Dillinger Is Dead (1969)

"Η απομόνωση σ' έναν θάλαμο, όπου η εξωτερική επικοινωνία είναι αδύνατη γιατί η ατμόσφαιρα είναι θανατηφόρα,σ' ένα θάλαμο όπου είναι απαραίτητο να φορέσεις μια μάσκα για να επιβιώσεις,μας θυμίζει τις συνθήκες της επιβίωσης του μοντέρνου ανθρώπου...ένα μόνο του αδυνατεί να αναφερθεί σ' αυτόν τον μυθικό, μονοδιάστατο, άνθρωπο...εάν δυστυχώς δεν αναλύσεις όλα τα χαρακτηριστικά της βιομηχανικής κοινωνίας μας.Αλλά μια επιτυχής αλληγορία θα μπορούσε ν' αποδειχθεί ιδιαίτερα ελκυστική αν ξεκαθάριζε τις ακραίες επιπτώσεις,οι οποίες δεν αναφέρονται με σαφήνεια,αλλά μόνον με υπονοούμενα.Για παράδειγμα, το γεγονός ότι αναγκάζεσαι να φορέσεις μάσκα δεν σου δημιουργεί ένα συναίσθημα αγωνίας ; Η εισαγωγή σ' αυτές τις μανιώδεις ανάγκες αυταπάτης τελικα δεν οδηγεί στο να προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα, αλλά στη μίμηση, στην προσαρμογή στο κανονικό, στην άρνηση της ατομικότητας. Το άτομο μεταφέρει τον έξω κόσμο μέσα.Υπάρχει μια άμεση αναγνώριση του ατόμου στην κοινωνία ως μοναδικής οντότητας. Οι ανάγκες της φυσικής επιβίωσης συμπληρώνονται με την βιομηχανική παραγωγή, η οποία πλέον προτείνει ως αναγκαία την ανάγκη της χαλάρωσης, της απόλαυσης του εαυτού μας,το να συμπεριφερόμαστε και να καταναλώνουμε σύμφωνα με τα διαφημιστικά πρότυπα,που παρουσιάζουν ακριβώς τις επιθυμίες που είμαστε ικανοί να βιώσουμε."Σημειώσεις που διαβάζει ο συνεργάτης του Glauco-σχεδιαστή μασκών αερίου ...

Ο Glauco επιστρέφει στο σπίτι μετά τη δουλειά.Παρακολουθούμε την νυχτερινή του ρουτίνα στο υπερ μοντέρνο σπίτι του.Η γυναίκα του εχει πονοκέφαλο και αυτός μαγειρεύει ένα γκουρμέ φαγητό,ακούει μουσική από το ραδιόφωνο,παρακολουθεί τηλεοραση,βλέπει films...μέχρι που καταλαθώς ανακαλύπτει ένα ρεβολβερ τυλιγμένο σε μια παλιά εφημερίδα του 1934 με την ανακοίνωση του θανάτου του Dillinger .Αυτή η τυχαια ανακάλυψη θα είναι κάτι σαν επιφώτηση και η ζωή του θα αλλάξει ριζικά με απρόσμενες εξελίξεις.Η μέχρι τότε άνετη μοντέρνα ζωή του με την γυναίκα-τροπαίο θα χάσει μεμιας την αξία της και μια νέα προοπτική θα εμφανιστεί μπροστά του.
Η πρώτη απο τις 6 συνεργασίες του Marco Ferreri (σενάριο, σκηνοθεσία) με τον Michel Piccoli.''Πειραματικό", ασυνήθιστο art house με ελάχιστους διαλόγους και πολύ απλή πλοκή.Κάτι σαν το Fight Club(1999) του 1969 βουτηγμένο σε πολύχρωμη ποπ αισθητική, και non stop radio hits πάνω στον τρόμο της ρουτίνας,την αλληλεπίδραση ανθρώπου και media και την αυταπάτη του ευτυχισμένου καταναλωτή

1.Ο John Dillinger ήταν διάσημος αμερικάνος ληστής τραπεζών,υπ'αριθμών ένα δημόσιος κίνδυνος,δραπέτης και λαικός ήρωας στην Αμερική των αρχών του 30

Porcile (1969)

2 ιστορίες
Η πρώτη εξελίσσεται σε ηφαιστειογενείς τοποθεσίες κάπου στο μεσαίωνα. Νεαρός κανίβαλος ψάχνει για τροφή, συνεργάζεται με μια συμμορία, αργότερα συλλαμβάνεται και κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης του θα πει την κλασσική ατάκα της ταινίας: "Σκότωσα τον πατέρα μου, έφαγα ανθρώπινη σάρκα και έτρεμα απο χαρά."
Η δεύτερη ιστορία αφορά τον επηρεασμένο από τις ιδέες του Μάη του ΄68 γιο γερμανού ζάμπλουτου βιομηχάνου. Ο πατερας ετοιμαζεται να συνεργαστει με πρωην ναζι και ο γιος περνά την ώρα συζητώντας με τη φίλη του μέχρι που τα ψυχολογικά του προβλήματα θα τον ρίξουν σε αφασία. Όταν συνέρχεται επισκέπτεται το χοιροστάσιο του πατέρα του όπου τα γουρούνια τον καταβροχθίζουν.Ο πατέρας προσπαθεί να καλύψει το γεγονός αποφεύγοντας το σκάνδαλο

Στην 1η δεν μιλούν καθόλου, στην 2η μιλούν πολύ αλλά και στις δυο η ανθρώπινη επικοινωνία μοιάζει αδύνατη. Η σημειολογία είναι προφανής. Ο μεσαίωνας δεν τέλειωσε ποτέ. Ο άνθρωπος δε φαίνεται να έχει διδαχτεί τίποτα από την ιστορία και παραμένει κανίβαλος όπως στην εποχή του μεσαίωνα με άλλοθι τον πολιτισμό και την εξέλιξη. Οι 2 ιστορίες εξελίσσονται παράλληλα, σαν μια συζήτηση περι κανιβαλισμού διαμεσω των αιώνων, σαν μια γελειογραφία με δυο καρέ, τότε και τώρα, με γραφικούς χαρακτήρες σε ακραία "καθημερινά" φαινόμενα. Ακόμα μια προκλητική δημιουργία του Pasolini αμέσως μετά το Τheorema (1968) με έντονο σαρκασμό, επιθετική διάθεση και πλούσιο καστ Ugo Tognazzi, Pierre Clementi, Jean-Pierre Leaud, Anne Wiazemsky και Marco Ferreri. Ο ποιητής, συγγραφέας και σκηνοθέτης Παζολίνι, προπαγάνδισε και υπαρασπίστηκε τις ιδέες του μέχρι τέλους. Το αιρετικό και αντισυμβατικό του πνεύμα διέπει ολόκληρη την φιλμογραφία του, μέχρι και το έσχατο αριστούργημα Salo (1975) όπου και πλήρωσε με τη ζωή του