Chasing Amy (1997)

 Ο Χόλντεν και ο Μπάνι είναι παιδικοί φίλοι, εργένηδες, συγκάτοικοι και επιτυχημένοι σχεδιαστές κομικ. Η ζωή τους και η σχέση τους θ' αλλάξει όταν γνωρίσουν την Αλύσσα, επίσης σχεδιάστρια κόμικ, την οποία θα ερωτευτεί ο Χόλντεν. Το πρόβλημα είναι ότι η Αλύσσα είναι λεσβία.
Το μεταλλαγμένο boy meets girl της Generation X. Αντιπροσωπευτικό ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά από έναν πάλαι ποτέ βασικό του εκπρόσωπο, τον geek guru Kevin Smith, αμέσως μετά το θρίαμβο του Clerks.1994 (το  Mallrats.1995 δεν μετράει).
 Ξεκινά σ'ένα φεστιβάλ κομικ όπου οι δυο φίλοι παρουσιάζουν το Bluntman & Chronic, παρακολουθούν την επεισοδιακή ομιλία του έγχρωμου ακτιβιστή Hooper X που κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά γιατί είναι γκέι και αργότερα γνωρίζουν την Έιμι ( Joey Lauren Adams) που βγάζει το Ιδιοσυγκρασιακή Ρουτίνα. Ο Χόλντεν πνίγει τα συναισθήματα του μετά την δημόσια αποκάλυψη των προτιμήσεων της Έιμι παραμένοντας φίλος και κρυφα ερωτευμένος μαζί της. Η φιλία τους θα εξελιχθεί σε έρωτα ξενερώνοντας τις φίλες της΄Ειμι και τον Μπάνι, ο οποίος σκαλίζοντας το παρελθόν της ανακαλύπτει οτι το παρατσούκλι της στο λύκειο ήταν Finger Cuffs (για την πλούσια, πειραματική, εφηβική, σεξουαλική της εμπειρία). Θα ξεπεράσει ένα τέτοιο 2ο σοκ ο Χολντεν?
 So 90s low budget cult classic ανορθόδοξη ρομαντική κομεντί. Στηρίζεται στους έξυπνους, ειρωνικούς, κάφρικους, αστείους διαλόγους μεταξύ των προβληματικών slacker χαρακτήρων γύρω απ'την ποπ κουλτούρα, σχέσεις, σεξ, φιλία, κομπλεξ, εγωισμό, καφρίλες, τα πλάγια ρατσιστικά μυνήματα του Star Wars.1977 και τα τριολε του Άρτσυ. Λίγο πριν το τίμιο, ρεαλιστικό και ασυνήθιστο φιναλε εμφανίζονται οι 2 μαστούρηδες σουπερ ήρωες στους οποίους βασίζεται το κομικ -ο βρωμόστομος Jay και ο Silent Bob(=Kevin Smith) ο οποίος μιλά για πρώτη φορά και εξηγεί τον τίτλο του έργου. 

1. ελλ. τίτλος- Ακολουθώντας την Έιμι

2. άλλοι slackers εδω 

3.

Sid and Nancy (1986)

Βιογραφία του  Sid Vicious, μπασίστα των Sex Pistols, και της κοπέλας του Nancy Spungen. Οι ένδοξες μέρες της μπάντας, η διάλυση και η solo συνέχεια, η εξάρτηση τους απ'την ηρωίνη και η τραγική τους κατάληξη.

Ο βρετανοεβραίος John Simon Richie έμεινε στην ιστορία ως Sid Vicious και αποτελεί ίσως την πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα της punk μουσικής (όχι για την δεξιοτεχνία του στο μπάσο). Σύμβολο μιας εξαγριωμένης γενιάς που έχει βαρεθεί τα πάντα και δεν βλέπει μέλλον , στριμωγμένη από συντηρητισμό και ανεργία αρέσκεται στην (αυτο)καταστροφή. Στο πλευρό του ήταν πάντα η Νάνσυ.  

Ξεκινά λίγο πριν το τέλος. Μπάτσοι μαζεύουν τον Sid ως βασικό ύποπτο για τον φόνο της Νάνσυ από ένα ιστορικό ξενοδοχείο της Ν.Υ. που εχει γεμίσει δημοσιοκάφρους. Γνωρίστηκαν πριν 1 χρόνο στο Λονδίνο. Η ηρωινομανής Νάνσυ που επιμενεί πως δεν είναι γκρουπι παρέσυρει τον Sid στην πρέζα και αμέσως γίνονται αχώριστοι σε μια σχέση αλληλοεξάρτησης με βάση τα ναρκωτικά. Τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας μάταια την απωθούν θεωρώντας την κακή επιρροή. Μετά την αποτυχημένη περιοδεία στην αμερική η μπάντα διαλύεται και ο Sid συνεχίζει σολο καριέρα με μάνατζερ την Νάνσυ. Αυτή τον ωθεί να προσπαθήσει περισσότερο και κανονίζει μερικές συναυλίες αλλά ο πανκ θρύλος έχει ξεπέσει και η εξάρτηση απ'την ηρωίνη μεγαλώνει παρά κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες με μεθαδόνη. Ακολουθεί απομόνωση και η αγωνιώδη αναζήτηση της επόμενης δόσης. Μετά απο ακόμα ένα μεγάλο τσακωμό μέσα στη παραζάλη, οπου ο Sid λέει οτι θέλει να επιστρέψει στην αγγλία και να ξεκόψει απ'τη πρέζα, η Νάνσυ του ζητά να την σκοτώσει με αποτέλεσμα να την μαχαίρωσει θανάσιμα.
Η πανκ εκδοχή του Ρομέου κ Ιουλιέτας, το χρονικό ενός junkie έρωτα, ωμή καταγραφή της εξάρτησης, η ιστορία ενός αυθάδη αφελή πιτσιρικά που γνώρισε την αποθέωση και την παρακμή στη σύντομη διάρκεια της ζωής του πηγαίνοντας παραπέρα το live fast-die young. Ο Alex Cox συνεχίζει μετά το Repo Man(1984) με punk ταινια αποθανατίζοντας με ειλικρίνεια το κλίμα της εποχής και την πολυδιάστατη μουσικοπολιτικοκοινωνική έκρηξη με φόντο την ιστορία των Sex Pistols (αν και δεν είναι ιστορικά ακριβής όπως λέει ο Johnny Rotten). Σκηνές απο επεισοδιακές συναυλίες, συνεντεύξεις, το βιντεοκλιπ για την αριστουργηματική διασκευή του My Way, ασταμάτητα βρισίδια, ουρλιαχτά, καβγάδες, βανδαλισμοί, παλαβομάρες, κάφρικο χιουμορ, καταχρήσεις, πόγκο, ακρότητες, πολύ μουσική. Καλή η Chloe Webb αλλά ο τότε πρωτοεμφανιζόμενος Gary Oldman είναι τέλειος και αξέχαστος. Love Kills

1.Στο νοσοκομείο ο Sid βλέπει το Night Of The Living Dead (1968)
2.άλλος ένας καταραμένος έρωτας εδώ και άλλος ένας εδώ

και μια πανκισα εκεί 

Barfly (1987)

O Xένρι είναι ένας μόνιμα μεθυσμένος λούμπεν άσημος ποιητής. Σπαταλά την ζωή του γυρνώντας από μπαρ σε μπαρ.  Μια μέρα, σ’ένα από αυτά, θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί την αλκοολική  Γουάντα. Ταυτόχρονα τον καταδιώκει μια εκδότρια που υπόσχεται δόξα και πλούτη.

Ημιαυτογραφικό σενάριο του αμερικανού συγγραφέα Charles Bukowski, σε σκηνοθεσία του γάλλου Barbet Schroeder (More.1969) και του ολλανδού υπερκαμεραμαν Robby Müller (The American Friend.1977, RepoMan.1984, To Live and Die in L.A. 1985, Down by Law.1986). Γυρισμένη υπο την εποπτεία του ίδιου του Bukowski, σε παραγωγή της  Cannon films(!) και με παρουσίαση από F.F.Coppola.

Στους τίτλους αρχής η κάμερα περιπλάνιεται νύχτα σε δρόμους φτωχογειτονιών του Λ.Α.   Μπαίνει στο bar Golden Horn και βγαίνει σε ένα βρώμικο στενό όπου ο Χένρι (Mickey Rourke)- alter ego του Μπουκόφσκι- τρώει ξύλο για 3^η φορά από τον μισητό μπαρμαν (ο αδερφός του Σταλλόνε) και μένει ψόφιος στο έδαφος κάτω απ’ τα γέλια των υπόλοιπων αλλόκοτων θαμώνων. Είναι ο πιο περίεργος μπαρόβιος- άφραγκος, άνεργος, σακάτης, αυτοκαταστροφικός, υπερόπτης loser με ύφος αριστοκράτη και απέχθεια στο αμερικάνικο όνειρο. Το αντίθετο του καθωσπρεπισμού. Όταν μένει στην τρύπα του, πίνει ακούγοντας κλασσική μουσική απ’το ράδιο και γράφει ποίηση. Δεν τον έχει αγαπήσει ποτέ καμία. Γνωρίζει την μοναχική, αλκοολική, μισάνθρωπο Γουάντα (Faye Dunaway) που ζει με τις προμήθειες ενός πορνογερονταβά, δεν θέλει να ξαναερωτευτεί και θα τον παρατήσει αμέσως για όποιον άντρα την πλησιάσει με ένα μπουκάλι ουίσκι.  Συγκατοικούν.  Ανάμεσα τους μπαίνει η νεαρή, όμορφη, πλούσια, εκδότρια, που τον ανακάλυψε με βοήθεια ντέτεκτιβ, και  έχει γοητευτεί από τον ίδιο και την γραφή του.

Σαν κινηματογραφική μεταφορά ενός ανέκδοτου διηγήματος Tου. Μοναδικό στο είδος του κωμικό δράμα με προσχηματική πλοκή, ατμόσφαιρα αστικής παρακμής, ανηθικολογίες  περιθωριακών χαρακτήρων, ποητικούς μονόλογους,  αποτυχημένες συνεντέυξεις για δουλειά, δύσκολους έρωτες, εγκατάλειψη, πόνο, φτώχεια, χιούμορ, διάσπαρτα αυτοβιογραφικά στοιχεία, μαλλιοτραβήγματα μέσα σε ένα μοναδικό και γνήσιο κλίμα εύθυμης απόγνωσης γεμάτο τσιγάρα, ατάκες  και άπειρο αλκοολ.

1.Μικρή εμφάνιση του Μπουκόφσκι στο μπαρ της πρώτης συνάντησης

2.Το μυθιστόρημα Χόλιγουντ βασίζεται στις απίστευτες δοκιμασίες της κατασκευής της ταινίας,  μια καταγραφή της παράνοιας της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας.

3.Ένας άλλος διακεκριμένος πότης.

4.Άλλος ένας άσημος ποιητής

5.

Harold And Maude (1971)

 Ο 21χρονος μοναχικός γόνος πλούσιας οικογενείας Χάρολντ έχει εμμονή με το θάνατο. Γνωρίζει την 79χρονη εκκεντρική Μοντ σε μια κηδεία αγνώστου και μια παρέξενη φιλία θα αναπτυχθεί για να εξελιχθεί σε ένα ακόμα πιο παράξενο έρωτα.
 Ένας από τους πιο αλλόκοτους έρωτες στην ιστορία του κινηματογράφου. Μια μαύρη κωμωδία που αγνοήθηκε στην εποχή της, απέκτησε τεράστιο cult following και φιγουράρει σήμερα στις σημαντικότερες αμερικάνικες ταινίες του 20ου αιώνα για την πολιτιστική, ιστορική και αισθητική της αξία. Είναι η 2η δουλειά του Hal Ashby (The Last Detail.1973, Coming Home.1978, Being There.1979)

Ξεκινά κατάμαυρα- ο Χάρολντ (Bud Cort) σκηνοθετεί επιμελώς άλλη μια αυτοκτονία του. Στον ψυχολόγο λέει οτι αυτό που τον διασκεδάζει είναι να πηγαίνει σε κηδείες οδηγώντας την νεκροφόρα του. Η συντηρητική καταπιεστική μάνα του τον στέλνει στον στρατιωτικό θείο- μονόχειρα ήρωα πολέμου- να τον κάνει άντρα ο στρατός και οργανώνει συνοικέσια από τα οποία οι κοπέλες φεύγουν τρέχοντας. Η Μοντ (Ruth Gordon.Rosemary's Baby.1968)- συχνάζει σε κηδείες και αυτή. Αναρχική, ζωόφιλη, γυμνό μοντέλο, φυσιολάτρης με ακτιβιστικό παρελθόν. Μένει σε ένα εγκαταλειμμένο βαγόνι τρένου, "δανείζεται" αμάξια, αναζητά μόνιμα νέες εμπειρίες και ζει δίχως αύριο. Μαζί κάνουν βόλτες σε κατεδαφίσεις κτιρίων, σκουπιδότοπους, θερμοκήπια και νεκροταφία φυσικά. Ο νεαρός θανατολάγνος μαθαίνει τι είναι η ζωή και πως να τη ζήσει απο μια "αγέραστη" επιζήσασα του Άουσβιτσ.
Πατάει πάνω στις καινοτομίες που έφερε το The Graduate (1967) και το Easy Rider (1969) και με αφαιτερία την αποδοχή της διαφορετικότητας, σαρκάζει τον καθωσπεπισμό, την εξουσία και τον πλούτο, ξερνάει πάνω στο πατρίς/θρησκεία/οικογένεια και γίνεται ύμνος στη ζωή, την φύση και τον έρωτα. Μια ειλικρινής κραυγή αισιοδοξίας, στον απόηχο της έκρηξης της αντικουλτούρας, κόντρα στην απελπισία που έφερε ο πόλεμος του Βιετνάμ και ο αδίστακτος Νίξον. Το κλασσικό πλέον folk-rock soundtrack του Cat Stevens συνεισφέρει τα μέγιστα στο σύνολο. Ηighlight στιγμές -οι αυτοκτονίες, η μπατσοκαταδίωξη για χάρη ενός άρρωστου δέντρου, ο θείος και η μάπα του παπά όταν μαθαίνει τα νέα για το γάμο. Μπροστά από την εποχή του αντισυμβατικό ιδιόρρυθμο σκανδαλιστικό διαχρονικό στυλιζαρισμένο θαρραλέο off-beat romance/κοινωνική καταγγελία. Ξεκάθαρη επιρροή στον Wes Anderson (The Royal Tenenbaums.2001, The Life Aquatic with Steve Zissou.2004). Όλα όσα ονειρεύεται να είναι το σύγχρονο indie quirk comedy 

1.

Fireworks (1997)

Ένας μπάτσος παραιτείται από την αστυνομία μετά απο μια αιματηρή συμπλοκή που άφησε τον συνάδελφο του ανάπηρο. Ληστεύει μια τράπεζα για να ξεχρεώσει έναν τοκογλύφο της γιακούζα και φεύγει με την καταδικασμένη από λευχαιμία γυναίκα του για ένα τελευταίο ταξίδι. 

Η ταινία που χάρισε διεθνή αναγνώριση στον Kιτάνο (σενάριο, σκηνοθεσία,μοντάζ) ως συνεχιστή και ανανεωτή της παράδοσης του γιαπωνέζικου κινηματογράφου. Το ιδιόρυθμο σύμπαν του στην πρότυπη και τελειότερη του μορφή. Ένας συνδιασμός λυρισμού και μαύρου χιούμορ, σιωπής και ρεαλιστικής βίας, με σήμα κατατεθέν την χαρακτηριστική στωική φιγούρα με τα πολλαπλά τικ (λόγω τραυματισμού σε αυτοκινητιστικό ατύχημα)

Hanabi = Fireworks = Πυροτεχνήματα (ελλ.τίτλος). Το σωστό είναι Hana-Bi = Hana (flower) Bi (fire) -περιγράφει καλύτερα το περιεχόμενο του έργου.

Ο χαρακτήρας του Κιτάνο βρίσκεται ανάμεσα στον Dirty Harry (1971) και τον Charles Bronson του Death Wish (1974) -αμίλητος, ακίνητος, ανέκφραστος, απότομος, απρόβλεπτος και εξαιρετικά βίαιος. Από αγάπη και ενοχή, αποκόπτεται απο τα πάντα και αφοσιώνεται στους δικούς του. Υποφέρει σιωπηλά μαζί τους και σαν samurai μένει πιστός μέχρι το τέλος. Ο εγκατελημένος απο οικογένεια ανάπηρος συνάδελφος ψάχνει ένα λόγο να κρατηθεί στη ζωή. Ανακαλύπτει το ταλέντο του στη ζωγραφική και σχεδιάζει φανταστικά όντα με σώματα ζώων και κεφάλια λουλουδιών (μια φωτεινή υποπλοκή στο βαθύτατο πεσιμιστικό σύνολο). Η γιακούζα κυνηγά τον Kιτάνο, ζητά τα χρωστούμενα και θα πάρει μόνο αίμα.

Οι εικόνες μιλούν περισσότερο από τους διαλόγους και εναλλάσσονται απότομα από δραματικές σκηνές σε ασήμαντα στιγμιότυπα της καθημερινότητας, απο τη γαλήνη του θαλασσινού τοπίου σε πιστολίδια, από την απόλυτη ηρεμία σε τσοπστικ στο μάτι. Οι κανόνες του αστυνομικου θριλερ ανατρέπονται -οι κλασσικές σκηνές δράσης (ληστεία τραπεζας, νταλαβέρια με yakuza, πιστολίδια) δεν αποτελούν την ουσία και δίνονται χωρίς την απαιτούμενη και αναμενώμενη ένταση ενός τυπικού cop movie. Έτσι η προσοχή στρέφεται στους τραγικούς ήρωες και στην εξέλιξη της ιστορίας μέχρι το λυτρωτικό φινάλε.

Περίτεχνο μονταζ,  flashbacks και διασπάσεις στην αφήγηματική συνοχή περιπλέκουν την απλοικότητα της υπόθεσης και δόσεις κυνικού χιούμορ αποφωρτίζουν το δράμα χωρίς αυτό να χάνει την βαρύτητα του. Μεγάλα στατικά πλάνα, αργοί ρυθμοί, παύσεις και ξαφνικές εξάρσεις ωμής βίας δένονται με τη μελανχολική μουσική του Joe Hisaishi αναδεικνύωντας την ποιητική διάσταση του έργου. Ένα δυτικό εμπορικό κινηματογραφικό είδος αναδιαμορφώνεται μέσα από γιαπωνέζικες παραδόσεις και αξίες για να μετατραπεί σε μια ελεγεία πάνω στην απώλεια, τη ζωή και το θάνατο. Ένα οξύμωρο υπαρξιακό δράμα απαλλαγμένο απο κλισέ με επικάλυψη την γιακούζα μυθολογία.

The Player (1992)

Ένας παραγωγός του Hollywood εκβιάζεται ανώνυμα από ενα σεναριογραφο που είχε απορρίψει στο παρελθόν. Στη προσπάθεια του να ανακαλύψει τη ταυτότητα του εκβιαστή μπλέκεται σε μια υπόθεση δολοφονίας και ερωτεύεται την ερωμένη του θύματος.
Η μόνιμη κόντρα μεταξύ του Altman και των στούντιο ήταν η βασική έμπνευση για την δημιουργία αυτής της ταινίας. Μια μικρή εκδίκηση. Ξεκινώντας με ένα απίστευτο 8λεπτο μονοπλάνο μας εισάγει αμέσως στην καθημερινότητα ενός στούντιο όπου παραγωγοί, στελέχοι, σεναριογράφοι, γραμματείς, σεκιουριτάδες, τουρίστες πηγαινοέρχονται ασταμάτητα. Πρωταγωνιστής είναι ο Griffin Mill -αυτός που ακούει ιδέες για σενάρια και αποφασίζει αν κάποια αξίζει να γίνει ταινία. Κομψός, αυτάρκεστος, με χρημα, εξουσία, γραμματεα/ερωμένη, χαμόγελο... Η εμφάνιση του εκβιαστή σεναριογράφου, την στιγμή που απειλείται η καρέκλα του από έναν γλείωδη καριετερίστα, είναί το πρόσχημα που χρειάζεται ο Αλτμαν για να ξεδιπλώσει μια ανελέητη σάτιρα πάνω στη βιομηχανία του χολυγουντ και τα άτομα που τη συγκροτούν, την καλλιτεχνική και ηθική τους απάθεια. Σε πρώτο επίπεδο εξελίσσεται η υπόθεση εκβιασμού και η παράνοια του Griffin και στο δεύτερο παρακολουθούμε την πολιτική των στούντιο. Το μεγάλο comeback του Αλτμαν δεν χωρά στα πλαίσια κάποιου συγκεκριμένου είδους, δεν υπακούει στους κανόνες αλλά παίζει μαζί τους συνθέτοντας ένα κράμα από comedy- crime- drama- mystery- romance- thriller. Με ένα ευφυέστατο σενάριο γεμάτο ανατροπές και εκπλήξεις μέχρι το φινάλε (τόσο στο στυλ όσο και στην αφήγηση) και με μια καινοτόμα χρήση του χώρου, του καστ, του ήχου, των διαλόγων και της κίνησης της κάμερας δίνει μια ρεαλιστική αίσθηση του περιβάλλοντος καταφέρνωντας να τοποθετεί τον θεατή μέσα στα δρώμενα. Ενορχηστρώνει αρμονικά ενα μωσαικό από πολυάριθμους χαρακτήρες και προσθέτει περίπου 60 cameos απο μεγάλα ονόματα του χολλυγουντ που παίζουν τον ευατό τους συμμετέχοντας στην ταινία ως σκηνικό, σαν ζωντανό ντεκορ. Με αναρίθμιτες και συνεχείς αναφορές στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου (πρόκληση για film-buffs) πετά υπονοούμενα στον θεατή ενώ ταυτόχρονα ειρωνευεται τις καταστάσεις. Επίσης βλέπουμε την πορεία μιας ταινιας- από την αρχική ιδέα μέχρι και την τελική της μορφή και ακούμε πολλά σενάρια σε 25 λεξεις το καθένα. O Αλτμαν απομυθοποίει το Hollywood αλλά η ίδια η ταινία μας λέει πόσο σπουδαίο θα μπορούσε να είναι. Μια απο τις καλυτερες ταινίες "για το σινεμά" με βραβείο σκηνοθεσίας και πρώτου ανδρικού ρόλου για τον Tim Robbins στις κάννες και αρκετές υποψηφιότητες για οσκαρ. Μια ταινία που δεν θα γεράσει ποτέ.
1.

Secretary (2002)

Η Λι,μια ιδιόρρυθμη κοπέλα, επιστρέφει στο πατρικό της ύστερα από μια σύντομη νοσηλεία σε ψυχιατρική κλινική. Προσπαθώντας να ξεφύγει από τα υπαρξιακά της προβλήματα, την υπερπροστατευτική μητέρα και τον αλκοολικό πατέρα της πιάνει δουλειά ως γραμματέας σε ένα δικηγορικό γραφείο.Εκεί ερωτεύεται παράφορα το αφεντικό της και αναπτύσει μαζί του μια ερωτική-σαδομαζοχιστική σεξουαλική σχέση

Οχι το συνηθισμένο hollywood love story ούτε αυτό που περιμένεις από την αφίσα,αλλα μια σκοτεινή και πρωτότυπη δραματική ερωτική κομεντί που ασχολείται με τον σαδομαζοχισμό χωρίς να γίνεται προκλητική,διεστραμμένη ή γελοία. Οι χαρακτηρες περιγράφονται τέλεια...η Λι -Maggie Gyllenhaal- ιδανική -χαριτωμένη, ντοπαλή, ντυμένη σαν καλόγρια, ιδιότροπη 20+ που βρίσκει κάβλες στο να αυτοτραυματίζεται. Ο αφεντικός -James Spader- στον μόνιμο ρόλο του- σοβαρός, ψυχρός, άκαμπτος, τελειομανής, αυταρχικός. Μαζί θα ανακαλύψουν τους ευατούς τους, θα μάθουν να ακολουθούν τις επιθυμίες τους και να μην νιώθουν ένοχοι για τα ιδιαίτερα γούστα τους. Η μουσικη είναι του Angelo Badalamenti.

Turkish Delight (1973)

O Έρικ είναι ένας χαρισματικός νεαρός γλύπτης που ζει στο Άμστερνταμ. Η ταινία διηγείται την θυελλώδη ερωτική του σχέση με την Όλγα.

Η πρώτη πετυχημένη ταινία του Verhoeven (προ-hollywood) και αυτή που έκανε γνωστό τον Rutger Hauer. Μεταφορά του διασημότερου ολλανδικού best seller , της ημιαυτογραφικής νουβέλας με τον ίδιο τίτλο του Jan Wolkers -ζωγράφος, γλύπτης, συγγραφέας, σύμβολο της σεξουαλικής επανάστασης των δεκαετιών 60-70.

Η ταινία ξεκινά με τον Έρικ (Rutger Hauer) να χτυπά στο κεφάλι κάποιον μέχρι θανάτου και μετά πυροβολεί μια γυναίκα στο κεφάλι. Είναι όνειρο. Ξυπνά, κολλά μια φωτογραφία γυναίκας στον τοίχο και αυνανίζεται. Βγαίνει στους δρόμους ψάχνοντας διαθεσιμες γυναίκες για σεξ και ύστερα σημειώνει τις επιτυχίες του στο σεξ-ημερολόγιο του... Αυτά στα πρώτα 5 λεπτά της ταινίας... Παρόλαυτα ειναι στοιχειωμένος απ'τον χωρισμό του με την Όλγα. Σε φλασμπακ παρακολουθούμε το ιστορικό της σχέσης τους και την σύγκρουση με την οικογένεια της Όλγας που πιστεύει πως ο Έρικ είναι αρκετά μποέμ για την κόρη τους. Ο χωρισμός θα έρθει με ένα υπέροχο ξέρασμα του Έρικ πάνω στο μικροαστικό οικογενειακό τους γλέντι και μπαίνει το δράμα όπου θα αποδειχθεί οτι ο Έρικ ήταν εξαρχής ο μόνος με αξιοπρέπεια.
Ο Verhoeven αποτυπώνει με τραχύ ρεαλισμό την σεξουαλική επανάσταση της εποχής, σατιρίζει τα ήθη των μικροαστών, τον συντηρητισμό και την πολιτικο-κοινωνική κατάσταση ενώ ταυτόχρονα μιλά για την αληθινή αγάπη και τον θάνατο. Πολύ γυμνό, πολύ σεξ, προβακατόρικο, ελευθεριακό, αστείο και σκληρό, βίαιο, καυβλωμένο, θρασύ, άξεστα ρομαντικό με λίγο σκατά και αίμα, ασυνήθιστο, απίστευτο και όμως αληθινό hardcore love story. Παρά την υπέρτατη σοκαριστική της διάθεση η ταινία γνώρισε τεράστια επιτυχία και ψηφίστηκε το 1999 ως η καλύτερη ολλανδική ταινία του 20ου αιώνα, ο Hauer ως ο καλύτερος ολλανδός ηθοποιός και πρωτάθηκε για οσκαρ ξενόγλωσης ταινίας. Θα μπορούσε να λέγεται "το τελευταίο ταγκο στο Άμστερνταμ"

1.εργασία για υποτιτλιστες