Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Farewell, My Lovely (1975 )

10 φόνοι για τον ντετεκτιβ Μαρλοου(ελλ. τίτλος)
Ένας πρώην φυλακισμένος προσλαμβάνει τον Φίλιπ Μάρλοου για να του βρει την αγαπημένη του Βέλμα.
Η 3η μεταφορά της κλασσικής νουβέλας του Raymond Chandler "Murder, My Sweet" (1940). Η 9η από τις 10 ταινίες με κεντρικό χαρακτήρα τον Φίλιπ Μάρλοου. Η 1η από τις 2 με πρωταγωνιστή τον Robert Mitchum.
O Dick Richards (αν και δεν έχει να δείξει κάτι άλλο αξιόλογο) καταφέρνει να προσδώσει αυθεντική φιλμ νουαρ ατμόσφαιρα (αν και έγχρωμο) με τη βοήθεια των σκηνικών του Dean Tavoularis και να αναδείξει την αδυσώπητη υποκριτική του Μίτσαμ στο έπαρκο, μένοντας πιστός, όσο είναι δυνατόν, στο αρχικό κείμενο. Ο ένας φόνος διαδέχεται τον άλλο, μια ακόμα υπόθεση που συνδέεται με τη Βέλμα περιπλέκει το μυστήριο και στη μέση ο κουρασμένος- κυνικός- σιχάθηκα τη ζωή- Μάρλοου με μονόλογους διηγείται, εξηγεί, φιλοσοφεί ενώ προσπαθεί να ξεμπλέξει το κουβάρι.
Ο Ρόμπερτ Μίτσαμ «Η έκφραση ενός άντρα που σκεπτόταν και αισθανόταν κάτω από την εξωτερική ηρεμία, τόσο που δεν χρειαζόταν καν να υποκριθεί στην επιφάνεια» εφευρέθηκε για τέτοιους ρόλους, ατάραχος, προσπερνά την απανθρωπιά με κυνισμό και κρατά με άνεση ολόκληρη την ταινία ενώ υποστηρίζεται από το πλούσιο καστ >Charlotte Rampling, Harry Dean Stanton,(προ-Rocky) Sylvester Stallone, Sylvia Miles (Midnight Cowboy(1969), Joe Spinell (Maniac(1980). Λιωμένη jazz από David Shire. Φόνοι, πορνεία, προδοσία, neon φώτα, εμπόριο ναρκωτικών, διεφθαρμένοι πολιτικοί, σκατόμπατσοι, σαπίλα, τσιγάρα, ουίσκι, ατάκες, ατάκες, ατάκες και Ρόμπερτ Μίτσαμ.

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Point Blank (1967)

Ο Walker επιδιώκει εκδίκηση για την άπιστη σύζυγό του και τον συνεργάτη του που τον άφησαν μισοπεθαμένο στο εκτος λειτουργίας Αλκατράζ και έφυγαν με τα λεφτά.
Ο Lee Marvin επέλεξε τον βρετανό (με γαλλικά γούστα) πρωτοεμφανιζόμενο τότε Boorman για να σκηνοθετήσει ένα σενάριο γραμμένο για τον ίδιο, βασισμένο στη κλασσική pulp νουβέλα The Hunter(1962) του Donald E. Westlake. O Walker είναι ο ένας από τους 3 που κατάφεραν να αποδράσουν από το Αλκατράζ, επιστρέφει από τους "νεκρούς" για εκδίκηση και απαιτεί τα δεδουλεμένα. Η υπόθεση όμως φτάνει ψηλά. Τα λεφτά ανήκουν τώρα πια στην "ΟΡΓΑΝΩΣΗ", ένα ισχυρό παρακρατικό κύκλωμα που δρα στα παρασκήνια της πολιτικής. Αυτό δεν τον πτοεί. Με την βοήθεια της Chris-Angie Dickinson (Rio Bravo-Dressed To Kill) θα τα βάλει με όλους και πολλοί θα πεθάνουν μέχρι να πετύχει τον σκοπό του (χωρίς ο ίδιος να σκοτώσει κανέναν). Μέσα στο τσιμεντένιο χάος του Los Angeles είναι ο τελευταίος άνθρωπος με αξιοπρέπεια, ο τελευταίος παλιοσχολίτης gangster. Ή μηπως όλα αυτά είναι παραισθήσεις ενός ετοιμοθάνατου ? Η πρώτη δουλειά του Boorman στην Αμερική ειναι μια στυλιζαρισμένη neo noir ιστορία εκδίκησης με επιρροές από το ευρωπαικό art house που αδιαφορεί για τα κλισέ του ειδους και ξαναθέτει τους κανόνες προαναγγέλοντας το αμερικάνικο συνομοσιολογικό cinema των 70s.Ο-ένας εναντίον όλων-Lee Marvin βρίσκεται (ίσως) στον καλύτερο ρόλο του και θυμίζει τον leone-ικο man with no name. Λόγω του ευρωπαικού του ύφους δεν γνώρισε επιτυχία στην εποχή της αλλά αργότερα αναδείχθηκε σε cult classic όπως του άξιζε. Boorman και Marvin θα ξανασυνεργαστούν αμέσως μετά στο Hell in the Pacific (1968)

1.στην ίδια νουβέλα είναι βασισμένα επίσης τα Full Contact (1992) με Chow Yun-fat
και Payback (1999) με Mel Gibson

Ennio Fuckin Morricone (2)



HITCH-HIKE (1977)

Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Dead Man Shoes (2004)

Πρώην πεζοναύτης επιστρέφει στη γενέτειρά του στην επαρχία για να εκδικηθεί την τοπική μαφία που κακοποίησε μέχρι θανάτου τον διανοητικά ανάπηρο αδερφό του.
Η πρώτη ατάκα της ταινίας > "God will forgive them. He'll forgive them and allow them into Heaven. I can't live with that."
Ήδη από την πρώτη συνάντηση του Richard με τη συμμορία καταλαβαίνουμε την ανωτερότητα του παρά την αριθμητική τους υπεροχή. Αυτό που ακολουθεί είναι το παιχνίδι της γάτας που παίζει με το θύμα της πρίν το καταβροχθήσει. Πρώτα θα τους τρομοκρατήσει, μετά θα τους κάψει τα μυαλά και μετά θα τους ξεπαστρέψει έναν έναν στέλνοντας τους στο διάστημα. Αυτός είναι και ο μοναδικός τρόπος να ζητήσει συγχώρεση από τον αδερφό του για τις προσωπικές του ενοχές. Τυπική ιστορία εκδίκησης στα βήματα του Get Cartet (1971). Όπως πρέπει. Ο Shane Meadows (This Is England-2006) χρησιμοποιώντας την συννεφιά και την μιζέρια των Midlands δίνει την αρμόζουσα σκοτεινή και ψυχρή ατμόσφαιρα στην ιστορία, μένει στην ουσία και αποφεύγει τα εντυπωσιακά σκηνικά καλύπτοντας έτσι τις αδυναμίες της μικρής παραγωγής. Η οργή, το μίσος, η αηδία και ο σκοπός ειναι καρφωμένα μόνιμα στο πρόσωπο του Paddy Considine (συνυπογράφει το σενάριο), ωραίοι και οι κακοί losers αλλά δυστυχώς το τσεκούρι της αφίσας δεν παίζει στην ταινία. Με flashbacks δείχνει την σχέση του αδερφού με τη μαφία, δυστυχώς εκβιάζει συναισθηματικά κάποιες στιγμές τον θεατή, με σφήνες γέλιου "χαλαρώνει" τη δραματικότητα, δεν κουράζει ποτέ σε ολόκληρη την 90λεπτη διάρκεια της και αφήνει μια καλή ανατροπή για το τέλος δίνωντας μεγαλύτερο βάθος στο σύνολο της ώστε να είναι κάτι παραπάνω από ένα στεγνό revenge b movie. Παραγωγή της βρετανικής w.a.r.p. records με μουσική από Aphex Τwin, Calexico, Smog, Laurent Garnier και άλλους της ίδιας εταιρίας.

1.trailer

Great Head Explosion Scene (3)

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Wild Style (1983)





Η πρώτη, καλύτερη και εγγυρότερη αποτύπωση της hip hop κουλτούρας και των στοιχείων που την συνθέτουν. ΔΕΝ είναι καλή ταινία-ντοκυμαντέρ. Είναι ντοκουμέντο. Ορόσημο. Η ΑΒ. Λεξικό. Απαραίτητο manual. Μανιφέστο. ΔΕΝ είναι το θέμα το σενάριο, η σκηνοθεσία, οι γωνίες λήψεις κτλ, αλλά το graffity, breakdance, rap, djing, frestyle, battle, scratch, πάρκα, δρόμοι, πλατείες, αλητεία, ρατσισμός, bombing, represent, τρένα, φτώχια, όνειρα, b-boys, b-girls, χρώμα, ποίηση. Στο επίκεντρο βρίσκεται ο πρωτοπόρος γκραφιτας Lee Quinones και παρακολουθούμε μια τυπική του μέρα στο Bronx το 1982. Οι διάλογοι εχουν σαμπλαριστεί άπειρες φορές. Μεταξύ άλλων εμφανίζεται και ο προφήτης GRANDMASTER FLASH. Eδώ βρίσκονται και οι απαντήσεις στο γιατί, πως, που, πότε, γιατί γελοιοποιήσε κάθε φορά που συγχέεις το rap με τη ραψωδία? Γιατί πρέπει να λες ευχαριστώ όταν κάποιοι μουντζουρώνους τους τοίχους σου? τι είναι το wild style? πως το πικ απ γίνεται μουσικό όργανο? Παρά το μηδενικό της budget γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην εποχή της και βοήθησε τα μέγιστα στην εξάπλωση αυτής της υψηλής κουλτούρας.
1.AN δεν σου λεει τπτ το όνομα GRANDMASTER FLASH μην το δεις

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

House (1977)

Η έφηβη Οσάρε αποφασίζει να περάσει τις καλοκαιρινές διακοπές της μαζί με τις έξι συμμαθήτριές της στο εξοχικό της γεροντοκόρης θείας της. Το σπίτι και η αινιγματική ιδιοκτήτριά του έχουν άλλες βλέψεις για τις νεαρές επισκέπτριες.
Αυτό που λες... πρέπει να το δεις για να το πιστέψεις (και όσο αντέξεις). Εδώ όλα τα κλισέ του είδους horror- στοιχειωμένο σπίτι- comedy πνίγονται στο LSD και ξερνούν ένα σουρρεαλιστικό ντελίριο γεμάτο χρώματα, όπου το γέλιο και ο "τρόμος" εναλλάσσονται ταχύτατα μέσα σε ένα πλαίσιο teenager κωμωδίας, ιστοριών φαντασμάτων, σαπουνόπερας και μελοδράματος. Ο Obayashi σε όλη τη διάρκεια της ταινίας πειραματίζεται χωρίς μέτρο στο μοντάζ με όλες τις πιθανές τεχνικές εκπλήσσοντας τον θεατή ασταμάτητα με ψυχεδελικές εικόνες στιλιστικής ακρότητας και συνεχόμενα WTF. Χωρίς ίχνος ρεαλισμού και σοβαροφάνειας, με δική του λογική, δημιουργεί μια δική του φόρμα πλαισιομένη από κιτσ εφηβική pop, ζωγραφιστά σκηνικά και ονειρική ατμόσφαιρα-ένα ιδιοφυές θέατρο του παραλόγου. Eκεί που το Scooby-Doo συναντά τον JODOROWSKY και τον Dario Argento. Τα ονόματα των κοριτσιών Kung Fu, Melody, Sweet, Fanta(sy), (sto)Mac, Prof(essor) δηλώνουν τις ιδιότητες τους ενώ εχθροί τους είναι φονικά ρολόγια, ιπτάμενα κεφάλια, δαιμονισμένες γάτες, ανθρωποφάγα πιάνα και η θεία μπορει να'ναι αιμοβόρο φάντασμα...
Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους του Obayashi που ξεκίνησε απο την ιαπωνέζικη avant garde σκηνή στα τέλη της δεκαετιας του 60, δούλεψε στην τηλεόραση και στη διαφήμιση και εδώ συσσωρεύει ολόκληρη την εμπειρία του πάνω σε μια ιδέα της 7χρονης κόρης του δημιουργώντας μια πρωτόλεια ραδιενεργή ντόπα, ένα ολοκληρωτικά αλλόκοτο mindfuck χωρίς καμία αντιστοιχία.

Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

Il sorpasso (1962)

O Φανφαρόνος (ελλ.τίτλος) Bruno τρέχει με ένα σπορ αυτοκίνητο στους δρόμους της έρημης Ρώμης τον 15αυγουστο.Τυχαία θα γνωριστεί με κάποιον φοιτητή νομικής και θα τον παρασήρει σε μια βόλτα με οδηγό το φαγητό,τις γυναίκες και την τύχη. Ο γλεντζές, απένταρος playboy Bruno που ζει σαν να μην υπάρχει αύριο θα εισβάλει στη ζωή του άβγαλτου, υπάκουο στα όνειρα της οικογένειας, μετρημένο Roberto και μαζί θα ζήσουν ένα ταξίδι αυτογνωσίας σαρκάζοντας την ατομικιστική μεταπολεμική Ιταλία. Στον έναν θα αποκαλυφθούν αλήθειες που κρυβόταν μπροστά του και ο άλλος θα παραδεχθεί οτι η "easy life"(αγγλ.τιτλος) είναι ένας μύθος που δεν οδηγεί πουθενά.
Υπόδειγμα του ρεύματος που αποκαλείται Ιταλική Κωμωδία. "Είδος" που θεωρούταν κατώτερο του "cinema δημιουργών" και αποκαλούταν (υποτιμητικά ) με συμπάθεια "λαικό σινεμά" μέχρι να το αναδείξουν (και πάλι) οι γάλλοι κριτικοί.
"Η Ιταλική Κωμωδία αποτελεί έναν καθρέφτη των μεταλλαγών, χρόνο με χρόνο, στα ήθη, τον τρόπο ζωής, τους θεσμούς και τις συμπεριφορές της ιταλικής κοινωνίας. Καθρέφτη κριτικό, που επιτελεί μια συνεχή έρευνα, αλλά και που ταυτόχρονα συμμετέχει στις ηθικές και ιδεολογικές αντιφάσεις των Ιταλών, ιδίως των μεσαίων τάξεων, προς τις οποίες στρέφει κύρια την προσοχή του. Η ιταλική κωμωδία, διευκολύνοντας την ταύτιση του θεατή με τους γεμάτους ελαττώματα και πονηριές ήρωές της, τον ωθεί να κρίνει τους ομοίους του και τις συνθήκες ζωής τους, και άρα να αντιμετωπίσει κριτικά τη δική του υπόσταση και θέση μέσα στην κοινωνία, αναγνωρίζοντας στις ταινίες τη γύρω του πραγματικότητα, δίχως οδύνη."(Θ.Σούμας).Η προσπέραση (= il sorpasso),η φυγή,η ανάγκη για όλο και μεγαλύτερες ταχύτητες σε δρόμους που οδηγούν μακριά από τους θεσμούς, τις υποχρεώσεις και τις συμβάσεις της ασφυκτικής καθημερινότητας της Ιταλικής κοινωνίας. Κλασσικό και μοντέρνο,κωμικό και τραγικό,λιτό και πολυεπίπεδο road movie(βασική επιρροή του Hopper για το Easy Rider (1969) που εγκαινιάσε τον όρο).Σε όλη τη διάρκεια ακούγονται Ιταλικές pop επιτυχίες της εποχής και το βασικό μουσικό θέμα ανήκει στον RIZ ORTOLANI. Σίγουρα ταιριαστό το δίδυμο Gassman-Trintignant ενώ το φινάλε δεν θα μπουρούσε να είναι καλύτερο .Ο Dino Risi (συνυπογράφει το σενάριο με τον Ettore Scola ) και ο Gassman θα συνεργαστούν σε αρκετές ταινίες και θα ξανα-μεγαλουργήσουν με το Profumo di donna (1974) -αμερικάνικο remake Άρωμα Γυναίκας (1992) με τον Al Patchino

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Cinemania (2002)

This documentary about the culture of intense cinephilia in New York City reveals the impassioned world of five obsessed movie buffs. The filmmakers expose this delightfully deranged cult by capturing the daily lives of its members. Interviews in movie houses, on the street and in the homes of the subjects tell the story of each individual. Many cannot hold a job, or choose not to. All of them have demoted the importance of the real world, giving all of their attention to the fantasy world of the movies. These human encyclopedias of cinema see two to five films a day, and from 600 to 2,000 films per year. Many have no physical sex lives, living instead in a world of romance with stars like James Dean or Audrey Hepburn. In Cinemania, Hollywood's biggest fans become the true stars. This is the story of their lives, their memories, their unbending habits and the films they love.

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Screamers (1995)

Έτος 2078. Πλανήτης Sirius 6B. Η εταιρία NEB έχει ανακάλυψει το Βερίνιο, τη λύση στην ενεργιακή κρίση και ελένχει τα ορυχεία σε όλο το ηλιακό σύστημα. Η εξόρυξη του βερινίου απελευθέρωσε μεγάλες δόσεις ραδιενέργειας και μόλυνσης. Η ομοσπονδία των εργατών και κάποιοι επιστήμονες, απαίτησαν να σταματήσει η εξόρυξη. Η NEB αποφάσισε να κηρύξει πόλεμο...   Τα μέλη μιας απομονωμένης βάσης ανασκαφών μαθαίνουν οτι ο πόλεμος τελειώνει και ότι η κυβέρνηση τους προδώσε και τους παράτησε εκεί. Ο κυβερνήτης Hendricksson (Peter Weller) αποφασίζει να διασχίσει την έρημο για να διαπραγματευτεί με την αντιμαχόμενη πλευρά. Θανάσιμο εμπόδιο στην πορεία του είναι τα Screamers.
Άλλη μια ιστορία του σπουδαίου Philip K. Dick- Second Variety (πόσα του χρωστά άραγε το cinema?) Την ιστορία την διασκεύασε ο Dan O'Bannon (Dark Star, Alien, Total Recall) και σκηνοθέτησε ο άγνωστος Christian Duguay που εδώ δεν τα πάει και άσχημα. Η πλοκή διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον, οι διάλογοι δίνουν το απαραίτητο φιλοσοφικό υπόβαθρο, η μόνιμη απειλή των screamers κρατά τη δράση ενώ τα ερημικά τοπία ολοκληρώνουν την δυστοπική ατμόσφαιρα που θέλει να αποδώσει η ταινία. Το ενδιαφέρον και το σασπενς αυξάνεται όταν ανακαλύπτουν οτι τα screamers έχουν πολλαπλασιαστεί και εξελίσσονται μόνα τους. Αν και το low budget της παραγωγής είναι εμφανές έχει λίγα αλλά χρήσιμα εφε όταν πρέπει. Σωστός επίσης και ο Peter Weller στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Όχι τίποτα super αλλά σίγουρα ένα αξιοπρεπές χαμηλών τόνων sci fi b-movie.

Catfish (2010)

Το (ψευδο)ντοκιμαντέρ παρακολουθεί την γνωριμία του νεουρκέζου φωτογράφου Yaniv Schulman με μια 8χρονη ζωγράφο στο Facebook και αργότερα με όλη την οικογένεια της.Η μεγαλύτερη αδερφή της δηλώνει ερωτευμένη με τον Yaniv.Οι δυο τους δημιουργούν μια παράξενη σχέση μέσω facebook και τηλεφώνου.Ο Yaniv ανακαλύπτει κάποιες ανακρίβειες και ψέματα σχετικά με την οικογένεια και αποφασίζει με τον αδέρφο και ένα φίλο του (οι ερασιτέχνες σκηνοθέτες του ντοκιμαντερ) να ταξιδέψουν και να συναντήσουν την οικογένεια ώστε να ανακαλύψουν την αλήθεια.Εκεί θα έρθουν αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα που δεν είχαν φανταστεί (οχι έναν σχιζοφρενή δολοφόνο όπως υπονοεί το trailer)
Αληθινό ή όχι δεν εχει σημασία, είναι πιστευτό και πετυχαίνει τον σκοπό του.Θίγει την ζωή στο δίκτυο,την μοναξιά στην εποχή του facebook,την απομόνωση και την ανάγκη για επικοινωνία χωρίς να κρίνει τα άτομα και τα μέσα.Ξεκινά ως παιχνίδι με την κάμερα,γίνεται thriller και καταλήγει σε μια "σοκαριστική" αλήθεια που "προτιμάς" η μοναδική σου επαφη με αυτή να είναι πίσω απ την ασφάλεια της οθόνης σου.
1.trailer

Σάββατο 7 Μαΐου 2011

The Greatest Opening Scene (4)



Confessions of a Police Captain (1971)

The Getaway (1972)

Ο Carter "Doc" McCoy πουλιέται σε διεφθαρμένο επιχειρηματία για να βγει απο την φυλακή με όρο να ηγηθεί μιας ληστείας τράπεζας. Καμία συμφωνία δεν θα τηρηθεί, και ο McCoy με την γυναίκα του θα βρεθούν κυνηγημένοι απο παράνομους και τον νόμο

Από τους τίτλους αρχής η ταινία αποκαλύπτει το περιεχόμενο της > ελάφια ,βιομηχανικός θόρυβος, φυλακές. "Οι 2 φυγάδες" (ελλ.τιτλος) αποτελούν μια σταγόνα ρομαντισμού σε ένα κόσμο διαφθοράς και κυνισμού. Οι τελευταίοι άνθρωποι. Τρέχουν με τα λεφτά προς το Μεξικό, την γη της επαγγελίας για τους παρονόμους του αμερικάνικου σινεμά του 70. Πίσω τους το αμερικάνικο όνειρο και μπροστά τους η ελευθερία. Όλα τα χαρακτηριστικά του Peckinpah βρίσκονται και εδώ ...βία, αίμα, ωμότητα, σάπιοι κακοί, κυνισμός, παράνομοι, αντι ήρωες, slow motion σκηνές δράσης.
Ο Peckinpah (ωωω!) απαντά έμμεσα στις κατηγορίες περι μυσογυνισμού και ο λακονικός McQueen γκρεμίζει τα πάντα με ένα shotgun (η δεύτερη συνεργασία τους μετά το Junior Bonner(1972). Ψυχαγωγικό road movie βασισμένο στη νουβέλα του Jim Thompson, με ένταση και πολύ δράση, πιστολίδι, ληστεία τράπεζας, καταδιώξεις, ανατροπές και μια καλή μάχη για το τέλος. Πέρα από τη δράση το ενδιαφέρον συντηρείται από την ίντριγκα μεταξύ του ταιριαστού πρωταγωνιστικού διδύμου McQueen-MacGraw και από μια ενδιαφέρουσα υπο-πλοκή απαγωγής. Αξιόλογο και το soundtrack του Quincy Jones. Όχι ένα από τα αριστουργήματα του Peckinpah αλλά η εμπορικότερη ταινία του και μια απο τις καλύτερες ταινίες καταδίωξης με πρωτότυπο και τολμηρό φινάλε για την εποχή της.

1.άστοχο remake του Roger Donaldson με τον ίδιο τίτλο (1994) με Alec Baldwin και Kim Basinger

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

The Night Porter (1974)

Βιέννη 1957. Η Λουτσία (Charlotte Rampling), σύζυγος διευθυντή ορχήστρας και παλιά κρατούμενη σε Ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, καταλύει σε ένα κλασικό μπαρόκ Βιεννέζικο ξενοδοχείο. Εκεί, θυρωρός είναι ο χαμηλών τόνων Μαξ (Dirk Bogarde). Ο Μαξ, στον πόλεμο υπηρέτησε ως υψηλόβαθμος αξιωματικός των Ναζί- βασανιστής στο ίδιο στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου βρέθηκε η Λουτσία, αναπτύσσοντας μαζί της μια ιδιαίτερη σεξουαλική σαδομαζοχιστική σχέση. Οι δυο τους, θα ξαναζήσουν ως το τέλος τη σχέση τους, με τους ρόλους θύτη και θύματος να εναλάσσονται. Αυτή η σχέση θα θέσει σε κίνδυνο τα σχέδια πρωην ναζί-φίλων του Max που προσπαθούν να διαγράψουν το ένοχο παρελθόν τους.
Θαρραλέα και γοητευτική η ταινία που έκανε γνωστή την Liliana Cavani. Αδυνατεί όμως να ερμηνεύσει την ψυχοσύνθεση του ναζισμού εξισώνοντας τον με την "διαστροφή" (και όχι ως κοινωνικό φαινόμενο) και παρουσιάζοντας τον τυπικό Ναζί σαν σαδομαζοχιστή. Έτσι αναγκαστικά το ενδιαφέρον στρέφεται στην ερωτική τραγωδία (σύνδρομο της Στοκχόλμης), η Ιστορία μετατρέπεται σε φόντο και ο ναζισμός σε ντεκόρ. Aπό τις πρώτες ταινίες που εισήγαγαν τα ναζιστικά σύμβολα στο ερωτικό σύμπαν του σύγχρονου σινεμά αντικαθιστώντας τα κουστούμια και τις τελετές του Σαντ. Κλασσική η σκηνή του χορού όπου γυμνή η Rampling τραγουδά σε αξιωματικούς ναζί ως Marlene Dietrich "If I were to wish for something, I would like to be just a little happy, because if I were too happy, I would long for suffering". Η ταινία γνώρισε μεγάλη επιτυχία, καθιέρωσε την 28χρονη τότε Charlotte Rampling, συζητήθηκε πολύ στην εποχή της (κυρίως) για το σαδομαζοχιστικό της περιεχόμενο και των τολμηρών ερωτικών σκηνών και έγινε αιτία για την εμφάνιση των Nazi exploitation ταινιών με αντιπροσωπευτικότερες τις Ilsa, She Wolf of the SS (1975) και Salon Kitty (1976)

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Dillinger Is Dead (1969)

"Η απομόνωση σ' έναν θάλαμο, όπου η εξωτερική επικοινωνία είναι αδύνατη γιατί η ατμόσφαιρα είναι θανατηφόρα,σ' ένα θάλαμο όπου είναι απαραίτητο να φορέσεις μια μάσκα για να επιβιώσεις,μας θυμίζει τις συνθήκες της επιβίωσης του μοντέρνου ανθρώπου...ένα μόνο του αδυνατεί να αναφερθεί σ' αυτόν τον μυθικό, μονοδιάστατο, άνθρωπο...εάν δυστυχώς δεν αναλύσεις όλα τα χαρακτηριστικά της βιομηχανικής κοινωνίας μας.Αλλά μια επιτυχής αλληγορία θα μπορούσε ν' αποδειχθεί ιδιαίτερα ελκυστική αν ξεκαθάριζε τις ακραίες επιπτώσεις,οι οποίες δεν αναφέρονται με σαφήνεια,αλλά μόνον με υπονοούμενα.Για παράδειγμα, το γεγονός ότι αναγκάζεσαι να φορέσεις μάσκα δεν σου δημιουργεί ένα συναίσθημα αγωνίας ; Η εισαγωγή σ' αυτές τις μανιώδεις ανάγκες αυταπάτης τελικα δεν οδηγεί στο να προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα, αλλά στη μίμηση, στην προσαρμογή στο κανονικό, στην άρνηση της ατομικότητας. Το άτομο μεταφέρει τον έξω κόσμο μέσα.Υπάρχει μια άμεση αναγνώριση του ατόμου στην κοινωνία ως μοναδικής οντότητας. Οι ανάγκες της φυσικής επιβίωσης συμπληρώνονται με την βιομηχανική παραγωγή, η οποία πλέον προτείνει ως αναγκαία την ανάγκη της χαλάρωσης, της απόλαυσης του εαυτού μας,το να συμπεριφερόμαστε και να καταναλώνουμε σύμφωνα με τα διαφημιστικά πρότυπα,που παρουσιάζουν ακριβώς τις επιθυμίες που είμαστε ικανοί να βιώσουμε."Σημειώσεις που διαβάζει ο συνεργάτης του Glauco-σχεδιαστή μασκών αερίου ...
Ο Glauco επιστρέφει στο σπίτι μετά τη δουλειά.Παρακολουθούμε την νυχτερινή του ρουτίνα στο υπερ μοντέρνο σπίτι του.Η γυναίκα του εχει πονοκέφαλο και αυτός μαγειρεύει ένα γκουρμέ φαγητό,ακούει μουσική από το ραδιόφωνο,παρακολουθεί τηλεοραση,βλέπει films...μέχρι που καταλαθώς ανακαλύπτει ένα ρεβολβερ τυλιγμένο σε μια παλιά εφημερίδα του 1934 με την ανακοίνωση του θανάτου του Dillinger .Αυτή η τυχαια ανακάλυψη θα είναι κάτι σαν επιφώτηση και η ζωή του θα αλλάξει ριζικά με απρόσμενες εξελίξεις.Η μέχρι τότε άνετη μοντέρνα ζωή του με την γυναίκα-τροπαίο θα χάσει μεμιας την αξία της και μια νέα προοπτική θα εμφανιστεί μπροστά του.
Η πρώτη απο τις 6 συνεργασίες του Marco Ferreri (σενάριο, σκηνοθεσία) με τον Michel Piccoli.''Πειραματικό", ασυνήθιστο art house με ελάχιστους διαλόγους και πολύ απλή πλοκή.Κάτι σαν το Fight Club(1999) του 1969 βουτηγμένο σε πολύχρωμη ποπ αισθητική, και non stop radio hits πάνω στον τρόμο της ρουτίνας,την αλληλεπίδραση ανθρώπου και media και την αυταπάτη του ευτυχισμένου καταναλωτή

1.Ο John Dillinger ήταν διάσημος αμερικάνος ληστής τραπεζών,υπ'αριθμών ένα δημόσιος κίνδυνος,δραπέτης και λαικός ήρωας στην Αμερική των αρχών του 30