Σάββατο 30 Απριλίου 2011

The Conformist (1970)

Ρώμη. Δύο χρόνια πριν το ξέσπασμα του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Μαρσέλο ζει μια απόλυτα συμβατική ζωή. Δουλεύει για τις μυστικές υπηρεσίες του φασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι και είναι παντρεμένος με μία "ασήμαντη" μικροαστή. Το αφεντικό του θα του ζητήσει να σκοτώσει τον αυτοεξόριστο πρώην καθηγητή του.

Ο Bertolucci (στην 5η ταινία του) μόλις 30 χρονών υπογράφει την καλύτερη ταινία του, μια απο τις καλύτερες του ιταλικού και μια απο τις γοητευτικότερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Mε συνεργάτες τον διευθυντή φωτογραφίας Vittorio Storaro (1900, Last Tango in Paris, The Last Emperor, Apocalypse Now) και το βιβλίο του Alberto Moravia (Il conformista- 1951) και τον εκπληκτικό Jean-Louis Trintignant στο καλύτερο ρόλο της καριέρας όπου με το "αθόρυβο" παιξιμο του συμπυκνώνει στο πρόσωπο του όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν τον δειλό/αδίστακτο "κανονικό" τύπο. Ο Μπερτολούτσι διατηρεί μια αποστασιοποίηση από τα δρώμενα και απογυμνώνει τον ήρωα στον θεατή. Ένας άνθρωπος αφοσιωμένος στην "κανονικότητα" που προσαρμόζεται σαν ερπετό στις συνθήκες, ενσωματώνεται στο ρεύμα και στο εκάστοτε σύστημα, ποδοπατά φιλία, έρωτα, ανθρωπιά, αξίες...  ώστε να έχει την εκτίμηση των αρχών και του οικείου περιβάλλοντος του. Με φλασμπακ μαθαίνουμε τα αίτια της βίαιης τάσης και της "λανθάνουσας" σεξουαλικότητας του που προσπαθεί να αποκρύψει από τον ευατό του και τους άλλους μέσω της "κανονικότητας". Μια ψυχολογική προσέγγιση στον κομφορμιστή-φασιστάκο. Η κοινοτοπία του κακού σε όλο της το μεγαλείο. Μνημειώδες το φινάλε όπου ο ήρωας ζητά τον οίκτο-συγκατάθεση-συνενοχή του θεατή.
Απόλυτα ρεαλιστική απεικόνηση της εποχής (κουστούμια, κτίρια, σκηνικά). Απόλυτη ομοιογένεια μεταξύ μουσικής (Georges Delerue)- εικόνας- κειμένου- συναισθήματος. Απόλυτες ερμηνείες από ολόκληρο το καστ. Απόλυτη φωτογραφία πλούσια σε χρώμα και φωτισμό για ατέλειωτα capture image. Απόλυτα φυσικοί διάλογοι. Αξεπέραστο διαχρονικό οπτικό υπερθέαμα. Θα μπορούσε να ανήκει στην κατηγορία "movies that can change your life" .
... Εικαστικά κοντράρεται άνετα με τον Νονό.

1.κομφορμισμός =προσαρμογή ενός ατόμου στις απαιτήσεις και στους τύπους συμπεριφοράς της ομάδας στην οποία ανήκει

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

The Worst Movie I Ever Seen (1)




Attenberg (2010)

1.και ουτε καν γελας.ο κυνοδοντας τουλαχιστον εχει αρκετο γελιο
2.ταινιες για να ικανοποιουν το φεστιβαλικο βλεμμα και να αρεσουν στους κριτικους

Billy Elliot (2000) (2 Αποψεις απο 2 φιλους του blog)


Ανωνυμος

Η ταινία διαδραματίζεται στο επαρχιακό βρετανικό προάστιο των μέσων της δεκαετίας του 80. Ο Μπίλι Έλιοτ ζει με τον αδελφό του, τον πατέρα του, που είναι ανθρακωρύχοι και με την γιαγιά του. Ο πατέρας στέλνει το Μπίλι σε μαθήματα μποξ , αλλά αυτός προτιμά το μπαλέτο, φέρνοντας σε ένα εικονικό ρινγκ τους δύο αιώνιους αντιπάλους: την προκατάληψη και την επιθυμία. Παράλληλα μία άγρια απεργία ανθρακωρύχων φουντώνει όλο και πολύ. Τελικά παρά τις αρχικές αντιδράσεις του πατέρα και του αδελφού του και με την βοήθεια μίας καθηγήτριας χορού, ο Μπιλι θα καταφέρει τελικά να κάνει πραγματικότητα το μεγάλο του όνειρό και να γίνει χορευτής.
Οι περισσότεροι που βλέπουν τη συγκεκριμένη ταινία συλλήβδην τρέχουν να την εκθειάσουν και να αναγνωρίσουν σε αυτή μόνο το κυρίαρχο στοιχείο της: αυτό της ανυποχώρητης θέλησης για αγώνα. Όμως κάποια βασικά στοιχεία παραβλέπονται:

Α) Οι περισσότερες ταινίες του ξεπουλημένου κινηματογράφου ασχολούνται πολύ συχνά με τους «δύσκολους αγώνες». Οι κοινοτυπία είναι πως πάντα αυτοί οι αγώνες δικαιώνονται. Θα θεωρούσαμε αληθοφανή αυτόν τον Μπίλι Έλιοτ που δε θα μπορούσε να ξεπεράσει τις δυσκολίες, που τα νεύρα του θα τσακιζόταν, που τελικά ο αγώνας του θα συντρίβονταν στο οδόφραγμα της κοινωνικής νομιμότητας. Εκεί, στην αποτυχία, θα μπορούσαμε να δούμε πόσο δυνατός θα μπορούσε να είναι ο ήρωας της ταινίας. Αντ΄ αυτού τον είδαμε να κατακλύζει τα πάλκό, να εξέχει στους καλλιτεχνικούς κύκλούς, να θριαμβεύει... Ότι συμβαίνει πάντα, δηλαδή, σε όλα τα ωραία παραμύθια.
Β) Ο Μπίλι Έλιοτ δεν ξεχωρίζει σε τίποτα από τους υπόλοιπους νέους που αδιαφορούν για το τι συμβαίνει γύρω τους. Κοιτάει μόνο προς τα μέσα του. Ενώ δίπλα του μαίνεται μία άγρια απεργία, ένας πόλεμος κανονικός, ο Μπίλι είναι απορροφημένος στο κόσμο του και το χορό. Αδιαφορεί, όχι επειδή δεν καταλαβαίνει, αλλά επειδή δεν νοιάζεται. Ο μικρόκοσμος του κυριαρχεί και οι ατομικές του ανάγκες επισκιάζουν τα πάντα
Γ) Στην ταινία ο αδερφός του Μπίλι παρουσιάζεται ως τραμπούκος επειδή είναι ταξικά συνειδητοποιημένος και συμμετέχει δυναμικά σε όλες τις διαδικασίες της απεργίας και του αγώνα, νόμιμες ή μη. Στην ταινία ο αδερφός αποτελεί το κακό στοιχείο, τον χαρακτήρα που διακατέχεται από μία απροσδιόριστη αρνητικότητα.
Δ) Ο πατέρας του Μπίλι, αρχικά παρουσιάζεται ως αντιπαθητική φιγούρα, επειδή δεν καταλαβαίνει τα καλλιτεχνικά φετίχ του γιου του. Ακολούθως γίνεται συμπαθής όταν εγκαταλείπει την απεργία και επιστρέφει στην δουλεία για να καταφέρει να χρηματοδοτήσει τις σπουδές του γιου του. Ο θεσμός δηλαδή της οικογένειας προέχει και οι ανάγκες της σηματοδοτούν όλα τα άλλα…
Ε) Ο φίλος του Μπίλι, που κρυφά είναι ερωτευμένος μαζί του, παρουσιάζεται ως αστεία καρικατούρα. Ο Μπίλι, δείχνει πως απλά τον ανέχεται και όταν του δίνει κάποια σημασία, αυτή είναι φευγαλέα και απαξιωτική. Με το τέλος της ταινίας η γελοιοποίηση του φίλου του ολοκληρώνεται, ενώ αποτυπώνεται παράλληλα ένα διακριτικό ρατσιστικό σχόλιο.
Η ταινία «Μπίλι Έλιοτ» είναι ένα αναμάσημα από την ανάποδη, ένα ηθικοπλαστικό θέαμα με ελευθεριάζον περιτύλιγμα. Ο Μπιλι Έλιοτ, ως άτομο, είναι θλιβερό και κατάπτυστο. Όπως και καθε καλλιτέχνης….

Καποιος απο Α.Ζ-Αγρινιο

1.Η μεγαλη ταξικη και κοινωνικη εξεγερση των ανθρακωρυχων και των αλληλεγγυων τους η οποια διηρκεσε σχεδον ενα χρονο (σε αντιθεση με αλλες εγχωριες εξεγερσεις ή μαλλον κοινωνικες εκρηξεις που διηρκεσαν απο 1 εως 4 μηνες) ειχε συμπαρασυρει εκτος των εργατων και πολλων αλλων ανθρωπων στους αγωνες και στα οδοφραγματα.Σιγουρα οχι ομως μαθητες δημοτικων και γυμνασιων.Εννοω οτι με ποια λογικη μπορει καποιος να απαιτει απο ενα 12χρονο ή 14χρονο να εχει ταξικη συνειδηση και αγωνιστικοτητα ή και κριτικη αντιληψη για τα κοινωνικα δρωμενα οποτε θεωρω πολυ ακυρη την αποψη οτι θα επρεπε ο μικρουλης μπιλυ να πρωτοστατει στα οδοφραγματα και στις συνελευσεις ή να εχει διαβασει ολα τα ιστορικα βιβλια που αναφερονται σε εργατικους αγωνες. Ενταξει παιδια ειπαμε αλλα ας μη το παρακανουμε....
2. Ο αδερφος του ειναι πραγματικα ενας επαρχιωτης γνησιος λουμπεν και προλετ αγωνιστης. Και καλα κανει.Αλλα ταυτοχρονα ειναι και ενας τυπικος επαρχιωτης αγγλος που κουβαλα ολα τα αντιστοιχα συμπλεγματα (καποιες φορες οπισθοδρομικος,σιγουρα ομοφοβικος και ισως σεξιστης).Παρολα αυτα και εδω ειναι το highlight βρισκει το σθενος μεσα στον αγωνιστικο κυκεωνα και τα οδοφραγματα να αποτιναξει τα συμπλεγματα του και να δεχθει τον αδερφο του και τις "αδερφιστικες" ασχολιες του αλλα και τον gay φιλο του αδερφου του.Τι καλυτερο απο ενα αγωνιστη και προλεταριο να μεταμορφωνεται απο τη μια στιγμη στην αλλη σε ενα πιο προοδευτικο ανθρωπο και ταυτοχρονα αγωνιζομενο εργατη.Το προλεταριατο οταν αποκτα και συνειδηση γινεται ακομη καλυτερο,αλλιως τι να το κανω.Και τα χρυσαυγουλα προλετ ειναι,τι να λεει??
3.Τα ιδια και χειροτερα πηγαινουν και για τον πατερα.Κολημενος,ομοφοβικος με παραδοσιακες πατριαρχικες αξιες αλλα και ταυτοχρονα "σκυλι" του πολεμου οπως αλλωστε και ο μεγαλος γιος του."Προδιδει" τον δικαιοτατο αγωνα του (ο οποιος διαφαινοταν οτι χανεται σιγα σιγα) για να μη "χασει" και τον γιο του.Οπως αλλωστε αναφερει καποια στιγμη "ειναι απλα ενα παιδι".
Το τελευταιο προφανως ξεχασαν οι συντακτες του καλογραμμενου κατα τα αλλα απο πανω αρθρου,οτι ο βασικος χαρακτηρας της ταινιας ειναι απλα ενα παιδι........
Τελος να αναφερω οτι προσωπικα εμενα μου δινει την εντυπωση οτι σε γενικες γραμμες η ταινια εκθειαζει και ηρωοποιει τον μεγαλυτερο αυτον ταξικο και εργατικο αγωνα που χει λαβει μερος στη συγχρονη ευρωπη.Φανταζομαι οτι αν ενας ή δυο εργατες υποχωρουσαν και εγκατελειπαν για χαρη του πιτσιρικα γιου ή αδερφου αυτο δεν θα σημαινε και το τελος του αγωνα...Ενος αγωνα μανιασμενου αλλα στο τελος χαμενου μιας και οι ορδες της σχιζοφρενης εξουσιαστριας θατσερ αποδειχτηκαν πιο δυνατες.Ενημερωτικα να αναφερω οτι ο αγωνας των αγγλων ανθρακωρυχων διηρκεσε σχεδον ενα χρονο (παρα κατι μερες) και ειχε και ανθρωπινες απωλειες.

Υ.Γ:Μια ιστορια ανθρωπινη δε σημαινει απαραιτητα οτι ειναι και αντι-επαναστατικη..

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

The Thirteenth Floor (1999)

Στο 13ο πάτωμα ενός ουρανοξύστη, οι Ντάγκλας Χολ και Χάνον Φούλερ έχουν δημιουργήσει μιας ζώντανη προσομοίωση του Λος Αντζελες του έτος 1937. Ο Φούλερ δολοφονείται πρίν αποκαλύψει μια σημαντική ανακάλυψη για την κατασκευή τους. Ο Χολ γίνεται ο κύριος ύποπτος και θα αναζητήσει την αλήθεια στο εικονικό Λος Αντζελες. Εκεί θα έρθει αντιμέτωπος με συγκλονιστικές αποκαλύψεις.

Βασισμένο στη νουβέλα Simulacron 3 (1964) του Daniel Galouye. Θεματικά μοιάζει με τα Matrix(1999), Dark City(1998), Existenz(1999), Blade Runner(1982), Inception(2010) και άλλα σίγουρα. Εικονική πραγματικότητα, παράλληλοι κόσμοι, αλήθεια, φαντασία. Ξεκινά με το μυστήριο του φόνου και την παρουσίαση της μηχανής προσομοίωσης, αργότερα το ενδιαφέρον αυξάνεται καθώς θολώνουν τα σύνορα μεταξύ πραγματικότητας και εικονικής πραγματικότητας και και στο φινάλε ξετυλίγει το μπέρδεμα και απαντά σε όλες τις απορίες. Science fiction -reality thriller- με στοιχεία neo-Noir και λίγο ρομάντζο. Χωρίς ηχηρό κάστ και πολύ δράση, λίγα special effe αλλά με ενδιαφέρουσα πλοκή και όμορφη ατμόσφαιρα μυστηρίου. Μοναδική καλή ταινία του Josef Rusnak. Θάφτηκε κάτω από την επιτυχία του Μatrix που είχε βγεί λίγο καιρό πρίν

1.Στην ίδια νουβέλα βασίστηκε και η τηλεοπτική sci fi ταινία του Rainer Werner Fassbinder "World on a Wire" (1973)

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Το Bαρύ Πεπόνι (1977)

Ο Μίμης, νεαρός επαρχιώτης καφετζής, μεταναστεύει στην Αθήνα όταν η περιοχή του απαλλοτριώνεται από μια μεγάλη τουριστική επιχείριση. Με τη βοήθεια ενός φίλου του από το στρατό προσπαθει να ενταχθεί στην νέα του πραγματικότητα και σύντομα παντρεύεται την Τούλα. Η εργασία της Τουλάς δεν αρκεί για την ομαλή συμβίωση τους ενώ ο Μίμης αρνείται να δεχθεί τον ρόλο του υπαλλήλου μη κάνοντας κατι ουσιαστικά για να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής τους.

Η τυπική ιστορία του νέου που φτάνει στην Αθήνα για να βρει την τύχη του. Έχοντας μεγάλες προσδοκίες για τη ζωή και βαθιά νυχτωμένος για τις εργασιακές συνθήκες θα βρεθεί σε αδιέξοδο, θα καταστρέψει τον γάμο του, θα απελπιστεί και αργότερα θα τον περιλάβει η Καθοδήγα οδηγώντας τον στην οχλοβοή του συνδικαλισμού.
Δυνατό κοινωνικό δράμα για το "εδώ" και το "τώρα" της τότε μεταπολιτευτικής ελλάδας με λιτό σενάριο, ρεαλιστικότατους διάλογους, απτούς χαρακτήρες και αψεγάδιαστες ερμηνείες από Κατερίνα Γώγου και Μίμη Χρυσομάλλη. Γυρισμένη σε αυθεντικούς φυσικούς χώρους με χαρακτηριστικές εικόνες της καθημερινότητας, της διασκέδασης, τις συγκρούσεις των ανθρώπινων σχέσεων και των ηθών της εποχής. Ο Παύλος Τάσιος (σκηνοθεσία.σενάριο.παραγωγή) αποφεύγει την μελοδραματική ελληνική μαλακία και σχολιάζει με ευθύτητα την οικονομική παρακμή της ελληνικής επαρχίας, την αστυφιλία, τον αγώνα για επιβίωση του μέσου εργαζόμενου και την εργασιακή εκμετάλλευση. Σάρωσε στο αντι-φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1977 με 6 βραβεία: καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου, γυναικείας ερμηνείας (Κατερίνα Γώγου), ανδρικής ερμηνείας (Μίμης Χρυσομάλλης, Αντώνης Αντωνίου) και το βραβείο κριτικών κινηματογράφου.


1.πολυ καλό σερί ο Παύλος Τάσιος >Παραγγελιά! (1980) ,Το Στίγμα (1982), Άλλος για τον...Κορυδαλλό!(τα βαποράκια)(1983) , Νοκ Αουτ (1986)

2.γιατι αντι φεστιβαλ?.
...όλο το 18ο Φεστιβάλ είναι δισυπόστατο, αφού διοργανώθηκαν δυο εκδηλώσεις, μια από τους επίσημους φορείς, που σημείωσε παταγώδη αποτυχία και μια από τα σωματεία, που συγκέντρωσε το σύνολο των αξιόλογων ταινιών, αλλά και τη μαζική συμμετοχή του κοινού. Στις 20 Ιουλίου 1977, δυο μήνες πριν το Φεστιβάλ, δημοσιεύεται στις εφημερίδες η αιφνιδιαστική είδηση ότι το Υπουργείο Βιομηχανίας τροποποιεί τον κανονισμό του Φεστιβάλ, που είχε συνταχθεί το 1975 με τη συμμετοχή των κινηματογραφικών σωματείων. Σύμφωνα με το νέο κανονισμό, η ΔΕΘ ορίζει την οργανωτική επιτροπή, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τη γνώμη των σωματείων και τα χρηματικά βραβεία περιορίζονται σε 6. Ταυτόχρονα ανακοινώθηκε η σύνθεση του νέου ΔΣ του ΕΚΚ, που δεν περιλάμβανε κανέναν κινηματογραφιστή ή κριτικό κινηματογράφου, πράγμα που όξυνε ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Η ΔΕΘ και το Υπουργείο Βιομηχανίας κάνουν κάποιες μικροϋποχωρήσεις, καταγγέλουν σα «μεθοδευμένη» την όλη αντίθεση, προσπαθούν να διασπάσουν τους κινηματογραφιστές, και προχωρούν στη διεξαγωγή του επίσημου Φεστιβάλ σα να μη συμβαίνει τίποτα. Η Εταιρεία Σκηνοθετών διαμαρτύρεται αμέσως και απειλεί ότι Δε θα συμμετάσχει στο Φεστιβάλ.Αποφασίζεται ότι αν μέχρι τις 31 Ιουλίου το Υπουργείο δεν αναστείλει το νέο κανονισμό, οι κινηματογραφιστές θα διοργανώσουν δικό τους «Αντι-Φεστιβάλ».
περισσότερα http://www.filmfestival.gr/film_festival/archive/national_comp/1977.html

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

The Monk (1972)

Ο πατερ Ambrosio κολάζεται από μια νεαρή καλόγρια -απεσταλμένη του Σατανά. Θα διαπράξει συνουσία, μαγεία και δολοφονία και θα καταδικαστεί από την ιερά εξέταση σε βασανισμό μέχρι θανάτου. Έτσι αναγκάζεται να πουλήσει την ψυχή στο διαόλο, να κερδίσει την ελευθερία του και στη συνέχεια τον θρόνο του Πάπα!
Η τελευταία ταινία του Άδωνυ Κύρου (1923 - 1985) . Βασισμένη στη κλασσική γοτθική νουβέλα "Τhe Μonk" του βρετανού Matthew Lewis (1775–1818).
Ιταλο-γαλλική παραγωγή σε σενάριο Luis Bunuel και Άδωνυ Κύρου με τον θρυλικό FRANCO NERO, Nathalie Delon και Nicol Williamson,και μουσική του Piero Piccioni.Είναι δραματικό υπαρξιακό horror αλλά λειτουργεί και σαν κωμωδία.

ελληνικος τιτλος-Σατανικός Καλόγερος



1.

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

#1 Bad Lieutenant (1992)

O Bad Lieutenant είναι ένα επικίνδυνο κάθαρμα που ζει ανάμεσα μας. Mε την ιδιότητα του κυριαρχεί στη ζούγκλα της Ν.Υ.,  κινούμενος με την ίδια ευκολία ανάμεσα σε έννομους και παράνομους και παίρνει πάντα αυτό που θέλει. Κλέβει κλέφτες, εκβιάζει για να εξασφαλίζει την δόση του, εκμεταλλεύεται σεξουαλικά νεαρές κοπέλες ενώ η οικογένεια του υπάρχει μόνο ως φόντο και το μεγάλο του πάθος είναι ο τζόγος. Κάποιες στιγμές τον πιάνουν οι ενοχές και οι τύψεις για την ζωή που επέλεξε και πηγαίνει στην εκκλησία να ζητήσει συγχώρεση ή να βρίσει τον χριστό αλλά μόνο στα ναρκωτικά βρίσκει τον ευατό του και λίγη παρηγοριά. Φαινομενικά είναι ο τύπος οικογένεια, δουλειά, εκκλησία αλλά αυτό δεν αρκεί για να νικήσει τους εσωτερικους του δαίμονες. Η λύτρωση θα έρθει (?) με μια υπόθεση βιασμού μιας καλόγριας και τη σύλληψη των δύο νεαρών βιαστών.
Ο Harvey Keitel (αμέσως μετά το Reservoir Dogs.1992) μεγαλουργεί τολμώντας να τσαλακώσει την εικόνα του δίνοντας υπαρκτές διαστάσεις στην ζοφερή εικόνα του διεφθαρμένου μπάτσου. Σκληρό, αντισυμβατικό, σκοτεινό, βρώμικο, δυνατό, ωμό, σάπιο, τολμηρό και αξέχαστο. Ίσως η καλύτερη δουλειά του σπουδαίου Abel Ferrara που έγραψε και το σενάριο μαζί με την μοντέλα (Zoe Lund) που σερβίρει την πρέζα στον Keitel
1.ΞΕΦΤΙΛΑ remake από τον Werner Herzog με τον Nicolas Cage >The Bad Lieutenant : Port Of Call -New Orleans (2009)
2.

#2 Cop Killer (1983)

Ο Keitel εχει ξαναπαίξει τον διεφθαρμένο μπάτσο της Νέας Υόρκης.

'Ενας cop killer δολοφονεί διεφθαρμένους μπάτσους της δίωξης ναρκωτικών, μεταμφιεσμένος σε μπάτσος τους κόβει το λαιμό με ψωμο-μάχαιρο μετά από Drug-deals χωρίς να αφήνει ποτέ ίχνη.
Ο Harvey Keitel είναι ένας ακόμα διεφθαρμένος μπάτσος που μοιράζεται ένα κατασχεμένο πολυτελές διαμέρισμα με τον συνεργάτη του.Ο Johhny Rotten (ναι αυτός των SEX PISTOLS) γνωρίζει το μυστικό του Keitel,τον πλησιάζει και ομολογεί τους μπατσό-φόνους.Αυτός δεν τον παίρνει στα σοβαρά και τον φυλακίζει στο διαμέρισμα.Η συμβίωση τους θα'ναι ένα μεταξύ τους παιχνίδι εξουσίας μέχρι την τελική αποκάλυψη του δολοφόνου.
Μικρή ιταλική παραγωγή που κινείται ανάμεσα στο giallo και στο αμερικάνικο αστυνομικό θρίλλερ,με κλειστοφοβική ατμόσφαιρα,καλές ερμηνείες και από τους δυο και με μουσική απο ENNIO MORRICONE

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Visitor Q (2001)

Ένας πατέρας, αποτυχημένος τηλεοπτικός reporter γυρίζει ένα snuff-ντοκιμαντέρ για την βίαιη ιαπωνική νεολαία. Βιντεοσκοπεί τον ευατό του να κάνει έρωτα με την πόρνη κόρη του και τον ξυλοδαρμό του γιού του από συμμαθητές του. Ο τελευταίος με την παραμικρη αιτία δέρνει αλύπητα την ηρωινομανή πόρνη μητέρα του ενώ η εισβολή του Q στην οικογένεια θα περιπλέξει περισσότερο τις σχέσεις τους.
Aπό την πρώτη ατάκα της ταινίας "το έχεις κάνει με τον πατέρα σου?" μέχρι και τους τίτλους αρχής ήδη έχεις αποφασίσει για το αν τελικά θα το δείς. Γυρισμένο με ψηφιακή καμερα σε ντοκυμαντερίστικο στυλ παρακολουθεί την καθημερινότητα μιας οικογένειας που επιδίδεται σε μαζοχισμό, σαδισμό, βία, προεφηβική βία, ενδοοικογενειακή βία, αιμομιξία, πορνεία, νεκροφιλία, ναρκωτικά και άλλα. Η διάλυση της οικογένειας έρχεται σαν αποτέλεσμα της μανίας του πατέρα για επαγγελματική καταξίωση και ξεκινά από τον δημόσιο αυτοεξευτελισμό που παρα-σέρνει και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Η εμφάνιση του visitor Q περιπλέκει περισσότερο τις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων. Σιωπηλός και αδρανείς τους εξωθεί να ακολουθήσουν τυφλά την επιθυμία τους, να φτάσουν σε όλο και μεγαλύτερες ακρότητες, να διαγράψουν ταμπού, αξίες, ήθη, ρόλους, αξιοπρέπεια, ιερά και όσια, ώστε να επιστρέψουν "αγνοί" πια στην οικογενειακή γαλήνη και θαλπωρή (που καταβάθος τόσο επιθυμούν). O Q είναι ο σύνδεσμος μας με την οικογένεια, παρακολουθεί παθητικά την φρίκη και τη διάλυση τους σαν θεατής ενός reality show που ζητά από τους παίχτες περισσότερη ξεφτίλα. Πολλές φορές την κάμερα την κρατούν οι ηθοποιοί ή είναι παρατημένη κάπου, δίνοντας έμφαση στο στοιχείο του ντοκυμαντέρ-reality show- καταφέρνοντας έτσι να τοποθετεί τον θεατή μέσα στη δράση μη αφήνοντας τα νεύρα του να ησυχάσουν ούτε λεπτό. Σ'αυτήν νοσηρή γκροτέσκα σκεπτόμενη "διασκεδαστική" ακραία sit-com μαύρη κωμωδία συναντήθηκαν οι Λακαν, το δογμα'95(Festen,1998), ο Todd Solondz (Happiness.1998), o Pasolini ( Τheorema.1968) και ο John Waters. Μια σπουδαία στιγμή της τεράστιας φιλμογραφίας του πολυπράγμων Takashi Miike

1.trailer

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Antropophagus (1980)

Δύσκολο να αντισταθείς σε τέτοιο τίτλο, πόσο μάλλον όταν η ιστορία εξελίσσεται στην ελλάδα.
Τυπική ιστορία. Παρέα πηγαίνει διακοπές σε κάποιο ελληνικό νησί, το βρίσκουν ακατοίκητο και ανακαλύπτουν οτι ο λόγος είναι ένας διεστραμένος καννίβαλος που σκορπά τον θάνατο.

Μια άθλια synth διασκευή του ζορμπά ανοίγει την ταινία και ακολουθεί η σφαγή ενός τυχαίου εφηβικού ζευγαριού στην παραλία. Ακολουθεί περιήγηση της παρέας στη αθήνα-τσολιάδες-ακρόπολη, εν πλω ταξίδι μέχρι το νησί, διαμονή στο έρημο φιλικό σπίτι και μετά ο D’Amato αποκτά ξαφνικά ισχυρά σκηνοθετικά skills και δημιουργεί μια εκπληκτική και νοσηρή ατμόσφαιρα που ξεκινά με εξερεύνηση της κρυψώνας/ κατακόμβη του κτήνους, "γνωριμία " με τον Νίκο Καραμανλή - το κτήνος - και καταλήγει με την αγωνιώδη καταδίωξη της πρωταγωνίστριας. Αν και κουραστικό και αργό σε σημεία, με αδιάφορους διαλόγους και κενούς χαρακτήρες αποκαλύπτει σταδιακά τα καλά χαρτιά του και προς το τέλος κορυφώνεται με highlight την σκηνή οπου ο Καραμανλής σκοτώνει την έγκυο γυναίκα της παρέας και τρώει το αγέννητο βρέφος της, καθώς και την τελευταία σκηνή όπου το κτήνος τρώει τα ίδια του τα έντερα. Για αυτές τις σκηνές ακραίας κινηματογραφικής βίας απαγορεύτηκε σε πολλές χώρες και έγινε αντικείμενο λατρείας για τους συλλέκτες του είδους. Το αγαπάς ή το μισείς, γελάς ή φοβάσαι, το Antropophagus είναι μια ιστορική στιγμή του Ιταλικού τρόμου και μια από τις κορυφές του ακραίου κινηματογράφου γενικότερα. Είναι όντως αντάξιο της φήμης του και απαιτεί γερά στομάχια για να αποκαλύψει τις αρετές του. Η τελευταία ταινία της υπέροχης TISA FARROW (Zombie 2.1979), στο ρόλο του κτήνους ο ανατριχιαστικός George Eastman (keoma.1976) και στη μακάβρια ατμοσφαιρική μουσική επένδυση ο Marcello Giombini. Ο Joe D’Amato(1936-99) (το γνωστότερο από τα 42 ψευδώνυμα του ) σε όλη της τη διάρκεια της μακρόχρονης καρίερας του δεν σταμάτησε να σοκάρει το κοινό με exploitation ταινίες επικεντρωμένες θεματολογικά στο sex, την βία και το gore κατακτώντας έτσι δικαίως τον τίτλο "Νονός του Sleaze". Ακολούθησε μια άτυπη συνέχεια με το Absurd (1981)

1.επίσης γνωστό με τους τίτλους Man Eater, The Grim Reaper
2.Ο γερμανός Andrea Schnaas (VIOLENT SHIT 1,2,3) γύρισε ένα ανεπίσημο remake το 1999 με τίτλο ANTROPOPHAGUS 2000
3. Η ταινία απαγορεύτηκε στην Αγγλία και αποτελούσε την πιο πολυζητημένη και ακριβοπληρωμένη ταινία στην ιστορία της Αγγλικής μαύρης αγοράς. Η διασημότερη και πολυπόθητη version στις ξένες αγορές, ήταν η uncut version που κυκλοφορούσε στην ελλάδα,στο δεύτερο μισό του '80.
3.οι φανς της ταινίας δημιούργησαν ένα site αφιερωμένο στην ταινία
http://d-udo.de/antropophagus/
4.απαιτούμε ελληνικό remake τώρα
5.η αφίσα δεν μοιάζει με το έργο του Goya-Saturn Devouring His Children (1824)?


Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Taxi (1996)

Μια κοπέλα ανακαλύπτει ότι ο πατέρας της και ο νεαρός φίλος της ανήκουν σε συμμορία ακροδεξιών οδηγών ταξί που δολοφονούν περιθωριακούς, μετανάστες, μαύρους, ναρκομανείς και τραβεστί πελάτές "για να καθαρίσουν την Ισπανία από τα σκουπίδια". Μια ερωτική ιστορία πάνω στο "Μπορώ να αγαπήσω φασίστα? ο ρατσιστής μπορεί να αγαπήσει?" σε μια σκοτεινή, βρωμική, μη καρτποσταλική Μαδριτη με επίκεντρο μια παρέα χαμένων ("η Οικογένεια") φασιστοειδών που έπεσαν στην τρύπα με τα σκατά της εθνικής σταυροφορίας και της καθαρής νέας ευρώπης. Kοινωνικό δράμα ισπανικής παραγωγής του Carlos Saura

1.στην διευθυνση φωτογραφίας ο Vittorio Storaro


Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Frankenstein (1931)

"Oι παραγωγοί βρίσκουν οτι θα ήταν λίγο σκληρό να σας παρουσιάσουμε αυτήν την ταινία χωρίς μια φιλική προειδοποίηση. Θα ξετυλιχτεί μπροστά σας η ιστορία του Φρανκενσταιν. Ενός λαμπρού επιστήμονα που θέλησε να δημιουργήσει ένα πλάσμα καθ' εικόνα του...αψηφώντας και παραγκωνίζοντας τον θεό. Είναι μια από τις πιο παράξενες ιστορίες που ειπώθηκαν ποτέ. Έχει ως θέμα τα δυο μεγάλα μυστήρια της δημιουργίας -τη ζωή και το θάνατο. Νομίζω οτι θα σας συγκινήσει. Και ενδεχομένως, σας σοκάρει. Κι ίσως ακόμα, σας προκαλέσει φρίκη. Συνεπώς, όποιος δεν θέλει να υποβάλει τα νεύρα του σε μεγάλη δοκιμασία τώρα είναι η ευκαιρία του να... Εμείς, πάντως, σας προειδοποιήσαμε ."


Ο πρόλογος της διασημότερης ταινίας τρόμου.



1.It's Alive!

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Πέφτουν οι Σφαίρες σαν το Χαλάζι και ο Τραυματισμένος Καλλιτέχνης Αναστενάζει (1977)

Βρέθηκε επιτέλους μετά από χρόνια, η «απαγορευμένη» ταινία του Νίκου Αλευρά, «Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι και ο τραυματισμένος καλλιτέχνης αναστενάζει…», όπου το 1984, κόπηκε στον αέρα ξαφνικά και απρόοπτα, μετά από την προβολή της στην ΕΡΤ2. Εθνικόφρονες και χριστιανικές δυνάμεις της εποχής μαζεύτηκαν έξω από το σταθμό διαμαρτυρόμενοι. Έπεσε ο γενικός διακόπτης και για μισή ώρα έπαιζε μόνο "χιόνι". Το διοικητικό συμβούλιο της ΕΡΤ2 παραιτήθηκε, δημιουργήθηκε ένα τεράστιο σκάνδαλο με διεθνείς διαστάσεις (πρωτοσέλιδο στην Washington Post και στους New York Times, "Η μεγαλύτερη γκάφα που σημειώθηκε ποτέ σ’ όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα του πολιτισμένου κόσμου"-CNN )
Ο γενειοφόρος Νίκος Αλευράς, υποδύεται ένα μωρό φορώντας μόνο τις πάνες του. Η μητέρα του του βάζει ταλκ, τον βάζει στην κούνια, τον νανουρίζει και τον θηλάζει στην αγκαλιά της. Έρχονται γυμνόστηθες μασκοφόρες γειτόνισες να θαυμάσουν την ομορφιά του... κάπου εδώ κόπηκε... Μια άναρχη αυτοσχεδιαστική αυτοβιογραφική ταινία με σκηνοθέτη, σεναριογράφο, πρωταγωνιστή, αφηγητή και σχολιαστή τον ίδιο, μια συρραφή από σκηνοθετημένα και τυχαία(?) πλάνα απ'την προσωπική του ζωή, συνεντεύξεις από διάφορους τύπους σε παγκάκια της Αθήνας, τραγούδι και λίγοι διάλογοι. Ο σκηνοθέτης θυμάται την ζωή του από την γέννηση, ενηλικίωση, τον γάμο του, καθημερινότητα, την πορεία του στον κινηματογράφο, την βράβευση του, τις φιλοσοφικές, πολιτικές και καλλιτεχνικές αναζητήσεις.
Με δόγμα "οι ταινίες δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Μόνο η πολιτική δράση μπορεί. Δεν υπάρχει κανένας διάλογος με το κοινό. Όλες οι ταινίες είναι αστικές πρίν ακόμα γεννηθούν. Το σύστημα απορροφάει τα πάντα και οι αστοί συνηθίζουν τα πάντα... κάνει ταινίες αρνητικές. Tαινίες που όχι μόνο να μην καταλαβαίνουν οι αστοί, μα να τους εξοργίζουν". Παράξενο, ενοχλητικό και ακαταλαβίστικο έργο με μια πρωτόγνωρη κινηματογραφική φόρμα χωρίς προφανή γραμμικότητα, αλλοιώνοντας τις σχέσεις θεατή-δημιουργού και με ιδιόρυθμο χιούμορ προσπαθεί να υμνήσει τον έρωτα, το πάθος, την ελευθερία και την φύση. Μετά το σκάνδαλο του 1984, έγινε ακατάλληλη για ανηλίκους (ενώ πρίν δεν ήταν) και η ταινία απαγορεύθηκε ως πορνογράφημα. Ένα ανάποδο γαμώτο με σουρεαλιστική δομή χωρίς όρια, σαρκαστική και προκλητική διάθεση που προκάλεψε πανικό στους λογοκριτές του "προοδευτικού" πασοκ, σκόνταψε στο κράσπεδο της τότε μικροαστικής νεοελληνικής "κοινής γνώμης" και καλώς ή κακώς, μοιραία ή καταλάθος έγινε μύθος

1.εκδόθηκε πρόσφατα μαζί με συνοδευτικό βιβλίο που περιλαμβάνει το σενάριο και τα τεκμήρια του σκανδάλου
2.update-απο συνεντευξη του Τεος Ρομβου
Η πιο σπουδαία κινηματογραφική δουλειά στην οποία συμμετείχα ήταν χωρίς αμφιβολία η ταινία «Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι…» που έγινε χάρη στην τρέλα του Νίκου Αλευρά που είχε την τόλμη να ξεκινήσει μεγάλου μήκους ταινία χωρίς να υπάρχει σενάριο και κάθε βράδυ τελειώνοντας το γύρισμα συζητούσαμε τι θα γυρίζαμε την επόμενη μέρα. Ε, αυτό νομίζω ότι ήταν μια κορυφαία ανατρεπτική στιγμή στην κινηματογραφική λογική που υπόκειται σε χίλιες δυο οικονομικές και άλλες δεσμεύσεις. Από αυτό το καθημερινό αυθόρμητο γίγνεσθαι προέκυψε μια σπουδαία ταινία γεμάτη αφέλεια, αμηχανία και αμεσότητα, παρόμοια ταινία στη συντηρητική χώρα μας δε ματάγινε και είχε τεράστια αποδοχή στις αίθουσες. Και όμως αυτή την ταινία την έκοψαν οι σκηνοθέτες στο πρώτο (και τελευταίο) Ελεύθερο Φεστιβάλ που διοργάνωσε η Εταιρεία Σκηνοθετών το 1977, και αργότερα στα 1983, μιαν αποφράδα νύχτα όταν προγραμματίστηκε να προβληθεί στην κρατική τηλεόραση, κόπηκε λίγα λεπτά αφότου ξεκίνησε η προβολή της εξαιτίας θύελλας αντιδράσεων και πολιτικών παρεμβάσεων.

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

The Spirit of the Beehive (1973)

Κάπου σε ένα χωριό της ισπανίας, στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου, στις αρχές της δεκαετίας του 40. Χαρούμενα παιδιά υποδέχονται το περιοδεύον σινεμά. Κάποιος αναγγέλει την ταινία «Φρανκενστάιν» με τον Μπορίς Καρλόφ, μια ταινία με τρομερό αντίκτυπο σε όλο τον κόσμο και προειδοποιεί το κοινό για το σοκ και τον τρόμο που θα ακολουθήσει. Η εξάχρονη Άννα υποβάλλεται από την μορφή του τέρατος και η μεγαλύτερη αδελφή της την "καθησυχάζει" πείθοντάς τη πως το τέρας είναι ένα αθάνατο πνεύμα που ζωντανεύει παίρνοντας ανθρώπινη μορφή. Η οικογένεια τους έχει μετακομίσει σε ένα απομονωμένο χωριό για να αποφύγουν τις συνέπειες του εμφύλιου πολέμου. Οι γονείς είναι στον κόσμο τους. Ο πατέρας αφιερώνει το χρόνο του στη μελέτη των μελισσών και η μητέρα στέλνει γράμματα σε κάποιο "ανύπαρκτο" πρόσωπο. Η Άννα αργότερα θα συναντήσει κάποιον τραυματισμένο δραπέτη-αντάρτη που κρύβεται στην περιοχή. Θα πλησιάσει με συμπάθεια τον δραπέτη, όπως το κορίτσι πλησίασε το τέρας στην ταινία. Μια αντανακλαστική κίνηση, χωρίς λογική, μια προσπάθεια κατανόησης του "άγνωστου" και αυθόρμητης υποστήριξης του αδυνάτου...
Μια πολιτική αλληγορία για το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα της δικτατορίας του Φράνκο με κεντρικό χαρακτήρα ένα κοριτσάκι που ανακαλύπτει τη ζωή και τον εαυτό της. Φαντασία και πραγματικότητα, μύθος και αλήθεια, αθωώτητα, απομόνωση και ενηλικίωση στην Ισπανική επαρχία υπο την σκιά του φασισμού. "Κάποιος που παρατήρησε... το μυστηριώδη τρελό πανικό των εργατριών μελισσών πάνω από την κυρήθρα, τις ατέρμονες και επαναληπτικές προσπάθειες του σμήνους, τον ακατάπαυστο και αναποτελεσματικό μόχθο, τα πυρετώδη πηγαινέλα, αγνοώντας πάντα την ανάγκη για ύπνο, υπονομεύοντας τη δουλειά της επόμενης μέρας, την τελική ανάπαυση του θανάτου... μετά το αρχικό ξάφνιασμα, γρήγορα γύρισε τα μάτια του με μια έκφραση απο απερίγραπτη λύπη και τρόμο". Παρουσιάζει χωρίς να εξηγεί τη ζωή, φωτίζοντας στιγμές και λεπτομέρειες που προσπερνάμε αλλά ασυνείδητα μας έχουν επηρεάσει. Η μαγεία του κινηματογράφου, η δύναμή του να ξυπνά συνειδήσεις και να καθρεφτίζει τους φόβους μας. Μια βουτιά στην πραγματικότητα, στην αναζήτηση της ελευθερίας. Ένα σύνολο εικόνων απίστευτης εικαστικής αισθητικής, λουσμένων από ένα εξαίσιο φωτισμό, γεμάτο λυρισμό, απλότητα και ποικίλα συναισθήματα. Τελειότητα. Στο καστ ο Fernando Fernan Gomez και η μικρή Ana Torrent (Tesis (1996). Ο Victor Erice έγραψε ιστορία (μόλις 3 ταινίες σε 4 δεκαετίες) με την πρώτη του ταινία σαν ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο στην Ευρώπη, πρωτόλειο όλων των εποχών. Καμια αντιστοιχία, τίποτα ανάλογο, ένα και μοναδικό. Ένα οπτικό ποίημα που δεν μπορεί να εξηγηθεί εξ ολοκλήρου και χαράζεται στη μνήμη για πάντα.
Αριστούργημα
1.με ενσωματομενους υπότιτλους www.megaupload.com/?d=Z5MIFTT2
2.