Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Drugstore Cowboy (1989)

1971. ΗΠΑ. Τέσσερις εθισμένοι νέοι στα ναρκωτικά μετακινούνται από πόλη σε πόλη ληστεύοντας φαρμακεία και νοσοκομεία. Η συνοχή της παρέας σπάει όταν η μία από τις κοπέλες πεθαίνει από υπερβολική δόση.

Η 2η και καλύτερη ταινία του (αδιάφορου πλέον) Gus Van Sant και η καλύτερη ερμηνεία του Matt Dillon. Βασισμένη στην αυτοβιογραφική νουβέλα του James Fogle. Ξεκινά απ'το τέλος με το Bob-αρχηγό τις συμμορίας- ημιαναίσθητο σε ασθενοφόρο να μας διηγείται τις περιπέτειες του- εθισμός, ληστείες, τραβήγματα με μπάτσους, προλήψεις, σχέση με την οικογένεια, ξύλο, κλινική αποτοξίνωσης. Οι ήρωες έχουν χτίσει το δικό τους σύμπαν και η μοναδική επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο είναι μόνο μέσω μπάτσων και φαρμακείων. Ο θάνατος της Nadine (Heather Graham.η πορνοστάρ με τα rollers του Boogie Nights.1997) θα οδηγήσει τον Bob από "ξετσίπωτo πρεζόvι σε μόvιμη βάση" στη "νορμαλ" ζωή όμως τα κοράκια του παρελθόντος θα τον πετύχουν καθαρό κ απροετοίμαστο και οι οιωνοί θα πράξουν το ειρωνικό τους καθηκον -"Oι μίζερoι μπάτσoι με συvόδευαv στo πιo ζoυμερό φαρμακείo της πόλης".
Μια ρεαλιστική απεικόνηση της υποκουλτούρας των ναρκωτικών. Μικρή ανεξάρτητη παραγωγή χωρίς γκλαμουριές, κλάψες, ηθικολογίες και διδακτισμούς που καταγράφει με ρεαλισμό, λιτότητα, ειλικρίνια και χιούμορ τα χρονικά ενός πρεζάκια που ξέρει εξαρχής πως "παίζει έvα παιχvίδι πoυ δεv κερδίζεται... στo έπακρo". Σωστές ερμηνείες, μερικά trippy effe, υπέροχη voice over αφήγηση και pop χιτακια της εποχής. Χαλαρά μια απο τις καλύτερες ταινίες του είδους και της δεκαετίας. Προς το τέλος εμφανίζεται ο Burroughs, αποθεώνοντας την ταινία ως πρεζάκιας παπάς (χαρακτήρας βασισμένος στο "Παπα" Τον Λέγανε απο την συλλογή διηγημάτων Ο Απολυμαντης.1973 ) που καβατζώνεται απ'τον Bob και τοποθετεί το stuff πάνω στη βίβλο- "Πρoβλέπω ότι στo εγγύς μέλλov oι δεξιoί θα χρησιμoπoιήσoυv τηv υστερία για τα vαρκωτικά ως πρόφαση για vα επιβάλλoυv έvα διεθvή φoρέα αστυvόμευσης. Eίμαι γέρoς, δεv θα ζήσω vα δω μια ριζική λύση στo πρόβλημα τωv vαρκωτικώv."
1.τελευταία φορά που o συγγραφέας του βιβλίου συνελήφθη για ληστεία σε φαρμακείο ήταν το 2011 σε ηλικία 73 χρονών

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Withnail and I (1987)


1969. Λονδίνο. Δύο 30αρηδες συγκάτοικοι φτωχοί άνεργοι ηθοποιοί κάνουν ένα διάλλειμα από τις καταχρήσεις πηγαίνοντας διακοπές στην εξοχή.
Βασισμένη στις εμπειρίες του σεναριογράφου/σκηνοθέτη Bruce Robinson απο την συμβίωση με τον φίλο του Vivian MacKerrell (Withnail) στα τέλη των 60ς σε παραγωγή της θρυλικής HandMade Films (βλ. Monty Pythons). Δύο λούμπεν μποέμηδες του Λονδίνου καταναλώνουν τις ζωές τους περιμένοντας με αγωνία ένα τηλέφωνο απ'τον ατζέντη τους, μια δουλειά που θα τους βγάλει απ' τη μιζέρια και θα τους φέρει την πολυπόθητη αναγνώριση. Μοιράζονται ένα παγωμένο άθλιο διαμέρισμα γεμάτο ποντίκια και ενα ζωντανό νιπτήρα. Απομονώνονται αποφεύγοντας την φρίκη που κυριαρχεί στον έξω κόσμο (δεκατρία εκατομμύρια Λονδρέζοι ξεκινούν τη μέρα τους διαβάζοντας στις εφημερίδες για φόνους και βιασμούς... ανακατεύοντας τα δημητριακά τους) και βυθίζονται στην κρεπάλη με ουσίες και τεράστιες ποσότητες αλκοόλ βρίζοντας την ανθρωπότητα για το χάλι τους. Ο Withnail (Richard Grant) είναι αλαζονικός, ευφιής, καυστικός, θυμωμένος, εγωκεντρικός, αναξιόπιστος, μοιρολάτρης με αυταπάτες μεγαλείου (απαιτούμε τα καλύτερα κρασιά που είναι διαθέσιμα στην ανθρωπότητα και τα θέλουμε εδώ και τώρα!). Ο Ι είναι ποιο υπεύθυνος και προσγειωμένος στη πραγματικότητα, ιδανικός αλκοολοπαρτενερ (ακόμα κι ένα σταματημένο ρολόι... δείχνει σωστά την ώρα δύο φορές τη μέρα). Έρχεται ο Danny- σοφός, ντίλερ σπάνιων χόρτων και χημικών, με ιδιαίτερες επιχειρηματικές ιδέες και αντιλήψεις περίι εξωγήινων, εμπνευστής/δημιουργός ενός τεράστιου μπάφου ονόματι καρότο Κάμπεργουελ. Το αφιλόξενο εξοχικό της εκδρομής ανήκει στον θείο Monty (Richard Griffiths), έναν εκκεντρικό αποτυχημένο υπέρβαρο ομοφυλόφιλο μεσήλικα ηθοποιό με εξαιρετική κάβα κρασιών που θα εκδηλώσει ανοιχτά το ενδιαφέρον του για τον Ι (υπάρχει κάτι ιδιαίτερο σ΄ένα σφριγηλό, νεαρό καρότο! Κρύβει μυστήριο! Είναι σαφώς πιο γοητευτικό απ΄το γεράνι. Τα λουλούδια είναι πόρνες. Οι πόρνες των μελισσών). Στην εξοχή θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον Καιρό, έναν καυλωμένο ταύρο, έναν λαθροκυνηγό, θα εμπλακούν με την συντηρητική επαρχία μέχρι και την επιστροφή τους όπου οι δρόμοι τους θα χωρίσουν Αμλετικά.
Μη πολιτικά ορθή θρασύτατη μικρή βρετανική παραγωγή με σχηματική υπόθεση και σκηνοθεσία (δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω εδώ) που μέσω ενός μίζερου τραγελαφικού σαββατοκυριακου, γεμάτο ευτράμπελα και γκρίνια,  αποτυπώνει με διακριτική μελανχολία και φλεγματικό βρετανικό χιουμορ το τέλος μια φιλίας και της "καλύτερης δεκαετίας που αποτύχαμε να την βάψουμε μαύρη" όπως λέει ο Danny. Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στους χαρακτήρες, το καλογραμμένο σενάριο, τις εκπληκτικές ερμηνείες και τους αξιομνημόνευτους απολαυστικούς εξωφρενικούς διαλόγους. Δεν διδάσκει, δεν ωραιοποιεί ή γελοιοποιεί ήρωες κ καταστασεις και καταφέρνει χωρίς προσπάθεια να είναι (τραγικά) αστεία αποφεύγοντας ομοιότητες με οποιαδήποτε άλλη μαύρη κωμωδία. Στα λόγια του Danny "Αν κρατιέσαι από ένα μπαλόνι που ανεβαίνει,καλείσαι να πάρεις μια δύσκολη απόφαση...ή το αφήνεις πριν είναι πολύ αργά ή κρατιέσαι για να πας ψηλότερα, έχοντας την απορία....για το πόσο θα αντέξεις να κρατιέσαι απ΄το σκοινί. Πολιτική, φίλε!" και στον αμλετικό μονόλογο του φινάλε συνοψίζεται το νόημα της ταινίας. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Robinson απέκτησε δυνατό cult status και φανατικό κοινό που δημιούργησε ένα παιχνίδι εμπνευσμένο από την ταινία. Θεωρείτε από τις αυθεντικότερες και καλύτερες βρετανικές ταινίες που έγιναν ποτέ και ο Withnail έγινε ένας απ'τους διασημότερους κινηματογραφικούς πότες. Μια απ'αυτές τις ταινίες που βλέπεις άπειρες φορές επαναλαμβάνοντας τις φονικές ατάκες.
1.ελλ.τιτλος-Ο Φίλος Μου και Εγώ
2.οι κανόνες του παιχνιδιού εδώ
3.ενας απ'τους φαν είναι ο Jonny Depp, ο οποίος πάλεψε για να είναι ο Robinson ο σκηνοθέτης στην νέα ταινία που πρωταγωνιστεί-The Rum Diary-υποδιόμενος για 2η φορά τον φίλο του Hunter S. Thompson σε σενάριο βασισμένο στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό βιβλίο του. H 1η φορά ήταν στην κλασσική πλέον ταινία του Terry Gilliam - Fear and Loathing in Las Vegas (1998) που αν δεν έχεις δει, πρέπει να δεις οπωσδήποτε.

4.



Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

The Wild Bunch (1969)

Το αριστούργημα του Peckinpah. Μια απο τις επιδραστικότερες ταινίες στην ιστορία, προάγγελος του αντι-ηρωικού σινεμά και ανανεωτής του γουέστερν που κατηγορήθηκε απο τους κλασσικούς ηλίθιους για εξύμνηση της βίας. Την εποχή που το γουέστερν βρισκόταν σε παρακμή και το Χόλιγουντ στρεφόταν προς την επιστημονική φαντασία, ο αλκοολικός, θρυλικός διοργανωτής πάρτυ, θαυμαστής του Felini, βρομόστομος, αντισυμβατικός Sam "bloody" Peckinpah κλείνει το κεφάλαιο Western (μέχρι να το ξανακλείσει ο Clint Eastwood με το Unforgiven.1992) αρνούμενος τους κανόνες (καλός/κακός) και τα κλισέ, στραπατσάρωντας την εικόνα που είχαμε για το είδος με μια ταινία σημείο αναφοράς και σύγκρισης για τις προηγούμενες και επόμενες.
Εξελλίσεται στις αρχές του 20ού αιώνα. Η άγρια δύση χάνεται στην ανατολή της νέας δύσης που υπόσχεται η καλπάζουσα βιομηχανική επανάσταση. Η συμμορία αρνείται να εισέλθει σε αυτή τη νέα εποχή του νόμου, της τεχνολογίας, της κοινωνικής οργάνωσης και προτιμά να ζει κυνηγημένη στο περιθώριο και τη παρανομία εκτός τόπου και χρόνου. Αρχηγός (σε οτι απέμεινε) είναι ο γερασμένος Pike Bishop, στα τελειώματα της καριέρας του, ηθικά άκαμπτος, πιστός στις παραδοσιακές ρομαντικές αξίες -"όταν συντάσσεσαι με ένα άνθρωπο μένεις πιστός σε αυτόν. Αν δεν το κάνεις είσαι χειρότερος από ζώο. Είσαι τελειωμένος". Τους διώκουν διορισμένοι απ'το νόμο κυνηγοί επικυρηγμένων με οδηγό τους ένα παλιό μέλος -Deke Thorton-που έχει αποφυλακιστεί και θα κερδίσει την ελευθερία του αν τους ξεπαστρέψει σε 30 μέρες. Ο Thorton ηττημένος πια, αποδέχεται με θλίψη τους νέους καιρούς της Αμερικής και βλέπει πως σ'αυτούς δεν χωρούν συμμορίες, φιλία, τιμή και υποσχέσεις. Με φλασμπακ βλέπουμε την σχέση των 2 αντρών.
Η ταινία ξεκινά με την συμμορία να μπαίνει στη πόλη. Παιδιά διασκεδάζουν (προφητεύοντας το φινάλε) με την αυτοκτονία σκορπιών που χάνουν τη μάχη περικυκλωμένοι από άπειρα μυρμήγκια. Περνούν απο μια συγκέντρωση θρήσκων κατά του αλκοόλ/αντίχριστου και η σχεδιασμένη ληστεία πέφτει σε ενέδρα.... ακολουθεί μακελειό με αθώα θύματα(!) Κυνηγημένοι φτάνουν στο Μεξικό- στο στρατόπεδο του στρατηγού δικτατορίσκου Μαπάτσε και των Γερμανών συμβούλων του- όπου θα έρθουν σε συμφωνία μαζί του για μια ληστεία τρένου. Στην ιστορία θα εμπλακούν και οι αντάρτες. Όλα θα τελειώσουν με ένα ανεπανάληπτο μακελειό όπου η συμμορία καλείται να αναμετρηθεί με τα πιστεύω και τον εσωτερικό της κώδικα, να υπερασπιστεί τις αναχρωνιστικές τις αξίες σε μια σίγουρα χαμένη μάχη, αποχωρώντας οικιοθελώς με αξιοπρέπεια από ένα κόσμο που δεν τους χωρά πια και αυτό θα γίνει με τον πιο απλό και περήφανο τρόπο -"Πάμε... Γιατί όχι..."
Αυτό το απαισιόδοξο άγριο λυρικό πολυεπίπεδο αντιηρωικό έπος είναι η πιο βιάιη ταινία στην μέχρι τότε ιστορία του αμερικάνικου σινεμά. Ένας ύμνος στην ανδρική φιλία, την συντροφικότητα, την ελευθερία, το τέλος του ρομαντισμού, την παρανομία, την πίστη σε αξίες και ιδέες που αξίζει να πεθάνει κανείς. Η βία παρουσιάζεται σαν μια αποκρουστική αλήθεια, ένα έμφυτο ελλάτωμα στην ανθρώπινη φύση που μολύνει ακόμα και την παιδική αθωώτητα. Πρώτη φορά κινηματογραφείται σκηνή θανάτου σε αργή κίνηση και με τόση ένταση (χορογράφια θανάτου το έλεγε ο Peckinpah -"επιρροή" από Kurosawa-Seven Samurai.1954) και αυτό για να αποφύγει τη σύγκριση και να καταδικάσει τον πρόστυχο τρόπο που η τηλεόραση εκμεταλλεύτηκε την κορύφωση του πολέμου στο Βιετνάμ και τις μαζικές εξεγέρσεις στα τέλη της δεκαετίας, προμηνύοντας έτσι την έλευση μια σκοτεινής κυνικής αριθμητικής εποχής. Τέλεια ανάπτυξη των χαρακτήρων, άψογοι διάλογοι, άψογο καστ -William Holden, Ernest Borgnine, Robert Ryan, Edmond O'Brien, Warren Oates- στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, άψογη κλιμάκωση της ιστορίας, έντασης και ρυθμού με ανατροπές και παύσεις, ισχυρό body count=145. Μουσική από Jerry Fielding. Οι πολλαπλές γωνίες λήψης, άπειρα κοντινά και cuts, στακάτο μοντάζ, η τέλεια εισαγωγική σκηνή ("επιρροή" του Tarantino για το Reservoir Dogs.1992) και η προετοιμασία για το 7λεπτο συγκλονιστικό ολοκαύτωμα του φινάλε απλά έγραψαν ιστορία....if they move kill them.
1.το νεότερο μέλος της συμμορίας που πεθαίνει στην αρχή -L.Q. Jones - σκηνοθετησε ένα μια ωραία μικρη sci fi ταινια με τίτλο A Boy and His Dog (1975)



Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012

Salò, or the 120 Days of Sodom (1975)

1944, στο Σαλό της βόρειας Ιταλίας, τέσσερις φασίστες που εκπροσωπούν τις βασικές μορφές εξουσίας κλείνουν διά της βίας σε απομονωμένο παλάτι μια ομάδα παρθένων αγοριών και κοριτσιών. Τρεις πόρνες αφηγούνται τις εμπειρίες τους, ενώ οι ενήλικες εξαναγκάζουν τους κρατούμενους να συμμετάσχουν σε πράξεις ακραίου και σαδομαζοχιστικού σεξ. Η ταινία είναι χωρισμένη σε 4 ενότητες- εισαγωγική, ο κύκλος της τρέλας, ο κύκλος των κοπράνων, ο κύκλος του αίματος
Η τελευταία ταινία του Παζολίνι (θα αποτελούσε μέρος μιας νέας τριλογίας). Ελεύθερη διασκευή του βλάσφημου και ακραίου ομώνυμου δημιούργηματος του Μαρκήσιου ντε Σαντ. Η δράση μεταφέρεται στη δημοκρατία του Σαλό, (μετά την είσοδο των συμμαχικών στρατευμάτων στην Ιταλία το 1943, ο Μουσολίνι κατέφυγε στο βόρειο τμήμα της χώρας, όπου με τη βοήθεια της ναζιστικής Γερμανίας ίδρυσε την επονομαζόμενη "Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία" ή "Δημοκρατία του Σαλό". Το καθεστώς του κατέρρευσε οριστικά το 1945 και ο ίδιος εκτελέστηκε τον Απρίλιο του ίδιου έτους από Ιταλούς παρτιζάνους) τις τελευταίες μέρες της φασιστικής εξουσίας στην Ιταλία. Για τον Παζολίνι ο φασισμός δε τέλειωσε με την αλλαγή του καθεστώτος, απλά άλλαξε πρόσωπο. «Αν διάλεξα να είμαι κινηματογραφιστής και όχι μόνο συγγραφέας, είναι επειδή προτίμησα, αντί να εκφράζω την πραγματικότητα με σύμβολα, όπως είναι οι λέξεις, να εκφράζω, μέσω του κινηματογράφου την πραγματικότητα με πραγματικότητα....Οι ήρωες της ταινίας συμπεριφέρονται στα θύματά τους ακριβώς όπως οι ναζί και οι φασίστες συμπεριφέρονταν στα δικά τους: τα θεωρούν αντικείμενα μέσα στα χέρια τους και καταστρέφουν a priori κάθε δυνατότητα ανθρώπινης σχέσης μαζί τους. Αυτή η ταινία είναι το τρελό, ανεξήγητο όνειρο όσων συνέβησαν στον κόσμο κατά τα χρόνια του πολέμου – όνειρο, που είναι πολύ λογικό στο σύνολό του, παρά στις λεπτομέρειές του. Διάλεξα σαν σ ύ μ β ο λ ο της εξουσίας που μετασχηματίζει τα άτομα σε αντικείμενα, την τελευταία φασιστική εξουσία της Ιταλίας, επειδή αυτή η εξουσία έγινε περισσότερο αναρχική από ποτέ, στην περίοδο της "μικρής δημοκρατίας". Αλλά ο σκοπός δεν περιορίζεται σε μια καθορισμένη ιστορική περίοδο – ο λόγος της ταινίας αφορά και το παρόν." Σαν αλληγορία για την παντονινή σχέση ανθρώπου και εξουσίας. Οτι προσπάθησε να εκφράσει το πολιτικό σινεμά τις δεκαετίες 60 κ 70 βρίσκεται εδώ χωρίς περιστροφές...υπάρχεις για να σε γαμάνε,να σε δέρνουν και να τρως σκατά ....μοναδική προσωρινή διέξοδος είναι να το απολαύσεις...Πιστεύοντας σε ενα επιθετικό σινεμά που προκαλεί βίαια την απάθεια και αφασία του θεατή-καταναλωτή εικόνων- δήλωσε πως " η επιδίωξή μου είναι να εξοργίσω,να θυμώσω τον θεατή. Στην αρχή θα στραφεί εναντίον της ταινίας, εναντίον μου. Ύστερα θα πει πως πρόκειται για ένα πορνό. Αυτό είναι μια βολική εξήγηση. Μερικοί όμως μπορεί να ξανασκεφτούν. Ο φασισμός δεν καίει μόνο σάρκες. Μας "σπρώχνει" στον ολοκληρωτικό αφανισμό". Eμείς οι φασίστες είμαστε οι απόλυτοι αναρχικοί- λέει καποιος από τους βασανιστές που σημαίνει ότι ο απόλυτος κατοχος της εξουσίας βρίσκεται υπεράνω νόμου και ηθικής, άρα είναι και απόλυτα ελευθερος, μέχρι και να ορίσει (και να εκμηδενήσει) τις ελευθερίες των άλλων. Aρνούμενος οτι "το σκάνδαλο πεθανε"(Μπρετόν) πρωτάσει το αντιεξουσιαστικό του μένος χωρίς να προσπαθεί να γίνει αρεστός σε οποιοδήποτε είδος κοινού,αδιαφορώντας (ή μάλλον προκαλώντας) για κριτικές, αδιαφορώντας για βραβεία και φεστιβάλ παρουσιάζει ένα χωρίς προηγούμενο και επόμενο πορτραίτο της εξουσίας υπεράνω κριτικής. Χωρίς μουσική η δραματικότητα, καταγράφει σαν ψυχρός παρατηρητής 120 μερες στα σοδομα- βασανιστήρια, βιασμοί, κοπροφαγία, εξευτελισμός της ανθρώπινης ύπαρξης, καμιά ελπίδα σωτηρίας. Εδώ η βια βρίσκει τον ορισμό της και ο θεατής παρακολουθεί απο μια άλλη οπτική γωνία τον εαυτό του χωρίς την οδύνη της πραγματικότητας. Το πρώτο torture film είναί μια έκθεση ωμωτήτων, μια έκρηξη αλήθειας που προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και απαγορεύτηκε λόγω της ωμής βίας και των σκληρών ερωτικών βασανιστηρίων σε αρκετές χώρες και θεωρείτε η πιο αποκρουστική ταινία που έγινε ποτέ. Eλάχιστες ταινίες σηκώνουν τόσο μεγάλη κουβέντα για το περιεχόμενο τους. Eλάχιστες ταινίες έχουν τόσους εχθρούς. Ο Παζολίνι δολοφονήθηκε την ίδια χρονια .Πέθανε με "Το ένα χέρι του ματωμένο απλωμένο μούντζα στο ΚΚΙ και το άλλο κραδαίνοντας τα γεννητικά του όργανα στους ειδικούς της κουλτούρας"(Κατερίνα Γώγου)
1.Ραφαηλίδης προς ευαίσθητους: Μη δείτε την ταινία αν δεν έχετε εξοικειωθεί ακόμη με το απλό γεγονός πως ό,τι βλέπουμε στο πανί δεν είναι πραγματικό. Αλλιώς θα βγείτε άρρωστοι απ’ αυτό το φοβερό φιλμ, όπου συμβαίνουν τέρατα και σημεία, εντελώς ακατάλληλα για ανήλικους ενήλικες
2.Πέρασαν 30 χρόνια ώσπου, το 2005, ο Πελόζι (ο φερομενος σαν δολοφόνος του Παζολίνι) απέσυρε την ομολογία του, δηλώνοντας πως πλέον ήταν νεκροί όλοι όσοι απειλούσαν τον ίδιο και την οικογένειά του, κάτι που του επέτρεπε πλέον να πει την αλήθεια. Σύμφωνα με τα όσα δήλωσε, αλλά και την έρευνα Σικελών δημοσιογράφων , η δολοφονία του Πιερ Πάολο Παζολίνι ήταν καθαρά πολιτικό, και όχι σεξουαλικό, έγκλημα.«Τον εκτέλεσαν. Ήταν πέντε. Του φώναζαν «βρωμόπουστα», «σκατοκομμούνι» και τον χτυπούσαν βίαια. Εμένα με είχαν ακινητοποιήσει. Δεν άγγιξα καν τον Παζολίνι, αντίθετα προσπάθησα να τον υπερασπιστώ» δήλωσε ο 51 ετών σήμερα Πελόζι. Μεταξύ των πέντε εκτελεστών είχε αναγνωρίσει τους αδελφούς Μπορσελλίνο και δύο Σικελούς νεοφασίστες και ντίλερ. Η έρευνα σχετικά με τη δολοφονία Παζολίνι άρχισε εκ νέου μετά την αναίρεση του Πελόζι αλλά οι δικαστές αποφάσισαν ότι δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για να συνεχιστεί.