The Greatest Opening Scene (14)

D.O.A. (1950) 
[Dead On Arrival /Κυνηγώντας Tον Δολοφόνο Μου]
ολοκληρη η ταινία με ελλ. υπότιτλους εδω

Ikiru (1952)

  Ένας δημόσιος υπάλληλος, αφού μαθαίνει πως έχει καρκίνο σε τελευταίο στάδιο, προσπαθεί να δώσει νόημα στους λίγους μήνες ζωής που του απομένουν.
 Ο τίτλος σημαίνει Να Ζεις και όχι Ο Καταδικασμενος όπως αποδόθηκε στα ελληνικα. Είναι ένα ακόμα (μη επικό) αριστούργημα του μεγάλου  Akira Kurosawa. Η πρώτη ύλη έρχεται απο τη νουβέλα του Τολστόι 'Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς' και εντάσσεται στο περιβάλλον της καταστραμένης μεταπολεμικής ιαπωνίας.
 Ο ήρωας είναι μεσήλικας χήρος μ'ένα παντρεμένο γιο που περιμένει να τον κληρονομήσει. Είναι προιστάμενος της υπηρεσίας δημοσίων υποθέσεων του δημαρχείου. Ανία, μιζέρια, απάθια, και μια εύφημη μνεία για τα 25 χρόνια υπηρεσίας χωρίς απουσία. Είναι κοντά στο να σπάσει το ρεκορ των 30 ετών αλλά θα χαλάσει το σερι του την μέρα που μαθαίνει οτι έχει καρκίνο στομάχου και του απομένουν μόνο 6 μήνες. Ο κόσμος γυρνά ανάποδα και απογοητευμένος απ'την μέχρι τώρα ζωή του θα προσπαθήσει βιαστικά να απολαύσει χαρές που έχει στερηθεί. Με ενα νεαρό μποεμ γνωρίζει για πρώτη φορά την έξαλλη νυχτερινή ζωή και κάνει παρέα για λίγο με μια νεαρή θαυμάζοντας την ζωηράδα της. Τελικά, το νόημα το βρίσκει στο συλλογικό καλό και θα αναζητήσει την εξιλέωση πολεμώντας, από τα μέσα, το σύστημα που του έφαγε τη ζωή. Θα εκμεταλευτεί τη καρέκλα του και θα ασχοληθεί με την γραφειοκρατικά σκαλωμένη υπόθεση μιας ομάδας κατοίκων υποβαθμισμένης περιοχής που παρακαλούν να αποξηράθει μια επικίνδυνη χαβούζα και να μετατραπεί σε πάρκο. Πιέζει όλες τις υπεύθυνες υπηρεσίες με γαιδουρινή επιμονή, παραβιάζει ιεραρχία και πρωτόκολλα, αδιαφορεί για την μαφία, επιβλέπει τις κατασκευές και επιταχύνει τις διαδικασίες ώστε να προλάβει να δει την πραγμάτωση του έργου και την εξιλέωση της άσκοπα σπαταλημένης ζωής του. Το έργο το χρεώνεται ο αντιδήμαρχος (αλλά η γειτονιά ξέρει ποιόν πρέπει να ευγνωμονεί) και στην κηδεία του οι συνάδελφοι θα ανταλλάσουν απόψεις για τον αποθανόντα αναρωτούμενοι για την απότομη στροφή της ζωής του, πως κατάφερε να φέρει σε πέρας ένα έργο σωστά και γρήγορα,  ποιός θα πάρει την πολυπόθητη θέση του και το πως πέθανε στο νεοδημιουργημένο πάρκο μια παγωμένη νύχτα. Η θυσία του θα συγκινήσει και θα παραδειγματιστούν από αυτή, όμως τα γρανάζια της γραφειοκρατίας δεν σταματούν ποτέ. Spoiler Alert.
 Η πιο αγαπημένη ταινία του Κουροσάβα. Ύμνος στη ζωή, καταγγελία της γραφειοκρατίας (ένας άλλος καρκίνος), η θέση του ατόμου στην κοινωνία, μαθήματα ζωής και θανάτου, η ηθική της εξουσίας και πολλά άλλα ζητήματα σε ένα ουμανιστικό υπαρξιακό αστικό δράμα (όχι μελό) που συγκινεί και εξοργίζει ταυτόχρονα, με περίτεχνη δομή και μη γραμμική αφήγηση, με επιρροές από γερμανικό εξπρεσιονισμό  και ιταλικό νεορεαλισμό και μια τρομερή ερμηνεία απ'τον Takashi Shimura. Άλλο ένα αριστούργημα του Αυτοκράτορα, που δεν θα χάσει τίποτα απ'την καλλιτεχνική αξία και την διαχρονική αλήθεια του μέχρι και το 2052.
1. άλλος ένας μεσήλικας υπάλληλος που αλλάζει ζωή εδω

Umberto D. (1952)

Ο Umberto D. είναι ένας συνταξιούχος ηλικιωμένος δημόσιος υπάλληλος, που δεν έχει κανέναν άλλον στον κόσμο, πέρα από τον σκύλο του και την υπηρέτρια της σπιτονοικοκυράς του. Τα χρήματα της σύνταξης δεν φτάνουν για να πληρώσει το ενοίκιο και η έξωση πλησιάζει
Άλλο ένα αριστούργημα του ιταλικού νεορεαλισμού και των Βιτόριο Ντε Σίκα/Τσέζαρε Ζαβατίνι (The Bicycle Thief.1948,  Miracle in Milan.1951) και η τελευταία του κινήματος. Ξεκινά με διαδήλωση συνταξιούχων που διαλύεται βίαια από μπάτσους. Ο Umberto προσπαθεί να πουλήσει το ρολόι και άλλα υπάρχοντα του ώστε να εξασφαλίσει τα χρήματα για το νοίκι. Τρώει σε συσσίτια και ταίζει κρυφά το σκύλο του εκεί. Η σπιτονοικοκυρά τον απειλεί με έξωση μετά από 20 χρόνια ενοικίασεις και χρησιμοποιεί το δωμάτιο του ως μπουρδέλο μέχρι να ξεκουμπιστεί. Μοναδική ανθρώπινη συντροφιά και σύμμαχος είναι η έγκυος πιτσιρίκα υπηρέτρια που δεν ξέρει ποιός απ'τους δυο φαντάρους είναι ο πατέρας. Πηγαίνει στο νοσοκομείο για μια γρύπη και προσπαθεί να ξεγελάσει τους γιατρούς (όπως τον συμβουλεύουν άλλοι φτωχοί ψεύτικοι ασθενείς) για την βεβαρημένη κατάσταση της υγείας του ώστε να μείνει περισσότερες μέρες εκεί μέχρι να έρθει η επόμενη σύνταξη. Τελικά έρχεται η έξωση και ο σκύλος χάνεται. Ευτυχώς τον βρίσκει πρίν τον αποτεφρώσει ο μπόγιας. Είναι στο τσακ να ζητιανέψει, ο σκύλος θα τον βοηθήσει αλλά η αξιοπρέπεια του δεν θα το επιτρέψει. Η απελπισία τον φέρνει στα πρόθυρα της αυτοκτονίας, αλλά ο σκύλος θα του δώσει ένα λόγο για να παραμείνει στη ζωή.
Με το τέλος του Β.Π.Π. και την πτώση του Μουσολίνι ο ιταλικός κινηματογράφος αποκτά ελευθερία λόγου, αποκόπτεται απ'το παρελθόν της προπαγάνδας και της διασκέδασης των μαζών και υποδέχεται τον Νεορεαλισμό, την πιο γόνιμη και ανανεωτική προσπάθεια του μεταπολεμικού κινηματογράφου. Αρνούμενος τις συμβάσεις του εμπορικού σινεμά και του θεάματος, τις τεχνικές και τα στερεότυπα, κρατά μια ηθική στάση (που μετατρέπεται και σε αισθητική) απέναντι στα προβλήματα της εποχής και αναπαριστά με ειλικρίνεια και ρεαλισμό ένα κομμάτι ζωής παρακολουθώντας πραγματικούς ανθρώπους με πραγματικά προβλήματα σε πραγματικό περιβάλλον, ωθώντας το κοινό να αναγνωρίσει ανώδυνα την γύρω του πραγματικότητα, να εμπνευστεί και να αλλάξει την θεώρηση του για τον κόσμο. Γυρισμένη με απλότητα στο φυσικό ριμαγμένο αστικό τοπίο της μεταπολεμικής Ρώμης με ερασιτέχνες ηθοποιούς, χωρίς στυλιζάρισματα, εντυπωσιασμούς, μελό κορώνες, καταγγελίες και διδακτισμούς προσδίδει στην πεζή καθημερινότητα βάθος και τραγικές διαστάσεις που ξεπερνούν την απλοικότητα της υπόθεσης και καταργούν τα σύνορα μεταξύ τέχνης και ζωής,  κάνοντας τον Ουμπέρτο- ένας άνθρωπος που παλεύει να διατηρήσει την αξιοπρέπεια του σε ενα καθεστώς εξαθλίωσης και ατομικισμού- σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής με διαχρονικό και παγκόσμιο αλληγορικό υπόβαθρο.
1. Eλλ.τίτλος- Οτι Μου Αρνήθηκαν οι Άνθρωποι
2.Έρχεται αμερικάνικο remake (δεν είναι αστείο)  που θα εξελίσσεται στην  σημερινή Νέα Υόρκη από κάποιον  Roy Carlo
3. H ταινία προκάλεσε την βίαιη αντίδραση των ιταλικών αρχών που θεωρούσε οτι παρουσιάζει πολύ αρνητικά την ιταλική κοινωνία και σταμάτησε την εξαγωγή ταινιών που παρουσιάζουν την ιταλία σαν καταθληπτική χώρα που υστερεί σε δικαιοσύνη για τους πολίτες της.

4. Ολόκληρη η ταινία με ελληνικούς υπότιτλους ΕΔΩ

5.

Moby Dick (1956)

Ο νεαρός Ισμαήλ αναζητώντας την περιπέτεια μπαρκάρει στο φαλαινοθηρικό του Κάπταιν Αχαάβ, ενός σκληροτράχηλου καπετάνιου με μοναδικό σκοπό της ζωής του να εκδικηθεί τον Μομπι Ντικ, την λευκή φάλαινα που τον ακρωτηρίασε. Μια επικίνδυνη  θαλασσινή περιπέτεια ξεκινά για τον εντοπισμό του.

  Η καλύτερη κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου υπερκλασσικού αριστουργήματος της αμερικανικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας του Herman Melville από τον μεγάλο John Huston.

 Την ιστορία αφηγείται ο Ισμαήλ. Γίνεται φίλος με έναν ιθαγενή καμακιστή που πουλάει κεφάλια και μπαρκάρουν στο Πίκουοντ αψηφώντας την προφητεία ενός μάντη "Στην θάλασσα μια μέρα θα μυρίσεις στεριά όπου δεν θα υπάρχει στεριά. Και εκείνη την ημέρα ο Αχαάβ θα πάει στο τάφο του αλλά θα αναστηθεί σε μια ώρα! Θα αναστηθεί και θα τους καλεί. Και όλοι, όλοι οι διασωθέντες θα τον ακολουθήσουν ένας ένας!" Πρίν ανέβουν στο πλοίο επισκέπτονται την εκκλησία των φαλαινοθηρών όπου κάνει κύρηγμα ο Orson Welles πάνω σε μια εγκατεστημένη πρύμνη μέσα στην εκκλησία και τους λέει το συμβολικό παραμύθι του Ιωνά. Το Πίκουοντ σαλπάρει ευλογημένο. Ο Κάπταιν Αχαάβ μ'ένα πόδι από σαγόνι φάλαινας και μια μεγάλη χαρακιά στο πρόσωπο, σημάδια μιας εσωτερικής σταύρωσης, τραύματα που λένε πιο πολλά από κάθε κήρυγμα για την θνησιμότητα του ατόμου, στον λόγο του προς το πλήρωμα υπόσχεται μια Ισπανική χρυσή ουγγιά σε όποιον εντοπίσει πρώτος τον Μόμπι Ντικ, την άσπρη φάλαινα που έσχισε την ψυχή και το σώμα του μέχρι που μάτωσαν μαζί. Τόσο άσπρη και μεγάλη όσο ένα βουνό χιόνι. Ένα βουνό που κάποιος έβαλε στη θάλασσα ικανό να καταπιεί ολόκληρα πληρώματα και να καθαρίσει τα δόντια της με τα κουπιά. Μια μεγάλη μαρμάρινη ταφόπλακα που πλέει. Θάνατος στον Μόμπι Ντικ! αναφωνούν. Έχει φτιάξει ειδικό χάρτι με τις πορείες φαλαινών από ημερολόγια πλοίων για τον εντοπισμό του. Η μανία του για εκδίκηση τον αναγκάζει να απαρνηθεί ναυτικούς ηθικούς κώδικες, εύκολο πλουτισμό, ύπνο, λογική, την ζωή του και την ζωή του πληρώματος. 

  H σύγκρουση Αχαάβ και Μόμπι Ντικ, πέρα απο μια συναρπαστική ναυτική περιπέτεια, είναι ένα φιλοσοφικό δοκίμιο πάνω στη φύση του καλού και του κακού, τον άνθρωπο και τη μοίρα του, το μεγαλείο και την αυτοκαταστροφή. Ο Αχαάβ βλέπει την άσπρη φάλαινα ως μία ενσάρκωση της θεϊκής καταστροφικής και σαδιστικής δύναμης - "Το κακοήθες πράγμα που έχει βασανίσει και φοβίσει τον άνθρωπο από την αρχή των χρόνων! Αυτό που βλάπτει και ακρωτηριάζει τη φυλή μας. Που δεν μας σκοτώνει εντελώς αλλά μας αφήνει να ζούμε με μισή καρδιά και μισό πνευμόνι". Από αυτή τη βλάσφημη θέση και μια βαθύτερη εσωτερική παρόρμηση εξωθείται στα άκρα, εξεγείρεται κόντρα στο αδύνατο, σε μια επικών διαστάσεων υπερβατική επιχείρηση αυτοκτονίας, σε μια καταδικασμένη αποστολή. Πιστή μεταφορά του πρωτότυπου κειμένου γεμάτη με μεταφορές και συμβολισμούς πάνω στην αναμέτρηση ανθρώπου και φύσης, (ξεπερασμένη αλλά) επιβλητική ερμηνεία από Γκρεγκορυ Πεκ, θεαματική δράση με εντυπωσιακά εφε παλαιάς κοπής μέχρι και το συγκλονιστικό αξέχαστο φινάλε.

1.

Rififi (1955)

O Τόνι Στεφανουά βγαίνει απο τη φυλακή μετά απο 5 χρόνια.2 φίλοι του προτείνουν την ληστεία κοσμηματοπολείου. Με την προσθήκη ενός Ιταλού γυναικά εξπερ στα χρηματοκιβώτια στήνουν το μεγάλο κόλπο.

 Tο Χολλυγουντ κυνήγησε και εκτός αμερικής τον Jules -δεν δίνω ονόματα- Dassin απαγόρευοντας σε ευρωπαϊκές εταιρίες να τον προσλάβουν. Mετά από 5 χρόνια καταφέρνει να επιστρέψει, για βιοποριστικούς λόγους, με αυτη την χαμηλού προυπολογισμού διασκευή της ομώνυμης νουβέλας του Auguste le Breton. Ανακατεύοντας στοιχεία του αμερικάνικου και γαλλικού νουαρ, ανανέωσε και επαναπροσδιόρισε το ύφος του είδους, επηρέασε την επερχόμενη νουβελ βαγκ αλλά και τις ταινίες δράσης γενικότερα. Tην επιτυχία της ταινίας ακολούθησε η εμφάνιση ενός ολόκληρου υποείδους -heist movies- ταινίες με θέμα ληστείες.

Ο κουρασμένος πια Τόνι δυστάζει να πει το ναι. Αφού συναντήσει την πρώην ερωμένη του που τον πούλησε όταν αυτός φυλακίστηκε για τον ιδιοκτήτη κλαμπ Γκρούντερ- η μεγαλύτερη σκηνή εξευτελισμού που έγινε ποτέ- αλλάζει γνώμη και τελικά μπαίνει στο κόλπο για το γαμώτο της υπόθεσης θέτωντας στόχο όχι την βιτρίνα οπώς αρχικά ήταν το σχέδιο αλλά το χρηματοκιβώτιο. Η συμμορία προετοιμάζεται, παρακολουθεί, χρονομετρεί, μελετά και εξολοθρεύει τους συναγερμούς... ακολουθεί η Περίφημη πρωτοφανής 33λεπτη ανεπανάληπτη Αθόρυβη αγωνιώδης σκηνή του ριφιφι. Η ταινία δεν τελείωνει εδώ όπως συνηθίζεται. Ο Γκρούντερ και ο πρεζάκιας αδερφός του ανακαλύπτουν από απερεσκεψία του Ιταλού (Dassin) τα περι ληστείας και βάζουν στο μάτι τα κλοπιμαία . Ακολουθεί απαγωγή, θυσία, πιστολίδι και αγωνία μέχρι το ολέθριο κατάμαυρο φινάλε.

Ο Ντασεν -προ μελινας- παρουσιάζει τον υπόκοσμο πιο ανθρώπινο από ποτέ. Άνδρες με οικογένεια, όνειρα και πάθη δένονται με ένα κώδικα τιμής και αλληλεγγύης κάτω από το μεγάλο ρίσκο. Η αγωνία, αποφασιστικότητα, ελπίδα και ένταση της καθοριστικής αυτής στιγμής ζωγραφίζεται συνεχώς στα πρόσωπα τους. Ένας για όλους και όλοι για έναν στο βροχερό βρώμικο και σκοτεινό Παρίσι. Η τελευταία μεγάλη του δουλειά είναι ένα υποδειγματικό σκοτεινό πεσιμιστικό ατμοσφαιρικό αγέραστο αξεπέραστο φιλμ νουαρ με προτόγνωρες για την εποχή του σκηνές βίας ναρκωτικών και σεξ, ασταμάτητη δράση, ανατροπές και έντονο σασπενς."Ένα απο τα χειρότερα βιβλία που έχω διαβάσει έγινε το καλύτερο φιλμ νουαρ που έχω δει. Ιδιοφυές σενάριο, διάλογοι, σκηνικά, μουσική, καστ" είπε ο κριτικός ακόμα Francois Truffaut. "Μέσα στην παράδοση του γαλλικού αστυνομικού μυθιστορήματος, ο Ντασσέν δημιουργεί ένα αρχέτυπο για ένα ολόκληρο κινηματογραφικό είδος, ενώ ο τρόπος που χρησιμοποίησε το μουσικό μοτίβο για να δημιουργήσει ύφος και ατμόσφαιρα ήταν επαναστατικός" είπε ο Σκορτσέζε. Το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες είναι λίγο.
1.«Ριφιφί» - λέξη αραβικής προέλευσης, καταχωρημένη στην αργκό του υποκόσμου με την έννοια της έντονης διαμάχης και μπλεξίματος, η οποία, μετά την επιτυχία της ταινίας, αναβαθμίστηκε σε όρο προσδιοριστικό της διάρρηξης «επιστημονικών προδιαγραφών».
2.Η σκηνή της ληστείας είναι τόσο ρεαλιστική που η ταινία απαγορεύτηκε σε πολλές χώρες καθώς ληστές αντέγραφαν τις τεχνικές που χρησιμοποιούν οι ήρωες κατά τη διάρκεια της διάρρηξης.

Night and the City (1950)

Ο Χάρυ Φάμπιαν θέλει να γίνει σπουδαίος και δεν τον ενδιαφέρει πως θα συγκεντρώσει χρήματα για να το πετύχει. H ευκαιρία θα βρεθεί όταν προσπαθήσει να πάρει τον έλεγχο των αγώνων επαγγελματικής πάλης του Λονδίνου και τότε θα βρεθεί αντιμέτωπος με το οργανωμένο έγκλημα της πόλης.

"Παρά το οτι στη δεκαετία του 50 το Χολλυγουντ απαιτούσε μια πιο εξωραισμένη δογματική διατύπωση των πολλών αρετών της αστικής τάξης, το νουαρ κατάφερε όχι μόνο να διατηρήσει ζωντανό τον προλεταριακό του πυρήνα αλλά και το πολιτικό κλίμα του την στιγμή της διαμόρφωσης του". Η πρώτη ταινία του -μαυρισμένο από τον μακαρθισμό- Jules Dassin - προ μελίνας- εκτός usa είναι μια κινηματογραφική περιήγηση στα θέματα του νουαρ με φόντο το σκοτεινότερο Λονδίνο - οργανωμένο έγκλημα, πορνεία, εκβιασμοί, χαφιέδες παντού, συμμορία ψευδοανάπηρων ζητιάνων, μπράβοι, στημένα παιχνίδια, κολόμπαρα, παλαιστές σε ένα ζωντανό σκοτεινό λαβύρινθο από φρεάτια κλιμακοστασίων, ομίχλη, σκιές, καπνισμένα στενά, γέφυρες, γιαπιά,...
Ο Φάμπιαν (Richard Widmark) -μικροαπατεώνας, τζογαδόρος, τρακαδόρος, κράχτης σε κλαμπ, με προφιλ επιτυχημένου επιχειρηματία, ικανότατος ψεύτης, υπερφιλόδοξος, αναξιόπιστος, "καλλιτέχνης χωρίς τέχνη", τα βγάζει πέρα μόνο με "μυαλό και κότσια"- για άλλη μια φορά βρίσκεται κυνηγημένος. Βρίσκει καταφύγιο στη φίλη του- τραγουδίστρια στο κλαμπ Silver Fox. Αυτή θέλει να τον προσγειώσει σε μια νορμάλ ζωή ενώ αυτός προσπαθεί να της κλέψει μερικά ψιλά. Αργότερα συνωμοτεί με την τσατσα αλλά και με τον αποκρουστικό γλυώδη άντρα της- ιδιοκτήτη του κλαμπ. Κερδίζει την συμπάθεια του παλαίμαχου έλληνα παλαιστή Γκρεγκόριους -εκπρόσωπο της ηθικής παλιάς σχολής και απογοητευμένο πατέρα. Σχέδιο του Φαμπιαν είναι να πάρει τον έλενχο των αγώνων πάλης και τον χρησιμοποιεί ως ασπίδα για την μαφία που διοικεί ο γιος του Κρίστο. Η φαινομενικά καλή του τύχη αρχίζει να ξεφτίζει όταν η απάτη ξεπεράσει τα όρια.Τότε θα βρεθεί επικυρηγμένος και κυνηγημένος από ολο τον υπόκοσμο του Λονδινου.
Επηρεασμένος απο τον εξπρεσιονισμό του Fritz Lang και την σκληρή αφηγηματική γραμμή του πρώιμου νουαρ, παρακολουθεί χαρακτηριστικούς τύπους της νύχτας δημιουργώντας μια τοιχογραφία της πόλης και αποκαλύπτει ένα κόσμο που σέρνεται αδιέξοδα στις προσταγές της μεταπολεμικής ελεύθερης αγοράς.  Aπαισιόδοξο,  κυνικό, αγέραστο, ατμοσφαιρικό, αρχετυπικό -αν και υπερβαίνει τα όρια του είδους-film noir (2οκλασσατο τότε είδος) που δεν εκτιμήθηκε από τους κριτικούς στην εποχής λόγω του μηδενιστικού χαρακτήρα και της μονοδιάστατης βρώμικης απεικόνησης του Λονδίνου. Γρήγορος ρυθμός, ανατροπές, ένταση, δράμα, εκπλήξεις, σασπένς, κυνηγητά, τρομερή σκηνή πάλης μεταξυ Γκρεγκόριους και Στραγκαλιστή, κορυφαίο φινάλε. Μια αποκαλυπτική προκλητική καυστική κριτική. Μια χλεπα σχόλιο για τους ρουφιάνους που κάρφωναν συντρόφους και φίλους στην επιτροπή του Μακάρθι. "Ένας νουαρ πρόλογος στην αντίληψη της μετανεωτερικής θεωρίας για την κρίσιμη σημασία του θεάματος (παλη, κλαμπ) σε μια παρακμάζουσα τάξη πραγμάτων ....όπου το κοινό μαθαίνει να ζητά την εμπορία εικόνων σκηνοθετημένου πάθους και όχι αυτό καθ'αυτό το πάθος... Ο Dassin- προ μελίνας- ηταν υπέρμαχος της μυθικής, προλεταριακής σύγκρουσης, που ήταν πανταχού παρούσα στη δίνη της αστικής ευταξίας, και το έργο του ήταν μια ανελέητη κριτική της ασημαντότητας και της βίας της καθημερινότητας..."

1.Το «κίνημα του μακαρθισμού» άρχισε στα τέλη της δεκαετίας του 1940, όταν ο Ψυχρός Πόλεμος φούντωνε ολοένα περισσότερο, με αποτέλεσμα ακροδεξιοί πολιτικοί των ΗΠΑ να δημιουργήσουν ένα κλίμα κομμουνιστικής φοβίας. Επικεφαλής του κινήματος ήταν ο γερουσιαστής Τζον Μακ Κάρθι ο οποίος με τη σιωπηρή συνεργασία των μεγάλων παραγωγών άρχισε να καλεί μάρτυρες για να αποδείξει την κομμουνιστική διείσδυση στο Χόλιγουντ. Θύματά του όσοι αρνούνταν να συνεργαστούν.Πολλοί αναγκάστηκαν να εργάζονται με ψευδώνυμο, κάποιοι έγραφαν για άλλους σεναριογράφους και κάποιοι αυτοεξορίστηκαν στην Ευρώπη .
2.Αμερικάνικο remake το 1992 με De Niro
3.τα "..." από το βιβλίο του Bryan Palmer Κουλτούρες της Nύχτας-νυχτερινές περιηγήσεις στις ιστορίες παράβασης από το μεσαίωνα μέχρι σήμερα....
4.

Plan 9 from Outer Space (1959)

<<Προσπάθησε ξανά, μπορεί να αποτύχεις. Την επόμενη φορά μπορεί να αποτύχεις καλύτερα>>Μπεκετ

Το υπερ φιλόδοξο σχέδιο του θρυλικού Ed Wood έμεινε γνωστό ως η «χειρότερη ταινία όλων των εποχών». Μετά το Bride of the Monster (1955) και το αυτοβιογραφικό Glen or Glenda (1953) σειρά είχε το Σχεδιο 9 από το δίαστημα (ελλ.τίτλος) που του χάρισε και τον τιτλο του χειρότερου σκηνοθέτη όλων των εποχών. Αυτός ο συνδιασμός zombie, βαμπίρ και εξωγήινων θα ήθελε να είναι sci fi horror αλλά είναι ενα τεράστιο WTF. Πανωλεθρίαμβος. Με τεράστιο πολεμικό αρχειακό υλικό, μερικά βουβά πλάνα του Bela Lugosi, ένα τηλεπαρουσιαστή, ένα μέντιουμ, την Vampira (παρουσιάστρια ταινιών τρόμου σε μικρό τηλεοπτικό κανάλι), τον παλαιστή Criswell (η διασημότερη Halloween μάσκα) και σχεδόν ανύπαρκτο budget προσπάθησε να δημιουργήσει το δικό του Citizen Kane (1941). Το αποτέλεσμα είναι μια παταγώδη αποτυχία και πολλά γέλια. Κάθε σκηνή είναι τραγελαφική. Άθλια σκηνικά, καμία ηθοποιία, η μέρα γίνεται νύχτα και ξανά μέρα στην ίδια σκηνή, οι ιπτάμενοι δίσκοι-χάρτινα πιάτα-κρέμονται με κλωστές, άκυροι διάλογοι, συννεφά στο διάστημα, χάρτινα πιλοτήρια, οι εξωγήινες γυναίκες φορούν κραγιόν και η σκηνοθεσία είναι απλά ανύπαρκτη. Ο Bela Lugosi πεθαίνει τη δεύτερη μέρα των γυρισμάτων και τον ντουμπλάρει κάποιος που δεν του μοιάζει καθόλου καλύπτοντας το πρόσωπο του με την κάπα του δράκουλα. Αφέλεια, ασχετοσύνη και ερασιτεχνισμός σε όλα τα επίπεδα. Εδώ κολλάει η έκφραση "είναι όλα λάθος". Αυτό που λες so bad its good. Εκτιμάς βέβαια τις σοβαρές, θαρραλέες και ειλικρινείς προθέσεις του, το ότι είναι απ'τις πρώτες ταινίες που παίρνει ανοιχτά το μέρος των εξωγήινων θεωρώντας τον άνθρωπο ένα καταστροφικό ιό που απειλεί ολόκληρο το σύμπαν και οτι τελικά κατάφερε να πετύχει έστω και αποτυγχάνοντας.

1.'Ιρος, οι γήινοι πλησιάζουν σ' αυτό που φοβόμαστε. Αφού δε μας ακούν,ούτε μας σέβονται...θα πιστέψουν στις δυνάμεις μας σαν δουν νεκρούς να περπατούν... που αναστήθηκαν μέσω της ανάπτυξής μας. Μόλις μαζέψεις αρκετούς νεκρούς,άφησέ τους στις πρωτεύουσες
2.trailer