The Salvation (2014)

 Δανός μετανάστης στην Αμερική εκδικείται τους δολοφόνους της οικογένειας του και έρχεται αντιμέτωπος με την συμμορία ενός σαδιστή τοπικού άρχοντα που καταδυναστεύει μια ειρηνική μικρή πόλη.
Ένα από τα καλύτερα δείγματα της σύγχρoνης μικρής αναβίωσης του western ήρθε παραδόξως από τη δανία. Ο Kristian Levring (προερχόμενος απο το Δόγμα 95) ανακυκλώνει τους κώδικες και τα χαρακτηριστικά του είδους και παροκολουθεί την Άγρια Δύση απο ευρωπαική σκοπιά.
Στο κέντρο της ιστορίας βρίσκεται ο πρώην στρατιώτης Jon. Έφυγε με τον αδερφό του μετά την ήττα της δανίας απο τη γερμανία στον Δεύτερο Πόλεμο του Σλέσβιχ και έχει κάνει μια καλή αρχή ως κυνηγός/έμπορος γούνας. Μετά από 7 χρόνια υποδέχεται τη γυναίκα και τον γιο τους στο στον θαυμαστό καινούργιο κόσμο και το αμερικάνικο όνειρο το οποίο θα τελειώσει πριν καν ξεκινήσει όταν συναντήσουν 2 πρόσφατα αποφυλακισμένα καθίκια. Απαγωγή, βιασμός, φόνος και εκδίκηση απο τον Jon. Ο ένας απο αυτούς τυγχάνει να είναι ο αδερφός ενός στρατηγού που με την συμμορία του διοικεί την πόλη. Κάποτε ήταν καλός άνθρωπος αλλά σκοτώνοντας τόσους ινδιάνους έχει σαλέψει και για αντίποινα εκτελεί κατοίκους, διπλασιάζει τον φόρο και ζητά να να του παραδοθεί ζωντανός ο δολοφόνος. Φοβισμένοι κάτοικοι φεύγουν άρον άρον και πουλούν όσο όσο την γη τους στον δήμαρχο/νεκροθάφτη που την παραδίδει στον στρατηγό και αυτός την πουλά στην Εταιρία που αργότερα θα εκμεταλλευτεί το λάδι που κολάει (=πετρέλαιο) όταν αυτό θα αξίζει πολλά. Σ'αυτό το ντόμινο εκδίκησης, διαφθοράς, διαπλοκής και προδοσίας ο Jon θα βρεθεί μόνος εναντίον όλων και θα επιστρέψει αναζήτωντας λύτρωση στο μακελειό του φινάλε. Στην υπόθεση μπλέκεται ο δουλικός παπάς/σερίφης, η μοιραία μουγκή χήρα του καθικιού, ο μάχιμος εγγονός μια γριας που θυσιάστηκε και ο Eric Cantona- το πρωτοπαλίκαρο του στρατηγού από την Κορσική/η άλλη όψη της μετανάστευσης.
Παλιοσχολίτικο κλασσικοειδές western εκδίκησης. Δράμα, ντυμένο καουμπόικα, για ένα άντρα που τα έχει όλα και ξαφνικά τα χάνει όλα ή επιβίωση σ'ένα περιβάλλον όπου η ζωή δεν αξίζει τίποτα μπροστά στο κέρδος του ισχυρού ή μικρές καθημερινές σφαγές που εξελίσσονται στο διάβα του καπιταλισμού ή δανέζικος φόρος τιμής. Υπέροχο οπτικά χάρις τον Τέλειο φωτισμό, δυνατές ερμηνείες κυρίως από Mads Mikkelsen (Pusher Trilogy.1996-2005) και Eva Green, σωστό soundtrack, άφθονο πιστολίδι, μεγάλο body count, αναφορές στα κλασσικά του είδους, ωμή βία, διάχυτος μηδενισμός. Σαν μακρινό spaghetti preguel του There Will Be Blood (2007)
1.άλλος ένας πρώην στρατιώτης εκδικητής εδώ  

2.

Hannah Arendt (2012)

 Η Γερμανοεβραία πολιτική επιστήμονας και φιλόσοφος Χάνα Άρεντ αναλαμβάνει να καλύψει για το περιοδικό The New Yorker τη δίκη του ναζί εγκληματία Άντολφ Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ και σοκάρει τους πάντες με τη θαρραλέα, αντισυμβατική προσέγγισή της.
 Χρονικό απ'τη ζωή της διανοήτριας που ανέτρεψε την αντίληψη του μεταπολεμικού δυτικού κοσμού για την έννοια του Κακού σημαδεύοντας την πολιτική και φιλοσοφική σκέψη με το βιβλίο της «Ο Αϊχμαν στην Ιερουσαλήμ: Εκθεση για την Κοινοτοπία του Κακού»  απ'την  Margarethe von Trotta (The Lost Honour of Katharina Blum.1975, Rosa Luxemburg.1986).  Μεγάλωσε στο Βερολίνο. Σπούδασε φιλοσοφία υπό τον Μάρτιν Χάιντεγκερ με τον οποίο είχε μια μακροχρόνια ερωτική σχέση, για την οποία αργότερα τής ασκήθηκε κριτική εξαιτίας της υποστήριξης του Χάιντεγκερ προς το ναζιστικό κόμμα. Με την άνοδο του ναζισμού κατέφυγε στη Γαλλία. Μετά την εισβολή των ναζί στο Παρίσι οδηγείται σε στρατόπεδο συγκέντρωσης απ'όπου αποδρά με τον σύζυγο της για Νέα Υόρκη. Εκεί ασχολήθηκε με την πανεπιστημιακή διδασκαλία και την συγγραφή δοκιμίων πολιτικής φιλοσοφίας σχετικά με τον ολοκληρωτισμό.
 Το 1960 συλλαμβάνεται απ'την Μοσάντ ο Άντολφ Άιχμαν, αρχιτέκτονας των στρατοπέδων συγκέντρωσης/υπευθύνος για τον συντονισμό της Τελικής Λύσης, που είχε διαφύγει στην Αργεντινή με τη βοήθεια του Βατικανού. Στην δίκη-θέαμα παρακολουθεί τον Άιχμαν να απολογείται μέσα από γυάλινο αλεξίσφαιρο κλουβί και αντι για ένα σαδιστικό τέρας βλέπει ένα ανθρωπίδιο, ένα φρικτά φυσιολογικό άτομο, έναν αφοσιωμένο δημόσιο υπαλληλίσκο ακραίας μορφής που απλά έκανε το στρατιωτικό του καθήκον και εκτελούσε πειθήνια εντολές (θα σκότωνε ακόμα και τον πατέρα του αν είχε λάβει διαταγή), τιμώντας τον όρκο του στον Χίτλερ. Απαλλαγμένος απ'το βάρος της ατομικής συνείδησης και παραμερίζοντας κάθε ηθική αξία μπροστά στο γραφειοκρατικό στόχο του συνετελούσε στο μεγαλύτερο έγκλημα του αιώνα. Επιστρέφει με κούτες απ'τα πρακτικά της δίκης στη ΝΥ και προκαλεί σάλο ερμηνεύοντας τον Άιχμαν λέγοντας πως το Κακό στον 20ο αιώνα αποδείχτηκε πιο ριζοσπαστικό από ό,τι αναμενόταν και σχετίζεται κυρίως με το φαινόμενο της απαξίωσης του ανθρώπου ως άνθρωπο (και όχι του ατομικισμού). Στο δικαστήριο δεν δικαζόταν κάποιο σύστημα, ούτε κάποιος -ισμός, ούτε καν ο αντισημιτισμός. Μόνο ένας άνθρωπος που δεν είχε κάνει ποτέ τίποτα με δική του πρωτοβουλία. Το μεγαλύτερο κακό στον κόσμο δεν προέρχεται από ανθρώπους που επιλέγουν να είναι κακοί, αλλά από ασήμαντους ανθρώπους που κάτω από κατάλληλη χειραγώγηση, βλέπουν τα πράγματα μονομερώς, αρνούνται την ατομικότητα τους και την λογική κρίση για να ενταχθούν σε ένα σχήμα που τους προσδίδει σημαντικότητα και υπηρετούν μέχρι τέλους. Αυτή η ανικανότητα αυτόνομης σκέψης επέτρεψε σε πάρα πολλούς συνηθισμένους ανθρώπους να διαπράξουν το κακό, με έναν οργανωμένο και συστηματικό τρόπο, θεωρώντας το προφανή, νόμιμο και κανονικό, σε γιγαντιαία κλίμακα. Αυτό το φαινόμενο ονομάσε Κοινοτυπία Του Κακού. Επιπλέον επικρίνει δριμύτατα τους ηγέτες των εβραϊκών κοινοτήτων που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, για τον έναν ή τον άλλο λόγο συνεργάστηκαν με τους ναζί για την καταστροφή του ίδιου τους του λαού. Το βιβλίο σήκωσε θύελλα αντιδράσεων και η Άρεντ κατηγορήθηκε ως διεστραμμένη ιδιοφυία, για αντισημητισμό και υπεράσπιση των ναζί. Το πείραμα του Milgram (βλ. Compliance.2012), των κρατουμένων του Stanford (βλ. Das Experiment.2001), το τρίτο κύμα (βλ. Die Welle.2008) και οι ψηφοφόροι της χα την δικαίωνουν.
 Η ταινία παρακολουθεί την Άρεντ (1906–1975) στο δικαστήριο (αυθεντικά αποσπάσματα απ'τη δίκη), στο πανεπιστημίο, την σχέση της με σύζυγο, φοιτητές, Χαιντεγκερ (σε φλασμπακ), φίλους, εχθρούς, εκδότες και τσιγάρο. Η (έστω κινηματογραφική και περηλιπτική) γνωριμία με τη σκέψη και το έργο της Άρεντ και η ερμηνεία της Barbara Sukowa υπερκαλύπτουν την ακαδημαικότητα, την αδιάφορη σκηνοθεσία και τους επιφανειακούς 2ους ρόλους.
1. H μοναδική εξέγερση που σημειώθηκε σε στρατοπεδο συγκέντρωσης εδω

2.

We Are the Best! (2013)

Στοκχόλμη 1982. Οι 13χρονες αχώριστες φίλες Bobo και Klara είναι οι μοναδικές punks του σχολείου. Αγοροκόριτσα με παράξενα κουρέματα, εκκεντρικά ντυσίματα και κολλημένα ακουστικά walkman στα αυτιά. Η punk μουσική είναι η διέξοδος για  την εσωστρεφή Bobo που νιώθει παραμελημένη απ'την χωρισμένη μάνα και για την αντιδραστική Klara είναι ένας τρόπος να έκφρασει την αγανάκτηση της για την πολιτική. Δεν τις νοιάζει που όλοι λένε οτι το πανκ πέθανε και οι 16ρηδες ακούνε πλέον Joy Division. Αράζουν στο κέντρο νεότητας που κάνουν πρόβα οι Iron Fist (=νταήδες μεταλλάδες που τις κοροιδεύουν) και, μόνο και μόνο, για να τους την χαλάσουν,  δημιουργούν την δική τους μπάντα, χωρίς να έχουν ούτε ξέρουν να παίζουν κάποιο όργανο. Το 1ο τραγούδι τους έχει αφορμή την τιμωρία τους στο μάθημα φυσικής αγωγής και λέγεται I Hate Sports. Πλησιάζουν την μοναχική Hedvig που έφαγε γιουχάρισμα στην σχολική επίδειξη ταλέντων παίζοντας κλασσική κιθάρα για να γίνει το 3ο μέλος της μπάντας. Είναι χριστιανή και παρά τις προσπάθειες της Klara αυτό δεν αλλάζει, αλλά τουλάχιστον θα την κουρέψουν σωστά. Τωρα είναι 3, έχουν την καλύτερη μπάντα του κοσμου και δεν δέχονται τον χαρακτηρισμό-κοριτσίστικη. Η πρώτη ρήξη θα έρθει όταν γνωρίσουν τους Σαμποταζ (συνομήλικη punk μπάντα αγοριών με hit το Μπρέζνιεφ & Ρέιγκαν- Γαμηθείτε)
Feelgood comedy drama ενηλικίωσης απ'τον σουηδό Lukas Moodysson (Lilja 4-ever.2002), μεταφορά της ημιαυτοβιογραφικής κομικ νουβέλας Never Goodnight.2008 της συζύγου του. Συλλαμβάνει με ειλικρίνεια την ηλικία και καταγράφει επεισόδια από την καθημερινότητα των outsiders κοριτσιών (οικογένεια, σχολείο, παιχνίδι, 1ο μεθύσι, φλερτ, τράκα στο μετρό, ανησυχίες, ανασφάλειες, καταπίεση, θράσος, κύρηγμα, bullying, 1η συναυλία) σε μια μουντή και παγωμένη Στοκχόλμη που, αβίαστα και χωρίς διδακτισμούς, αναδεικνύει την φιλία, την επιμονή στην προσωπική επιλογή, την αποδοχή της διαφορετικότητας, και την αλληλεγγύη ως τα μόνα μέσα επιβιώσης στον βαρετό και άχαρο κόσμο των μεγάλων. Κάμερα στο χέρι, αμεσότητα, μεταδοτική ενέργεια, υπερφυσικές ερμηνείες, 80ς νοσταλγία, πολύ σουηδικό punk rock. Καρφώνει ένα μόνιμο χαμόγελο σε όλη την διάρκεια της και ας μην καταφέρνει να προκαλέσει σασπένς και κορυφώσεις. Απευθύνεται σε ανήλικους κάθε ηλικίας.

1.άλλη μια νεαρή πανκ εδω και άλλη μια 13χρονη εδω

2.

Grabbers (2012)

Ένα μικρό ήσυχο νησί της ιρλανδίας δέχεται επίθεση από εξωγήινους. Ο αλκοολικός μπάτσος και η εργασιομανής βοηθός του πρέπει να σταματήσουν τα τέρατα πριν αφανίσουν όλο το χωριό. Ευτυχώς, τα τέρατα τυγχάνει να είναι αλλεργικά στο Αλκοόλ!

 H ιρλανδική απάντηση στα βρετανικά Shaun of the Dead.2004 και Attack the Block.2011 ή ένας αυτοσαρκαστικός φόρος τιμής στο αλκοόλ μέσω H.P.Lovecraft -ή lovestory κάτω από τις χειρότερες των συνθηκών ή loser που γίνεται ήρωας, όταν μετατρέπει την αδυναμία του σε όπλο, κόντρα στο Εξωπραγματικό.

 Ξεκινά νύχτα, με πτώση μετεωρίτη στη θάλασσα κοντά στο νησί. Ναύτες που είδαν το συμβάν εξαφανίζονται και την επομένη μέρα φάλαινες βρίσκονται ξεβρασμένες στην παραλία. Ένας γερομπεκρής ψαράς πιάνει στα δίχτυα του ένα μικρό μυστήριο τερατάκι, το βαφτίζει Αρπαγέα και το πηγαίνει στον θαλάσσιο βιολόγο να το ερευνήσει (πόσα να πιάνει στο eBay?). Ανακαλύπτουν οτι είναι εξωγήινο θυληκό πλάσμα, γεννάει αβγά, τρέφεται με νερό και αίμα, και το τρωτό του σημείο είναι το αλκοόλ. Διάφοροι χωρικοί βρίσκονται διαμελισμένοι και μάλλον φταίει το τεράστιο αρσενικό ενώ τα νεογέννητα πληθαίνουν. Η καταιγίδα που έρχεται διακόπτει τις επικοινωνίες και κάθε έξοδο διαφυγής. Για να μην πανικοβάλλουν τους κατοίκους, αποκρύπτουν το αδιανόητο γεγονός και τους μάζευουν όλους στη μοναδική ταβέρνα για ενα υποτιθέμενο μεγάλο παρτυ. Ο μόνος τρόπος επιβίωσης είναι το μεθύσι γι'αυτό και τα ποτά είναι τσάμπα. Ο μπάτσος θα μείνει νηφάλιος για πρώτη φορά και η warkoholic ξενέρωτη μπατσίνα θα μεθύσει για πρώτη φορά και θα εννώσουν τις δυνάμεις τους για να σώσουν το χωριό.

 Τίμιο βρετανο-ιρλανδικό b movie. Μεθυστικό low budget comedy sci-fi horror πάνω στις ευεργετικές ιδιότητες του αλκοόλ, κατευθείαν απ'τους ειδικούς. Monster/alien invasion που ανακατεύει τα κλισε του είδους με τον ιρλανδικό τρόπο ζωής, βρετανικό φλεγματικό χιουμορ, υπέροχα τοπία, σουρωμένο καστ, γέλιο, κωμικοτραγικές καταστάσεις, ξεροσφύρι ατάκες, τρόμο και το απαραίτητο ρομάντζο γιατί πάντα τα πιο τρελά πράγματα συμβαίνουν στα πιο ήσυχα μέρη. Δεν κρύβει τις επιρροές του απο τα Αliens, Gremlins.1984, Tremors.1990, κ.α. και όπως είθισται, η κλιμακωτή του δράση κορυφώνεται στο τελευταίο μισάωρο μέχρι και την τελική μονομαχία. Το γλειώδες, αιμοσταγή, cgi τέρας διαθέτει πολλά πλοκάμια, τεράστια γλώσσα και τεράστιο στόμα, καταβροχθίζει τα θύματα του  και φτύνει τα κουκούτσια/κεφάλια. 

1.από τις λίγες φορές που ο παραφρασμένος ελληνικός τίτλος πιάνει τόπο-Εξωγήινο Hangover

2.άλλοι εξωγήινοι  εδω  κ εδω και εδω και αλλοι μπεκρηδες εδω και εδω

3. πάλι κάποιος βλέπει στην τβ το The Night Of The Living Dead.1968
4.

Sound of Noise (2010)

Μια ομάδα απο 6 drummers σχεδιάζει να κάνει 4 μεγάλες παράνομες συναυλίες που θα φέρουν το χάος στην πόλη. Τους καταδιώκει ο άμουσος αρχηγός της αντιτρομοκρατικής.

Η αρχή έγινε με το πολυβραβευμένο short - Music for One Apartment and Six Drummers.2001. 10 χρόνια μετά, η ίδια ομάδα επιστρέφει με μεγάλου μήκους επεκτείνοντας το ίδιο concept και το διαμέρισμα γίνεται ολόκληρη πόλη.

Το μουσικό αντάρτικο αποτελείται από την Sanna Persson και την παρέα της- 6 αποτυχημένοι, δεξιοτέχνες, παθιασμένοι και σνομπ drummers που αηδιασμένοι από το μουσικό κατεστημένο της πόλης βάζουν μπροστά το μεγάλο σχέδιο "Music for One City and Six Drummers". Επικίνδυνο, τρελό, παράνομο και θα αλλάξει το κοσμο. Aποτελείται απο 4 μέρη- 4 συναυλίες σε 4 διαφορετικά σημεία της πόλης, με μουσικά όργανα τα διάφορα αντικείμενα που υπάρχουν στον ιδιότυπο συναυλιακό χώρο. Το 1ο live έχει τίτλο "Doctor Doctor Give Me (Gas in My Ass)" και θα γίνει μέσα σε χειρουργείο με όργανα τον ασθενή/tv διασημότητα και τον εξοπλισμό του χειρουργείου. Το 2ο "Money 4 U Honey" θα γίνει σε τράπεζα με κοινό τρομοκρατημένους υπαλλήλους και πελάτες- "Nobody move! This is a gig! Just listen and nobody gets hurt". Το 3ο "Fuck the Music (Kill! Kill!)" είναι έξω από την όπερα, με όργανα μπουλτόζες και κομπρεσέρ και καταστρέφει τη μεγαλείωδη συναυλία του μαέστρου/αδερφός του μπάτσου και το 4ο "Electric Love" θα γίνει στις εγκαταστάσεις της δεη με δοξάρια και έγχορδα τα καλώδια υψηλής τάσης. Ο άτονος μπάτσος/το μαύρο πρόβατο μιας οικογένειας διακεκριμένων μουσικών, μισεί τη μουσική και θέλει μόνο ησυχία. Διώκει τους κουκουλοφόρους βάνδαλους μουσικούς με μοναδικό στοιχείο τον μετρονόμο που αφήνουν πίσω τους αλλά Πως να νικήσει κάτι που δεν μπορεί να αντιληφθεί?

Μουσική crime comedy χωρίς προηγούμενο και επόμενο. Πρωτότυπη, αυθεντική, απίστευτη και όμως αληθινή (95% αυτό που ακούς είναι αυτών που βλέπεις), επιμορφωτική, ευρηματική, εξωφρενική, πειραματική, πολιτική κατά βάθος, θορυβώδης και αστεία, από ανθρώπους που αγαπούν πολύ τη μουσική και για ανθρώπους  που αγαπούν πολύ τη μουσική.

1. Οι τίτλοι των συναυλιών είναι παρμένοι από το μανιφέστο The Art of Noises.1913 του ιταλού φουτουριστή Luigi Russolo  

2.

Attack the Block (2011)

Mια νεαρή νοσοκόμα γυρνώτας σπίτι πέφτει θύμα ληστείας από μια πολυφυλετική συμμορία 5 εφήβων σ'ένα κακόφημο οικοδομικό τετράγωνο του Νότιου Λονδίνου. Την στιγμή εκείνη, μέσα σε γενικό χαμό συμπτωματικών εορταστικών βεγγαλικών, πέφτει απ'τον ουρανό κοντά τους ένα εξωγήινο πλάσμα. Η κοπέλα ξεφεύγει, αυτοί το σκοτώνουν και περιφέρουν το πτώμα/τρόπαιο στη γειτονιά. Μοιάζει με μαύρο ουρακοτάγκο/λύκο -αυτά που γουστάρει ο Napoleon Dynamite (2004)- και το πηγαίνουν να το μελετήσει ο Ρον (Nick Frost) που έχει δει πολύ National Geographic. Αυτός αράζει στο διαμέρισμα ενός wannabe american gangsta που καλλιεργεί και εμπορεύεται μαριχουάνα και προσλαμβάνει τον αρχηγό Moses για βαποράκι του, ενώ το πάρκο βρέχεται από εξωγήινους. Αργότερα θα τον συλλάβουν μπάτσοι, μετά από καρφωτή της νοσοκόμας, και θα γίνουν τα πρώτα θύματα των εξωγήινων. Η συμμορία θα διασώσει τον αρχηγό της, θα ανασυνταχθεί και μαζί με την νοσοκόμα, έναν χασικλή φοιτητή και 2 10χρονα αλητάκια θα υπερασπιστούν σαν βασιλιάδες την γειτονιά τους με κάθε μέσο- διακοσμητικά σπαθιά, βεγγαλικά, ντελιβαράδικο παπί, bmx, τσοπλεχέλο κ.α. Κυνηγημένοι από τον gangsta, μπάτσους και εξωγήινους θα βρουν καταφύγιο στο πιο ασφαλές μέρος του Brixton- την καβάτζα του Ρον (ευτυχώς χαρτάκια έχει πάντα ο φοιτητής) όπου εκεί ο Moses πρεπει να αποδείξει τι εστι αρχηγός συμμορίας.

    Νεανικό sci fi monster action comedy απ΄την ομάδα που μας έδωσε το υπέρτατο Shaun of the dead.2004. Υπέροχοι 4τράποδοι κατάμαυροι φονικοί εξωγήινοι χωρίς μάτια και με νεον δαγκάνες - καμία  σχέση με τον διαγαλαξικό Slacker Paul.2011- εναντίον της ηρωικής Λονδρέζικης λούμπεν αλητείας (με αιτία), χωρίς coming of age διδακτισμούς, άπειρα fuck, b-movie αισθητική, μπάφους, acab, χαβαλέ, φαντασία, γρήγορους ρυθμούς, ασταμάτητη δράση, σασπένς, ταιριαστό μπασάτο ost και σωστή δοσολογία cgi efe. Future cult classic.

1. οδοί και περιοχές που αναφέρονται είναι ονόματα διάσημων βρετανών συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας. π.χ. Moore Court (Alan Moore), Huxley Court (Aldous Huxley), Wells Court (H.G. Wells), Clarke Court (Arthur C. Clarke), Ballard Street (J.G. Ballard), Adams Street (Douglas Adams)

2.

Bad Milo! (2013)

O Duncan βρίσκεται σε μια  ιδιαίτερα στρεσαρισμένη περίοδο της ζωής του. Όταν το άγχος αυξηθεί πολύ, ένα μικρό τέρας βγαίνει από τον κώλο του και σκοτώνει όποιον του το προκαλεί.

Αίμα, σκατά και Σίγκμουντ Φρόυντ. Μια εξωφρενική παρωδία τρόμου χωρίς προηγούμενο πάνω στην απέραντη μυθολογία για το τέρας που κρύβει ο άνθρωπος μέσα του. Συνδιασμός monster movie και κωμωδίας, με μακρινή αφετηρία το The Brood (1979) του D. Cronenberg, που  απαιτεί από τον θεατή να αφήσει κατά μέρος την σοβαρότητα του.
Η επίσημη επιστήμη αδυνατεί να δώσει λύση στους έντονους στομαχικούς πόνους που βασανίζουν τον τελευταίο καιρό τον Duncan (Ken Marino) και θεωρεί οτι οφείλονται απλά σε κακή διαχείρηση του άγχους. Αυτό οφείλεται κυρίως στην επιμονή της γυναίκας του που θέλει οικογένεια και έχει προσλάβει έναν ενοχλητικό γιατρό (Steve Zissis) ειδικό σε θέματα γονιμότητας, την μάνα του που καυχιέται για την υπερσεξαουαλική της σχέση με τον νεαρό της σύντροφο και ζητά εγγόνια, και το γλείωδες καταπιεστικό αφεντικό που του έδωσε (ανεπιθύμητη) προαγωγή και απο λογιστάκος έγινε υπεύθυνος απολύσεων με καινούργιο γραφείο- τουαλέτες- που μοιράζεται με έναν ατζαμή χοντρό. Άπρόθυμα πηγαίνει σε new age ψυχολόγο/υπνωτιστή (Peter Stormare) και με τρόμο ανακαλύπτει τον Μάιλο -ένα τερατάκι που βγαίνει βίαια απ'τον κώλο του εξολοθρεύοντας την αιτία του άγχους, και όταν τελείωσει την δουλεία του επιστρέφει στον κώλο του Duncan. Είναι η φυσική εκδήλωση της σκοτεινής του πλευράς, το υποσυνείδητο του με σάρκα, οστά, τεράστιο στόμα, κοφτερά δόντια και μελανχολικά μεγάλα μάτια. Αν το σκοτώσει θα είναι σαν να κάνει λοβοτομή και θα γίνει ζόμπι. Για να το ελένξει πρέπει να το αποδεχτεί σαν κομμάτι του ευατό του και να το αγαπήσει. Και για να γίνει αυτό πρέπει να ξαναφτιάξει την σχέση με τον πατέρα του που έχει να δει χρόνια- έναν ζεν νεοχίππι που ζει σε μόνιμη μαστούρα και διαλογίζεται σε μια παράγκα στο δάσος. Τα media αναφέρουν οτι για τους παρέξενους φόνους ευθύνεται ένα λυσσασμένο ρακούν ενώ τα πράγματα μπερδεύονται περισσότερο όταν ο Μάιλο βάζει στόχο την γυναίκα του Duncan. 

Future cult classic b-movie. Χιούμορ τουαλέτας με new age αμπελοψυχολογία και λίγο τρόμο με δόσεις gore (highlight-ξερίζωμα πέους). Ο Μάιλο είναι υπέροχος, καλοφτιαγμένος, καρτουνίστικος, γλυκός και τρομάκτικός ταυτόχρονα, συνδιασμός του Ε.Τ.1982 με Gremlins.1984 άνευ CGI εφε. Άφθονες ξεκαρδιστικές σκηνές και αξιοπρεπείς ερμηνείες σε ένα WTF σύνολο αλλά με ένα φινάλε λιγότερο αντάξιο των προσδοκιών.

1. Για όποιον θέλει να δοκιμάσει τα όρια του πάνω στο κακόγουστο χιούμορ σχετικής θεματολογίας υπάρχει και το γιαπωνέζικο Zombie Ass: Toilet of the Dead (2011)

2.

Great Head Explosion Scene (12)

 

Rubber (2010)

On the Road (2012)

Η ταινία «On the road» («Στο Δρόμο») είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζακ Κερουανγκ. Το εν λόγο μυθιστόρημα έχει γραφτεί την δεκαετία του ΄50 και θεωρείται το σήμα κατατεθέν της λεγόμενης μπιτ λογοτεχνίας. Είχα αποπειραθεί να το διαβάσω σε ηλικία 17 ετών, αλλά δεν τα κατάφερα. Έφηβος ήμουν εξάλλου, είχα άλλα πράγματα να κάνω. Το ξαναέπιασα στα χεριά μου γύρω στα 20, ένα μεσημέρι στο σπίτι στα Εξάρχεια όπου ζούσα όταν ήμουν φοιτητής. Με κράτησε μερικές ώρες... Στην συνέχεια άνοιξα το παραθύρι μου και το πέταξα έξω, αναγκάζοντας το να βρεθεί, μετά από μια όμορφη πλάγια βολή, εκεί που πραγματικά του άξιζε: Στο δρόμο.
Εν έτη 2012 είπα να δω και την ταινία. Ανώδυνη επιλογή. Ας σταθούμε λίγο στην ιστορία της ταινίας. Ο Σαμ είναι ένας 30άρης αμερικάνος που προσπαθεί να γράψει ένα βιβλίο, αλλά δεν του έρχεται κάποια ιδέα. Αποφασίζει λοιπόν, να εγκαταλείψει για κάποιο χρονικό διάστημα το σπίτι και την μητέρα του και να ξεκινήσει ένα οδοιπορικό προς την δύση. Έτσι ξεκινάει το ταξίδι του χρησιμοποιώντας τρένα και κάνοντας οτοστόπ. Σκοπός του είναι να απολαύσει και να αποκτήσει διάφορες εμπειρίες. Βλέπουμε λοιπόν το Σαμ να είναι στην καρότσα ενός φορτηγού μαζί με εργάτες και να απολαμβάνει τον ήλιο, να πίνει και να χορεύει σε ένα καταγώγι, να γνωρίζει και να μιλάει με κόσμο. Κάπου κολλάει με τον Ντιν, ένα όμορφο 30άρη που θέλει και αυτός να ζήσει την ζωή του. Ο Ντιν λειτουργεί για τον Σάμ σαν καθοδηγητής και μέντοράς στο δρόμο για την αναζήτηση και ολοκλήρωση των επιθυμιών του. Ο Σαμ και ο Ντιν, λοιπόν, αποτελούν τον πυρήνα μιας μικρής παρέας που πίνει, κάνει χρήση κάποιων ναρκωτικών, προσπαθεί να κάνει ομαδικό σεξ, χορεύει και φιλοσοφεί.
Όλα αυτά στην ταινία παρουσιάζονται σαν σχετικά ακραίες κοινωνικά συμπεριφορές. Αν όμως ο θεατής γίνει λίγο πιο προσεχτικός θα καταλάβει ότι δεν συμβαίνει ακριβώς αυτό. Στην ουσία τα ταξίδια τους διαρκούν κάποιους μήνες και όταν ο Σαμ επιστρέφει στην μητέρα του, ο Ντιν παντρεύεται και γίνεται πατέρας.  Όταν γεμίσουν τις μπαταρίες τους, ο Σαμ και ο Ντιν ξαναρίχνονται στην περιπλάνηση, εγκαταλείποντας για κάποιο χρονικό διάστημα τις εστίες τους. Ο Σαμ πολλές φορές έρχεται αντιμέτωπος με την αδικία. Ένας μαυραγορίτης του αγοράζει κοψοχρονιά ένα κειμήλιο του πατέρα του και ο Σαμ δυσφορεί καθώς παίρνει τα λεφτά. Ένας επιστάτης τον πληρώνει ελάχιστα μετά από μια εξαντλητική μέρα στις βαμβακοφυτείες και ο Σαμ τον στραβοκοιτάζει καθώς παίρνει τα λεφτά. Ένας μπάτσος τους γράφει για υπερβολική ταχύτητα και ο Σαμ προβληματίζεται καθώς του δίνουν τα λεφτά. Γενικά δεν αντιδρά. Κοιτάζει πως να αποφύγει οποιαδήποτε ρήξη. Το θυμό του τον βγάζει σε κάτι χαρτάκια που γράφει το ημερολόγιο του. Μόνο αυτό τον νοιάζει τον Σαμ, η καταγραφή των εμπειριών του, ως εσωτερική αντίληψη της πραγματικότητας. Πάραυτα καμία αλληλεπίδραση. Η κορύφωση της ταινίας είναι μια νύχτα της τελευταίας περιπλάνησης των ηρώων στη Ν. Αμερική και συγκεκριμένα στο Μεξικό. Εκεί οι ήρωες μας έχουν μαστουρώσει και μεθύσει, ψωνίζουν σε ένα τοπικό οίκο ανοχής μεξικανίδες και ξεσαλώνουν. Το επόμενο πρωί οι δρόμοι τους χωρίζουν. Ο Ντιν επιστρέφει στη γυναίκα του και ο Σαμ στην μητέρα του.
Όλη η διακεκομμένη περιπέτεια των ηρώων πρέπει να κράτησε περίπου δυο χρόνια (μαζί με χρονικό διάστημα που ήταν σπίτια τους). Στο τέλος της ταινίας ακολουθεί μια σκηνή, που οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι αποκαλύπτει και την άποψη του σκηνοθέτη για αυτήν την γενιά. Ο Σαμ κουστουμάτος, γραβατωμένος και γυαλισμένος ετοιμάζεται να μπει σε ένα σχετικά πολυτελές αυτοκίνητο συνοδευόμενος από μια παρόμοια παρέα. Εκεί συνάντα ο Ντιν: Ξεμαλλιασμένο, κουρασμένο, ταλαιπωρημένο. Τα βλέμματα τους συναντιούνται. Ο Σαμ είναι ψυχρός και αγέρωχος. Ο Ντιν, με ανάσα παγωμένη, του λέει «διέσχισα χιλιόμετρα για να σε βρω». Το βλέμμα του Σαμ τον απορρίπτει. Η διαφορά τους είναι μεγάλη. Η διαφορά τους είναι ταξική.  Ο Σαμ αποκαλύπτεται. Το μόνο που έκανε όλο αυτό το διάστημα ήταν φτηνά ταξίδια, αν όχι ασήμαντα, σίγουρα μονοσήμαντα. Νοιάζονταν να περάσει καλά, έχοντας μέσα του μια κρυφή γραμμή πλεύσης που θα τον οδηγούσε στο τέλος σε ένα ασφαλές λιμάνι. Ήξερε τι έκανε. Ήταν πονηρός. Ο Ντιν, αν και ήταν το ίδιο εγωιστής, δεν είχε γραμμή πλεύσης, επένδυε σε λάθος σχέσεις, σε λάθος άτομα που το μόνο κοινό που είχαν ήταν η ψευδαίσθηση ότι είχαν κάτι κοινό.  Για αυτό βγήκε και χαμένος. Μετά από αυτήν την συνάντηση-προδοσία, το φινάλε της ταινίας δείχνει το Σαμ να βιάζεται να γράψει το βιβλίο του. Ο κύκλος είχε κλείσει. Η ιστορία του είχε ολοκληρωθεί με την προδοσία του συνοδοιπόρου του. Το βλέμμα του δεν δείχνει καμία μεταμέλεια, ίσως μόνο μια μικρή ενοχή. Φαίνεται όμως πως δεν έχει σημασία για αυτόν. Εξάλλου, τον απασχολούν άλλα πράγματα και βιάζεται να γράψει. Βιάζεται πολύ να γράψει το βιβλίο του. Προφανώς γιατί ανησυχεί μη ξεχάσει. Γράφει για όλες τις εμπειρίες των ταξιδιών του, γρήγορα, χωρίς κόμματα και λεκτικά τεχνάσματα. Γράφει, γράφει, γράφει... Η επιθυμία του να γράψει είναι το ίδιο έντονη με κάποιον που τον έχει πιάσει κόψιμο και θέλει να χέσει. Και έτσι ο Σαμ γράφει σαν να χέζει, βιαστικά και χωρίς σκέψη. Έτσι γεννήθηκε η μπιτ λογοτεχνία. Ο Σαμ είναι ο Τζακ Κερουαγκ και το «On the Road» η κουράδα του.

από κάποιον αναγνώστη

Απόκομμα (2010)

dir. Χρήστος Τσάκαλος

A.C.A.B.: All Cops Are Bastards (2012)

παραπλανητικος και προκλητικος ο τιτλος. οι προθεσεις της ταινιας φαινονται στους τιτλους αρχης -τα ματ παραλαμβανουν τον εξοπλισμο τους και ετοιμαζονται για μια διαδηλωση απεργων -ακουγεται το Seven Nation Army- The White Stripes... οταν για 7η φορα ο πιο αντρας της παρεας/διμοιριας- ο κομπρα-αθωωνεται για υπερβολικη βιαιη συμπεριφορα ξεσπα σε χορο τραγουδωντας με την παρέα του το Police on my Back- The Clash...που ναι η μπαλα οεο ?

προς αποφυγην ενος σκατολογικου παραληρηματικου κειμενου θα εμπιστευτουμε την παντα αξιοπιστη στηλη The Cine Zone απο το  εντυπο δρομου Aυτονομη Ζωνη

Πολυαναμενόμενη για όλους μας ταινία, τόσο εξαιτίας του τίτλου και της θεματικής της όσο και εξαιτίας της προέλευσης της μιας και δεν είχαμε ξαναδεί ιταλική hooligan movie. Η ταινία όμως ήταν σκέτη απογοήτευση. Αντί για hooligan movie μας βγήκε cop movie. Μια περιγραφή της καθημερινότητας κάποιων μπάτσων, λίγο γήπεδο, αρκετή βία και ξυλίκι, λίγο νεοφασισμός και ξενοφοβία, πάρε και για τίτλο ένα A.C.A.B και αυτό ήταν... Ένας από τους μπάτσους έχει σπίτι του κορνίζα τον ντούτσε, ο άλλος έχει (πρώην) γυναίκα μετανάστρια, ένας άλλος είναι πρώην χούλιγκαν και προλετάριος και όλοι μαζί απαρτίζουν μια παρέα μπάτσων των δυνάμεων των μ.α.τ.

Τη μια η μπατσοπαρέα αυτή παρουσιάζεται ξενοφοβική και βίαιη, την άλλη φιλεύσπλαχνη με κοινωνικές και ανθρώπινες ευαισθησίες… Τη μια τους παρουσιάζει φασίστες και εθνίκια, την άλλη τους δείχνει να μπουκάρουν σε κατάληψη ιταλών «αυτόνομων» εθνικιστών προκειμένου να εκδικηθούν για μαχαιριά που έφαγε ένας μπάτσος της παρέας... Ότι να ναι…

Και εννοείται πως δε μας νοιάζει ούτε μας ενδιαφέρει  η καθημερινότητα των μπάτσων. Πόσο μάλλον μια «μπατσοτόλμη και γοητεία» που παρουσιάζει τους μπάτσους σαν φιλεύσπλαχνους και ανθρωπιστές(!!). Καθόλου τυχαίο που οπαδοί της Roma ανάρτησαν πανί (που ανέφερε: "Ο Federico, o Stefano, o Gabrielle και άλλοι ακόμη... "Α.C.A.B" δεν είναι μία ταινία"..) κράζοντας την εν λόγω ταινία.

1.ACAB -Κατά πάσα πιθανότητα προέρχεται από το ομώνυμο τραγούδι του Oi Punk συγκροτήματος 4-Skins, από το ντεμπούτο άλμπουμ τους του 1982 "The Good, The Bad & The 4-Skins" αλλά πήρε πολιτικό νόημα όταν χρησιμοποιήθηκε κατά την μεγάλη απεργία των Άγγλων ανθρακωρύχων το 1984/1985... Αργότερα, αποτυπώθηκε σε τατουάζ φυλακισμένων και φανατικών οπαδών διαφόρων ποδοσφαιρικών ομάδων...

Compliance (2012)

Η προϊστάμενη ενος φαστ-φουντ εστιατορίου μεγάλης αλυσίδας λαμβάνει τηλεφώνημα από κάποιον που συστήνεται ως αστυνομικός διευθυντής. Λέει οτι κάποιος από το προσωπικό του καταστήματος έκλεψε χρήματα από τσάντα πελάτη. Στις περιγραφές ταιρίαζει η 19χρονη Μπέκι. Αυτή αρνείται κάθε ενοχή. Ο μπάτσος καλεί τη προϊστάμενη να προβεί σε σωματικό έλενχο. Αυτή υπακούει και σιγά σιγά οι εντολές γίνονται όλο και πιο περίεργες.

Σε 10 χρόνια πραγματοποιήθηκαν 70 όμοια περιστατικά σε 30 πολιτείες των USA μέχρι που ο 37χρόνος σωφρονιστικός υπάλληλος φαρσερ συνελήφθει το 2004. Τηλεφωνικές φάρσες που κατέληξαν σε "βιασμό" και είχαν ονομαστεί Strip Search Prank Call Scam. Η φάρσα μοιάζει με διαφορετική εκδοχή του πείραματος Mίλγκραμ.

Η φωνή απ'το τηλέφωνο είναι ο υπεύθυνος του πειράματος/ αυθεντία, οι υπάλληλοι είναι τα πειραματόΖωα/ δάσκαλοι και η Μπέκι είναι η μαθητευόμενη.

Ο φαρσερ απαιτεί να τον προσφωνούν Κύριο ή Όφισερ και κάνει σαφές την σοβαρότητα της κατάστασης. Ψαρεύει πληροφορίες και κρατά σημειώσεις για την εξέλιξη της φάρσας. Είναι βράδυ Παρασκευής-το εστιατόριο είναι πολύ μπιζι και οι υπάλληλοι πηγαινοέρχονται απο το πόστο τους στην αποθήκη όπου κρατείται η κατηγορούμενη. Το τηλέφωνο αλλάζει χέρια και τα θύματα της φάρσας πληθαίνουν. Μια τους εκβιάζει, μια τους ενθαρρύνει, μια κρύο μια ζέστη. Ο σωματικός έλενχος δεν αρκεί και τους διατάζει να την γδύσουν... κανείς δεν του το κλείνει στη μάπα και η παράνοια συνεχίζεται.

Το νόημα το πιάνεις από νωρίς και περιμένεις να δεις τα όρια της βλακείας και πότε επιτέλους θα επέμβει η λογική. Κάπου χάνει την αληθοφάνεια του και απορείς πως κάποιος μπορεί να είναι τόσο ηλίθιος, αλλά τόσα σχιζοφρενικά έχουν συμβεί επειδή κάποιος διέταξε και κάποιος υπάκουσε.... αυτό είναι τραβηγμένο? Η ανίκητη απέραντη ανθρώπινη βλακεία πάντα θα εκπλήτει...Αυτές οι μικρές "ασυνείδητες" καθημερινές "ασήμαντες" ασκήσεις εξουσίας-υποταγής (όπως π.χ. πρίν ακόμα χτυπήσει το τηλέφωνο, οι υπάλληλοι υπακούοντας την προϊστάμενη, εν γνώση τους αλλά απαλλαγμένοι από ευθύνες, σερβίρουν το αλλοιωμένο μπέικον...εγώ τη δουλειά μου κάνω) είναι ο τρόπος λειτουργίας του κόσμου.

Υπερ low badget αλλά αξιοπρεπές, εξελίσσεται εξ ολοκλήρου στο εστιατόριο και χωρίς να δικάζει μεν κ δε, αναπαριστά μια θλιβερή πραγματικότητα όπως την κατέγραψαν οι εσωτερικές κάμερες ασφαλείας. Σωστές οι ερμηνείες αν και η ίδια η ιστορία είναι ο πρωταγωνιστής. Θα μπορούσε να είναι μικρότερη αλλά δεν έχει και πολύ σημασία. Μια χρήσιμη αποκαλυπτική ενοχλητική ταινία τρόμου ψυχολογικής βίας
1.