Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

The Texas Chain Saw Massacre (1974)

Το μικρό αυτό αριστούργημα λειτουργεί βασικά ως γκραν γκινιόλ. Συνεπώς απευθύνεται κατ' αρχην στους θιασώτες του είδους κι ύστερα στους απροκάληπτους κινηματογραφόφιλους που νοιάζονται περισσότερο για το καλό σινεμά και λιγότερο για το είδος στο οποίο εντάσσεται μια συγκεκριμένη ταινία.
   Και βέβαια το γκραν γκινιόλ είναι κατώτερο είδος μόνο για τους αδαείς και τους σνομπ. Για έναν πραγματικό κινηματογραφόφιλο (όχι του Σαββατοκυριακάτικου), το γκραν γκινιόλ έχει ίσα δικαιώματα στη προσοχή του με οποιοδήποτε άλλο είδος. Άλλωστε δεν υπάρχουν καλά και κακά είδη! Μόνο καλές και κακές ταινίες. Και το φιλμ του Χούπερ είναι ένα κομψοτέχνημα που στηρίζεται, πριν απ'το καθετι, σε μια θαυμαστή γνώση της αφηγηματικής οικονομίας και της λειτουργίας των εναλλασσόμενων ρυθμών"
 
Βασίλης Ραφαηλίδης. 1976


1. O Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι (ελλ.τίτλος)




Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Stranger Than Paradise (1984)

Ο Ούγγρος Γουίλι ζει εδώ και 10 χρόνια στη Νέα Υόρκη. Θα φιλοξενήσει για λίγες μέρες την 16χρονη ξαδέρφη του Εύα που φτάνει από την Ουγγαρία για να καταλήξει στη θεία της στο Κλίβελαντ. Ένα χρόνο αργότερα, ο Γουίλι και ο φίλος του Έντι θα ταξιδέψουν για να την συναντήσουν και οι τρεις τους θα πάνε διακοπές στην Φλόριντα.
Η 2η ταινία του Jim Jarmusch και αυτή που τον χρέωσε πρωτοπόρο του ανεξάρτητου κινηματογράφου (αν και ο ιδιος προτιμά τον όρο garage movies). Η μεγάλη της επιρροή στο μοντέρνο σινεμα της χάρισε μια θέση στη λίστα με τις σημαντικότερες αμερικάνικες ταινίες του 20ου αιώνα για την πολιτιστική, ιστορική και αισθητική της αξία.
 Είναι χωρισμένη σε 3 μέρη. Στο πρώτο (New World) δεν συμβαίνει τίποτα. Ο μοναχικός, σιωπηλός, βαρύς Γουίλι  (John Lurie των Lounge Lizards) που θέλει να ξεχάσει οτι είναι μετανάστης μένει σ'ένα άθλιο μικρό διαμέρισμα σε μια επικίνδυνη συνοικία και με βαριά καρδιά δέχεται να φιλοξενήσει την ξαδέρφη  (Eszter Balint) που ακούει συνέχεια το I Put A Spell On You (σήμα κατατεθέν της ταινίας) του Screamin' Jay Hawkins (he's a wild man, so bug off). Όλη μέρα tv, και λίγο πασιέντζα. Αδιάφορη συνάντηση, δύσκολη συμβίωσή. Στο 2ο μέρος (Οne Υear Later) πάλι δεν συμβαίνει τίποτα. Ο Γουίλι και ο καλοκάγαθος Έντι (Richard Edson αφού παράτησε τους Sonic Youth) μετά από μια πετυχημένη συνεταιρική κομπίνα στα χαρτιά, για να αποδράσουν απο την ανία, επισκέπτονται την ξαδέρφη που δουλεύει σε φαστφουντάδικο και την θεία που δεν θέλει να γίνει αμερικάνα στο βαρετό και χιονισμένο Κλίβελαντ. Όλη μέρα tv, μια ταινία καράτε στο σινεμά και μια βόλτα σε μια παγωμένη αόρατη λίμνη. Στο 3ο μέρος (Paradise) πάλι δεν συμβαίνει τίποτα. Φτάνουν στη Φλόριντα που δεν μοιάζει με καρποσταλικό παράδεισο τελικά. Οι άντρες πηγαίνουν να τζογάρουν και η Εύα κάθεται και τους περιμένει σε ενα μοτελ.
Πάνω στο "Είναι αστείο. Πηγαίνεις σε κάποιο καινούργιο μέρος...κι όλα μοιάζουν ίδια" χτίζεται η ταινία και παρακολουθεί τρεις λούμπεν απόκληρους να προσπαθούν να αποδράσουν απο την ανιαρή καθημερινότητας τους. Περιφέρονται άσκοπα, επιβιώνουν ελπίζωντας να πιάσουν γρήγορα την καλή και να αγγίξουν το περιβόητο αμερικάνικο όνειρο. Μέχρι τότε θα συνυπάρχουν στον ίδιο μουντό δρόμο χωρίς να επικοινωνούν και σαν εξόριστοι θα αναζητούν απελπισμένα ένα φανταστικό παράδεισο. Αποτελείται εξ ολοκλήρου από διαδοχικά ανεξάρτητα μεταξύ τους βρώμικα ασπρόμαυρα μονοπλάνα ενώ η δράση της εξελίσσεται μέσα από την αδράνεια των ηρώων, μισοτελειωμένους λιγοστούς διαλόγους, μισά ανέκδοτα, αποτυχημένα ραντεβού και σιωπές για να καταλήξει σε ένα απρόσμενο φινάλε. Ιδιομορφο αφαιρετικό road movie, γυρισμένο με μηδαμινο μπατζετ στις 3 πόλεις που αναφέρονται χωρίς όμως να δείχνει τίποτα χαρακτηριστικό από αυτές, με υπερ μινιμαλιστικό στυλ και απλούστατο χειρισμό, επηρεασμένο απο την Nouvelle Vague, τα road movies του Wim Wenders, το Νεουρκεζικο underground και το αντισινεμα του Ozu, μακριά απο την παραδοσιακή χολυγουντιανή αφήγηση και αποφευγοντας τον χαρακτηρισμό art film, σκιαγραφεί την αποξένωση στον σύγχρονο δυτικό παραδεισένιο κόσμο μέσα απ'το βλέμμα ενός ανατολικοευρωπαίου μετανάστη με χιούμορ, συμπάθεια και λεπτή ειρωνία. Οι μικρές μη δραματικές στιγμές της καθημερινότητας αποκτούν φιλμική υπόσταση και ένας νέος σινεμας γεννιέται .
1.Δεν περνάει τυχαία ο Τάσος Δενέγρης εξώ απο σινεμά που παίζεται το Πέρα Από Τον Παράδεισο (ελλ.τίτλος) στην ταινία Σχετικα Με Τον Βασίλη (1986) του Σταύρου Τσιώλη
2.Ο Man With Money στο φιναλε ειναι ο Rammellzee



Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Moby Dick (1956)

Ο νεαρός Ισμαήλ αναζητώντας την περιπέτεια μπαρκάρει στο φαλαινοθηρικό του Κάπταιν Αχαάβ, ενός σκληροτράχηλου καπετάνιου με μοναδικό σκοπό της ζωής του να εκδικηθεί τον Μομπι Ντικ, την λευκή φάλαινα που τον ακρωτηρίασε. Μια επικίνδυνη  θαλασσινή περιπέτεια ξεκινά για τον εντοπισμό του.
  Η καλύτερη κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου υπερκλασσικού αριστουργήματος της αμερικανικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας του Herman Melville από τον μεγάλο John Huston.
 Την ιστορία αφηγείται ο Ισμαήλ. Γίνεται φίλος με έναν ιθαγενή καμακιστή που πουλάει κεφάλια και μπαρκάρουν στο Πίκουοντ αψηφώντας την προφητεία ενός μάντη "Στην θάλασσα μια μέρα θα μυρίσεις στεριά όπου δεν θα υπάρχει στεριά. Και εκείνη την ημέρα ο Αχαάβ θα πάει στο τάφο του αλλά θα αναστηθεί σε μια ώρα! Θα αναστηθεί και θα τους καλεί. Και όλοι, όλοι οι διασωθέντες θα τον ακολουθήσουν ένας ένας!" Πρίν ανέβουν στο πλοίο επισκέπτονται την εκκλησία των φαλαινοθηρών όπου κάνει κύρηγμα ο Orson Welles πάνω σε μια εγκατεστημένη πρύμνη μέσα στην εκκλησία και τους λέει το συμβολικό παραμύθι του Ιωνά. Το Πίκουοντ σαλπάρει ευλογημένο. Ο Κάπταιν Αχαάβ μ'ένα πόδι από σαγόνι φάλαινας και μια μεγάλη χαρακιά στο πρόσωπο, σημάδια μιας εσωτερικής σταύρωσης, τραύματα που λένε πιο πολλά από κάθε κήρυγμα για την θνησιμότητα του ατόμου, στον λόγο του προς το πλήρωμα υπόσχεται μια Ισπανική χρυσή ουγγιά σε όποιον εντοπίσει πρώτος τον Μόμπι Ντικ, την άσπρη φάλαινα που έσχισε την ψυχή και το σώμα του μέχρι που μάτωσαν μαζί. Τόσο άσπρη και μεγάλη όσο ένα βουνό χιόνι. Ένα βουνό που κάποιος έβαλε στη θάλασσα ικανό να καταπιεί ολόκληρα πληρώματα και να καθαρίσει τα δόντια της με τα κουπιά. Μια μεγάλη μαρμάρινη ταφόπλακα που πλέει. Θάνατος στον Μόμπι Ντικ! αναφωνούν. Έχει φτιάξει ειδικό χάρτι με τις πορείες φαλαινών από ημερολόγια πλοίων για τον εντοπισμό του. Η μανία του για εκδίκηση τον αναγκάζει να απαρνηθεί ναυτικούς ηθικούς κώδικες, εύκολο πλουτισμό, ύπνο, λογική, την ζωή του και την ζωή του πληρώματος. 
  H σύγκρουση Αχαάβ και Μόμπι Ντικ, πέρα απο μια συναρπαστική ναυτική περιπέτεια, είναι ένα φιλοσοφικό δοκίμιο πάνω στη φύση του καλού και του κακού, τον άνθρωπο και τη μοίρα του, το μεγαλείο και την αυτοκαταστροφή. Ο Αχαάβ βλέπει την άσπρη φάλαινα ως μία ενσάρκωση της θεϊκής καταστροφικής και σαδιστικής δύναμης - "Το κακοήθες πράγμα που έχει βασανίσει και φοβίσει τον άνθρωπο από την αρχή των χρόνων! Αυτό που βλάπτει και ακρωτηριάζει τη φυλή μας. Που δεν μας σκοτώνει εντελώς αλλά μας αφήνει να ζούμε με μισή καρδιά και μισό πνευμόνι". Από αυτή τη βλάσφημη θέση και μια βαθύτερη εσωτερική παρόρμηση εξωθείται στα άκρα, εξεγείρεται κόντρα στο αδύνατο, σε μια επικών διαστάσεων υπερβατική επιχείρηση αυτοκτονίας, σε μια καταδικασμένη αποστολή. Πιστή μεταφορά του πρωτότυπου κειμένου γεμάτη με μεταφορές και συμβολισμούς πάνω στην αναμέτρηση ανθρώπου και φύσης, (ξεπερασμένη αλλά) επιβλητική ερμηνεία από Γκρεγκορυ Πεκ, θεαματική δράση με εντυπωσιακά εφε παλαιάς κοπής μέχρι και το συγκλονιστικό αξέχαστο φινάλε.
1.


The Greatest Opening Scene (12)




Do The Right Thing (1989)
Dir. Spike Lee

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Zardoz (1974)


Έτος 2293. Η βιομηχανική κοινωνία έχει καταρρεύσει. Η Γη επέστρεψε στην βαρβαρότητα. Ο Ζεντ είναι Εξολοθρευτής, πολεμιστής που καταδυναστεύει του Βάρβαρους για χάρη του Ζαρντόζ, μια ιπτάμενη λίθινη κεφαλή. Μια μέρα μπαίνει στην κεφαλή και φτάνει στο Βόρτεξ 4, κατοικία των υπερεξελιγμένων Αιωνίων. Εκεί θα χρησιμοποιηθεί ως σκλάβος και αντικείμενο επιστημονικής μελέτης. Η παρουσία του θα ταράξει την ισορροπία της Ουτοπίας.
Η ιστορία ακόμα να αποφανθεί για το Ζαρντόζ. Φέσι με δυνατά σημεία ή μεγαλείο με αδύνατα σημεία? Είναι η παράξενη υπερφιλόδοξη δημιουργία (σκηνοθεσία/σενάριο/παραγωγή) του βρετανού John Boorman (Point Blank. 1967, Hell in the Pacific.1968, Deliverance.1972, Excalibur.1981, The General.1998) που χαρίζει στον Sean Connery το βραβείο "χειρότερη επαγγελματική κίνηση καριέρας".
Το πρώτο κουφό έρχεται με την εισαγωγή - ένα ιπτάμενο κεφάλι συστήνεται ως Ζαρντόζ. Είναι 300 χρονών και επιθυμεί σφοδρά να πεθάνει, μα ο θάνατος είναι πλέον ανέφικτος. Είναι ψευδής θεός στο επάγγελμα και μαριονετίστας. Κινεί τα νήματα πολλών χαρακτήρων και συμβάντων σ'αυτή την ιστορία... αναρωτιέται "ασχολείται και ο θεός με show business?" Τέλος εισαγωγής. Ένα τεράστιο πέτρινο ιπτάμενο κεφάλι προσγειώνεται σ'ένα βουνό, είναι ο Ζαρντόζ. Μιλά σε έφιππους πολεμιστές που φορούν μάσκα/ομοίωμα του- "αφυπνισθήκατε από τη βαρβαρότητα για να σκοτώσετε τους βάρβαρους που πολλαπλασιάζονται. Το όπλο είναι αγαθό. Το πέος είναι όργανο του κακού, γεννά ζωή, που δηλητηριάζει τη Γη με την πανώλη των ανθρώπων. Πηγαίνετε και σκοτώστε"- ξερνάει πολυβόλα και αυτοί το ταιζουν με σιτηρά ζητωκραυγάζουντας. Ένας απο αυτούς είναι ο Ζεντ, πυροβολεί εξ επαφής το κοινό για να πέσουν οι τίτλοι αρχής. Ένα σχεδόν τέλειο πρώτο 5λεπτο. Το Βόρτεξ 4 καλύπτεται με αόρατα τοίχοι. Οι Αιώνιοι ζουν σαν θεοί του Ολύμπου, ιδανικά, ειρηνικά, χωρίς νόημα και βαρετά. Έχουν υπερφυσικές ικανότητες και είναι συντονισμένοι με έναν κρύσταλλο/υπερυπολογιστή τεχνητής νοημοσύνης/κιβωτό(?) που ρυθμίζει τα πάντα και έχει όλες τις απαντήσεις. Διαιωνίζονται χωρίς αναπαραγωγή, η σεξουαλικότητα έχει σβήσει και ο ύπνος έχει αντικατασταθεί απ'τον διαλογισμό. Η παράβαση των κανόνων -πχ αρνητική ενέργεια- τιμωρείται με αύξηση της ηλικίας. Αποστάτες είναι οι αντιφρωνούντες- τιμωρημένοι με αιώνια γεροντική άνια ενώ οι Απαθείς έχουν πέσει σε κατατονία μετά από υπερβολική δόση διαλογισμού. Ο Ζεντ είναι ο απομηχανής θεός, η αποκατάσταση της ασέλγειας πάνω στη φύση, φέρνει τον θάνατο, την λύτρωση τους. 
Πέρα από το 1984. Πέρα από το 2001. Πέρα από τη Ζωή. Πέρα απο το Θάνατο. Τόσο πέρα όμως που το νόημα εξαφανίζεται μέσα σε πλήθος ιδεών και στο τέλος μένει η εικόνα του ημίγυμνου James Bond με κόκκινη βράκα και μπότες, κοτσίδα, μουστάκι και πιστόλι στο χέρι ή μήπως αυτή που είναι ντυμένος με νυφικό? Από την κοινωνιολογία όπου μια κάστα εκλεκτών ευημερεί έναντι της μαζας, στην φιλοσοφία και τον θάνατο του θεού, μέχρι τον φόβο περι απανθρωπισμού λόγω της τεράστιας τεχνολογικής ανάπτυξης. Όλα αυτά πάνω στο κλασσικό στόρυ- ξένος φτάνει σε βασίλειο και ερωτεύεται την πριγγίπισσα. Ένα σωρό ιδέες έρχονται και φεύγουν χωρίς να αποδιδόνται επαρκώς αλλά κάθε μια από μόνη της θα μπορούσε να αποτελεί βάση μιας διαφορετικής ταινίας και απανωτές wtf στιγμές με highlight την σκηνή όπου η Charlotte Rampling μελετά στον Sean Connery την εγκεφαλική πλευρά του άλυτου μυστήριου της στύσης... ή μήπως οι μάχες με τις φαρμακερές ματιές ή ο διάλογος με τον κρύσταλλο ή το απίστευτο body count στο φινάλε ή οι στολές ? Νίτσε, Μαρξ, Έλιοτ, ΜπετΌβεν και ο Μάγος του Οζ σε μια πισίνα γεμάτη με lcd. Φουτουριστική χίππικη μόδα, τρελά ντεκόρ και γκάτζετς, μεταποκαλυπτικά υπαρξιακά ερωτήματα, ξύπνημα απ'τα όνειρα των 60ς, εκτροχιασμένη επιστημονική φαντασία, παραλήρημα τρελής ιδιοφυίας, φαντασμαγορικό πολυεπίπεδο έπος πολυπλοκότητας Τόλκιν. Ύπερανω κριτικης, μοναδικό, παράδοξο, ακαταλαβίστικο, καταλάθος σουρρεαλιστικό. Παραισθησιογόνος αχταρμάς απείρου κάλους.  
1.


Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Blow Out (1981)

 Ένας ηχολήπτης άθελα του καταγράφει ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα στο οποίο χάνει τη ζωή του ένας υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ και βρίσκεται μπλεγμένος σε μια συνωμοσία που απειλεί την ίδια του τη ζωή.
  Brian De Palma μετά το Dressed to Kill.1980 και πρίν τον Σημαδεμένο.1983.  Από την μια το Blow Up.1967 (οπως προδίδει και ο τίτλος) του Αντονιόνι και από την άλλη The Conversation.1974 του Κόπολα (και αυτό είναι επηρεασμένο από το Blow Up) και πάνω απ'όλα Χίτσκοκ. Το unhappy end είναι η αιτία της τότε εισπρακτικής της αποτυχίας αλλά με τα χρόνια δικαιώθηκε σαν "movie about making movies".
Ξεκινά σαν τυπική παρωδία horror/slasher Γ' διαλογής. Η εικόνα είναι το point of view του φονιά (Ηalloween.1978) που μπουκάρει σε φοιτητική εστία και καταλήγει σε φονικό στη μπανιέρα (Psycho.1960). Η αστεία κραυγή της ηρωίδας, που δεν επιλέχτηκε για το ταλέντο της, αποκαλύπτει οτι βρισκόμαστε στο χώρο του post production της ταινίας Τρέλες Φοιτητών. Ο παραγωγός απογοητευμένος απ'την δουλειά του καλλιτεχνικών αξιώσεων τεχνικού ήχου (John Travolta) του αναθέτει να βρει αληθοφανέστερα ηχητικά εφε και κυρίως ένα ρεαλιστικό ουρλιαχτό. Αυτός βγαίνει το βράδυ σε αναζήτηση αυτών με το υπερμικρόφωνο του και γίνεται μάρτυρας τροχαίου "ατύχηματος" και σωτήρας της νεαρής συνεπιβάτισας (Nancy Allen). Η ύπαρξη της πρέπει να παραμείνει άγνωστη για να προστατευτεί το κύρος του πολιτικού και το θέμα να θαφτεί. Μελετά μόνος την ηχογράφηση και ανακαλύπτει οτι το ατύχημα ήταν πολιτική δολοφονία. Έχει το μικρόβιο της αλήθειας μέσα του- παλαιότερα ήταν στην επιτροπή διελεύκανσης αστυνομικής διαφθοράς και μια αποκάλυψη κατέληξε από λάθος του σε αθώο νεκρό (Prince of the City.1981). Αυτή τη φορά δεν θα αποτύχει, η οντισιόν ουρλιαχτού μπορεί να περιμένει. Στην υπόθεση μπλέκονται ένας γλειώδης ντετεκτιβ (Dennis Franz) και ένας εκτελεστής (John Lithgow) που δουλεύει για Εκείνους αλλά έχει αυτονομηθεί, κυνηγά την κοπέλα και θα γίνει ο Liberty Bell Strangler.
Άφθονες κινηματογραφικές αναφορές μπερδεύονται με θεωρίες συνωμοσίας επηρεασμένες απ'τα σκάνδαλα Chappaquiddick, Watergate και την δολοφονία Κενεντυ. Ο De Palma (σενάριο,σκηνοθεσία) κλείνει το κεφάλαιο του συνομοσιολογικού σινεμά των 70ς και αναγγέλει την άφiξη της νέας Αμερικής του Reagan όπου η δημοκρατία είναι μια πλάνη, η δικαιοσύνη αστικός μύθος, η επικαιρότητα καταθλιπτική και τα μιντια η αλήθεια. Απαντά στη ρήση του Godard (η φωτογραφία είναι αλήθεια. Το σινεμά είναι αλήθεια 24 καρε το δευτερόλεπτο)  με το ότι "η κάμερα ψεύδεται συνεχώς, 24 φορές το δευτερόλεπτο" και με την φετιχιστική και λεπτομερή κινηματογράφηση της ρουτίνας του ηχολήπτη και των μηχανισμών του σινεμά δείχνει πως δημιουργείται το τελικό προιόν και πως με μερική επεξεργασία ήχου και εικόνας "κατασκευάζονται αλήθειες" προς προπαγανδιστική χρήση. Πέρα από τις πολιτικές προεκτάσεις Ο Δολοφόνος του Μεσονυχτίου (WTF ελλ.τίτλος) παραμένει ένα non stop suspense θρίλερ Χιτσκοκικών καταβολών όπου με πρόσχηματικο αφηγηματικό στοιχείο την τέλεια κραυγή (MacGuffin), ο λάθος άνθρωπος βρίσκεται στο λάθος σημείο την λάθος στιγμή και μπλέκεται σε μια υπόθεση που αφορά τους πάντες αλλά δεν νοιάζει κανέναν. Δεξιοτεχνική στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, υπερsoundtrack από Pino Donagio, μυστήριο, αγωνία και ανατροπές από το τρικ της εναρκτήριας σκηνής μέχρι και το τραγικά ειρωνικό πεσιμιστικό φινάλε .
1.


Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

The House with Laughing Windows (1976)

Ο Stefano είναι συντηρητής έργων τέχνης. Προσλαμβάνεται από τον δήμαρχο μιας μικρής πόλης για να αποκαταστήσει μια αγιογραφία του εκκεντρικού ζωγράφου Legnani. Θα βρεθεί μπλεγμένος σε έναν εφιαλτικό λαβύρινθο σκοτεινών μυστικών που αφορούν τον ζωγράφο και τους κατοίκους της πόλης.
 Giallo = είδος λογοτεχνίας και ταινιών που εμφανίστηκε στην Ιταλία. Τα βασικά θέματα του είδους είναι ο τρόμος, το έγκλημα, η φαντασία και ο ερωτισμός. Το Σπίτι Με Τα Παρύθυρα Που Γελούσαν (ελλ.τίτλος) ανήκει στα καλύτερα του πολυαγαπημένου είδους αν και αρνείται τους κώδικες του. Aκραία βία, αίμα, φόνος, χασαπομάχαιρα βρίσκονται μόνο στην εντυπωσιακή αρχή και το ανατριχιαστικό φινάλε δίνοντας χώρο και χρόνο στην εφιαλτική ατμόσφαιρα, το μυστήριο και τις ανατροπές. Η μακάβρια τοιχογραφία που αναπαριστά το θάνατο του Αγίου Σεβαστιανού βρίσκεται σε εκκλησία όπου είχε χρησιμοποιηθεί ως στρατώνας των SS. Όταν αποκατασταθεί θα είναι μία από τις τέσσερις ατραξιόνς του χωριού μαζί με τις γυναίκες, το νερό και τη σιωπή. Μια φωνή από το τηλέφωνο απειλεί τον Stefano (Lino Capolicchio ) να μην αγγίξει τον πίνακα και να φύγει απ'το χωριό. Ξένος ανάμεσα σε γέρους ημίτρελους ύποπτους προληπτικούς αλκοολικούς σεξομανείς χωριάτες ανακαλύπτει οτι ο Ζωγράφος Της Αγωνίας βασάνιζε και σκότωνε τα μοντέλα του για να αναπαραστήσει ρεαλιστικά την αίσθηση του θανάτου (βλ. Peeping Tom.1960). Χρώμα και αίμα, καμβάς και σάρκα, τρόμος και αγωνία, σεξουαλική διαστροφή και φορμαλδευδη, ένα τρελό μείγμα στο όνομα της υψηλής τέχνης. Έχει πεθάνει 20 χρόνια πρίν αλλά δεν υπάρχει τάφος και κανείς δεν θέλει να μιλάει για αυτό το θέμα. Ανεξήγητοι φόνοι  πυκνώνουν το μυστήριο γύρω από τον ζωγράφο και θα τον οδηγήσουν στο Σπίτι για την απρόσμενη λύση του.
Μαζί με το Zeder.1983 είναι οι μοναδικές ταινίες τρόμου αλλά και οι καλύτερες ανάμεσα στην πλούσια φιλμογραφία του Pupi Avati (συνσενριογραφου του Salo, or the 120 Days of Sodom.1976). Με πρώτη ύλη τις παροδιασιακές ιστορίες τρόμου της επαρχίας και τοποθετημένο στις αρχές τις δεκαετίας του 50, μπλέκεται με την μεταπολεμική παρακμή και παράνοια της εξαθλιωμένης Ιταλίας. Αργός ρυθμός, ονειρική ατμόσφαιρα, σασπενς, λίγο ρομάνζο, γοτθική ποιήση, ταιριαστό soundtrack από τον Amedeo Tommasi, απαραίτητες δόσεις σοκ και εσωτερική ένταση που ξεσπά στο ευρηματικό απρόσμενο φινάλε απογειώνοντας το σύνολο. Ασυνήθιστο art house horror giallo απο τα λίγα και για λίγους
1.





Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013

The Lost Honor of Katharina Blum (1975)

  Η 27χρονη οικιακή βοηθός Κατερίνα Μπλουμ γνωρίζει τον Λούντβικ σε αποκριάτικο πάρτυ. Τον καταζητεί η αστυνομία για ληστεία τράπεζας και διάφορες τρομοκρατικές ενέργειες. Άθελα της βρίσκεται στο στόχαστρο των αρχών και του τύπου.    
Μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του Γερμανού νομπελίστα Heinrich Boll. Λίγες πολιτικές ταινίες μπορούν να είναι τόσο επίκαιρες χωρίς να ανήκουν στον ευρύτερο χώρο της επιστημονικής φαντασίας. Τελειώνει με την σημείωση- "Τα πρόσωπα και τα περιστατικά είναι φανταστικά. Εάν η περιγραφή συγκεκριμένων δημοσιογραφικών πρακτικών έχει οποιαδήποτε ομοιότητα με τις πρακτικές της εφημερίδας BILD αυτό δεν είναι ούτε σκόπιμο ούτε τυχαίο, αλλά αναπόφευκτο". Η ναυαρχίδα του κίτρινου τύπου στη Γερμανία με άλλοθι την Ελευθερία του Τύπου κράτησε βρώμικη στάση στην κάλυψη της υπόθεσης Baader-Meinhof, στοχοποιούσε αυθαίρετα άτομα ως συμπαθούντες (όπως και τον συγγραφέα) και με αντιδεοντολογικές δημοσιογραφικές πρακτικές δημιούργησε ένα κλίμα μαζικής υστερίας, φόβου και υποψίας στην τότε Δ.Γερμανία.
Η όμορφη, δυναμική, εργατική, ευπρεπής, "καλόγρια" για τους φίλους, ζωντοχήρα, το κορίτσι της διπλανής πόρτας, γίνεται το πρόσωπο της ημέρας. Βαριά οπλισμένη διμοιρία των σωμάτων ασφαλείας παρουσία διοικητή και εισαγγελέα εισβάλλει στο διαμέρισμα της. Ακολουθούν εξευτελιστικές ατελείωτες ανακρίσεις με την κατηγορία φυγάδευσής τρομοκράτη. Ένας αδίστακτος γλειώδης δημοσιοκάφρος της "Εφημερίδας" ψάχνει το παρελθόν της, ρωτά εργοδότες, γείτονες, πρώην σύζυγο, κατάκητη μάνα στο νοσοκομείο, φίλους, και μεσω ψεύτικων δημοσιευμάτων συνθέτει το προφίλ μιας ψυχρής άκαρδης κουμμουνίστριας ελευθέρων ηθών που ονειρεύεται να ανελιχθεί κοινωνικά. Το γεγονός παίρνει τεράστιες διαστάσεις και Η Χαμένη Τιμή Της Κατερίνας Μπλούμ (ελλ.τίτλος) βρίσκεται έρμαιο των μπάτσων και των πρωτοσέλιδων. Διασυρμός, βία και απελπισία θα την αναγκάσουν να καταφύγει στη μόνη άμυνα που της απέμεινε
Διαχρονικό ρεαλιστικό πολιτικό δράμα, μακριά από μελό και διδακτισμούς, πάνω στην αναλωσιμότητα του καθενός μπροστά στο κέρδος και την εξουσία, το γιατί ο Τύπος λέγεται και 4η εξουσία, την κοινοτοπία του κακού, την χειραγώγηση  των μάζων και την αντιτρομοκρατική υστερία στη Δ. Γερμανία του '70 απο το δίδυμο Volker Schlondorff (The Tin Drum.1979) και Margarethe von Trotta  (Rosa Luxemburg.1986, Hannah Arendt.2012). Υποδειγματικό new german cinema.
1.ολόκληρος ο τίτλος είναι The Lost Honour of Katharina Blum, or: how violence develops and where it can lead.
2.

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

The Thing (1982)

Ανταρκτική. Μια αποκομμένη ερευνητική ομάδα έρχεται αντιμέτωπη με ένα εξωγήινο ον που οικειοποιείται πλήρως τη μορφή και τη λειτουργία γήινων οργανισμών, τους χρησιμοποιεί ως ξενιστές και στη συνέχεια τους εξοντώνει.
 Παράδειγμα remake που ειναι καλύτερο απ'το πρωτότυπο (ψυχροπολεμικό The Thing From Another World.1951) ή μια πιο πιστή διασκευή της νουβέλας Who Goes There?(1938). Carpenter παλιακός. Ίσως η καλύτερη στιγμή της κινηματογραφικής του πορείας. Το πρώτο μέρος της άτυπης Τριλογίας της Αποκαλύψεως (Prince of Darkness.1987 και In the Mouth of Madness.1994). Θάφτηκε κάτω απο την επιτυχία του αριστουργήματος Blade Runner.1981 και από τον φιλικότερο Ε.Τ. 1981 με αποτέλεσμα να μην σημειώσει επιτυχία και η πρώτη συνεργασία του με μεγάλο στουντιο να είναι και η τελευταία. Παρολαυτά η αξία της έλαμψε γρήγορα ώστε σήμερα να κατέχει μια εκ των υψηλότερων θέσεων στο πάνθεον του κινηματογράφου επιστημονικής φαντασίας και φανταστικού.
  Το απεχθές oν φτάνει στο καταφύγιο με τη μορφή αθώου χάσκυ καταδιώκομενο από τρελαμένους νορβηγούς που σκοτώνονται πρίν δώσουν κάποια εξήγηση. Ανακαλύπτουν με το χειρότερο τρόπο, όταν το χάσκυ καταβροχθίζει τους σκύλους του καταφυγίου και μεταμορφώνεται σε τέρας, οτι πρόκειται για έναν πανέξυπνο εξωγήινο οργανισμό που μπορεί να αφομοιώσει βιολογικά οποιοδήποτε πλάσμα και να πάρει τη μορφή του. Ήταν θαμμένος στον πάγο για 100.000 χρόνια, και αφου ξεπάστρεψε το νορβηγικό καταφύγιο, βρίσκεται ανάμεσα τους και μπορεί να είναι οποισδήποτε από τα 12 μέλη της ομάδας. Οι ραδιοεποικοινωνίες έχουν καταρρεύσει προ πολλού λόγο χιονοθύελλας. Ο καθένας μπορεί να είναι η Aπομίμηση του, κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν και σταδιακά αποδεκατίζονται. Η ρουτίνα τους μετατρέπεται σε μάχη για τη ζωή αλλά και τη σωτηρία του πλανήτη μιας και αν το παραλίγο βραβείο Νόμπελ έρθει σε επαφή με πολιτισμό είναι ικανό να κυριεύσει το ανθρώπινο είδος σε 27.000 ώρες.
 Κεντρικός άξονας είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και το πως διαμορφώνονται κάτω από μια απροσδόκητη απειλή. Εμπνέεται από τους φόβους που έφερνε η σύγχρονη εποχή- ο διπλανός είναι εν δυνάμη serial killer, ο ιός του AIDS ανιχνεύεται μόνο με εξέταση αίματος, ο ατομικισμός γινόταν το νέο δόγμα και τα ufo ακόμα έρχονταν. Μια μικρογραφία της κοινωνίας, όλοι εναντίον όλων, έγκλειστοι στο πουθενά, αντιμέτωποι με ένα άγνωστο παντοδύναμο διαγαλαξιακό δολοφονικό εχθρό. Το τέρας βγαίνει από μέσα μας -μια αλλόκοτη απροσδιόριστη μορφή με διάσπαρτα παραμορφωμένα χαρακτηριστικά γήινων οργανισμών- πλοκάμια, έντερα, κοιλιά στόμα, ξεχειλωμένος κορμός, λίγδα, κεφάλι με πόδια αράχνης/Spider Head, μεταλλάσσεται σαν χαμαιλέοντας και σκοτώνει για την επιβίωση και κυριαρχία του. Ένα θαύμα των εφε της εποχής, το αγνό κακό στην φρικιαστικότερη μορφή του, τρομακτικό και αληθοφανέστερο από όποιο CGI εφέ. Η παγωμένη έρημος μοιάζει με απέραντη απόκοσμη φυλακή, μια κόλαση χωρίς διέξοδο, μεγεθύνει την απόγνωση των ηρώων κάνοντας το τέλος τους να μοιάζει αναπόφευκτο. Η αγωνία τους κυριεύει τον θεατή και τον κρατά καθηλωμένο στη θέση του καθώς το ερώτημα "ποιός είναι ο εξωγήινος" διατρέχει όλη τη διάρκεια μέχρι και το συγκλονιστικό, πεσιμιστικό, ανοιχτό σε ερμηνείες φινάλε. Άψογος πάλι ο Kurt Russell στο πρώτο ρόλο. Άψογη synth μουσική επένδυση από Ennio Morricone (η μόνη ταινία του Καρπεντερ που δεν έγραψε ο ίδιος την μουσική). Υπόθεση, δράση, ρυθμός, ένταση, αγωνία, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, gore, μυστήριο, παράνοια, τρόμος και φρίκη ισορροπούν ιδανικά προσφέροντας μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία. Διαχρονικό αξεπέραστο ιδιοφυές sci fi horror
0. ελλ. τίτλος Η Απειλή
1. μοναδική θηλυκή παρουσία- η φωνή του αρχαίου υπολογιστή που νικάει τον Russell στο σκάκι 
2. ακολούθησε το prequel The Thing (2011)
3.


Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

The Wicker Man (1973)

 Θρησκόληπτος μπάτσος φθάνει στο νησί Summerisle για να ερευνήσει την εξαφάνιση ενός νεαρού κοριτσιού. Εκεί κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει την κοπέλα. Απ'τον λόρδο του νησιού μαθαίνει οτι οι κάτοικοι είναι παγανιστές και έρχεται αντιμέτωπος με τις θρησκευτικές τους δοξασίες και πρακτικές.
 Χαρακτηριστικό παράδειγμα cult classic ταινίας που σοδομίστηκε αρχικά από remake (με Nicolas Cage.2006) και αργότερα κατακρεουργήθηκε από τον ίδιο τον δημιουργό (Robin Hardy) με ένα ακόμα χειρότερο prequel (The Wicker Tree.2011) που ευτυχώς δεν είδε κανένας. Η σημαντικότερη βρετανική ταινία τρόμου όλων των εποχών (αν και δύσκολα θα μπορούσε να ταξινομηθεί), μια απο τις καλύτερες βρετανικές ταινίες, Ο Πολίτης Κέιν (1941) των ταινιών τρόμου, η καλύτερη ερμηνεία/ρόλος του Κρίστοφερ Λι για τον ίδιο, κ.α. Στον πυρήνα βρίσκεται η πάλη δύο δογματικά αντίθετων κουλτουρών.....
Ο αγνός ποιμένας του θεού, αντοικοινωνικός, πουριτανός, αρραβωνιασμένος, παρθένος, άκαμπτος μπάτσος (Edward Woodward) φτάνει στα "Σόδομα και Γόμορρα". Πίστη, παρθενιά και αντίληψη δοκιμάζονται στο ξεχασμένο απ'το χρόνο απομονωμένο χωριό που ευημερεί με πρωτόγνωρη ελευθεριότητα σε όλα τα επίπεδα, μακριά απο τα πρότυπα του δυτικού χριστιανικού κόσμου. Σεξουαλικά σκεύη στις βιτρίνες, σεξουαλική διεπαδαγώγιση στο σχολείο, αλλόκοτες ιατρικές πρακτικές, έξαλλα αλκοολικά γλέντια γερόντων, όργια στο δάσος, τελετές γυμνών κοριτσιών σε αρχαία μνημεία, γαιτανάκι, φυσιολατρεία, νεκροταφείο/ένα δέντρο σε κάθε τάφο. Κανείς δεν θέλει να τον βοηθήσει. Ξένος, ανεπιθύμητος, απελπισμένος και μόνος με ανίσχυρη εξουσία φτάνει στον ιδιοκτήτη του νησιού Christopher Lee (ω τι κόμη! Κόμη Δράκουλα) για εξηγήσεις. Αυτός τον προτρέπει να φύγει για να μην προσβληθεί απο τον επικείμενο εορτασμό της πρωτομαγιάς. Δεν φεύγει και θα γνωρίσει απο κοντά Το Καταραμένο Σκιάχτρο (ελλ.τίτλος), σαν τον προνομιούχο τρελό που θέλησε να γίνει βασιλιάς για μια μέρα.
Τρόμος στο κοινόβιο. Αλληγορία για τον θρησκευτικό φανατισμό. Ταξίδι στον Brave Old World. Εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση εδώ. Επηρεασμένη απ'την χίππικη κουλτούρα, την συντηρητική κριτική σε αυτήν, τις διάφορες θρησκευτικές αιρέσεις της εποχής και το μακελειό της Οικογένειας Μάνσον. Αντιμετωπίζει την κάθε θρησκεία σαν όπιο, σαν ισχυρό παραισθησιογόνο μέσο χειραγώγησης των μαζών. Ξεκινά σαν Sherlock Holmes story, αποφεύγει φτηνά κλισε του είδους, δεν έχει αίμα, εντείνει το σασπενς με υπόγεια ένταση, ατμόσφαιρα μυστηρίου και ανατροπές, κάνει παύσεις για γυμνό, ειδωλολατρική εθνογραφία, υπέροχα τοπία και όμορφα φολκ τραγουδάκια (Paul Giovanni) και κορυφώνεται στο αξέχαστο και συγκλονιστικό φινάλε ανθολογίας. Ιδιοσυγκρασιακό αταξινόμητο αγέραστο αριστούργημα ανάμεσα στο arthouse και το mainstream, ορόσημο και μοναδική περίπτωση musical folk horror cultexploitation
1.πόσο κόπια είναι το φινάλε του Kill List (2011)
2.η σκηνή αποπλάνησης του μπάτσου από την bond girl-Britt Ekland είναι απ΄τις ομορφότερες ερωτικές σκηνές του παγκόσμιου κινηματογράφου
3.Michel Foucault: « To The Wicker Man είναι σαν ένα ξυπνητήρι, ένα ξυπνητήρι για να ‘ξυπνήσουμε’ από τον αέναο ‘ανθρωπολογικό ύπνο’ που μας διέπει, ξυπνητήρι που καίει και διαλύει τις λανθασμένες αντιλήψεις και προκαταλήψεις για την ‘ανθρωπότητα’ »
4.





Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Harold And Maude (1971)

 Ο 21χρονος μοναχικός γόνος πλούσιας οικογενείας Χάρολντ έχει εμμονή με το θάνατο. Γνωρίζει την 79χρονη εκκεντρική Μοντ σε μια κηδεία αγνώστου και μια παρέξενη φιλία θα αναπτυχθεί για να εξελιχθεί σε ένα ακόμα πιο παράξενο έρωτα.
 Ένας από τους πιο αλλόκοτους έρωτες στην ιστορία του κινηματογράφου. Μια μαύρη κωμωδία που αγνοήθηκε στην εποχή της, απέκτησε τεράστιο cult following και φιγουράρει σήμερα στις σημαντικότερες αμερικάνικες ταινίες του 20ου αιώνα για την πολιτιστική, ιστορική και αισθητική της αξία. Είναι η 2η δουλειά του Hal Ashby (The Last Detail.1973, Coming Home.1978, Being There.1979)
Ξεκινά κατάμαυρα- ο Χάρολντ (Bud Cort) σκηνοθετεί επιμελώς άλλη μια αυτοκτονία του. Στον ψυχολόγο λέει οτι αυτό που τον διασκεδάζει είναι να πηγαίνει σε κηδείες οδηγώντας την νεκροφόρα του. Η συντηρητική καταπιεστική μάνα του τον στέλνει στον στρατιωτικό θείο- μονόχειρα ήρωα πολέμου- να τον κάνει άντρα ο στρατός και οργανώνει συνοικέσια από τα οποία οι κοπέλες φεύγουν τρέχοντας. Η Μοντ (Ruth Gordon.Rosemary's Baby.1968)- συχνάζει σε κηδείες και αυτή. Αναρχική, ζωόφιλη, γυμνό μοντέλο, φυσιολάτρης με ακτιβιστικό παρελθόν. Μένει σε ένα εγκαταλειμμένο βαγόνι τρένου, "δανείζεται" αμάξια, αναζητά μόνιμα νέες εμπειρίες και ζει δίχως αύριο. Μαζί κάνουν βόλτες σε κατεδαφίσεις κτιρίων, σκουπιδότοπους, θερμοκήπια και νεκροταφία φυσικά. Ο νεαρός θανατολάγνος μαθαίνει τι είναι η ζωή και πως να τη ζήσει απο μια "αγέραστη" επιζήσασα του Άουσβιτσ.
Πατάει πάνω στις καινοτομίες που έφερε το The Graduate (1967) και το Easy Rider (1969) και με αφαιτερία την αποδοχή της διαφορετικότητας, σαρκάζει τον καθωσπεπισμό, την εξουσία και τον πλούτο, ξερνάει πάνω στο πατρίς/θρησκεία/οικογένεια και γίνεται ύμνος στη ζωή, την φύση και τον έρωτα. Μια ειλικρινής κραυγή αισιοδοξίας, στον απόηχο της έκρηξης της αντικουλτούρας, κόντρα στην απελπισία που έφερε ο πόλεμος του Βιετνάμ και ο αδίστακτος Νίξον. Το κλασσικό πλέον folk-rock soundtrack του Cat Stevens συνεισφέρει τα μέγιστα στο σύνολο. Ηighlight στιγμές -οι αυτοκτονίες, η μπατσοκαταδίωξη για χάρη ενός άρρωστου δέντρου, ο θείος και η μάπα του παπά όταν μαθαίνει τα νέα για το γάμο. Μπροστά από την εποχή του αντισυμβατικό ιδιόρρυθμο σκανδαλιστικό διαχρονικό στυλιζαρισμένο θαρραλέο off-beat romance/κοινωνική καταγγελία. Ξεκάθαρη επιρροή στον Wes Anderson (The Royal Tenenbaums.2001, The Life Aquatic with Steve Zissou.2004). Όλα όσα ονειρεύεται να είναι το σύγχρονο indie quirk comedy 
1.

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

House Of Games (1987)

Η Μάργκαρετ, επιτυχημένη ψυχίατρος και συγγραφέας, προσπαθώντας να βοηθήσει έναν χρεωμένο τζογαδόρο ασθενή της συναντά τον δανειστή του σε μια χαρτοπαιχτική λέσχη,  έρχεται σε επαφή με μια ομάδα απατεώνων και μυήται στον τρόπο ζωής τους.
Μετά από αρκετά πετυχημένα θεατρικά εργα και σενάρια ο Πούλιτζερικος David Mamet (Glengarry Glen Ross.1984, The Untouchables.1997, The Postman Always Rings Twice 1981, The Verdict.1982, American Buffalo.1996) παίρνει και την κάμερα στήνοντας ένα κόσμο απάτης με μοναδικό κανόνα "μην εμπιστεύσε κανέναν".
Η εργασιομανής, συντηρητική, ψυχαναγκαστική Μαργαρετ σταματά να ακούει τρελά όνειρα ασθενών, να κρατά σημειώσεις και να τις τοποθετεί σε ράφια- μπαίνει στην Λέσχη Της Απάτης (ελλ.τίτλος) για να ζήσει την δική περιπέτεια και ανακαλύπτει άγνωστες πτυχές της προσωπικότητα της. Εξαπατάται αρχικά, γοητεύτεται αργότερα και μπλέκεται σε μια απάτη μέσα σε μια μεγαλύτερη απάτη μέσα σε ακόμα μεγαλύτερη απάτη. Θα μάθει διάφορες κομπίνες από τον καλύτερο δάσκαλο (Joe Mantegna.The Godfather: Part III.1990), πως να κερδίζει και να εκμεταλλεύεται την εμπιστοσύνη ενός αγνώστου, μαθαίνει από πρώτο χέρι οτι "όλα είναι μπιζνες", ανακαλύπτει τα όρια της και τα αδιέξοδα της επιστήμης της ενώ παρακολουθεί και μελέτα το παιχνίδι της εμπιστοσύνης για το νέο της βιβλίο. Xώροι`βγαλμένοι από πίνακα του Edward Hopper, Μametism διάλογοι, θεατρικές ερμηνείες, χαρακτήρες για μελέτη και συνεχείς ανατροπές σε ένα Χιτσκοκικό ατμοσφαιρικό κλειστοφοβικό θριλερ μυστηρίου
1. 

Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013

Bad Timing (1980)

Βιέννη 1980. Μία νέα Αμερικανίδα μεταφέρεται ετοιμοθάνατη στο νοσοκομείο έπειτα από απόπειρα αυτοκτονίας με υπνωτικά χάπια. Ο ντεντεκτιβ που αναλαμβανει την υπόθεση υποπτεύεται και ανακρινει τον φίλο της, έναν αμερικάνο καθηγητή ψυχανάλυσης
  A sick film made by sick people for sick people ήταν ο χαρακτηρισμός που χαντάκωσε την ταινία αναφερόμενος σε ψιλοπράματα (λεκέδες σπέρματος, χειρουργεία και μια σκηνή βιασμού/κοντά στη νεκροφιλία).
  3,5  χαρακτήρες δωμούν την ταινία.... Η Milena (Theresa Russell)- απελευθερωμένη, αυθόρμητη, αυτοκαταστροφική και σέξι με έφεση στο αλκοόλ. Ο Aleχ (Art Garfunkel)- μετρημένος, εσωστρεφής, ζηλιάρης  με παράξενα μαλλιά, αδυνατεί να ελένξει τον απρόβλεπτο χαρακτήρας της και  προσπαθεί να ορίσει το μέλλον της σχέσης τους ενώ αυτή ζει μόνο για το τώρα. Δύο αντίθετοι χαρακτήρες οδηγούνται στην καταστροφή μέσω του ερωτικού τους πάθους. Υπάρχει μια τρύπα στην υπόθεση της αυτοκτονίας και ο επίμονος ντετέκτιβ (Harvey Keitel) στηριζόμενος στο κοινό του σημείο με τον ψυχαναλυτή (και οι 2 κατασκοπεύουν ζωές..."Οι άνθρωποι που ζουν μ' αυτού του είδους τη διαταραχή, αυτό το είδος ηθικού και σωματικού οχετού, την εξαπλώνουν γύρω τους σαν μεταδοτική νόσο. Είναι επικίνδυνα πλάσματα. Και για τον εαυτό τους αλλά και για τους άλλους") φτάνει την ανάκριση σε βάθος. Στην υπόθεση εμπλέκεται και ο κατά 30 χρόνια μεγαλύτερος σύζυγος της Milena που τον παράτησε για χάρη του Alex.
  Η τελευταία μεγάλη δουλειά του Nicolas Roeg (Performance.1970, Walkabout.1971, Don't Look Now.1973, The Man Who Fell to Earth.1976). Στον παρόντα χρόνο βλέπουμε την Milena στο χειρουργείο και την ανάκριση και με περίτεχνα -μη γραμμικά χρονικά- αμέτρητα φλασμπακ βλέπουμε την καταστροφική τους σχέση με φόντο την Βιέννη. Το ιστορικό ενός καταραμένου έρωτα, ψυχοσεξουαλικό δράμα, βρετανικό νεο νουαρ με αμφιλεγόμενους χαρακτήρες, δυνατές ερμηνείες, έντονη ατμόσφαιρα μυστηρίου, ουσιαστική χρήση της μουσικής και πρωτότυπη αφηγητική δομή.
1.H τελευταία καλή ταινία που έπαιξε η ερτ.
2.Γνωστό και ως: Bad Timing: A Sensual Obsession , Η Δύναμη της Σάρκας (ελλ.τιτλος) 
3.H λέξη Sick είναι ένας βαρύτατος και άδικος χαρακτηρισμός για την συγκεκριμένη ταινία. Εκεί που βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή της είναι στο ισπανικό In A Glass Cage/ Tras el cristal (1987) που κάνει το Salò, or the 120 Days of Sodom (1975) να μοιάζει με 70' soft porn
3.

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

Lifeboat (1944)

ΒΠΠ. Ατλαντικός. Ένα υπερωκεάνιο τορπιλίζεται από ναζιστικό υποβρύχιο. Σε μια σωστική λέμβο καταφεύγουν 8 ναυαγοί. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν μαζεύουν και έναν ναζί αξιωματικό του υποβρυχίου. 
Ολόκληρη ταινία μέσα σε μία βάρκα. Κατέχει το σπάνιο ρεκόρ της ταινίας με το μικρότερο κινηματογραφικό σκηνικό όλων των εποχών. Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα  του ALFRED HITCHOCK. 9 άτομα από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα - μια δημοσιογράφος μόδας, ένας αριστερός γυναικάς, ένας μηχανικός, μια νεαρή στρατιωτική νοσοκόμος, ένας δεξιός βιομήχανος, ένας τραυματισμένος ναυτικός, ένας θρησκευόμενος μαύρος υπηρέτης, μια μάνα που κρατά το νεκρό παιδί της και ο ναζι αξιωματικός- ένας αντιπροσωπευτικός μικρόκοσμος του πολέμου σε πλήρη αταξία στην μέση του πουθενά. Δυστάζουν αρχικά, αλλά τελικά αφήνουν κατά μέρος τις διαφορές τους και εμπιστεύονται την μοίρα τους στον ναζί (είναι θύμα και αυτός του ίδιου πολέμου και είναι ο μόνος που μπορεί να βρει διέξοδο). Πλήτουν περιμένοντας ένα φως στο τούνελ, ονειρεύουνται, νοσταλγούν, παίζουν χαρτιά, τσακώνονται, φλερτάρουν, παραληρούν, αγωνιούν και ελπίζουν ενώ στο τιμόνι βρίσκεται αυτός που τους πυρπόλησε. Χωρίς πυξίδα και με λιγοστά εφόδια, όλοι κόντρα με όλους και όλοι εναντίον της θάλασσας. Τόσο μικρό σκηνικό, τόσο απλό στόρυ, τόσα πολλά θέματα. Πολύπλευρο αντιφασιστικό δράμα χαρακτήρων, πειραματικό θρίλερ επιβίωσης με ανατροπές και σασπένς από τον ιδιοφυή βρετανό που πάντα συνδίαζε την υψυλή τέχνη με το κινηματογράφο της διασκέδασης και για τον οποίο έχουν γραφτεί τόσο πολλά βιβλία που ξεπεράσαν ακόμα και αυτά που έχουν γραφτεί για τον Μαρσέλ Προυστ, επαληθεύοντας την προφητεία του Φρανσουά Τρυφό
1.από τα εξυπνότερα cameo Του στο 0.24
2.Ο Χίτσκοκ όντας δυσαρεστημένος από την μουσική που έγραψε ο συνθέτης για την ταινία, προσπάθησε να αποτρέψει τη χρήση μουσικής θέτοντας στον συνθέτη το ερώτημα "Μα από που ακούγεται η μουσική στην μέση του ωκεανού;" για να λάβει την ακόλουθη απάντηση από το συνθέτη: "Ας μας εξηγήσει ο κύριος Χίτσκοκ που ακριβώς στέκεται η κάμερα στη μέση του ωκεανού και θα του πω από που ακούγεται η μουσική!"
3.

Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

White Dog (1982)


Μία νεαρή ηθοποιός χτυπά με το αμάξι της ένα λευκό γερμανικό ποιμενικό. Φροντίζει  το σκυλί σπίτι της και σύντομα ανακαλύπτει πως είναι εκπαιδευμένο να επιτίθεται και να σκοτώνει αφροαμερικανούς. Πιστεύοντας πως αυτό μπορεί να αλλάξει, πηγαίνει το σκυλί σε δύο εκπαιδευτές.
Μια από τις τελευταίες ταινίες του γυρίσε ο Samuel Fuller. Πάντα αντισυμβατικός και ανεξάρτητος-πολύ πρίν αυτό γίνει καραμέλα- ξανακαταπιάνεται με το θέμα του ρατσισμού (βλ. Shock Corridor.1963) με μια ιστορία βασισμένη σε αληθινά περιστατικά. Ο σκύλος είναι "λευκός σκύλος"- εκπαιδευμένος από άσπρους να  επιτίθεται και να σκοτώνει μαυρους όπου και όποτε τους δει- μια παράδοση που κρατά απ'την εποχή της δουλείας όπου κυνηγούσαν τους σκλάβους φυγάδες και συνεχίστηκε για τους δραπέτες φυλακών. Την αντίστροφη εκπαίδευση του αναλαμβάνει ένας εκπαιδευτής ζώων του χόλυγουντ (Burl Ives-που έχει χάσει την δουλειά του λόγω της επιτυχίας του Star Wars.1977 και τα ζώα αντικαταστάθηκαν από ρομποτάκια) που  θεωρεί αδύνατη την αντεκπαίδευση του και ένας νέγρος (Paul Winfield) θηριοδαμαστής που το παίρνει προσωπικά ρισκάροντας τη ζωή του. Αν  δεν μεταεκπαιδευτεί σε 5 εβδομάδες, θα τον σκοτώσουν...
Ο ρατσισμός ως ασθένεια, ως αποτέλεσμα κακής παιδείας, θεραπεύεται ή όχι? Ένας αξιαγάπητος σκύλος την μια στιγμή, μια φονική μηχανή την άλλη. Ο  Dr. Jekyll and Mr. Hyde (1931) σε killer animal movie πάνω στο ρατσιστικό τρόμο με μουσική από ENNIO MORRICONE και το ευθύ, ωμό, no bullshit κινηματογραφικό ύφος του B movie γίγαντα
1.cameo από HITCHCOCK....όταν η ηθοποιός πηγαίνει να συναντήσει στο νοσοκομείο μια συνάδελφο της και θύμα του σκύλου κρατά το ευαγγέλιο Truffaut-Hitchcock interview
2.