Raging Bull (1980)

Η ταίνια αφηγείται τη ζωή του πρωταθλητή μεσαίων βαρών του μπόξ Τζέικ ΛαΜότα από το 1941 μέχρι τo 1965. Βασισμένη στην αυτοβιογραφία του Ιταλοαμερικανού μποξέρ, ακολουθεί την πορεία του από ελπιδοφόρος πυγμάχος σε παγκόσμιο πρωταθλητή και αργότερα σε υπέρβαρο ιδιοκτήτη καμπαρέ που παρουσιάζει ανόητα κωμικά νούμερα

Η δεύτερη συνεργασία των βασικών συντελεστών του Taxi Driver (1976) οδήγησε σε μια απο τις καλύτερες βιογραφικές ταινίες που έγιναν ποτέ. Μαινώμενος ταύρος ειναι το μποξερικο παρατσούκλι του Τζέικ ΛαΜότα. Άξεστος, μισογύνης, αμόρφωτος, βίαιος, ζηλιάρης με τεράστιο Εγώ, βρίσκει διέξοδο μόνο στο ρινκ οπου απελευθερώνει νικηφόρα την βία που κρύβει μέσα του. Μιλά και φέρεται άσχημα σε όλους, τσακώνεται συνεχώς με τη γυναίκα του, τον γείτονα, τον αδερφό του. Ο αυτοκόλλητος αδερφός και μάναντζερ (Joe Pesci στο πρώτο ρόλο του) είναι ψυχραιμότερος και έχει κοινές αντιλήψεις με το Τζέικ εκτός όσες αφορούν τη μαφία του Μπρονξ. Οι γυναίκες έχουν διακοσμητικό χαρακτήρα και παίζουν μόνο το ρόλο της μητέρας. Απ'τους κορυφαίους τίτλούς αρχής μεχρι και το φιναλε η σκοτεινή πλευρά του ΛαΜότα λέει "i'm the boss i'm the boss i'm the boss" και θα τον οδηγήσει απο την  κορυφή και τις ζητωκραυγές στον πάτο και την μοναξιά. Δεν έπεσε ποτέ Νοκ Αουτ στο ρινκ, δεν δέχτηκε ποτέ την ήττα του εκτός. Ασπρόμαυρη σχεδόν σε όλη τη διάρκεια γιατί έτσι είναι ο συγκρουσιακός ψυχισμός του ήρωα και ένχρωμη μόνο σε γαμήλια σκηνικά. Σκηνές ανθολογίας οι γεμάτες ένταση βίαιες κλειστοφοβικές σκηνές στο ρινκ και ο μονόλογος στο φινάλε. Ο De Niro δίνει αλλη μια μεγαλειώδη (οσκαρική) ερμηνεία πάνω στο πλούσιο και καλογραμμένο σενάριο του Paul Schrader και ο Scorsese καθιερώνεται δίκαια σαν ένας απ'τους καλύτερους της γενιάς του

1.ελλ.τιτλος Οργισμένο Είδωλο

Brazil (1985)

Σίγουρα οποιαδήποτε κριτική προσέγγιση δεν θα έκανε τιποτα άλλο παρά να απαριθμεί ένα ποιητικό καταιγισμό από τις εικόνες μοναδικής ομορφιάς αυτού του Oργουελικού love story. Σκηνοθέτης είναι ο Terry Gilliam, το μοναδικό αμερικάνικο μέλος των Mondy Python... το Brazil χαρακτηρίστικε σαν μια "μεταοργουελική άποψη ενός προοργουελικού κόσμου" όχι και πολύ άδικα. Αλλωστε,θα μπορούσε να πεί κανείς πως το Brazil απεικονίζει περισσότερο το εφιαλτικό όραμα του 1984 απο την πρόσφατη ταινία του Michael Radford, με τον ίδιο τίτλο, το κινηματογραφικό κύκνειο άσμα του Richard Burdon. Αυτό γιατί, σε αντίθεση με το 1984 που είναι πιστό στο βιβλίο χωρίς όμως να έχει μεγάλη σχέση με την σύγχρονη πραγματικότητα, το Brazil αποτελεί μια μελλοντική εφιαλτική εποπτεία των στοιχείων της καθημερινότητας που ζούμε. Γραφειοκρατεία, ματαιοδοξία, καταστολή, κονφορμισμός και έρωτας, ρομαντισμός και ονειροπόληση συνθέτουν το εικαστικό κάδρο της ταινίας όπου αυτά τα πολλές φορές αντινομικά στοιχεία δένονται διαλεκτικά με την βοήθεια μιας πραγματικά δυναμικής σκηνοθεσίας.
Οι χαρακτήρες περιγράφονται τέλεια- ο Sam Lowry (Jonathan Pryce) είναι ένας μίζερος αλλά ευρηματικός στη δουλεία του υπάλληλος με την αναρχική συνήθεια να ονειροπολεί μέχρι να ταυτιστεί η ίδια η ύπαρξη του με τον ανίκητο ήρωα των φαντασιώσεων του. Η Jil Layton (Kim Griest), μούσα του υποσυνείδητου του ήρωα και συνάμα οδηγός νταλίκας, τον οδηγεί στην καταστροφή-λύτρωση του. Ο επαναστατημένος μηχανικός Tuttle (Robert de Niro) που σώθηκε από βέβαιο θάνατο χάρη σ'ένα σκαθάρι για να ετοιμάσει μια πρωτότυπη εκδίκηση στους κρατικούς αντίζηλους του. Τέλος, η Ida Lowry (Katherine Helmond), μητέρα του ήρωα, με ένα ιδιαίτερο πάθος στις πλαστικές επεμβάσεις, αναζητά τη χαμένη νίοτη της. Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες και αρκετοί άλλοι συμπλέκονται σ'ένα παιχνίδι εικόνων και συναισθημάτων, μέσα σε ένα εκπληκτικά προσεγμένο ντεκόρ που δικαιολογεί απόλυτα τα 14.000.000- κόστος παραγωγής του φίλμ.
Σίγουρα οποιαδήποτε προσπάθεια μας να κατατάξουμε αυτό το φίλμ δεν θα οδηγήσε πουθενά. Ανήκει σε όλες τις κατηγορίες και ταυτόχρονα σε καμία. Όπως μας λέει ο ίδιος ο Gilliam, το φιλμ τοποθετείται οπουδήποτε στον 20 αιώνα. Τα πάντα είναι μπερδεμένα και μας περιτριγυρίζουν κατασκευές μιας άλλης τεχνολογίας, αντικείμενα από μια άλλη εποχή τα οποία όμως δεχόμαστε σαν φυσιολογικά, για να οδηγηθεί το φιλμ σ΄ενα επίπεδο καθαρά "κομικ". Και συνεχίζοντας ο Gilliam> πραγματικά θα ήθελα να κάνω ένα βουβό φιλμ. Θα ήθελα να είμαι ικανός να πω μια ιστορία χωρίς λόγια, μόνο με εικόνες και εφφε. Όμως, απ'την άλλη μου αρέσουν οι καλές ερμηνείες, έτσι διατηρώ τα λόγια. Τα πιο σημαντικά πράγματα λέγονται, κατα μια έννοια , οπτικά. Το Brazil λοιπόν είναι καταπληκτικό. Δεν μοιάζει με κανένα άλλο φιλμ, αυτό είναι που το κάνει ξεχωριστό. Πολύ γρήγορα ο καθένας αντιλαμβάνεται πως το Brazil είναι κομμάτι ενός άλλου κόσμου


βαβελ.τευχος 56.δεκεμβριος 1985

The King of Comedy (1982)

Ο Rupert Pupkin ονειρεύεται να γίνει διάσημος κωμικός. Θα προσπαθήσει και θα κάνει τα πάντα ώστε να φιλοξενηθεί στην δημοφιλή εκπομπή του ινδάλματος του.

Ο DeNiro υποδύεται τον Pupkin > 34χρονος nerd με φαντασιώσεις μεγαλείου, περήφανος συλλέκτης αυτόγραφων, τραγικός και αστείος ταυτόχρονα, συνομιλεί με χαρτινα ομοιώματα διασήμων, δίνει φανταστικές συνεντεύξεις, μοτο- "καλύτερα βασιλιάς για μια νύχτα, παρά κοροίδο μια ζωή", είναι πραγματικά ταλαντούχος ή ένα ακόμα διαταραγμένο ψώνιο?
Ο Jerry Lewis είναι ο Jerry Langford> πετυχημένος παρουσιαστής τηλεοπτικής εκπομπής,διάσημος, δύσκολη ζωή να είσαι σταρ, σκληρή δουλειά, ξέρεις από που ξεκίνησα εγώ? μπλα μπλα

Ο πρώτος ζητά μια ευκαιρία να αποδείξει το ταλέντο του που θα τον εκτοξεύξει στις κορυφές των show business ώστε να φύγει απο τη μίζερη ζωή του. Η διέξοδος για την λαμπερη ζωή είναι ο Jerry. Θα τον πλησιάσει και θα του κανει τη ζωη δύσκολη,ενώ αυτός αναζητά λίγη ησυχία μακριά από το κυνηγητητό των θαυμαστών του.Το παρακαλητό, η ευγένεια και η υπομονή δεν αρκούν, γι'αυτό με την βοήθεια μιας τρελής πορωμένης με τον Langford, θα προβούν σε έγκληματικές πράξεις ώστε να πετύχει τον σκοπό του.

Αν και έχει αστείες στιγμές, δεν είναι ακριβώς κωμωδία, αλλά περισσότερο μια σάτιρα πάνω στη μανία για επιτυχία και δόξα, στη ζωή των celebrites, την ηθική και την επίδραση των media. Διαφορετικοί αλλα πειστικοί και άνετοι λόγω ταλέντου και εμπειρίας ο DeNiro και ο Jerry Lewis. Tο φινάλε του ίσως θυμίσει το Τaxi Driver (1976). Ξεχασμένη, ξεχωριστή και υποτιμημένη ταινία από το δίδυμο DeNiro-Scorsese αμέσως μετά το Raging Bull (1980)

1.κάπου στην αρχή εμφανίζονται οι Clash

2.Aξέχαστη φιγούρα ο Ρupcin

3.ενας αλλος βασιλιας εδω