Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Art School Confidential (2006)

Σχολή Πικάσο Εμπιστευτικό (ελλ. τιίτλος)
O άβγαλτος και ταλαντούχος φοιτητής σε σχολή καλών τεχνών Tζερόμ παλεύει να γίνει ο Πικασσό του 21ου αιώνα.
Ο Terry Zwigoff συνεργάζεται για δεύτερη φορά με τον κομίστα Daniel Clowes μετά το γαματο Ghost World (2001) για να χλευάσει την σοβαροφάνεια και την υποκρισία του καλλιτεχνικού κόσμου και σατιρίζει τον τρόπο με τον οποίο εκπαιδεύονται, παράγονται και προωθoύνται οι επίδοξοι καλλιτέχνες. Με πρόσχημα την κολεγιακη κομεντί θίγει την ανουσιότητα και τον ξεπεσμό της τέχνης σε marketing και την αναγωγή του marketing σε τέχνη.
Ενα λαβ στορυ κλασσικά, ενας serrial killer, αρκετό γέλιο, ένα διφορούμενο happy end και όλα τα κλισέ που αγαπάς και μισείς. Μalcovich(δασκαλος), Βuscemi (γκαλερίστας), Broadbent ("τρελός" ζωγράφος) και Anjelica Huston δίνουν ένα κύρος στο νεανικό cast που προσπαθεί να φωτογραφίσει όλα τα στερεότυπα των wannabe artist που αγαπάς να μισείς.

1.O Terry Zwigoff μετά το ghost world γύρισε το αντι-χριστουγεννιάτικο Bad Santa (2003) σε παραγωγή των αδερφών Cohen


Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Who Can Kill a Child? (1976)

Ένα ζευγάρι πηγαίνει για διακοπές σε ένα απομονωμένο ισπανικό νησί όπου όλοι οι ενήλικες του νησιού έχουν εξαφανιστεί, και μόνοι κάτοικοί του φαίνονται να είναι ανήλικα παιδιά.
Ξεκινά με εικόνες από ντοκιμαντερ για τις φρικαλαιότητες που εισέπραξαν τα παιδιά στην διάρκεια των πολέμων του 20ου αιώνα. Μετά από αυτές τις σκληρές εικόνες αληθινής βίας και γαμόσταυρης ηλιθιότητας γνωρίζουμε το ευτυχισμένο ζευγάρι που ετοιμάζεται για τις ήσυχες διακοπές του στο ειδυλιακό νησάκι. Όταν φτάνουν, αμέσως αντιμετωπίζουν την αινιγματική και αφιλόξενη στάση των παιδιών. Η πρώτη παράξοξη βιαιότητα που θα συναντήσουν έρχεται όταν ένα κορίτσι σκοτώνει ένα γέρο στο ξύλο με την ίδια του την μαγκούρα. Απεγνωσμένοι περιφέρονται στο νησί ψάχνοντας για ενήλικες και απαντήσεις, μα το μονο που συναντούν είναι πτώματα... Ο κόσμος γύρισε τούμπα. Tο παραδεισένιο νησί μετατρέπεται σε κόλαση. Τα παιδιά με την κάλυψη της αθωώτητας παρασύρουν τους γονείς, συγγενείς, και κάθε είδους ενήλικα στο καινούργιο τους παιχνίδι- τον φόνο και τον θάνατο, σε μια σφαγή δίχως τέλος. Το ζεύγος χωρίς διέξοδο, προσπαθεί να βρει καταφύγιο και να αντιμετωπίσει τους χαμογελαστούς διώκτες του.
Το αγνό απόλυτο κακό παίρνει τη μορφή, το πρόσωπο, το κλάμα, και το χαμόγελο παιδιού. Εδώ το θέμα δεν είναι το γκορ και το αίμα που σοκάρει, αλλά η αμηχανία του θύματος, το γιατί, η φύση και η ηθική του φόνου… Κορυφαία (ανθολογική) στιγμή ο θάνατος της γυναίκας από το έμβρυο που εγκυμονεί. Ο Narciso Ibanez Serrador (επέστρεψε στην ανυπαρξία μετά), καταφέρε με λίγα φράγκα, χώρις φτηνιάρικο και προβλέψιμο τρόμο να δώσει ένα ρεαλιστικό και κλειστοφοβικό (αν και ηλιόλουστο) θριλερ τρόμου με κοινωνικό και οικουμενικό υπόβαθρο που λογοκρίθηκε, θάφτηκε και πάτωσε στην εποχή του. Με έξοχη φωτογραφία και ατμοσφαιρική μουσική τονίζει έξοχα την αντίθεση μεταξύ "παράδεισου και κόλασης". Με σωστές ερμηνείες και ρυθμό διατηρεί την πρωτοτυπία και έντασή σε όλη του την διάρκεια ((αν και αργεί (λίγο) να μπει στο ψητό)) για να φτάσει στο κατακόρυφο, απόλυτο, και αισιόδοξο(!?) φινάλε - "κανείς δεν είναι αθώος".
1.κυκλοφόρησε με διάφορα ονόματα όπως>Death Is Child's Play, Island of Death, Island of the Damned, The Killer's Playground, Trapped, Would You Kill a Child?

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΑΝΤΑΣΙΕΣ ΦΟΒΟΥ ΤΗΣ του Β.ΚΟΤΡΩΝΗ /Αναδημοσίευση από το 1ο τευχος του CINE ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ (1983)

Αν συμβαίνει να κάνετε τη δουλειά της επινόησης πολιτισμού,βρείτε τι φοβούνται οι άνθρωποι.Ρίχτε μια ματιά στη σκοτεινή πλευρά των συλλογικών τους φαντασιώσεων.Οι πρωτόγονες κουλτούρες διηγούνται ιστορίες δίπλα στη φωτιά για διάφορες φρικωδίες που παραμονεύουν στα σκοτεινά μέρη της φύσης.Πιο εξελιγμένες κοινωνίες περιορίζουν τους λιγότερο απλούς φόβους τους στο φανταστικό τμήμα της ψυχαγωγίας-επιστημονική φαντασία,ταινίες τρόμου.Σε κάθε περίπτωση,η κουλτούρα επεξεργάζεται το φόβο της και επιχειρεί να τον κάνει ευχείριστο μετατρέποντας την απειλητική πραγματικότητα σε δράμα και συμβολισμό...
Η δεκαετία του 1950 ήταν μια περίοδος αφθονίας, μιας ανασφαλούς αφθονίας.Ο κόσμος είχε γίνει πυρηνικός,και ο άνθρωπος είχε τη δυνατότητα να σαρωθεί με τις φοβερές δυνάμεις που είχε ανακαλύψει.Η Ανατολή και η Δύση θα πολεμούσαν με ατομικές βόμβες,και μεις ή θα εξατμιζόμα- σταν ή θα επιστρέφαμε στη Λίθινη Εποχή.Ήταν η εποχή της παράνοιας και της δυσπιστίας.Κουμούνια ενέδρευαν στις σκιές και οι τηνεητζερς ήταν τρελοί.Ο κινηματογράφος απόδωσε αυτούς τους υπόγειους φόβους σαν μια πομπή γιγάντιων τεράτων που καταπατούσαν και ερείπωναν το γνωστό πολιτισμό.Το 1954 τα γιγάντια μυρμήγκια του Them κατέλαβαν τις δεξαμενές του L.A., ατομικές δοκιμές ξεπάγωσαν το τέρας του Τhe Beast From 20.000 Fathoms .Το 1956 πρωτο-εμανίστηκε ο Godzilla μετά από ένα παρόμοιο ανάγωγο ξύπνημα.Τα γιγάντια θηρία αυγάτιζαν-Gorgo,The Deadly Mantis,The Giant Claw,The Giant Behemoth.Μια ραδιενεργός ομίχλη είχε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα στο The Incredible Shrinking Man.Το τέρας του The Thing έτρωγε ανθρώπους-το πλάσμα του Not Of This Earth ήθελε να κλέψει το αίμα μας. Σχεδόν ο μόνος εξωγήινος στη λαική μυθολογία του '50 με καλές προθέσεις ήταν στο The Day The Earth Stood Still ,όταν ήρθε για να μας σώσει από την πυρηνική τρέλα.Οι θεατές του κινηματογράφου του '50 ζητούσαν να καθησυχαστούν.Είχαν καταβληθεί από τις συνεχείς πληροφορίες πως ήταν αβοήθητοι.Ήθελαν μια διέξοδο,και σχεδόν πάντα οι ταινίες τους τις παρείχαν.Το μήνυμα ήταν πως ο άνθρωπος,ο πολιτισμός και η αμερική θα θριάμβευαν πάνω στην ώρα.Ήταν κάτι παραπάνω από προπαγανδιστικές ταινίες...
Στη δεκατία του '60,ο φόβος εξελίχτηκε και τα μέσα ψυχαγωγίας αντανάκλασαν αυτήν την εξέλιξη.Ήταν μια ενοραματική δεκαετία και τα αποτελέσματα αυτής της ενόρασης συγκρούονταν με ένα οχυρωμένο κατεστημένο.Το Dr.Strangelove του Κιούμπρικ σημειώνει οτι σταματήσαμε να ανησυχούμε για την βόμβα...φοβόμασταν τους ανθρώπους που έπαιζαν μαζι της.Γελάσαμε μαζί τους,γιατί καταλάβαμε οτι δεν πρόκειται να υπάρξει ευτυχισμένο τέλος σ'αυτή την ιστορία.Αργότερα ο εξωτερικός φόβος μεταμορφώθηκε σε εσωτερικό.Η δολοφονία Κένεντυ και οι ζοφεροί φόβοι που δημιουργήθηκαν ακολούθως,φόβοι τεραστίων σκοτεινών συνομοσιών που ήταν αδύνατο να καταπολεμηθούν,γέννησε μια σχεδόν παγκόσμια δυσπιστία απέναντι στις κυβερνήσεις.Στο Μποννυ και Κλάιντ του Αρθρουρ Πεν ,οι ασεξουαλικές δυνάμεις του νόμου πολυβολούν τους ληστές τραπεζών,αντιήρωες εραστές,σε οργασμιακό θάνατο.Το Wild Buntch του Πέκινπα δείχνει τη χαρωπή σφαγή των στρατιωτών του πολιτισμού.Στο Easy Rider xαμογελαστοί χωρίατες φασίστες σκοτώνουν τους μοτοσυκλετιστές στέλνοντας τους κατευθείαν στη νιρβάνα.O Μαικλ Κεην βασανίζεται από παραισθησιακούς φόβους τύπου βασανιστηρίων μυστικής αστυνομίας στο The Ipcress File.Στη δεκαετία του '60 παρακαλούσαμε για σωτήρες.Οι εξωγήινοι ήταν οι πρώτοι υποψήφιοι.Οι εξωγήινοι,τώρα πια,ήταν χρυσά όντα μέ ένα τρίτο μάτι,ψυχροί,ικανοί, και έντιμοι σαν τον Σποκ,ή απλώς αινιγματικοί σαν τον μονόλυθο του Space Odyssey 2001
Αργότερα η κουλτούρα γύρισε στον ευατό της,Περάσαμε στην εποχή του υπερθετικού,της ανάλυσης,του ψυχο-μπλα-μπλα και του τζόκινγκ.Συνηθισμένοι να ζούμε με άγχος,αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε το φόβο σαν γαργαλιστικό προιόν.Καρχαρίες,μέλισσες,τεξανοί με ηλεκτρικά πριόνια,ζωντανοί νεκροί, έρχονταν να παραδώσουν δυσάρεστα αλλά ακατανίκητα τινάγματα.Ακόμα και τα παιδιά συνήθισαν στην ιδέα του φόβου σαν παιχνίδι με την ασταμάτητη τροφοδοσία τους με Αlice Cooper, Godzilla και Kiss.Η ψυχαγωγία του φόβου έπαισε ποιοτικά με την μεγάλη εισπρακτική επιτυχία του Εξορκιστή.Το σινεμά βρέθηκε να παίζει το ρόλο που παίζει το τρενακι στο Λουνα Παρκ.
Στη δεκαετία του '80 οι πανκς και οι survivalists μας λένε πως δεν υπάρχει μέλλον,οι περιβαλλοντολόγοι λένε πως κυκλοφορούμε μέσα σε ένα μίασμα καρκινογόνων,τοξινών και διαρροών ακτυνοβολίας.Τίποτα δεν είναι ασφαλές πια.Διάφοροι καταφεύγουν στην παρηγοριά του ιησού,του φασισμού ή αγοράζουν όπλα.Το είδος των ιστοριών του Στέφεν Κίνγκ προσφέρει ένα κόσμο όπου τα πάντα είναι απειλητικά.Ο τρόμος παραμονεύει σε οικεία μέρη.Τηλεκινητικά κορίτσια καταστρέφουν την κολεγειακή γιορτή(Carrie),άδεια ξενοδοχεία κάνουν τους συγγραφείς ψυχοπαθείς (The Shining).Η κύρια δράση γίνεται σε ένα φόντο φορτισμένο από σεξουαλικότητα και μαζικές σφαγές.Τα περισσότερα θέλγητρα βρίσκονται σε μια μήτρα σκοτεινιάς,σε μια τεράστια οθόνη και ήχο Ντόλμπυ.Είναι πολύ πιθανό το σήριαλ τουStar Wars να κρατήσει για τα επόμενα εικοσι χρόνια-αν κρατήσει τόσο πολύ ο πολιτισμός. Η ιδέα της αγαθής επέμβασης από το διάστημα πέθανε όταν το Αlien έγινε επιτυχία.Οι καλοί εξωγήινοι είχαν το κύκνειο άσμα τους στο Close Encounters του Σπίλμεργκ.
Όταν υπολογισμένες δόσεις,είτε φόβου είτε φυγής,γίνουν από μόνες τους μια μορφή ψυχαγωγίας,τείνουν να συμπεριφέρονται σαν εθιστικά φάρμακα.Το κοινό αποκτά μια αντοχή,τα σοκ πρέπει να γίνονται όλο και ποιο ισχυρά,και το κατοπινό μασαζ περισσότερο καθυσηχαστικό με έναν παράλογο τρόπο.Πρίν 50 χρόνια,ο Λουγκοζι και ο Καρλοφ έκαναν τις τρίχες των ανθρώπων να σηκώνονται.Τώρα παίζονται τα πρωινά του Σαββάτου στην τηλεόραση για να γελάνε τα παιδιά,μαζι με διαφημίσεις για δρακουλίνια.Ο πουριτανός μέσα μου αρχίζει να πιστεύει πως είναι καιρόςγια μια πολιτισμική ξηρασία.Όταν η ψυχαγωγία γίνεται τόσο σούπερ φτάνουμαι στο σημείο του Καλιγούλα,όπου η φαντασία και η πραγματικότητα εναλλάσσονται κατα βούληση,και το τρυπημένο μάτι ή η βόμβα νετρονίου είναι εξ ίσου φανταστικά.Η άλλη εναλλακτική κατάσταση είναι να βρεθούμε να καθόμαστε στα ερείπια,λέγοντας τρομακτικές ιστορίες γύρω απο τη φωτιά.

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Οι Τεμπέληδες Της Εύφορης Κοιλάδας (1978)

Ένας εύπορος μεγαλοαστός και οι τρεις γιοι του αποσύρονται σε μια εξοχική έπαυλη όπου περνούν τις μέρες τους μέσα στην απόλυτη νωθρότητα. Έχουν μαζί τους μια νεαρή υπηρέτρια. Αρχικά απολαυμβάνουν την ησυχία και την ομορφιά της φύσης και σταδιακά βυθίζονται στην απόλυτη τεμπελιά.
Ένας από τους γιους διακόπτει τη σχέση του με μια κοπέλα για να αφιερωθεί στην απραξία ενώ ο μικρότερος γιος θα προσπαθήσει να διατηρηθεί ξύπνιος ώστε κάποτε να φύγει από την επαύλη με την ερωμένη του οικιακή βοηθό. Η υπηρέτρια, μοναδική θετική παρουσία, συμβολίζει την δουλοπρέπεια και την αποχαύνωση των κατώτερων τάξεων. Εδώ, η τεμπελιά και ο ύπνος είναι το σωστό ενώ κάθε προσπάθεια για κίνηση, δημιουργία, επικοινωνία με τον έξω κόσμο είναι το λάθος.
Καλή φωτογραφία, πολύ traveling, στυλάτη σκηνοθεσία από τον Παναγιωτόπουλο, πρωτότυπο σενάριο, καλές ερμηνείες απo Πουλικάκο, Ολγα Καρλάτου, Διαλεγμένο, Τσακίρογλου, Διαμαντόπουλο, Σφήκα. Επηρεασμένο θεματικά από την "Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας"(1972) του Bunuel και το "Μεγάλο Φαγοπότι"(1973) του Ferreri, αλληγορεί πάνω στο ελληνικό πολιτικό τοπίο της εποχής σαρκάζοντας τον "μηδενισμό" στον οποίο έπεφτε η αστική τάξη. Κολώνει όμως να κάνει την υπέρβαση, να το πάει λίγο παραπέρα, και μένει ως ένα φιλικό χτύπημα στη πλάτη. Επιδεικνύωντας το στυλ και το σεναριακό του εύρημα αφήνει την ουσία να περάσει σε δεύτερη μοίρα (α λα κυνόδοντα). Από το βάθος ακούγεται ένα..."καλά, δεν είμαι πολύ μπροστά?!" (α λα κυνόδοντα), γλύφει την αριστερή φτέρνα του εστετ αστού (α λα κυνόδοντα) καταντώντας ένα ακίνδυνο σχόλιο πάνω στην φθορά της αστικής τάξης (καλλιτεχνιά)...
(Είναι τέτοια η εγχώρια κινηματογραφική φτώχια, γι'αυτό και) Μια απο τις καλύτερες στιγμές του αποκαλούμενου νέου ελληνικού κινηματογράφου. Δεύτερο βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ του Λοκάρνο καθώς και το δεύτερο βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ του Σικάγο.
1.Η πιο χαλαρωτική ταινία του κόσμου
2.H Όλγα Καρλάτος ,μετά από ένα χρόνο,είχε την τιμή να είναι αυτή που τις πετάγεται το μάτι έξω στο αξεπέραστο zombie αριστούργημα του Lucio Fulci ZOMBIE 2 (1979)

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Themroc (1973)


Η ιστορία ενός Γάλλου εργάτη, που επαναστατεί ενάντια στη σύγχρονη κοινωνία, και μετατρέπεται σε έναν άνθρωπο των σπηλαίων μέσα στην πόλη.
Μετά τους πολύ μπροστά από την εποχή τους τίτλους αρχής ξεκινά μια λεπτομερής παρακουλούθηση μιας τυποποιημένης μέρας ενός τυποποιημένου εργάτη, του Τεμρόκ. Στο χώρο εργασίας παίρνει μάτι μια γραμματέα και τον απολύουν. Εκεί η ζωή του παίρνει απότομη στροφή... φτιάχνει μια τρύπα-σπηλιά στην πολυκατοικία του, πετά τα περιττά (tv,έπιπλα κτλ) και συζεί εκεί με την (μάλλον ) αδερφή του σαν πρωτόγονος. Η μετατροπή του από έναν απλό εργάτη σε πρωτόγονο τραβά το ενδιαφέρον του τύπου και της τάξης... μαζεύονται δημοσιογράφοι και μπάτσοι, ακολουθούν συμπλοκές και ρίψη χημικών. Κάποιοι γείτονες θα μιμηθούν αυτό το τρόπο ζωής, θα συμμαχήσουν και θα νικήσουν τους πολιτισμένους. Σιγά-σιγά οι μιμητές αυξάνονται και σε λίγο ολόκληρη η συνοικία κυριεύεται από τον πρωτογονισμό.
Πειραματικό, αναρχικό, πρωτότυπο, μικρού προυπολογισμού, ρεαλιστικό, επίκαιρο, cinema verite, επηρεασμένο από τις ιδεές των καταστασιακών, ντοκιμαντερίστικο, βλάσφημο, κορακίστικο, Bunuel-ικό, ανατρεπτικό, άξεστο, σκατό σε τσάντα Louis Vuitton, χυμένα έντερα σε gourmet εστιατόριο, μίξα σε σαμπάνια. Αυτό το arthouse (προπαγανδιστικό) διαμάντι γυρίστηκε στη Γαλλία το 1973 από τον Claude Faraldo με πρωταγωνιστή τον αδιανόητα καλό Michel Piccoli
1.Οι σκηνές αιμομιξίας και κανιβαλισμού (σουβλίζουν ένα μπάτσο και τον τρώνε..) χάρισαν στην ταινία των χαρακτηρισμό «ακατάλληλο για ανηλίκους».
2.το αδερφάκι του τρομερού "Can Dialectics Break Bricks?" του καταστασιακού Rene Vienet
3.δεν έχει διαλόγους... μόνο γρυλίζουν (...γιατί άραγε!?)

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Kafka (1991)

Ο τίτλος τα λέει όλα…τα υπόλοιπα είναι περιττά…

Όταν ένας φίλος του εξαφανίζεται, ο Κάφκα ξεκινά μια αναζήτηση που θα τον φέρει κοντά σε μια μυστηριώδη γυναίκα, στον κύκλο των αναρχικών της πόλης, αλλά και στον «Πύργο» κάτω από την πόλη.

Δεν είναι βιογραφία. Η ταινία τοποθετεί τον Κάφκα σε μια περιπέτεια μυστηρίου,πλαισιωμένη από τα έργα (κυρίως τον Πύργο), τη σκέψη και κάποια βιογραφικά στοιχεία του .Η ζωή του Kάφκα είναι μοιρασμένη στα δυο, το πρωί είναι ο μίζερος υπαλληλίσκος ασφαλιστικού γραφείου ανάμεσα σε μικρά αφεντικά και μεγάλους δούλους,και το βράδυ είναι συγγραφέας. Η αναζήτηση θα τον οδηγήσει στο λαβύρινθο της γραφειοκρατίας και θα τον φέρει αντιμέτωπο με την κυριαρχη ιδεολογία, εργοδοσία, ρουφιάνους, Νόμο, αναρχικούς , εγγεφαλοπλυμένους εκτελεστές, παρακράτος, ανθρωπάκια, και συνωμοσίες. Στον Πύργο θα δει τους εφιάλτες του να υλοποιούνται από τους κρατούντες με την βοήθεια της επιστήμης, με σκοπό την πλήρη χειραγώγηση των μαζών και την εξάλειψη της προσωπικότητας του ατόμου. Ο (πάντα επίκαιρος) Κάφκα βούτηξε στα έγκατα του κρατισμού και των θεσμών και μίλησε για τον άνθρωπο και τους κανόνες που τον διέπουν χωρίς αυτός να έχει πλήρη συνείδηση. Για ένα σύστημα όπου η ελευθερία και η φυλακή συμπίπτουν και μόνο η παραφροσύνη μοιάζει με διέξοδο.

Η ομιχλώδης Πράγα, η μουσική του Cliff Martinez, οι σκιές και το γαμάτο ασπρόμαυρο(... στην καίρια στιγμή γίνεται έγχρωμο...) , οι καρτουνίστικοι χαρακτήρες και το σασπένς με ολίγη από sci fi και σουρρεαλισμό αποδίδουν ορθά την κλειστοφοβική και απαισιόδοξη ατμόσφαιρα των βιβλίων του. Με αναφορές στα έργα, στα πρόσωπα, και τις υπαρξιακες ανησυχίες προσεγγίζει το πνέυμα και το ύφος του Kάφκα αποφεύγοντας το δέος και τους μελοδραματισμούς

Με άνεση ο Jeremy Irons ως Κάφκα, πλαισιωμένους από τους επίσης πολλοί καλούς Theressa Russell,Ian Holm και Alec Guinness.Η 2η δουλειά του Soderbergh μετά το φοίνικα στο φεστιβαλ καννών για το Sex, Lies, and Videotape (1989). Καλό επίσης και το The Limey (1999) και μετά χέστων

1.ο φάκελος σου υπαρχει,και ας μην υπάρχεις

2. πάει πακέτο με το Brazil (1985) του Gilliam

3. Η δίκη (The Trial,1962) επίσης έχει μεταφερθεί από τον Orson Welles με τον Anthony Perkins χωρίς όμως να καταφέρει να αποδώσει την εφιαλτική ατμόσφαιρα του βιβλίου...

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

In the Mouth of Madness (1994)


Ένας ερευνητής περιπτώσεων ασφαλιστικής απάτης αναλαμβάνει για λογαριασμό εκδοτικής εταιρίας να βρει ένα δημοφιλή συγγραφέα φανταστικού τρόμου που έχει εξαφανιστεί. Στην αναζήτησή του καταλήγει στο χωριό Hobbs End όπου θα διαπιστώσει ότι κάτι πολύ μεγάλο και τρομακτικό κρύβεται πίσω από την εξαφάνιση και όσα γράφει ο συγγραφέας στα βιβλία του μπορεί και να μην είναι τόσο φανταστικά…
Η ταινία ξεκινά όπως πρέπει... σέρνουν τον πρωταγωνιστή με ζουρλομανδύα σε ψυχιατρείο. Ο ήρωας είναι όπως πρέπει... ορθολογιστής, καριερίστας, κυνικός, ανεξάρτητος. Επιμένει οτι είναι λογικός , ερχέται ειδικός να ερευνήσει την υπόθεση του και μας λέει την ιστορία του ...ενώ στον "εξω κόσμο" τα πραγματα πάνε προς το χειρότερο. Το Hobbs End είναι όπως πρέπει... αχαρτογράφητο, γαλήνιο, έρημο στο πουθενά , με μια μαύρη εκκλησία έτοιμη να γεννήσει τη κόλαση. Ο "κακός" συγγραφέας/προφήτης είναι όπως πρέπει... βλοσηρός, ήρεμος, έξυπνος, υποβλητικός.
Ένας φόρος τιμής του τρισμέγιστου Carpenter στον μεγάλο Αμερικάνο συγγραφέα Lovecraft (1890-1937). Ακολουθεί την κλασσική γραμμή όπου ο Άπιστος  ήρωας έρχεται αντιμέτωπος με ένα πανίσχυρο φαινόμενο κόντρα σε κάθε λογική, ικανό να καταστρέψει τον κόσμο. Αρνείται το "Λογική και παράλογο έυκολα αλλάζουν θέσεις. Αν το παράλογο γίνει πλειονότητα θα έβρισκες τον εαυτό σου κλεισμένο σε ένα κελλί αναρωτούμενος τι συνέβη στον κόσμο". Απρόθυμα γίνεται ο αγγελιοφόρος της έλευσης των Μεγάλων Παλιών  ενώ ταυτόχρονα οι φανατικοί αναγνώστες του συγγραφέα πληθαίνουν ταχύτατα και τους χαρακτηρίζει ανεξέλεκτη και βίαιη συμπεριφορά. Το τελευταίο βιβλίο του συγραφέα θα φέρει το απόλυτο χάος. Η πρώτη συνάντηση με το πεπρωμένο του θα έρθει όταν ένας τρελός με τσεκούρι θα του επιτεθεί την ώρα που πίνει τον πρωινό του καφέ στο κέντρο, και όσο αυτός θα προσπαθεί να αποδείξει οτι όλα είναι κόλπα του marketing  όλο και ποιο τρελά και παράξενα θα συμβαίνουν στο κόσμο μέχρι και το απογειωτικό απόλυτο mindfuck φινάλε!
Σ'αυτήν την πραγματική κινηματογραφική εμπειρία, το να ψάχνεις τρύπες στο σενάριο σε καθιστά αυτόματα ζωντόβολο, γιατί πάλι είδες το δέντρο και όχι το δάσος. Ο αστικός τρόμος εναλλάσσεται με τον μεταφυσικό σε ένα κόσμο όπου η μαζική υστερία είναι η νέα κοινή λογική. Τέλειο μοντάζ, ατμόσφαιρα και ρυθμός, πολύ καλό καστ με Sam Neill. Julie Carmen. Jurgen Prochnow. Charlton Heston (Planet of the Apes.1968). Σαφέστατη επιρροή σε μετεπειτα ταινιές που παίζουν με το δίπολο πραγματικό/μη πραγματικό και όλα αυτά σε 95 καυβλωμένα λεπτά με ανατριχιαστικό soundtrack που συνυπογράφει ο ίδιος....
1.εδώ κλείνει η ανεπίσιμη τριλογία τη Αποκάλυψης (The Thing.1982, Prince of Darkness.1987).
2.στο τέλος μαζεύεις το σαγόνι από το πάτωμα
3.ο CARPENTER επιστρεφει με το The Ward και ετοιμάζει το Darkchylde
4.

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Γιάννης Οικονομίδης

* Έχεις περιγράψει τους ήρωες των ταινιών σου σαν «μια τάξη απαίδευτων που φτάνουν στα όρια του λούμπεν, άνθρωποι σχεδόν βάρβαροι, νευρωσικοί, με όλες τις χαρακιές που μπορεί να κουβαλάει ένας κόσμος που έχει στριμωχτεί ανάμεσα σε τόνους από μπετόν στο άστυ (…) μια κοινωνική τάξη στον πάτο του καζανιού, η οποία μιλάει με πενήντα λέξεις και αναπαράγει τη βία, μέσα από τα σπασμένα νεύρα της και τις νευρώσεις της, μέσα από τη σπαταλημένη ενέργεια, μέσα από τα χαμένα όνειρα και τα αδιέξοδα». Αυτόν τον χαρακτήρα τον φαντάζεσαι κάποια στιγμή στη θέση του θεατή της ταινίας σου;

Μακάρι. Ναι, μου θυμίζεις μια κουβέντα που είχα πρόσφατα με ένα φίλο, εάν θα μπορούσε η ταινία να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό, σε έναν κόσμο που δεν έχει παρτίδες με την κουλτούρα. Αλλά πώς μπορεί να γίνει αυτό; Είναι ένα μεγάλο ερώτημα...

* Κάποιος ωστόσο θα μπορούσε να σου πει ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Δηλαδή όσοι βλέπουν, όσοι θα δουν την ταινία σου, είναι ακριβώς εκείνοι που έχουν μια κάποια σχέση με την κουλτούρα, με την καλλιέργεια, με κάποιες ευαισθησίες, λιγότερο ή περισσότερο… Μήπως δηλαδή απευθύνεσαι σε ανθρώπους που είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που δείχνεις στις ταινίες σου;

Όχι, κοίταξε, όταν κάνεις μια ταινία δεν σκέφτεσαι αυτομάτως ένα τάργκετ γκρουπ, κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις. Και σήμερα ειδικά με το Ίντερνετ, ή με όποιον άλλον τρόπο, η ταινία θα φτάσει εκεί που πρέπει να φτάσει. Αλλά η ουσία είναι πως όταν κάνεις μια ταινία π.χ. για γκάνγκστερ, δεν απευθύνεσαι σε γκάνγκστερ. Κάνεις ένα έργο τέχνης και όσον αφορά το πολιτικό του μέρος απευθύνεσαι σε ανθρώπους που είναι σκεπτόμενοι, οι οποίοι ακριβώς επειδή είναι σκεπτόμενοι μπορούν να κοιτάξουν το πρόσωπό τους στον καθρέφτη. Δηλαδή ναι μεν ο κόσμος που περιγράφω είναι αυτός που είναι, αλλά την ευθύνη την έχει η αστική τάξη, η οποία όλα αυτά τα χρόνια δεν κάνει τίποτε, να εκπαιδεύσει, να μορφώσει… Η ίδια αστική τάξη που όταν ξυπνήσει ο φασισμός θα σκούζει, θα αναρωτιέται ξαφνικά τι έγινε… Μέσα στην αφασία το πάρτι συνεχίζεται, αλλά μπορεί ξαφνικά να βγει κι ένας Χίτλερ… Και από την άλλη πλευρά, ανάμεσα στους θεατές υπάρχουν και νέοι που είναι ανήσυχοι, που μπορεί να μην πηγαίνουν στην Επίδαυρο αλλά πηγαίνουν σε ροκ συναυλίες, που για μένα είναι εξίσου σημαντικό...

* Το θέμα είναι πώς αντιμετωπίζεται η αφασία που επισημαίνεις κι εσύ...

Θα σου πω κάτι που το εξομολογούμαι για πρώτη φορά... Η ΕΡΤ ήταν συμπαραγωγός στην «Ψυχή στο στόμα». Και την πρόβαλε, όπως είχε συμβατική υποχρέωση, μια μεταμεσονύκτια ώρα, επί Νέας Δημοκρατίας. Εγώ κάθησα εκείνο το βράδυ να τη δω, και ήμουν σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα κατεβάσουν τους διακόπτες και θα σταματήσει η μετάδοση, όπως είχε γίνει καλή ώρα με την ταινία του Αλευρά «Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι…». Ε, λοιπόν δεν έγινε τίποτε... Αυτό ξέρεις τι σημαίνει; Μου θύμισε τον στίχο του Γκανά, που λέει ότι μας έχουν βγάλει το κεντρί… Εχει βρει τρόπο το σύστημα να ενσωματώνει τα πάντα, ακόμα και τις πιο ακραίες εκφάνσεις της τέχνης… Πραγματικά σηκώνω τα χέρια ψηλά, Κώστα... Εκείνο το βράδυ συνειδητοποίησα ότι δεν ιδρώνει το αυτί κανενός. Το σύστημα απορροφά κάθε κραδασμό. Και αυτό βέβαια είναι ένα ζήτημα που αφορά άμεσα όλους τους καλλιτέχνες αλλά και εσάς τους σκεπτόμενους ανθρώπους, τον καθένα που ενδιαφέρεται για αντίσταση… Όλα γίνονται θέαμα…

* Σε θυμάμαι από τις μικρού μήκους ταινίες σου που είχα δει πριν από πολλά χρόνια στο Φεστιβάλ Δράμας, στη δεκαετία του '90...

Ήταν μια περίοδος μίμησης... Στο «Μόνο μυρίζοντας γιασεμί» ήθελα να μιμηθώ τα ντοκιμαντέρ του Αλέν Ρεναί, το «Νύχτα και καταχνιά», με τα τράβελινγκ, τα πανοραμίκ, ενώ στη «Σταδιακή βελτίωση του καιρού» ήθελα να μιμηθώ τον Αντονιόνι, ήταν μια κακή μίμηση, ξύλινη. Μια αντιγραφή που σου βάζει όρια, σε περιχαρακώνει.

* Και μετά;

Μετά, κάποια πράγματα ήρθαν ανάποδα, έφτασα στα όρια μου, στο χείλος του γκρεμού… Πήρα ανάποδες. Γύρισε το μάτι μου. Και αποφάσισα να τα πετάξω όλα, και να συνεχίσω με άλλους όρους, με άλλους ανθρώπους, με άλλη ελευθερία. Κι εκεί ήταν που έφυγε όλος ο φόβος, από το «Σπιρτόκουτο» και μετά. Θυμάμαι ότι πριν υπήρχε φόβος, ξέρεις, αυτό το πράγμα ότι στο πίσω μέρος του μυαλού σου θέλεις να είσαι αρεστός σε αυτή τη μικρή κοινωνία που είναι η Ελλάδα, να έχεις ένα σενάριο χωρίς αιχμές, να πας την ταινία σου σε ένα φεστιβαλάκι… Τα πέταξα όλα αυτά, γιατί ήταν και μια προσωπική ανάγκη… Και όταν τα ξεπέρασα όλα αυτά προέκυψε το «Σπιρτόκουτο». Και μαζί κάποια πράγματα που προφανώς με ενδιέφεραν, άρχισα να προσέχω για παράδειγμα πώς μιλάνε οι απλοί άνθρωποι, η φυσικότητα, ο ρεαλισμός… Και τι θα γινόταν αν ο άλλος του έλεγε του άλλου αυτό, πού θα πήγαινε το πράγμα μετά… Ξέρεις, ανοίγει ο ασκός του Αιόλου μετά…

* Θαθελα να σταθούμε στο ζήτημα του ρεαλισμού και της αληθοφάνειας, ότι "έτσι μιλούν οι άνθρωποι'…

Σε σχέση με τις σκηνές που εγώ ιδρύω, δεν λέω ότι έτσι μιλούν όλοι οι άνθρωποι… Αλλά οι χαρακτήρες που εγώ πετάω μέσα στη σκακιέρα, όπως τους αφετηριάζω, μέσα σε συγκεκριμένες καταστάσεις…

* Το ζήτημα του ρεαλισμού, για να το θέσω απλά, έχει δύο διαστάσεις, υπάρχει πρώτα αυτό που εννοούμε ρεαλισμό της κινηματογραφικής αφήγησης, αυτό που έχουμε μάθει να εκλαμβάνουμε ως ρεαλισμό μέσα από την κινηματογραφική παράδοση, του παλιού ελληνικού κινηματογράφου ας πούμε, που συνήθως απέχει από την πραγματικότητα και δεύτερον αυτό που απλά αντιλαμβανόμαστε αντικρίζοντας γύρω μας την πραγματικότητα... Τον δικό σου τον ρεαλισμό με ποιες συντεταγμένες τον ορίζεις, από πού κατάγεται; Από ένα σινεμά όπως του Δαμιανού ας πούμε, του Μάικ Λι;

...Ή της Μαρκετάκη, ή από κάποιους Αμερικάνους, γιατί όχι; Ο ρεαλισμός δεν είναι αυτοσκοπός, είναι αφετηρία για μένα. Τώρα αν αυτό το πράγμα ξεφεύγει και γίνεται κάτι «δικό μου" όπως λένε κάποιοι, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Εχω χύσει ιδρώτα για ένα «ρε», αν θα το 'λεγε ή δεν θα το λέγε ο χαρακτήρας, έχω πετάξει τριάντα λήψεις για να πάρω την τριακοστή πρώτη…

* Και αυτό αισθάνεσαι ότι σε φέρνει "απέναντι" από το ελληνικό σινεμά, όπως το έχουμε συνηθίσει;

Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι σχεδόν όλο το ελληνικό σινεμά είναι μεταφορικό, είτε είναι οι διάλογοι, είτε είναι τα κοστούμια, είτε είναι τα πρόσωπα, είτε είναι οι συμπεριφορές, όλα θυμίζουνε αυτό που «πραγματικά» είναι, αλλά ποτέ δεν είναι αυτό… Δηλαδή ποτέ δεν κυριολεκτεί το ελληνικό σινεμά, πάντα δουλεύει στη βάση μιας μεταφοράς. Στο κούτελό τους είναι γραμμένο «είμαι ηθοποιός Έλληνας και τώρα υποδύομαι ρόλο», κι εσύ συμπλήρωσε με τη φαντασία σου τα υπόλοιπα…

* Κι αυτό το βλέπεις και στο παλιό και στο νέο ελληνικό σινεμά;

Στο παλιό εντάξει, υπάρχει αυτό το κινηματογραφημένο θέατρο, με το οποίο όλοι εκστασιάζονται, υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις που εμένα με ενδιαφέρουν, όπως ο Κώστας ο Μανουσάκης… Κοίταξε, η Δύση την αναπαράσταση την ξέρει εδώ και αιώνες, την τεχνική, εμείς εδώ, και χωρίς την παράδοση του βερισμού στο μυθιστόρημα, το ψάχνουμε, δεν έχουμε την παράδοση, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που το ψάχνουν… Εγώ για παράδειγμα θάθελα τώρα να γυρίσω μια ταινία για τα υψηλά κλιμάκια, τους εφοπλιστές ας πούμε, πρέπει να δω πώς μιλάνε πίσω από τις κλειστές πόρτες, πώς συμπεριφέρονται. Με τι υλικό θα δουλέψω; Υπάρχει για παράδειγμα το ανάλογο μυθιστόρημα; Δεν το βλέπω...

* Δεν μου αρέσουν οι εύκολες αναγωγές αλλά νομίζω ότι το πρόβλημα που βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία, που συνειδητοποιεί έξαφνα πως η ευμάρεια σαν επίσημη αφήγηση, και χωρίς φυσικά να ζουν όλοι έτσι, η ιδεολογία του ευδαιμονισμού της κατανάλωσης, ήταν μια ψευδής καταγραφή του τι ζούσε, αυτό το "πέσαμε από τα σύννεφα" ξανά, δηλώνει ακριβώς μια προφανή ανικανότητα να περιγράψει τη ζωή της….

Αυτό είναι αλήθεια…

* Εφόσον είναι ανίκανη να περιγράψει ικανοποιητικά τη ζωή της, πώς είναι δυνατόν να την αναπαραστήσει κιόλας, στον κινηματογράφο; Πώς είναι δυνατόν να δει, να «δεχτεί» κάποιες εικόνες του εαυτού της στην οθόνη;

Αλλά αυτό είναι η ευθύνη του καλλιτέχνη… Σήμερα όλη η κατάσταση είναι ένα ψέμα, θέλει και προσωπική δουλειά για να κατακτήσεις αυτό το πράγμα, τη δική σου ματιά…

* Και πού θα μας βγάλει το σημερινό αδιέξοδο;

Δεν ξέρω, εμείς τα είχαμε από το «Σπιρτόκουτο», και λέγανε τότε διάφοροι, μας κατηγορούσαν ότι υπερβάλλουμε… Δεν ξέρω πού θα μας βγάλει μακροπρόθεσμα αυτή η ιστορία, το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι θα ξεσπάσει βία. Θα είναι μια βία πρωτόγνωρη για την ελληνική κοινωνία, θα εμπεριέχει κι ένα στοιχείο αφασίας και παραλογισμού, κι από εκεί και πέρα…

* Η σκηνή με την Γκόλφω στον "Μαχαιροβγάλτη" που σηματοδοτεί το "χρώμα", μια ρωγμή κουλτούρας στον αφασικό κόσμο των ηρώων, είναι μάλλον η πιο κρίσιμη στιγμή της ταινίας…

Για μένα σημασία έχει και η έξοδος από αυτή τη σκηνή... Ενώ βλέποντας την παράσταση ο ήρωας εξανθρωπίζεται, γυρίζει στην παιδική του ηλικία, μετά πηγαίνει και σκοτώνει… Εκεί σηκώνω τα χέρια ψηλά... Δηλαδή ούτε η κουλτούρα είναι λύση… Πρέπει να ξέρεις βέβαια πως δεν έχω και την καλύτερη γνώμη για το ανθρώπινο είδος…

* Το «παράδοξο» με τον ήρωά σου στον «Μαχαιροβγάλτη» είναι ότι ενώ βρίσκεται σε ένα κλουβί, συνεχώς κερδίζει, βήμα με βήμα, «ανταμείβεται», δεν υπάρχει καμιά τιμωρία, ούτε τυπική από το νόμο αλλά ούτε καν ηθική… Ποιο πιστεύεις ότι είναι το μέλλον για τον ήρωά σου; Πώς θα είναι μετά από είκοσι χρόνια ας πούμε;

Θα μπορούσε να είναι ακόμη και βουλευτής, ή έστω δημοτικός σύμβουλος… Γιατί, και οι βουλευτές μας σε μια άλλη εκδοχή, κάπως έτσι δεν ζουν; Απομονωμένοι στο «κάστρο» τους, μακριά από την πραγματικότητα…

* Πώς επιλέγεις τους ηθοποιούς σου; Με κάποιους η συνεργασία είναι σταθερή στις ταινίες σου…

Γυρίζω, βλέπω θέατρο αρκετά, τον Στάθη (Σταμουλακάτο) τον είχα εντοπίσει στο «Πέναλτυ», τη Μαρία την Καλλιμάνη μου την πρότεινε ο Ερρίκος Λίτσης κάποια στιγμή που είχα απελπιστεί για τον ρόλο, και είπα «ναι, βέβαια, η Μαρία», την ήξερα ήδη. Αλλά σε αυτές τις τρεις ταινίες δεν έχω κάνει καθόλου κάστινγκ, ούτε οντισιόν, στην επόμενη μάλλον δεν θα το αποφύγω, αλλά είναι κάτι που με στενοχωρεί πάρα πολύ, όλα αυτά τα παιδιά που ψάχνουν για δουλειά, στρατιές ολόκληρες… Εμένα με καταθλίβει…

* Αλλά και τόσοι σκηνοθέτες θάλεγε κάποιος άλλος… Βλέπεις άλλες ταινίες; Τι γνώμη έχεις για το «νέο ρεύμα» του ελληνικού κινηματογράφου, για τις διακρίσεις στο εξωτερικό;

Βλέπω ταινίες, βέβαια, είμαι πάντα σινεφίλ… Κοίταξε, το βραβείο του Λάνθιμου ήταν κάτι πάρα πολύ σημαντικό. Μία πολύ καλή ταινία πήρε ένα πολύ σημαντικό βραβείο. Αλλά δεν νομίζω ότι μπορούμε να μιλήσουμε για «γενιά», ότι «ξυπνάει το ελληνικό σινεμά», ότι το κοινό ανταποκρίνεται, αυτά είναι σαχλαμάρες… Δεν έχουμε κάτι αντίστοιχο με αυτό που συνέβη στις αρχές του '70, που βγήκανε είκοσι ταινίες που σπάγανε κόκαλα…

* Αναρωτιέμαι και για το ενδεχόμενο οι εκλέκτορες των ξένων φεστιβάλ να πριμοδοτούν ένα συγκεκριμένο είδος ταινιών που εάν «επιστρέψει» πίσω στην Ελλάδα φορτωμένο με βραβεία ίσως να περιπλέξει τα πράγματα εδώ…

Δεν θα διαφωνήσω με αυτό που λες, όντως έτσι είναι. Αλλά είναι στο ένστικτο του κάθε δημιουργού να καταλάβει τι τον αφορά… Να δρα μέσα στην κοινότητα στην οποία είναι, θέλω να είμαι παρεμβατικός στο χώρο μου. Αυτή η ιδέα με πήγε στο «Σπιρτόκουτο», και τα έκανα πέρα όλα, παίρνοντας παράδειγμα το έργο δημιουργών όπως ο Κασσαβέτης. Το «Σπιρτόκουτο» ξεκίνησε από μια μικρή ομάδα ανθρώπων και τελικά την ταινία την είδε όλη η Ελλάδα. Κι εγώ έχω εισπράξει αποδοχή, αυτό είναι που μετράει για μένα. Το αξίωμα για μένα είναι η αλήθεια, η ευθύτητα, όχι η μπαγαποντιά…

* Μήπως όμως η κοινότητα είναι μια «νησίδα» σε μια κατακερματισμένη κοινωνία; Αυτή τη στιγμή τρεις σκηνοθέτες, ο Κόρρας, ο Γιάνναρης, ο Βούπουρας, κάνουν έναν αγώνα συμπαράστασης στους μετανάστες στην πλατεία Αττικής, εδώ στα Εξάρχεια που είμαστε υπάρχει μια άλλη κατάσταση, απομονωμένη από την πλατεία Αττικής, παραπάνω στη Σκουφά ενδεχομένως κάτι άλλο, κι αυτό απομονωμένο…

Ε, αυτό ακριβώς εννοώ, εσύ που έχεις ματιά στον χώρο σου δούλεψε εκεί, όπως ο Λουί Μαλ στη Γαλλία που ήξερε τους αστούς και τους έκανε ρόμπα με τις ταινίες του, ή ο Σαμπρόλ τους μικροαστούς της επαρχίας. Εδώ στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά ζητήματα που «περιμένουν», η επαρχία, η κατάσταση στη Βόρεια Ελλάδα, ή στην Κρήτη, τα προάστια της Αθήνας, οι μετανάστες… Αυτά όλα είναι ζητήματα που βράζουν… Για παράδειγμα έχω ακούσει ατάκες από Αλβανούς, ότι «αν είχα ψήφο θα ψήφιζα Καρατζαφέρη» γιατί αισθάνονται «τακτοποιημένοι» και ότι απειλούνται από τους καινούργιους… Είναι θέματα τεράστια. Ε, λοιπόν, αυτό το κύμα δημιουργών και μυθιστοριογράφων που θα έπιανε όλα αυτά, δυστυχώς δεν υπάρχει.

αυγη/7.11.2010

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

ΕΚΛΟΓΕΣ 2010



Pasqualino Settebellezze (1975)


Αυτοί που δε διασκεδάζουν...ακόμη κι όταν γελάνε.Ω, ναι.
Αυτοί που υπηρετούν "την εικόνα της επιχείρησης...και δεν ξέρουν ότι δουλεύουν για κάποιον άλλο". Ω, ναι.
Aυτοί που θά 'πρεπε να τους πυροβολήσουν οσο ήταν ακόμα στην κούνια .Φτού! Ω, ναι.
Αυτοί που λένε ''ακολούθησέ με στην επιτυχία...αλλά σκότωσέ με αν αποτύχω,που λέει ο λόγος''. Ω, ναι.
Αυτοί που λένε ότι εμείς οι Ιταλοί...είμαστε οι μεγαλύτεροι άντρες στον πλανήτη. Ω,ναι.
Αυτοί που είναι από τη Ρώμη...αυτοί που λένε,''αυτό είναι για μένα'' .Ω,ναι.
Αυτοί που λένε ''καταλαβαίνεις τί εννοώ''. Ω, ναι.
Αυτοί που ψηφίζουν τη δεξιά...γιατί βαρέθηκαν τις απεργίες. Ω, ναι.
Αυτοί που ψηφίζουν λευκό για να μη λερωθούν.
Αυτοί που δεν ανακατεύονται ποτέ με τα πολιτικά.Ω, ναι.
Αυτοί που λένε ''Ηρέμησε.Ηρέμησε" .
Αυτοί που ακόμη είναι με το βασιλιά.
Αυτοί που λένε "Μάλιστα, κύριε".
Αυτοί που κάνουν έρωτα φορώντας τις μπότες...και φαντάζονται ότι βρίσκονται σε πουπουλένιο στρώμα.
Αυτοί που πιστεύουν ότι ο Χριστός είναι ο Αγιο-Βασίλης...σε νεαρή ηλικία. Ω, ναι.
Αυτοί που λένε:"Μα, τί στο διάολο".
Αυτοί που ήταν εκεί.
Αυτοί που πιστεύουν στα πάντα...ακόμα και στο Θεό.
Αυτοί που ακούνε τον εθνικό ύμνο.Ω, ναι.
Αυτοί που αγαπούν τη χώρα τους.
Αυτοί που συνεχίζουν, για να δουν πως θα τελειώσει.Ω, ναι.
Αυτοί που είναι μέσα στα σκουπίδια ως το λαιμό. Ω, ναι.
Αυτοί που κοιμούνται βαθιά,ακόμα κι όταν έχουν καρκίνο.
Αυτοί που ακόμα και τώρα δεν πιστεύουν ότι η Γη είναι στρογγυλή.Ω, ναι. Ω, ναι.
Αυτοί που φοβούνται να πετάξουν.Ω, ναι.
Αυτοί που ποτέ δεν έπαθαν ένα μοιραίο δυστύχημα. Ω, ναι.
Αυτοί που έπαθαν ένα.
Αυτοί που σε συγκεκριμένη φάση της ζωής τους ...φτιάχνουν ένα μυστικό όπλο,το Χριστό. Ω, ναι.
Αυτοί που πάντα κάθονται στο μπαρ.
Αυτοί που είναι πάντα στην Ελβετία.
Αυτοί που ξεκίνησαν νωρίς,δεν έφτασαν...και δεν ξέρουν ότι δε θα φτάσουν. Ω, ναι.
Αυτοί που χάνουν τον πόλεμο περνώντας ξυστά από τη νίκη.
Αυτοί που λένε,"τί μπουρδέλο είναι αυτό;".
Αυτοί που λένε,"ας γελάσουμε όλοι μαζί ".Ω,ναι.
Ω,ναι.


Ω,ναι.


...εισαγωγη της συγκλονιστικής ταινίας 'Ο Πασκουαλίνο και οι επτά καλλονές' της Lina Wertmüller, η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτης,που έλαβε υποψηφιότητα για Όσκαρ Σκηνοθεσίας με τον απίστευτο Giancarlo Giannini

Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Summer of Sam (1999)




Η ταραγμένη καθημερινότητα σε μια ιταλο-αμερικάνικη συνοικία του Bronx την περίοδο που εμφανίστηκε ο serial killer "son of sam"
 Tο καλοκαίρι της N.Y. του 1977 σημαδεύτηκε απο την υψηλότερη θερμοκρασία που γνώρισε η πόλη, τις συνεχείς διακοπές ρεύματος και τα υπέροχα πλιάτσικα που ακολούθησαν, την σχάση της κόντρας του νεοφερμένου punk κινήματος με το κοινό της disco και φυσικά τον Γιο του Σαμ όπου "υπακούοντας τις εντολές του σκύλου του γείτονα" σκότωνε ανυποψίαστες νεαρές γυναίκες με ένα 44άρι όπλο. Τα θύματα αυξάνονταν ενώ τα media κρίνοντας και στοχοποιόντας, με επαναλήψεις και διεστρεβλώσεις, δημιούργησαν ένα κλίμα πανικού... γρήγορα ο φόβος και η παράνοια κυρίευσε την πόλη
Η ταινία παρακολουθεί το πως επηρέασαν τα γεγονότα την συνοικία μέσα από τις ζωές μιας παρέας που αποτελείται από έναν κομμωτή, έναν πάνκη, μικροεγκληματίες, τις παρέες και τις οικογένειες τους που περνούν τη ζώη τους ανάμεσα στη δουλειά, επιφανειακές σχέσεις, ναρκωτικά και κλάμπινγκ. Ο Γιος συνεχίζει ακάθεκτoς και μπορεί να'ναι ο καθένας, οι μαλάκες στην αστυνομία αδυνατούν να δώσουν ένα τέλος και η μαζική υστερία έρχεται με αποτέλεσμα ο αρχηγός μιας τοπικής μαφίας να επικηρύξει τον Γιο. Οι γειτονιές οδηγούμενες από την άγνοια και το φόβο, θα πάρουν το νόμο στα χέρια τους και θα ξεκινήσει η δίωξη των πιθανών υπόπτων προς κάθε κατεύθυνση, σαν σύγχρονο κυνήγι μαγισσών
Σ'αυτό το joint ο Lee χρησιμοποιεί τα γεγονότα ως background για να μιλήσει για το τέλος των 70ς και το που μπορούν να φτάσουν τα πράγματα, σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, όταν οδηγούνται από την άγνοια και τον τρόμο. Σωστή αναπαράσταση της εποχής (πολύ μουσική, μόδα, διασκέδαση, ηθική, ρατσισμός-κάποτε μόνιμο θέμα του) με σκηνές από το CBGB και το studio54 μέχρι και το prive sex club "Plato's Retreat". Αξιόλογο κάστ με John Leguizamo, Adrien Brody, Mira Sorvino, BEN GAZZARA, και λίγο Michael Imperioli και Spike Lee. Χειροπιαστοί χαρακτήρες, ρεαλιστικοί διάλογοι, βρώμικη Ν.Υ, αύξανόμενη ένταση... ίσως και να είναι λίγο πρόχειρη η παρουσίαση του ψυχασθενούς αλλά δεν γαμιέται.
444 φορές ακούγεται η λέξη fuck

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Welcome to the Dollhouse (1995)


Η 11χρονη Dawn δεν είναι όμορφη, δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνη, δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, είναι ανεπιθύμητη στο σπίτι και στο σχολείο, προσπαθεί να βρει μια ισορροπία και να γίνει αγαπητή.

Το καθημερινό μαρτύριο της άσχημης Dawn ξεκινά από το σπίτι και την τυπική αμερικάνικη οικογένεια της που αποτελείται απο την μικρότερη αδερφή, μια σπαστικά χαριτωμένη μπαλαρίνα-στολίδι και διαφήμιση της οικογένειας, τον nerd μεγαλύτερο αδερφό της που κάνει τα πάντα για ένα καλό βιογραφικό και τους γονείς που ετοιμάζονται για την δεξίωση της 20ης επετείου γάμου. Στο σχολείο... η ασχήμια, η αφέλεια και η αθωότητα της (εως βλακεία) θα την καταστήσουν αντικείμενο χλευασμού και περίγελο των συμμαθητών και των δασκάλων της. Ένας συμμαθητής που απειλεί οτι θα την βιάσει και ένας επίδοξος νέος john bon jovi θα την μπερδέψουν ακόμα περισσότερο. Η σκυλόφατσα (όπως την αποκαλούν) ανυπομονεί να ενηλικιωθεί, να αγαπηθεί και να δραπευτεύσει από τη κόλαση... μέχρι τότε έχει να αντιμετωπίσει τον ρατσισμό, την μοναξιά, την βία, την αδικία και τον εξευτελισμό.
Οι γονείς, το σχολείο, η κοινωνική τάξη και φυσικά η τηλεόραση ως κομμάτια ενός μηχανισμού στρογγυλοποίησης της προσωπικότητας, που μορφοποιεί τον τρόπο σκέψης και οριοθετεί τη φαντασία, προσδιορίζει την ηθική και αξιοπρέπεια, βαθμολογεί, βραβεύει και τιμωρεί... χαράζοντας έτσι την πορεία της κάθε Dawn, ώστε να εισέλθει και να ενταχθεί ομαλά στους κόλπους της κοινωνίας, να γίνει (οσο μπορεί) αυτό που της απαιτήθηκε και να συνεχισεί με την σειρά της αυτόν τον φαύλο κύκλο
Ο Τodd Solondz, γνήσιος εκπρόσωπος του αμερικάνικου ανεξάρτητου cinema, καταγράφει (διαφορετικά από ανάλογιες ταινίες του είδους) την ενηλικίωση στην αμερικάνικη επαρχία (τηρουμένων των αναλογιών τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν σε κάθε δυτική αστική κοινωνία) αποφεύγοντας να γίνει διδακτικός, χωρίς να χαρίζεται στην ηρωίδα, ρεαλιστικά, με καυστικό μαύρο χιόμορ, χωρίς ηθικολογίες και χαζονοσταλγικότητες, υπογραμμίζει το "αδύνατον" της επικοινωνίας μεταξύ γενεών και παίρνει το βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβαλ sundance. Την σπουδή του πάνω στην γυαλισμένη αμερικάνικη σαπίλα θα την ολοκληρώσει με την επόμενη ταινία του, το κλασσικό πλέον Happiness(1998) .

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

Shogun Assassin (1980)

Ο σκληρός σαμουράι Μοναχικός Λύκος ταξιδεύει με τον γιο του σε αναζήτηση του Σογκούν που σκότωσε τη γυναίκα του, τον παγίδευσε για το φόνο και τον άφησε με τη φροντίδα του μικρού γιου του. Είναι ορκισμένος για εκδίκηση και θα διασχίσει την Ιαπωνία εκτελώντας μισθοφορική εργασία μέχρι την τελική μάχη με τους τρεις Άρχοντες του Θανάτου, προστάτες του Σογκούν.
Ιt's impossible to keep a body count, γράφει στην αφίσα και έχει απόλυτο δίκιο...banned since 1983!!!...και ω ναι, strong uncut version!!!! 83 λεπτά στο μπλέντερ με Leone +Peckinpah +Kurosawa +manga.
Το πιο παράξενο φονικό δίδυμο στην ιστορία τoυ cinema, στο πέρασμα του σπέρνει τον θάνατο για τον ιερό του σκοπό και εμείς δεν χορταίνουμε να βλέπουμε αυτή τη σφαγή! θέλουμε και άλλους νεκρούς να πέσουν από το κατάνα του μοναχικού λύκου! Υπέροχα σκηνοθετημένα μάχες σε εσωτερικούς χώρους, σε ποτάμι, σε δάσος, σε αμμόλοφους, στο φώς και στο σκοτάδι, με 2, με 5, με 10, με 100 νιντζα, άντρες και γυνάκες, και ταυτόχρονα με όλα αυτά... αν είναι ποτέ δυνατόν... σκηνές λυρισμού και συγκίνησης διανθισμένες με art house πινελιές. Η αφήγηση του Diagoro από το άρμα-καροτσάκι του, οι απίστευτες μάχες, η σχέση πατέρα-γιου, οι διάλογοι, τα skills του cooler than ice μοναχικού λύκου, τα κεφάλια που ίπτανται, η μουσική, το αίμα, η φάτσα του shogun, οι γυναίκες νιντζα, τα μακρινά πλάνα αφήνουν με στόμα ανοιχτό το θεατή.
Η πρώιμη 80's electro μουσική συνοδεύει κατάλληλα τον μοναχικό λύκο σε αυτό το ιδιόμορφο road trip τονίζοντας την ένταση και δίνοντας το απαραίτητο βάθος καθώς οι ατάκες (πολλές από τις οποίες χρησιμοποιήσε ο RZA για την παραγωγή του κλασσικού πλέον δίσκου του GZA Liquid Shords) πέφτουν σαν κεφάλια δημιουργόντας πίδακες αίματος κάτω από το ηλιοβασίλεμα. Από εδώ πήρε ο θεός Carpenter τους masters of death και τους έκανε Three Storms για το Big Trouble In Little China (1986). Αυτό το classic cult σφυροκόπημα ειναι το project του Robert Houston ο οποίος μίξαρε και ντούμπλαρε τα 2 πρώτα από τα 6 επεισοδία της σειράς Lone Wolf and Cub (μεταφορά από manga) για τα αμερικάνικα grindhouse.
1.Δεν υπάρχει σε dvd στην ελλάδαρα αλλά υπάρχει στο thepiratebay.com καθώς και ολόκληρη η αυθεντική σειρά Lone Wolf and Cub

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Pitfall (1962)

Ένας ανθρακωρύχος μαζί με τον γιο του, παρατά τους εργοδότες του και περιπλανιέται σε αναζήτηση καλύτερης εργασίας. Φτάνει σε μια ερημική πόλη και δολοφονείται από ένα μυστηριώδη άντρα χωρίς προφανή λόγο.
Ξεκινά ως περιπλάνηση σε κατεστραμμένα τοπία, ερημικές πόλεις, λασπότοπους και ορυχεία της Ιαπωνίας που ανασυντίθεται μετά τον πόλεμο. Με το φόνο αυτό ξεκινά μια σειρά καταστάσεων ανάμεσα σε δυο κόσμους που συνυπάρχουν αλλά δεν μπλέκονται ποτέ, στον κόσμο των ζωντανών και σε αυτό των νεκρών. Οι νεκροί συνεχίζουν τη ζωή τους μιμούμενοι αιώνια τις κινήσεις που έκαναν τη στιγμή του θανάτου τους (πχ κάποιος που πέθανε πεινασμένος θα πεινά για ολόκληρη την αιωνιότητα), περιφέρονται ανούσια ανάμεσα στους ζωντανούς και μάταια προσπαθούν να επέμβουν στις εξελίξεις. Ο ανθρακωρύχος, ως φάντασμα πια, αναζητά απαντήσεις για τον θάνατο του, ζητά δικαιοσύνη νομίζοντας ότι έτσι θα αναπαυθεί εν ειρήνη και παρακολουθεί την αδιαφορία και την εκμετάλλευση του θανάτου του από την αστυνομία, ψευδομάρτυρες και τους δημοσιογράφους. 
Ο Τεσιγκαχάρα απ την πρώτη κιόλας μεγάλου μήκους ταινία του (και πρώτη από τις τέσσερις συνεργασίες ανάμεσα στον Τεσιγκαχάρα, το λογοτέχνη Κόμπο Άμπε και τον συνθέτη Τόρου Τακεμίτσου) μας παρουσιάζει την ριζοσπαστική οπτική του πάνω στην αφήγηση και το στυλ. Μέσα από φανταστικές εικόνες παρακολουθούμε την μίζερη καθημερινότητα της εργατικής τάξης, την αγωνία των νεκρών για δικαιοσύνη, την ύπουλη δράση των συνδικάτων, αδίστακτους εργατοπατέρες, την ματαιότητα να εκφράζεται ως το κοινό σημείο νεκρών και εργατών, έναν πρωτότυπο εκτελεστή, ένα απαθές πονηρό παιδί που Δεν συμβολίζει την αθωότητα, βιασμό από μπάτσο, τον πόλεμο εταιριών και συνδικάτων, θα μας θυμίσει την 6η αίσθηση (1999) αλλά και Tα φτερά του έρωτα (1987)… όλα αυτά σε μιάμιση ώρα μόνο.
Μιξάροντας διάφορα είδη σινεμά (κοινωνικό ρεαλισμό, σουρρεαλισμό, ντοκιμαντέρ, δράμα, έγκλημα και συνομωσία) μας διηγείται μια ευρηματική ονειρική αλληγορική (δυστυχώς διαχρονική) ιστορία για την εξαθλίωση, την ηθική, τον αγώνα για επιβίωση και τα όνειρα της εργατικής τάξης που εξαπατάται από τα συνδικάτα και ζει σαν όμηρος των εταιριών της μεταπολεμικής Ιαπωνίας. Μετά από αυτή τη ταινία θα γυρίσει τα αριστουργήματα Γυναίκα στους αμμόλοφους(1964) και το Πρόσωπο ενός άλλου (1966)
1. Όταν είσαι ζωντανός θα ήταν χρήσιμο να' σαι αόρατος, και όταν είσαι είναι αβάσταχτο.