας του κινηματογράφου. Ο Σαντούλ παρατηρεί πως "ο Καλιγκάρι έγινε παγκόσμια γνωστός σαν τον Αρπαγκόν ή τον Δον Ζουαν γιατί ήταν ο πρώτος τραγικός τύπος που δημιουργήθηκε μόνο απο τον κινηματογράφο" δηλαδή δεν είχε λογοτεχνικούς ή θεατρικούς προγόνους.To πρωτότυπο σκηνοθετικό ύφος της ταινίας, δοσμένο απο τον Robert Wienne διακρίνεται για την γεωμετρική προοπτική των χώρων,τους παραμορφωτικούς φωτισμούς πάνω στις έντονες αντιθέσεις άσπρου και μαύρου και τις εξεζητημένες πόζες των ηθοποιών που μοιάζουν με παντομίμα. Βέβαια δεν μπορούμε να αφήσουμε απ έξω την συμβολή τριών σημαντικών σκηνογράφων της εποχής,της ομάδας “Ντερ στούρμ'' (Walter Reimann,Walter Rohrig,Hermann Warm) οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για τα ντεκόρ, το μακιγιάζ και τα κοστούμια..Πολλοί ιστορικοί, κοινωνιολόγοι και συγγραφείς διέκριναν αντιστοιχίες μεταξύ του Καλιγκάρι και της παραφροσύνης του Χίτλερ (υπνωτίζοντας εναν ολόκληρο λαό με τη μαγνητική του επιβολή), εξού κι ο τίτλος του βιβλίου για την εξέλιξη του κινηματογράφου "Από τον Καλιγκάρι στον Χίτλερ" του Ζίγκφριντ Κρακάουερ. Ο ιστορικός κινηματογράφου Αλεξάντρ Αρνού,στο βιβλίο του "απο το βουβό στον ομιλούντα" γράφει πως ''τίποτε απο ότι έγινε στον γερμανικό κινηματογράφο ύστερα απο τον Καλλιγκάρι δεν ξέφυγε απόλυτα απο την επιρροή του,είτε επρόκειτο για μίμηση, είτε για αντίδραση''.Με αυτήν την εκπληκτική ταινία,ο Wienne , πράγματι άνοιξε την πόρτα για να εισέλθει στον γερμανικό και μέσω αυτού στον ευρωπαικό και στο αμερικάνικο κινηματογράφο η μεγάλη στρατιά φαντασμάτων και τεράτων, βυθίζοντας την φαντασία στο απίθανο, το ασυνείδητο και το παραμορφωτικό. Θα μπορούσε να πει κανείς πως ο Καλιγκάρι εξάντλησε με μιας όλες τις δυνατότητες του εξπρεσσιονισμού κι οτι ο γερμανικός κινηματογράφος θα έπρεπε να περιμένει αρκετά χρόνια για να δει και πάλι μια ταινία αντάξια αυτού του αριστουργήματος.Αρκετοί προσπάθησαν να μιμηθούν ή να προσαρμοστούν στο νέο ύφος ,αλλα πνίγηκαν μέσα στα εξεζητημένα ντεκόρ και παρασύρθηκαν απο την μαγεία των κυβιστικών σκηνικών, των φωτισμών και των τεράτων. Το πιο σημαντικό είναι το εργαστήρι με τα κέρινα ομοιώματα (1924) του Paul Leni είναι η ταινία που εγκαινίασε στο παγκόσμιο κινηματογράφο το ύφος του <<μαύρου χιούμορ>>

                                       

  =Stathis Milkthief=
1. Το Εργαστήριο του Δρ. Καλιγκάρι-ελλ.τιτλος

Decoder (1984)

Η μουσική Muzak σχεδιάζεται για να επενδύσει διακριτικά συγκεκριμένους χώρους της καθημερινής ζωής (εμπορικά κέντρα, εστιατόρια, κτίρια γραφείων, ασανσερ κ.ά.), με σκοπό την ανάλογη επίδραση στην ανθρώπινη διάθεση και συμπεριφορά.
΄Ενας νεαρός πανκ sound artist (FM Einheit - Einsturzende Neubauten) ανακαλύπτει τις ηχητικές συχνότητες που μπορούν να επηρεάσουν δραστικά την ανθρώπινη διάθεση και συμπεριφορά. Σε ένα όνειρο του βλέπει την στριπτιζεζ φίλη του (την υποδύεται η πραγματική cristiane f) παρέα με τον Burroughs και τον αρχιερέα (Genesis P-Orridge -Throbbing Gristle, Psychic TV) ενός κινήματος που κηρρύτει οτι "Η πληροφορία είναι σα μια τράπεζα. Κάποιοι από μας είναι πλούσιοι... κάποιοι από μας είναι φτωχοί από πληροφορία. Όλοι μας μπορούμε να είμαστε πλούσιοι! Η δουλειά μας, η δουλειά σας, είναι να ληστέψουμε την τράπεζα. "Κλέβει την κασσέτα από ένα fast food restaurant- με στρατιωτική εκπαίδευση του προσωπικού- που παίζει muzak,  αποκωδικοποιεί την μουσική , την remixαρει με τους δικούς του ήχους και δημιουργεί το αντι-muzak.  Αφού πρώτα την αντιγράψει πολλές φορές, αντικαθιστεί την καινούργια κασσέτα με αυτές των καταστημάτων και τις μοιράζει σε άλλους πάνκιδες στο δρόμο διαδίδοντας τον ήχο παντού. Ακολουθεί πανικός, ταραχές, μαζικές εξεγέρσεις. Η εταιρία/αλυσίδα φαστφουνταδικων δεν μπορεί να το ανεχτεί και στέλνει έναν hit-man (Bill Rice-Coffee and Cigarettes.2003) να σταματήσει το αντι-muzak κίνημα.
Γερμανικό underground πειραματικό low budget cyberpunk sci-fi, εμπνευσμένο απο τις ιδέες του Burroughs, ο οποίος έχει μια μικρή συμμετοχή, με πρόθεση να μοιάζει σαν οπτικό beat ποίημα. Σε στιγμές μοιάζει ερασιτεχνικό χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Χρησιμοποιεί τεχνικές πρώιμου videoart, έντονο contrast, έντονα χρώματα, dream machine, πειραματική μουσική, cut ups, "άκυρο" φωτισμό, βατράχια, μπομπίνες, λούπες, μπλιμπλίκια, οπλοκασσετόφωνα, αισθητική τρομοκρατία, μπάχαλα απο την επίσκεψη reagan στο βερολίνο. Mια πολιτική ερμηνεία στο έργο του Burroughs.
1.αν τα παραπανω ονοματα δεν σου λενε τιποτα,προσπερνα το

ταινια και soundtrack εδω
υποτιτλοι εδω
2.

Christiane F. Wir Kinder vom Bahnhof Zoo (1981)

Η πραγματική ιστορία της Christiane που στα 12 χρόνια της δοκίμασε ναρκωτικά, στα 13 της έγινε ναρκωμανής και στα 14 της έγινε πόρνη για να εξασφαλίσει τη δόση της.
 Μεταφορά του αυτοβιογραφικού βιβλίου της christiane f με τον ίδιο τίτλο. Η ταινία παρακολουθεί την πορεία της πανέμορφης christiane στον κόσμο των ναρκωτικών, από τον πειραματισμό της με χάπια μέχρι την εξάρτηση της από την ηρωίνη. Προέρχεται από μια διαλυμένη οικογένεια, μένει σε μια άθλια συνοικία του δ.βερολίνου και έχει κιόλας σιχαθεί και βαρεθεί τα πάντα. Θα αναζητήσει, μιμούμενη μια παρέα συνομήλικων που θα γνωρίσει στη ντισκο,  μια διέξοδο μεσω των ναρκωτικων, θα ερωτευτεί τον νεαρό Detlev και αργότερα θα στραφεί στην πορνεία (όπως και ο Detlev) για να εξασφαλίσει την καθημερινή απαιτούμενη δόση της. Η παρεα θα διαλύεται, φίλοι θα αυτοκαταστρεύονται και η κάθε μέρα θα γίνεται δυσκολότερη. 
Ωμή και σοκαριστική απεικόνηση της drug culture του δ.βερολινου των 70ς (που κάνει το Requiem for a Dream.2000 να μοίαζει με κομεντί της disney). Ο Uli Edel (Der Baader Meinhof Komplex-2008) στην πρώτη του ταινία, με σύμβουλο του την πραγματική Christiane F, παρακολουθεί στενά, με στεγνό ντοκυμαντερίστικο ύφος την καθημερινότητα της παρέας- σπίτι, ντισκο, τουαλέτες, δρόμους, πιάτσα στον σταθμό του Bahnhof Zoo, αναζήτηση πρέζας, παιδικη πορνεία, κουταλάκια, σύριγγες, ντάγκλες, χαρμάνες, προσπάθειες αποτοξύνωσης. Γυρισμένο κυρίως νύχτα σε αυθεντικές τοποθεσίες, με αμείλικτo ρεαλισμό, σκληρές εικόνες για κάθε στομάχι, εκπληκτικές ερμηνείες, μουσική του Bowie που λατρεύει η christiane (εμφανίζεται και ο ίδιος σε μια σκηνή από συναυλία), χωρίς ηθικολογίες, χωρίς βιολιά, χωρίς φτηνές συγκινήσεις και χαζοευαισθησίες, καταγράφει μια μαρτυρία πιο άξια από 1000000 αναλύσεις των ειδικών, μια κοινή πραγματικότητα για όλες τις μεγαλουπόλεις του κόσμου 

1. ελληνικος τίτλος Πορνη Στα 13 Για Ναρκωτικα (ελλ.τιτλος) 
2.

The Greatest Opening Scene (3)

Nosferatu The Vampire (1979)

The State Of The Things (1982)

Σε μια παραλία της πορτογαλιας, ένα αμερικανοευρωπαϊκό κινηματογραφικό συνεργείο γυρίζει μια μετα- αποκαλυπτική ταινία επιστημονικής φαντασίας: «Οι επιζήσαντες». Τα χρήματα και το φιλμ τελειώνουν, ο παραγωγός τους εγκαταλείπει και το γύρισμα διακόπτεται. Το συνεργείο ξεμένει στο παραθαλάσσιο απομονωμένο ξενοδοχείο και ο σκηνοθέτης φεύγει για να βρει τον παραγωγο στο Λος Aντζελες. Εκεί όμως θ' ανακαλύψει οτι ο παραγωγός είναι χρεωμένος και ζει κυνηγημένος

Μια από τις καλύτερες ταινίες των αρχών του 80 γυρισμένη σε γερμανία και αμερική με απίστευτους τίτλους αρχής, απλότητα και απόλυτη ασπρόμαυρη φωτογραφία. Ανάμεσα στο cast ο συχνός πρωταγωνιστής του Βεντερς - Rudiger Vogler αλλά και ο αμερικάνος b μουβας Samuel Fuller. Αναφορές στον κλασσικό κινηματογράφο, και απόψεις του Βεντερς (κάποιες στιγμές γίνεται βλάκας διδακτικός) περι ζωής, ανθρώπου, φαντασίας, αλήθειας, μνήμης,αφήγησης και σινεμά διάσπαρτες σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Η σύγκρουση Αμερικής και Ευρώπης, παραγωγού και σκηνοθέτη, εμπορικού και ανεξάρτητου, μια διαφορετική και καινούργια ανάγνωση του αμερικάνικου σινεμά, μια πρόταση για το τι εστι "σύγχρονο" και ένας επαναπροσδιορισμός της σχέσης κινηματογράφου-ζωής. Ο Wenders-κάποτε μεγάλο ταλέντο και μορφή του ευρωπαικού σινεμά-τώρα ένας ξεπουλημένος κολλητος του bono που γυρίζει μαλακίες

1.Χρυσό λιοντάρι στο φεστιβαλ Βενετίας

2.Οι Wenders,Herzog,Fassbinder,το 1971 μαζί με άλλους 13 Γερμανούς κινηματογραφιστές, ίδρυσαν μια κοινοπραξία με το όνομα: «Filmverlag der Autoren», που έγινε ο πυρήνας του Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου. «Σε αντίθεση με τη νουβέλ βαγκ, ουδέποτε σκεφτήκαμε, ελπίσαμε ή θελήσαμε να “βελτιώσουμε” ή να “ενταχθούμε” στην κινηματογραφική βιομηχανία της εποχής, ούτε καν να την υποκαταστήσουμε: θεωρούσαμε τη δραστηριότητά μας “εναλλακτική”. Δεν είχαμε ούτε πρότυπα, ούτε παράδοση, ούτε κανέναν που να θέλουμε να πάρουμε τη θέση του. Η Filmverlag λειτουργούσε σαν κοινοπραξία. Και ήταν πραγματικά θαυμάσια η μεταξύ μας αλληλεγγύη, που ουσιαστικά ήταν και το μοναδικό κεφάλαιο που διαθέταμε».Wenders

Τhe Ghost Writer (2010)

Τρελή αποτυχία λέμε... Γιατί αρχικά δεν μας ενδιαφέρει η καθημερινότητα ενός πρώην πρωθυπουργού (δηλ. τζόκινγκ, τένις, καλό κρασί, υπηρέτες, γραμματέα, τρομέρο σπίτι φούλ στην μοντέρνα τέχνη)... κανείς δεν νοιάζεται για το προσωπικό δράμα που περνά παρέα με τους συμβούλος του. Γιατί το ξέραμε οτι είναι φερέφωνo, μια άδεια καλογυαλισμένη εικόνα... ξέραμε οτι η CIA έχει σκουλήκια σε όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις (μόνο ο macgregor δεν το'ξερε)... δεν χρειαζόταν ο Πολάνσκι να μας τα πει. Άρα καμιά ουσία... Περνά η πρώτη ώρα με τα 1000 ζόρια και μετά αποκτά λίγη ένταση και ρυθμό αλλά με ρηχή ατμόσφαιρα και τελίκα δεν μας πείθει γιατί ήδη βαρεθήκαμε. Τίποτα δεν θυμίζει παλιό καλό Πολάνσκι. Τρομερά επιδερμική κριτική για τις πίσω πόρτες της πολιτικής και τους μαλάκες της... Φλύαρο, άνευρο, ανάλατο, βαρετό, με αδιάφορες ερμηνείες, προβλέψιμο φινάλε και απαράδεκτα μεγάλη διάρκεια(2 ώρες)... Το soundrack όμως είναι πολύ καλό.
Παρόλαυτα η ταινία εκθειάστηκε απο τους κριτικούς και τους ψώφιους σινεφίλ (που θαμπώθηκαν από το κύρος του ονόματος) σαν η επιστροφή του μέτρ... αποκαλυπτικό πολιτικό θρίλερ, σφιχτό σενάριο, ατμόσφαιρα, πολιτικό χώσιμο και τέτοιες πίπες και το σύγκριναν με Χίτσκοκ ...οι αθεόφοβοι! Λες και επειδή είναι Πολάνσκι σημαίνει αυτόματα οτι είναι καλή, και αν δεν σου άρεσε σημαίνει ότι κάτι δεν κατάλαβες, δεν το΄πιασες ή δεν ξέρεις από πολιτικό θρίλερ και δεν έχεις άποψη.
Όταν τελειώνει η φαντασία, το πάθος, η ενέργεια... σταματάς, αποσύρεσαι και μπαίνεις στο μουσείο. Το κύρος δεν είναι αιώνιο.

Balance (1989)