Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Henry: Portrait of a Serial Killer (1986)

Ελαφρώς βασισμένη στη ομολογία του διαβόητου Henry Lee Lucas που ευθύνεται για 200 φόνους (αν και ο ίδιος ισχυρίζετε τουλάχιστον 500). Γυρίστηκε το '86 αλλά σκάλωσε στη λογοκρισία και κυκλοφόρησε τελικά το '90 σοκάροντας κοινό και κριτικούς. Τώρα πια υπάρχει ολόκληρη, και σε κομμένες best of σκηνές, στο youtube. 
Ο Χένρι απέχει απ'το στερεότυπο του δολοφόνου κατ' εξ ακολούθηση των παραδοσιακών slasher ταινιών των 80s. Δεν τον ωθεί η εκδίκηση, μια ιερή ιδέα, το μίσος ή μια φωνή μέσα στο κεφάλι του... σκοτώνει για το έτσι, γιατί του αρέσει, γιατί μπορεί. Πήρε τοις μετρητοίς το δόγμα της εποχής "είναι ή εγώ ή αυτοί". Το πρώτο θύμα ήταν στα 14α γενέθλια του, η πόρνη μάνα του που τον εντύνε κοριτσίστικα και τον ανάγκαζε να παρακολουθεί τις ερωτικές της περιπτύξεις. Κάθε φορά επιλέγει τυχαία θύματα και σκοτώνει με διαφορετικούς τρόπους, χωρίς κάποιο κίνητρο ή σύστημα... έτσι οι μπάτσοι δεν μπορούν να συλλέξουν στοιχεία, να συνδέσουν τους φόνους και να σχηματίστουν το προφίλ του. Επαγγέλλεται απολυμαντής. Παραδόξως, κάπου βαθιά στο μυαλό του, υπάρχει ένας προσωπικός κώδικας ηθικής... σε αντίθεση με τον μίζερο φίλο από την φυλακή που τον φιλοξενεί, τον Ότις (Tom Towles). Ένας τελειωμένος που δουλεύει σε βεντζινάδικο και φλερτάρει πιτσιρικάδες στους οποίους πουλά μαριχουάνα. Λούμπεν, αιμομίκτης, νεκρόφιλος και διεστραμμένος ως το κόκκαλο, σπάει την ρουτίνα του ανακαλύπτοντας νέους ορίζοντες παράνοιας στη παρέα του με τον Χένρι. Τους έχει επισκευτεί η αδερφή του, η αθώα Μπέκυ. Άνεργη μάνα στριπτιζεσ με άντρα στη φυλακη για φόνο, ψάχνει για δουλειά, ένα νέο ξεκίνημα στην πόλη για αυτήν και τη κόρη της. Δεν γνωρίζει την δράση τους. Ταυτίζεται με το παιδικό δράμα του Χένρι (Michael Rooker- Super.2010) -μικρή την βίαζε ο πατέρας της. Όταν ο Χένρι θα αποτρέψει τον βιασμό της από τον Ότις, ένα ειδύλλιο θα αναπτυχθεί.
Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας στην πιο ακραία του εκδοχή. Καμουφλαρισμένος πίσω από την συνηθισμένη του όψη, το ευγενικό προσωπείο,τις στατιστικές και την ανωνυμία, τριγυρνά τη νύχτα και όποιον πάρει ο χάρος. Από την πρώτη εικόνα (ένα γυμνό αιμόφερτο γυναικείο πτώμα σ' ένα χαντάκι) μέχρι την τελευταία (ο Χένρυ φεύγει μόνος από ένα μοτελ) ένα αδιαπέραστο νοσηρό κλίμα διάχυτης ανασφάλειας κυριαρχεί  πάνω σε ένα παρακμιακό σκοτεινό αστικό περιβάλλον όπου ο καθένας μπορεί να είναι δολοφόνος. Η πρωτοφανής ντοκυμαντερίστικης υφής αποστασιοποίηση της κάμερας δίνει μια πλήρη αίσθηση ρεαλισμού που καταστρέφει την οικοιότητα του αποβλακωμένου, από το τηλεοπτικό overdose, θεατή  με την θέα της βίας  και τον τοποθετεί στον ίδιο καναπέ που το φονικό δίδυμο βλέπει ξανά και ξανά το οικογενειακό μακελειό το οποίο κατέγραψε ζωντανά με μια βιντεοκάμερα -snaff film- αναβαθμίζοντας έτσι το χομπυ του. Body Count: 15. Όμως αυτό που σοκάρει δεν είναι το gore και η βία καθεαυτή- τις περισσότερες φορές βλέπουμε το πρίν του φόνου και το φρικαλέο μετά, αφήνοντας την επίμαχη σκηνή στη φαντασία του θεάτη- αλλά τα αόριστα αψυχολόγητα αίτια της, ο παραλογισμός, και η ευκολία εισβολής της στον φαινομενικά ασφαλές μας μικρόκοσμο. 1η ταινία του, τηλεοπτικού πλέον, John McNaughton (Mad Dog and Glory.1993) .Υπερ low budget, ωμό, τραχύ, σκοτεινό, δύσπεπτο, ανελέητο, αποκρουστικό, άρτιο, δυνατό και αληθινό. Μοναδική περίπτωση και σημείο αναφοράς για το σινεμά τρόμου. O Haneke θα έβρισκε τον φτωχό αμερικάνο πρόγονο του εδώ..."-Πού θα πας; -Πουθενά. Θέλεις να έρθεις;"
1.ακολούθησε το αχρείαστο  Henry: Portrait of a Serial Killer,part 2 (1996)
2. Χένρι: Το Πορτρέτο ενός Δολοφόνου (ελλ. τίτλος)
3.




Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Runaway Train (1985)

Δύο κατάδικοι δραπευτεύουν απο μια φυλακή υψίστης ασφαλείας στην Αλάσκα. Κυνηγημένοι ανεβαίνουν στο τελευταίο βαγόνι ενός φορτηγού τρένου. Ο οδηγός πεθαίνει και το τρένο μένει ακυβέρνητο ενω ταυτόχρονα τους καταδιώκει με ελικόπτερο ο διευθυντής των φυλακών.
Χολιγουντιανή παραγωγή σε σκηνοθεσία του αυτοεξόριστου Ρώσου Andrei Konchalovsky πάνω σε σενάριο του μεγάλου Akira Kurosawa  διασκευασμένο από τον φυλακόβιο συγγραφέα Edward Bunker (ο Mr. Βlue του Reservoir Dogs.1992). Απίστευτος συνδιασμός... Ξεκινά με τα αγαπημένα κλισέ των ταινιών φυλακής - εξέγερση - οι κρατούμενοι γιορτάζουν γιατί μετά από 3 χρόνια βγαίνει από την απομόνωση ο ισοβίτης ληστής τραπεζών Manny- "Όχι ανθρωπος, ένα ζωο". Αυτός ανταποκρίνεται στις προκλήσεις του σαδιστή διοικητή και ετοιμάζεται για την επόμενη απόπειρα απόδρασης. Απρόθυμα δέχεται μαζί του έναν αφελή μποξερ, το παιδί για το καρότσι με τα άπλυτα,  που τον βλέπει σαν ήρωα. Ο δρόμος για την ελευθερία περνά από σκατά και χιονισμένα άγρια τοπία. Ανεβαίνουν στο Τρένο Της Μεγάλης Φυγής (ελλ. τίτλος) με άγνωστο προορισμό. Αργότερα φτάνει στο βαγόνι μια εργαζόμενη που ξέμεινε στο τρένο και τους πληροφορεί για τον θάνατο του οδηγού. Οι πρώτες στιγμές ελευθερίας γίνονται αγώνας για επιβίωση. Ψάχνωντας τρόπο να σταματήσουν το τραίνο που επιταχύνει συνεχώς πρέπει να ξεπεράσουν τις διαφορές τους και να δοκιμάσουν τις αντοχές και τα ηθικά τους όρια. Θαύματα δεν γίνονται... πανικός, απελπισία και αποκτήνωση - "Όχι, ζώο, είμαι κάτι χειρότερο. Άνθρωπος". Όταν ο διευθυντής τους φτάσει, ο Manny θα επαληθεύσει τη φήμη του και θα υπερβεί εαυτόν για να αναμετρηθεί με τον προσωπικό του δαίμονα.
  30- χρόνια μετά, παραμένει μια απο τις καλύτερες περιπέτειες που γυρίστηκαν ποτέ και αυτό γιατί ισορροπεί ανάμεσα στην ρεαλιστική καταιγιστική δράση και στην, σε βάθος, ανάπτυξη των χαρακτήρων πάνω σε ένα, αν και απλό, πολυεπίπεδο σενάριο με σεξπιρικές αναφορές και υπαρξιακές διαστάσεις. Από φυλακοταινία γίνεται θρίλερ δωματίου και από man vs machine vs nature adventure γίνεται ταινία καταδίωξης. Όπως σε όλες τις ταινίες φυλακής/απόδρασης ο θεατής ταυτίζεται με τους δραπέτες- ενεργοποιείται το απωθημένο ένστικτο της ελευθερίας- που κόντρα στη φύση και το νόμο παλεύουν να απεγκλωβιστούν από τη μοίρα τους. Παγωμένα τοπία εναλλάσσονται με την κλειστοφοβική ένταση στο εσωτερικό του βαγονιού και η απελπισία των ηρώων με τις προσπάθειες των υπαλλήλων να σώσουν το κύρος της εταιρίας ελένχοντας την πορεία του τρένου από τις αλάνθαστες ηλεκτρονικές κονσόλες. Οι εναλλαγές συναισθημάτων αποτυπώνονται στις πληθωρικές ερμηνείες των Jon Voight και Eric Roberts, που εδώ βρίσκονται στην καλύτερη στιγμή της καριέρας τους, και η αγωνία κορυφώνεται καθώς φτάνουμε προς το συγκλονιστικό φινάλε. Η ένταση σε κάθε πλάνο, ο ασταμάτητος ρυθμός και η απλότητα της ιστορίας πάνω στο καθολικό ζήτημα της ελευθερίας βρίσκουν την χρυσή τομή μεταξύ θεάματος και ουσίας και κάνουν για όλες τις μερίδες του κοινού την θέαση της μια μοναδική και αξέχαστη εμπερία
1.πρωτη εμφάνιση του Danny Trejo
2.νουβέλες του Edward Bunker (1933–2005) που έγιναν ταινία είναι τα Straight Time (1978) και Animal Factory (2000)
3.

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

A.C.A.B.: All Cops Are Bastards (2012)


παραπλανητικος και προκλητικος ο τιτλος. οι προθεσεις της ταινιας φαινονται στους τιτλους αρχης -τα ματ παραλαμβανουν τον εξοπλισμο τους και ετοιμαζονται για μια διαδηλωση απεργων -ακουγεται το Seven Nation Army- The White Stripes... οταν για 7η φορα ο πιο αντρας της παρεας/διμοιριας- ο κομπρα-αθωωνεται για υπερβολικη βιαιη συμπεριφορα ξεσπα σε χορο τραγουδωντας με την παρέα του το Police on my Back- The Clash...που ναι η μπαλα οεο ?
προς αποφυγην ενος σκατολογικου παραληρηματικου κειμενου θα εμπιστευτουμε την παντα αξιοπιστη στηλη The Cine Zone απο το  εντυπο δρομου Aυτονομη Ζωνη

Πολυαναμενόμενη για όλους μας ταινία, τόσο εξαιτίας του τίτλου και της θεματικής της όσο και εξαιτίας της προέλευσης της μιας και δεν είχαμε ξαναδεί ιταλική hooligan movie. Η ταινία όμως ήταν σκέτη απογοήτευση. Αντί για hooligan movie μας βγήκε cop movie. Μια περιγραφή της καθημερινότητας κάποιων μπάτσων, λίγο γήπεδο, αρκετή βία και ξυλίκι, λίγο νεοφασισμός και ξενοφοβία, πάρε και για τίτλο ένα A.C.A.B και αυτό ήταν... Ένας από τους μπάτσους έχει σπίτι του κορνίζα τον ντούτσε, ο άλλος έχει (πρώην) γυναίκα μετανάστρια, ένας άλλος είναι πρώην χούλιγκαν και προλετάριος και όλοι μαζί απαρτίζουν μια παρέα μπάτσων των δυνάμεων των μ.α.τ.
Τη μια η μπατσοπαρέα αυτή παρουσιάζεται ξενοφοβική και βίαιη, την άλλη φιλεύσπλαχνη με κοινωνικές και ανθρώπινες ευαισθησίες… Τη μια τους παρουσιάζει φασίστες και εθνίκια, την άλλη τους δείχνει να μπουκάρουν σε κατάληψη ιταλών «αυτόνομων» εθνικιστών προκειμένου να εκδικηθούν για μαχαιριά που έφαγε ένας μπάτσος της παρέας... Ότι να ναι…
Και εννοείται πως δε μας νοιάζει ούτε μας ενδιαφέρει  η καθημερινότητα των μπάτσων. Πόσο μάλλον μια «μπατσοτόλμη και γοητεία» που παρουσιάζει τους μπάτσους σαν φιλεύσπλαχνους και ανθρωπιστές(!!). Καθόλου τυχαίο που οπαδοί της Roma ανάρτησαν πανί (που ανέφερε: "Ο Federico, o Stefano, o Gabrielle και άλλοι ακόμη... "Α.C.A.B" δεν είναι μία ταινία"..) κράζοντας την εν λόγω ταινία.

1.ACAB -Κατά πάσα πιθανότητα προέρχεται από το ομώνυμο τραγούδι του Oi Punk συγκροτήματος 4-Skins, από το ντεμπούτο άλμπουμ τους του 1982 "The Good, The Bad & The 4-Skins" αλλά πήρε πολιτικό νόημα όταν χρησιμοποιήθηκε κατά την μεγάλη απεργία των Άγγλων ανθρακωρύχων το 1984/1985... Αργότερα, αποτυπώθηκε σε τατουάζ φυλακισμένων και φανατικών οπαδών διαφόρων ποδοσφαιρικών ομάδων...

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

Compliance (2012)

Η προϊστάμενη ενος φαστ-φουντ εστιατορίου μεγάλης αλυσίδας λαμβάνει τηλεφώνημα από κάποιον που συστήνεται ως αστυνομικός διευθυντής. Λέει οτι κάποιος από το προσωπικό του καταστήματος έκλεψε χρήματα από τσάντα πελάτη. Στις περιγραφές ταιρίαζει η 19χρονη Μπέκι. Αυτή αρνείται κάθε ενοχή. Ο μπάτσος καλεί τη προϊστάμενη να προβεί σε σωματικό έλενχο. Αυτή υπακούει και σιγά σιγά οι εντολές γίνονται όλο και πιο περίεργες.
Σε 10 χρόνια πραγματοποιήθηκαν 70 όμοια περιστατικά σε 30 πολιτείες των USA μέχρι που ο 37χρόνος σωφρονιστικός υπάλληλος φαρσερ συνελήφθει το 2004. Τηλεφωνικές φάρσες που κατέληξαν σε "βιασμό" και είχαν ονομαστεί Strip Search Prank Call Scam. Η φάρσα μοιάζει με διαφορετική εκδοχή του πείραματος Mίλγκραμ.
Η φωνή απ'το τηλέφωνο είναι ο υπεύθυνος του πειράματος/ αυθεντία, οι υπάλληλοι είναι τα πειραματόΖωα/ δάσκαλοι και η Μπέκι είναι η μαθητευόμενη.
Ο φαρσερ απαιτεί να τον προσφωνούν Κύριο ή Όφισερ και κάνει σαφές την σοβαρότητα της κατάστασης. Ψαρεύει πληροφορίες και κρατά σημειώσεις για την εξέλιξη της φάρσας. Είναι βράδυ Παρασκευής-το εστιατόριο είναι πολύ μπιζι και οι υπάλληλοι πηγαινοέρχονται απο το πόστο τους στην αποθήκη όπου κρατείται η κατηγορούμενη. Το τηλέφωνο αλλάζει χέρια και τα θύματα της φάρσας πληθαίνουν. Μια τους εκβιάζει, μια τους ενθαρρύνει, μια κρύο μια ζέστη. Ο σωματικός έλενχος δεν αρκεί και τους διατάζει να την γδύσουν... κανείς δεν του το κλείνει στη μάπα και η παράνοια συνεχίζεται.
Το νόημα το πιάνεις από νωρίς και περιμένεις να δεις τα όρια της βλακείας και πότε επιτέλους θα επέμβει η λογική. Κάπου χάνει την αληθοφάνεια του και απορείς πως κάποιος μπορεί να είναι τόσο ηλίθιος, αλλά τόσα σχιζοφρενικά έχουν συμβεί επειδή κάποιος διέταξε και κάποιος υπάκουσε.... αυτό είναι τραβηγμένο? Η ανίκητη απέραντη ανθρώπινη βλακεία πάντα θα εκπλήτει...Αυτές οι μικρές "ασυνείδητες" καθημερινές "ασήμαντες" ασκήσεις εξουσίας-υποταγής (όπως π.χ. πρίν ακόμα χτυπήσει το τηλέφωνο, οι υπάλληλοι υπακούοντας την προϊστάμενη, εν γνώση τους αλλά απαλλαγμένοι από ευθύνες, σερβίρουν το αλλοιωμένο μπέικον...εγώ τη δουλειά μου κάνω) είναι ο τρόπος λειτουργίας του κόσμου.
Υπερ low badget αλλά αξιοπρεπές, εξελίσσεται εξ ολοκλήρου στο εστιατόριο και χωρίς να δικάζει μεν κ δε, αναπαριστά μια θλιβερή πραγματικότητα όπως την κατέγραψαν οι εσωτερικές κάμερες ασφαλείας. Σωστές οι ερμηνείες αν και η ίδια η ιστορία είναι ο πρωταγωνιστής. Θα μπορούσε να είναι μικρότερη αλλά δεν έχει και πολύ σημασία. Μια χρήσιμη αποκαλυπτική ενοχλητική ταινία τρόμου ψυχολογικής βίας
1.