Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Beyond The Darkness (1979)

Μια σατανική γκουβερνάντα σκοτώνει με βουντου την σύζυγο ενός πράου αριστοκράτη νεαρού ταριχευτή ζώων. Μη μπορώντας να αντιμετωπίσει τον αιφνίδιο θάνατο της γυναίκας του,  την ξεθάβει, φέρνει το πτώμα της σπίτι, και με τη βοήθεια της τέχνης του και της οικονόμου του σπιτιού προσπαθεί να το διατηρήσει στην αρχική του κατάσταση.

O Joe D’Amato γύρισε πάνω απο 200 exploitation ταινίες, σπαγγέτι γουέστερν, φαντασίας, ιστορικές και κυρίως σοφτ πορνο. Η φιλοσοφία του ήταν "We're not making artsy-farty crap for intellectual faggots. We're out to make money!" και θεωρείται ένας απ'τους χειρότερους σκηνοθέτες με παρατσούκλι "The Evil Ed Wood".' Εκανε όμως και 3 σπουδαία horror (Antropophagus.1980, Absurd .1981) με το συγκεκριμένο να αποτελεί ταινία σταθμό στην ιστορία του αγαπητού Ιταλικού τρόμου. Καλογυρισμένη, ατμοσφαιρική, σαφώς επηρεασμένη απο το PSYCHO(1960) και προσεγμένη ξεχωρίζει και διαφοροποιείται με ευκολία από την υπόλοιπη τεράστια φιλμογραφία του.
"Όπως και όλες σχεδόν οι ιταλικές ταινίες του είδους, έχει πολύ αίμα και κομμένα ανθρώπινα μέλη. Ακόμα λανθάνοντα σεξουαλισμό και απωθημένες μητρικές σχέσεις. Ο Ντε Αματο αν και ρουτινιάρης, καταφέρνει να στήσει μια τρομερά ενδιαφέρουσα ταινία, που χωρίς ναναι αριστούργημα, εντούτις καταφέρνει και κρατά το ενδιαφέρον του θεατή στα 93 λεπτά που βαστά... Μια ζοφερή ιστορία νεκροφιλίας που λες και βγήκε από τα κείμενα κάποιου μεγάλου συγγραφέα του είδους.... Η ερωτευμένη υπηρέτρια παίζει το βασικό ρόλο της μητέρας σ΄όλη την εξέλιξη. Βοηθά τον νεαρό και τον μυεί με ελάχιστη επιτυχία στον κανιβαλισμό. Το σκοτεινό σπίτι γίνεται εστία των αποτρόπαιων εγκλημάτων και ο φούρνος... συνέχεια καπνίζει. Η σκηνή μέσα στο μπάνιο, όπου ο νέος γεμίζει την μπανιέρα με οξύ, και η υπηρέτρια κομματιάζει το πτώμα μιας νεαρής τουρίστριας, πρώτου θύματος, με το αίμα και τα κομμάτια σάρκας να πετάγονται στο πρόσωπο της, σίγουρα εντάσσονται στις καλύτερες στιγμές του φανταστικού κινηματογράφου βίας. Η ιστορία θα φτάσει στο κρεσέντο της, όταν κάνει την εμφάνιση της η αδερφη της (Cinzia Monreale.the beyond.1981) αγαπημένης του ήρωα, για χάρη της οποίας γίνονται οι φόνοι. Ο ιταλικός κινηματογράφος στα σίγουρα αξίζει ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο ανάλυσης και μελέτης, πάνω στη θεματολογιά του και στη μορφή του. Σαν μια πρώτη προσπάθεια οφείλουμε να σημειώσουμε την ανατριχιαστική επιμονή στις σφαγές και στους ακρωτηριασμούς" (Β. Κοτρώνης. cine φανταστικο. 1983. τευχος 2ο)
Mια ιστορία αγάπης και πάθους, με εξώφρενικές διαστάσεις στο "θα είμαστε για πάντα μαζί αγάπη μου...  "Οι ωμές ρεαλιστικές νοσηρές μακάβριες σοκαριστικές σκηνές - οιδιπόδιο, ακρωτηριασμοί, αυνανισμός, νεκροφυλία, αποτέφρωση, κανιβαλισμός, τανάλια, νηστέρια, εντόσθια, extreme gore- διαδέχονται η μια την άλλη προκαλώντας νευρικές συσπάσεις του στομάχου (και ίσως αποστροφή) μέχρι και το τρομερό φινάλε. Ένα απο τα συστατικά της επιτυχίας της ταινίας είναι η μουσικη των Goblin που εντείνει την συνολική creepy ατμόσφαιρα με συναίσθημα, ένταση και σασπένς. Το trailer ξεκινά με την προειδοποιήση> if you are easily frightened we advised you not to watch this film-on the other hand if you enjoy the violent emotions,this film is for you.

1.επίσης γνωστό ως Beyond the Darkness/Blue Holocaust/Buried Alive/In quella casa... buio omega /The Final Darkness
2.με δική σου ευθύνη (με ενσωματωμενους ελληνικους υποτιτλους)
http://rapidshare.com/files/324078861/BeyondDark.part1.rar
http://rapidshare.com/files/324087024/BeyondDark.part2.rar
http://rapidshare.com/files/324095751/BeyondDark.part3.rar
http://rapidshare.com/files/324103914/BeyondDark.part4.rar
http://rapidshare.com/files/324110590/BeyondDark.part5.rar
http://rapidshare.com/files/324117312/BeyondDark.part6.rar
http://rapidshare.com/files/324121535/BeyondDark.part7.rar
pass- william
3.trailer

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

2019: After the Fall of New York (1983)

20 χρόνια μετά τον πυρηνικό πόλεμο μεταξύ της ομοσπονδίας Eurax (Ευρώπη-Ασία-Αφρικη) και της Pan-American συμπολιτείας. Η ραδιενέργεια εχει στηρώσει τις γυναίκες. Οι νικητές Eurax ελένχουν την Νέα Υόρκη. Μια μικρή επαναστατική ομάδα- Federation- στέλνει τον Parsifal στο Manhattan να βρει πρίν από τους Eurax την μοναδική εγκυμονούσα στον πλανητη, να την φέρει στους Federation και να φύγουν όλοι μαζί για το άλφα του κενταύρου.

Η επιτυχία των Mad Max 2(1981) και του Escape From New York (1981) ώθησε το ιταλικό σινεμά στην παραγωγή πολλών post apocalyptic ταινιών τη δεκαετία του 80-The New Barbarians(1983)- 1990: The Bronx Warriors (1982)- 2020 Texas Gladiators (1984). Το 2019 του Martino είναι το αντιπροσοπευτικότερο του είδους. Κοπιάροντας κυρίως το Escape (εξάλλου και ο carpenter δεν επηρεάστηκε απ'την αισθητική και θεματολογία του giallo για το Halloween (1978) ? που ο Sergio Martino εκπροσώπησε επάξια (The Strange Vice of Mrs Wardh (1971), The Case of the Scorpion's Tail (1971), All the Colors of the Dark (1972), Torso (1973)... έτσι πάνε αυτά)- με κάποια στοιχεία απο το Mad Max και μια δόση από τον πλανητη των πιθήκων. Εδώ υπάρχουν όλα τα όμορφα κλισέ του είδους >αρματο-αμαξο μάχες, μεταλλαγμένοι, οι 2 σύντροφοι του Parsifal στη διάσωση της ανθρωπότητας είναι ένας με μηχανικό χέρι-δαγκάνα και ένας μονόφθαλμος με κάτι φονικές μπίλιες, ανθρωποφάγοι αρουραίοι, καταδίωξη σε υπονόμους, παραλλαγή βασανιστηρίου προκρούστη, μάχες στα χαλάσματα, μάχες σώμα με σώμα, φλογοβόλα, πιθηκάνθρωποι με αρχηγό τον big ape (George Eastman), gore, φασίστρο miss italia 77 ντυμένη σε ολόσομο δερμάτινο, λίγο ρομάντζο, cyborg, μπάτσοι Harlem Hunters με κάπα πάνω σε άλογα και λειζερ όπλα, αυτοθυσία, προδοσία, bad ass χαρακτήρες, διαστημόπλοιο... Φτωχά φουτουριστικά σκηνικά και κουστούμια, ασταμάτητη δράση, ανατροπές, electro soundtrack από τους De Angelis, η γκερνίκα στο αρχηγείο των κακών (βλ.children of men.2006).
Πόσο μπροστα? Τι φαντασία! Τραβώντας στα άκρα τις επιρροές του προσφέρει ενα απολαυστικό 90λεπτο Psychotronic θεαματικής περιπέτειας όπως μόνο η ιταλική σχολή μπορεί.
1.

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Django (1966)

Ο πρώην στρατιώτης και νυν πιστολέρο Django σέρνοντας ένα φέρετρο φτάνει σε μια παρηκμασμένη πόλη- φάντασμα που βρίσκεται στη δίνη 2 συμμοριών. Από τη μια η ομαδα τύπου κκκ του σαδιστή στρατηγού Jackson και απ'την άλλη μια συμμορία Μεξικάνων.
Μετά την απρόσμενη τεράστια επιτυχία της ταινίας A Fistful of Dollars (1964) άνοιξε ο λαμπρός δρόμος του σπαγγέτι-γουέστερν. 2 χρόνια μετά ο Sergio Corbucci- βοηθός του Leone - χωρίς πολλά λεφτά, με ένα "στο περίπου¨" σενάριο και άσημους ηθοποιούς ορίζει για πάντα την αισθητική ταυτότητα του είδος θέτωντας υψηλότερα όρια στη βία, εισάγωντας πολιτικο-κοινωνικά ζητήματα και το (δημοφιλέστερο έπειτα) θέμα της εκδίκησης. Εδώ δεν υπάρχουν ηλιόλουστα τοπία και δίκαιοι ήρωες- μόνο απληστία, βρωμιά και θάνατος. Η απεικόνηση της βίας είναι ρεαλιστική, σαδιστική και απλόχερη (ο Django σκοτώνει 79, οι μεξικάνοι κούβουν το αυτί ενός παπά με μαχαίρι και τον αναγκάζουν να το φάει (βλ.reservoir dogs.1992), ο Jackson διασκεδάζει σκοτώνοντας αβοήθητους μεξικάνους). Kαι μόνο η φιγούρα του Django να σέρνει το φέρετρο στις λάσπες υπο την τέλεια μουσική υπόκρουση του Luis Bacalov ή η σκηνή που εξολοθρεύει την ομάδα του Jackson είναι αρκετή για να πεις "ποσο γαμάει αυτή η ταινία"! Τέλεια εισαγωγή, αφθονη δράση, τέλειο φινάλε. Ο Django υποδιώμενος απ'τον 25χρονο Franco Nero λατρεύτηκε απ'το κοινό που ήθελε τους ήρωες να μοίαζουν περισσότερo στα πρότυπα των κόμικς και των βιβλίων τσέπης της εποχής. Παρόλο που απαγορεύτηκε λόγω των βίαιων σκηνών στη βρετανία και δεν παίχτηκε στην αμερική γνώρισε τεράστια επιτυχία, ακολούθησαν άπειρα ανεπίσημα σικουελ (ένα ετοιμάζει και ο Tarantino με τίτλο Django Unchained-ελπίζουμε να έχει συμμετοχή ο Nero) και μόνο ενα επίσημο >Django 2: The Great Return (1987)

1. το όνομα και η τελική σκηνη είναι αναφορά στον μεγάλο Django Reinhardt που έπαιζε κιθάρα παρά την αναπηρία που είχε σε κάποια δάχτυλα
2. Body Count: 180
3.-Τέλος πάντων, ένα φέρετρο, είναι ένα φέρετρο!Υπάρχει κανείς μέσα;
 -Ναι και το όνομα του είναι Τζάνγκο!
4. μιλάει ο man

5.

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

The Servant (1963)

Ο νεαρός αριστοκράτης Tony επιστρέφει στο Λονδίνο και προσλαμβάνει τον Hugo για τις υπηρεσίες του σπιτιού. Ο Hugo είναι πιστός και φιλότιμος υπαλλήλος, αλλά η μνηστή του Tony δεν τον συμπαθεί και ζητά να τον διώξει. Ο Hugo φέρνει την "αδερφή" του για να εργαστούν και να ζήσουν στο σπίτι. Αυτή θα αποπλανησει τον Tony και οι ισορροπίες θα χαθούν.
Η πρώτη απο τις 3 πετυχημέμενες συνεργασίες του αυτοεξόριστου από usa λόγω μακαρθισμού Joseph Losey και του νομπελίστα, αρνητή του ιπποτικού τίτλου, Harold Pinter (Accident.1967, The Go-Between.1970).  Το σενάριο αποτελεί διασκευή της νουβέλας του Robin Maugham. «Είναι μια ταινία πάνω στην εθελοδουλεία της κοινωνίας μας, εθελοδουλεία του υπηρέτη, εθελοδουλεία του κυρίου και εθελοδουλεία στη στάση όλων των ειδών των ανθρώπων που αντιπροσωπεύουν τάξεις και κοινωνικές θέσεις», λέει ο Λόουζι. Ο υπηρέτης αρχικά υπομένει την ψυχρότητα και τις προσβολές του ζευγαριού αλλά μεθοδικά και σταδιακά γίνεται απαραίτητος για το σπίτι με αποτέλεσμα οι ρόλοι -αφέντης και υπηρέτης -να αναστραφούν. Γυρισμένο κυρίως στο εσωτερικό του σπιτιού, με ενα πολυεπίπεδο σενάριο και με μόνο 2 βασικούς χαρακτήρες σκιαγραφεί την δομή μιας ολόκληρης κοινωνίας φωτίζοντας την νοητή γραμμή που χωρίζει τις τάξεις που μάχονται για την εξουσία. Εξαιρετικές ερμηνείες απο James Fox (Performance.1970), Sarah Miles (Blow Up.1966) αλλά κυρίως απο τον σπουδαίο Dirk Bogarde στο ρόλο του υπηρέτη. Σκιές, καθρέφτες, σιωπές και κοντινά δημιουργούν μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα με υπόγεια τραγικότητα και ένταση, που ενισχύεται από τους στεγνούς απο δραματικότητα υπαινικτικούς διαλόγους. Η νοσηρότητα θα έρθει στην επιφάνεια και θα αποκαλυφθεί η βαρβαρότητα της καθημερινότητας.