The Road (2009)

Κοντινό μέλλον. Μια τεράστια καταστροφή κάλυψε με ένα σύννεφο στάχτης τον πλανήτη. Η χλωρίδα και η πανίδα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί και οι λιγοστοί άνθρωποι που απέμειναν έχουν στραφεί στον κανιβαλισμό. Ένας άντρας με τον 12χρονο γιο του διασχύζουν την κατεστραμμένη Αμερική με κατεύθυνση τον νότο, τη θάλασσα. Σέρνουν ένα καρότσι με τα λιγοστά τους εφόδια και έχουν μαζί τους ένα πιστολι για αυτοάμυνα ή αυτοκτονία.
Το τέλος του κόσμου είναι ο αγαπημένος μύθος, της κουρασμένης απο τον εαυτό της, Δύσης. Η  εσχατολογική επιθυμία γίνεται πραγματικότητα κάτω από αδιευκρίνιστα αίτια εξαλείφωντας κάθε ίχνος πολιτισμού και κοινωνικού ιστού. Τα ρολόγια σταμάτησαν, ο ήλιος χάθηκε, η κεκαλυμμένη βαρβαρότητα απελευθερώθηκε και επιστρέψαμε αυτόματα στον πρωτογονισμό και τους νόμους της ζούγκλας.
Το παιδί γεννήθηκε στο Μετά και ανακαλύπτει τον κόσμο με τη βοήθεια του πατέρα (Viggo Mortensen) που με απλοικότητα παραμυθιού του εξηγεί πως έχει η κατάσταση..."εμείς είμαστε οι Καλοί-αυτοί που κουβαλούν την φλόγα μέσα τους, Κακοί είναι αυτοί που τρώνε ανθρώπους". Προσπαθεί να του εμφυτεύσει κάποιες από τις αξίες του παλαιού κόσμου λέγοντας του ιστορίες ανδρείας και δικαίωσης και του μαθαίνει να χειρίζεται το πιστόλι. Τον βασανίζει ακόμα η στιγμή που η μάνα (Charlize Theron) τους παράτησε λίγο καιρό μετά τη γέννα και έφυγε μόνη μη αντέχωντας τη νέα τάξη πραγμάτων. Μοναδικός λόγος ύπαρξης του η επιβίωση του παιδιού. Διασχίζουν για χρόνια το χάος και στην πορεία τους συναντούν άλλους απελπισμένους κουρέλιδες (Robert Duvall, Guy Pearce), κλέφτες, συμμορίες κανιβάλων, αποθήκες ανθρώπων/τροφίμων και έχουν να αντιμετωπίσουν την πείνα, το μόνιμο ψύχος, συχνούς μετασεισμούς και όξινη βροχή. Πιάνο, τζάκι, καναπές, σαμπουάν, κοκα κολα (η καλύτερη διαφήμιση εβερ) είναι άχρηστες πλέον πολυτέλειες- απομεινάρια πολιτισμού- ενώ οι ληγμένες κονσέρβες είναι θησαυρός. Ζόφος ρέων. Απόγνωση, φόβος, μοναξιά και ματαιότητα. Η επιβίωση είναι η νέα ηθική και η οικογένεια η τελευταία αξία.
Μεταφορά του ομότιτλου πουλιτζερικού μυθιστορήματος του Cormac McCarthy (No Country for Old Men) από τον αυστραλό John Hillcoat (The Proposition.2005) που σεβάστηκε την (θεωρητικά μη κινηματογραφήσιμη) πρώτη ύλη και δεν το ξεφτύλισε με ανούσιες σκηνές δράσης και εκρήξεις. Το περιβάλλον είναι ο 3ος πρωταγωνιστής- ένα έρημο απέραντο γκρίζο ρημαγμένο τοπίο πλήρης αποσύνθεσης με βαριά ατμόσφαιρα απόλυτης παρακμής που συμπληρώνεται από το μινιμαλιστικό σαουντρακ του Nick Cave. Η ασάφεια των αιτιών της καταστροφής και το διφορούμενο φινάλε διευρύνουν την αλληγορία πάνω στο " Έτσι τελειώνει ο κόσμος, όχι με έναν πάταγο, αλλά με έναν λυγμό" (T.S.Eliot). Feel bad υπαρξιακό road movie, μετα-αποκαλυπτικό οικογενειακό δράμα, δράμα ενηλικίωσης στο ποτέ και πουθενά, μαθήματα επιβίωσης με αξιοπρέπεια στο ολοκάυτωμα.

The Reflecting Skin (1990)

 Ο 8χρονος Σεθ ζει με την οικογένεια του σε ένα αγρόκτημα/βεντζινάδικο στη μέση του πουθενά της αμερικάνικης επαρχίας των 50s. Διαβάζοντας ιστορίες τρόμου από παλπ περιοδικά του πατέρα του πείθεται πως η μυστηριώδης Αγγλίδα χήρα γειτόνισσα είναι βαμπίρ. Όταν ένας φίλος του βρίσκεται νεκρός και σεξουαλικά κακοποιημένος οι αρχές υποψιάζονται τον πατέρα του που τον βαραίνει μια παλιά υπόθεση παιδοφιλίας. Ο πατέρας μη αντέχοντας την διαπόμπευση αυτοκτωνεί και αναγκαστικά επιστρέφει ο μεγάλος αδερφός διακόπτοντας την στρατιωτική του θητεία. Παρά τις προειδοποιήσεις του Σεθ ερωτεύεται τη χήρα και αργότερα παρουσιάζει συμπτώματα μιας ασυνήθιστης αρρώστιας. Μια συμμορία ροκενρολάδων τρυγυρνά με μια καντιλακ στη περιοχή ενώ και άλλα παιδιά βρίσκονται νεκρά. Ο Σεθ είναι σίγουρος οτι για όλα φταίει η χήρα.
Η 1η απ'τις τρεις ταινιές του βρετανου σκηνοθέτη, σεναριογράφου, θεατρικού συγγραφέα και ζωγράφου Philip Ridley. Το υπερ ντεμπούτο που έμεινε ντεμπούτο. Ένα arthouse διαμάντι που αν και εκτιμήθηκε στην εποχή του έμεινε στα αζήτητα για πολλά χρόνια μέχρι που κυκλοφόρησε σε dvd το 2011
Ξεκινά με τον Σεθ και τους φίλους του να στείνουν μια φάρσα στην χήρα. Φουσκώνουν ένα τεράστιο βάτραχο και τον αφήνουν στη μέση του δρόμου, πλησιάζει η χήρα και με μια σφεντόνα τον ανατινάσουν...αίματα και εντόσθια χύνονται πάνω της...τα παιδιά τρέχουν γελόντας. Όταν πηγαίνει στο σπίτι της για συγνώμη αυτή του λέει οτι είναι 200 χρονών, για τον άντρα της που κρεμάστηκε την 1η βδομαδα του γάμου και του δείχνει ένα κουτί που φυλά αντικείμενα του,τρίχες,δόντια,ακόμα και τον ιδρώτα του.Έληξε,είναι βαμπιρ!Η σφεντόνα μετατρέπεται σε σταυρό.Ο μόνος που τον πιστεύει είναι ο μυστικός καινούργιος του φίλος, ένας άγγελος κάτω απο το κρεβάτι, ένα μουμιοποιημένο έμβρυο που βρήκε στον αχυρώνα. Ο πατέρας αυτοπυρπολείται μπροστά στα μάτια του και επιστρέφει ο αδερφός (από τους πρώτους ρόλους του Viggo Mortensen),ο ήρωας,αυτός που ξέφυγε απο το μπίθουλα,να βάλει μια τάξη. Του πίνει το αίμα η χήρα (Lindsay Duncan) ή σαπίζει αργά επειδή φορώντας γυαλια ηλίου εξαφάνιζε μικρά νησιά με ατομίκες βόμβες? Ο μονόχειρας μονόφθαλμος σερίφης, αν και τα έχει δει όλα στη ζωή του, σαστίζει μπροστά στα πρωτοφανή άγρια εγκλήματα και αναζητά το φάντασμα του πατέρα.
"Συχνά, συμβαίνουν τρομερά πράγματα με φυσικό τρόπο". Η παιδική ηλικία ως εφιάλτης που θα χειροτερεύει συνεχώς. Ο Σεθ τρέχει στα απέραντα σταχυά τοπία αλλά δεν φτάνει πουθενά, ο ορίζοντας είναι ο τοίχος της φυλακής του. Η υστερική μάνα, o απαθής πατέρας, το οικογενειακό τους δράμα, 2 (μελλοθάνατοι) φίλοι, ένα βαμπιρ και θρησκόληπτοι προληπτικοί φτωχοί αγρότες είναι όλος του ο κόσμος. Μοναδική διέξοδος/αυτοάμυνα-η φαντασία, ένα καταφύγιο απο τον ενήλικο κόσμο. Όπως σε κάθε ταινία με παιδιά πρωταγωνιστές,έτσι και εδώ,ο θεατής ταυτίζεται με το βλέμμα του ήρωα.Η αίσθηση της παιδικότητας,η έξσταση,η βαρεμάρα,η μοναξιά,η φαντασία και ο τρόμος την οριακή στιγμή που η αθωώτητα πεθαίνει αποτυπώνονται έξοχα στο φιλμ. Η εκπληκτική φωτεινή κινηματογράφηση (Dick Pope) και το λυρικό soundtrack (Nick Bicat) εντείνουν την δυναμική των εικόνων και δημιουργούν μια απειλητική και νοσηρή μακάβρια ατμόσφαιρα. Το "Διάφανο Δέρμα" μοιάζει με γκροτέσκο γοτθικό ποίημα πάνω στον τρόμο της ενηλικίωσης με λιτή αφαιρετική αφήγηση, αλλόκοτους χαρακτήρες, κυνικό χιούμορ, αξέχαστες σκηνές και μια υπόκωφη ένταση που θα ξεσπάσει σε ουρλιαχτά. Αδίκως συγκρίνεται με την φιλμογραφία του Λιντς -η αυθεντικότητα του κράζει απο μακριά, γι'αυτό και σήμερα αναγνωρίζεται σαν ένα γνήσιο πρωτότυπο Κινηματογραφικό Έργο.