Withnail and I (1987)

1969. Λονδίνο. Δύο 30αρηδες συγκάτοικοι φτωχοί άνεργοι ηθοποιοί κάνουν ένα διάλλειμα από τις καταχρήσεις πηγαίνοντας διακοπές στην εξοχή.

Βασισμένη στις εμπειρίες του σεναριογράφου/σκηνοθέτη Bruce Robinson απο την συμβίωση με τον φίλο του Vivian MacKerrell (Withnail) στα τέλη των 60ς σε παραγωγή της θρυλικής HandMade Films (βλ. Monty Pythons). Δύο λούμπεν μποέμηδες του Λονδίνου καταναλώνουν τις ζωές τους περιμένοντας με αγωνία ένα τηλέφωνο απ'τον ατζέντη τους, μια δουλειά που θα τους βγάλει απ' τη μιζέρια και θα τους φέρει την πολυπόθητη αναγνώριση. Μοιράζονται ένα παγωμένο άθλιο διαμέρισμα γεμάτο ποντίκια και ενα ζωντανό νιπτήρα. Απομονώνονται αποφεύγοντας την φρίκη που κυριαρχεί στον έξω κόσμο (δεκατρία εκατομμύρια Λονδρέζοι ξεκινούν τη μέρα τους διαβάζοντας στις εφημερίδες για φόνους και βιασμούς... ανακατεύοντας τα δημητριακά τους) και βυθίζονται στην κρεπάλη με ουσίες και τεράστιες ποσότητες αλκοόλ βρίζοντας την ανθρωπότητα για το χάλι τους. Ο Withnail (Richard Grant) είναι αλαζονικός, ευφιής, καυστικός, θυμωμένος, εγωκεντρικός, αναξιόπιστος, μοιρολάτρης με αυταπάτες μεγαλείου (απαιτούμε τα καλύτερα κρασιά που είναι διαθέσιμα στην ανθρωπότητα και τα θέλουμε εδώ και τώρα!). Ο Ι είναι ποιο υπεύθυνος και προσγειωμένος στη πραγματικότητα, ιδανικός αλκοολοπαρτενερ (ακόμα κι ένα σταματημένο ρολόι... δείχνει σωστά την ώρα δύο φορές τη μέρα). Έρχεται ο Danny- σοφός, ντίλερ σπάνιων χόρτων και χημικών, με ιδιαίτερες επιχειρηματικές ιδέες και αντιλήψεις περίι εξωγήινων, εμπνευστής/δημιουργός ενός τεράστιου μπάφου ονόματι καρότο Κάμπεργουελ. Το αφιλόξενο εξοχικό της εκδρομής ανήκει στον θείο Monty (Richard Griffiths), έναν εκκεντρικό αποτυχημένο υπέρβαρο ομοφυλόφιλο μεσήλικα ηθοποιό με εξαιρετική κάβα κρασιών που θα εκδηλώσει ανοιχτά το ενδιαφέρον του για τον Ι (υπάρχει κάτι ιδιαίτερο σ΄ένα σφριγηλό, νεαρό καρότο! Κρύβει μυστήριο! Είναι σαφώς πιο γοητευτικό απ΄το γεράνι. Τα λουλούδια είναι πόρνες. Οι πόρνες των μελισσών). Στην εξοχή θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον Καιρό, έναν καυλωμένο ταύρο, έναν λαθροκυνηγό, θα εμπλακούν με την συντηρητική επαρχία μέχρι και την επιστροφή τους όπου οι δρόμοι τους θα χωρίσουν Αμλετικά.

Μη πολιτικά ορθή θρασύτατη μικρή βρετανική παραγωγή με σχηματική υπόθεση και σκηνοθεσία (δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω εδώ) που μέσω ενός μίζερου τραγελαφικού σαββατοκυριακου, γεμάτο ευτράμπελα και γκρίνια,  αποτυπώνει με διακριτική μελανχολία και φλεγματικό βρετανικό χιουμορ το τέλος μια φιλίας και της "καλύτερης δεκαετίας που αποτύχαμε να την βάψουμε μαύρη" όπως λέει ο Danny. Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στους χαρακτήρες, το καλογραμμένο σενάριο, τις εκπληκτικές ερμηνείες και τους αξιομνημόνευτους απολαυστικούς εξωφρενικούς διαλόγους. Δεν διδάσκει, δεν ωραιοποιεί ή γελοιοποιεί ήρωες κ καταστασεις και καταφέρνει χωρίς προσπάθεια να είναι (τραγικά) αστεία αποφεύγοντας ομοιότητες με οποιαδήποτε άλλη μαύρη κωμωδία. Στα λόγια του Danny "Αν κρατιέσαι από ένα μπαλόνι που ανεβαίνει,καλείσαι να πάρεις μια δύσκολη απόφαση...ή το αφήνεις πριν είναι πολύ αργά ή κρατιέσαι για να πας ψηλότερα, έχοντας την απορία....για το πόσο θα αντέξεις να κρατιέσαι απ΄το σκοινί. Πολιτική, φίλε!" και στον αμλετικό μονόλογο του φινάλε συνοψίζεται το νόημα της ταινίας. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Robinson απέκτησε δυνατό cult status και φανατικό κοινό που δημιούργησε ένα παιχνίδι εμπνευσμένο από την ταινία. Θεωρείτε από τις αυθεντικότερες και καλύτερες βρετανικές ταινίες που έγιναν ποτέ και ο Withnail έγινε ένας απ'τους διασημότερους κινηματογραφικούς πότες. Μια απ'αυτές τις ταινίες που βλέπεις άπειρες φορές επαναλαμβάνοντας τις φονικές ατάκες.

1.ελλ.τιτλος-Ο Φίλος Μου και Εγώ

2.οι κανόνες του παιχνιδιού εδώ

3.ενας απ'τους φαν είναι ο Jonny Depp, ο οποίος πάλεψε για να είναι ο Robinson ο σκηνοθέτης στην νέα ταινία που πρωταγωνιστεί-The Rum Diary-υποδιόμενος για 2η φορά τον φίλο του Hunter S. Thompson σε σενάριο βασισμένο στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό βιβλίο του. H 1η φορά ήταν στην κλασσική πλέον ταινία του Terry Gilliam - Fear and Loathing in Las Vegas (1998) που αν δεν έχεις δει, πρέπει να δεις οπωσδήποτε.

4.

The Player (1992)

Ένας παραγωγός του Hollywood εκβιάζεται ανώνυμα από ενα σεναριογραφο που είχε απορρίψει στο παρελθόν. Στη προσπάθεια του να ανακαλύψει τη ταυτότητα του εκβιαστή μπλέκεται σε μια υπόθεση δολοφονίας και ερωτεύεται την ερωμένη του θύματος.
Η μόνιμη κόντρα μεταξύ του Altman και των στούντιο ήταν η βασική έμπνευση για την δημιουργία αυτής της ταινίας. Μια μικρή εκδίκηση. Ξεκινώντας με ένα απίστευτο 8λεπτο μονοπλάνο μας εισάγει αμέσως στην καθημερινότητα ενός στούντιο όπου παραγωγοί, στελέχοι, σεναριογράφοι, γραμματείς, σεκιουριτάδες, τουρίστες πηγαινοέρχονται ασταμάτητα. Πρωταγωνιστής είναι ο Griffin Mill -αυτός που ακούει ιδέες για σενάρια και αποφασίζει αν κάποια αξίζει να γίνει ταινία. Κομψός, αυτάρκεστος, με χρημα, εξουσία, γραμματεα/ερωμένη, χαμόγελο... Η εμφάνιση του εκβιαστή σεναριογράφου, την στιγμή που απειλείται η καρέκλα του από έναν γλείωδη καριετερίστα, είναί το πρόσχημα που χρειάζεται ο Αλτμαν για να ξεδιπλώσει μια ανελέητη σάτιρα πάνω στη βιομηχανία του χολυγουντ και τα άτομα που τη συγκροτούν, την καλλιτεχνική και ηθική τους απάθεια. Σε πρώτο επίπεδο εξελίσσεται η υπόθεση εκβιασμού και η παράνοια του Griffin και στο δεύτερο παρακολουθούμε την πολιτική των στούντιο. Το μεγάλο comeback του Αλτμαν δεν χωρά στα πλαίσια κάποιου συγκεκριμένου είδους, δεν υπακούει στους κανόνες αλλά παίζει μαζί τους συνθέτοντας ένα κράμα από comedy- crime- drama- mystery- romance- thriller. Με ένα ευφυέστατο σενάριο γεμάτο ανατροπές και εκπλήξεις μέχρι το φινάλε (τόσο στο στυλ όσο και στην αφήγηση) και με μια καινοτόμα χρήση του χώρου, του καστ, του ήχου, των διαλόγων και της κίνησης της κάμερας δίνει μια ρεαλιστική αίσθηση του περιβάλλοντος καταφέρνωντας να τοποθετεί τον θεατή μέσα στα δρώμενα. Ενορχηστρώνει αρμονικά ενα μωσαικό από πολυάριθμους χαρακτήρες και προσθέτει περίπου 60 cameos απο μεγάλα ονόματα του χολλυγουντ που παίζουν τον ευατό τους συμμετέχοντας στην ταινία ως σκηνικό, σαν ζωντανό ντεκορ. Με αναρίθμιτες και συνεχείς αναφορές στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου (πρόκληση για film-buffs) πετά υπονοούμενα στον θεατή ενώ ταυτόχρονα ειρωνευεται τις καταστάσεις. Επίσης βλέπουμε την πορεία μιας ταινιας- από την αρχική ιδέα μέχρι και την τελική της μορφή και ακούμε πολλά σενάρια σε 25 λεξεις το καθένα. O Αλτμαν απομυθοποίει το Hollywood αλλά η ίδια η ταινία μας λέει πόσο σπουδαίο θα μπορούσε να είναι. Μια απο τις καλυτερες ταινίες "για το σινεμά" με βραβείο σκηνοθεσίας και πρώτου ανδρικού ρόλου για τον Tim Robbins στις κάννες και αρκετές υποψηφιότητες για οσκαρ. Μια ταινία που δεν θα γεράσει ποτέ.
1.