Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

Turkish Delight (1973)

O Έρικ είναι ένας χαρισματικός νεαρός γλύπτης που ζει στο Άμστερνταμ. Η ταινία διηγείται την θυελλώδη ερωτική του σχέση με την Όλγα.
Η πρώτη πετυχημένη ταινία του Verhoeven (προ-hollywood) και αυτή που έκανε γνωστό τον Rutger Hauer. Μεταφορά του διασημότερου ολλανδικού best seller , της ημιαυτογραφικής νουβέλας με τον ίδιο τίτλο του Jan Wolkers -ζωγράφος, γλύπτης, συγγραφέας, σύμβολο της σεξουαλικής επανάστασης των δεκαετιών 60-70.
Η ταινία ξεκινά με τον Έρικ (Rutger Hauer) να χτυπά στο κεφάλι κάποιον μέχρι θανάτου και μετά πυροβολεί μια γυναίκα στο κεφάλι. Είναι όνειρο. Ξυπνά, κολλά μια φωτογραφία γυναίκας στον τοίχο και αυνανίζεται. Βγαίνει στους δρόμους ψάχνοντας διαθεσιμες γυναίκες για σεξ και ύστερα σημειώνει τις επιτυχίες του στο σεξ-ημερολόγιο του... Αυτά στα πρώτα 5 λεπτά της ταινίας... Παρόλαυτα ειναι στοιχειωμένος απ'τον χωρισμό του με την Όλγα. Σε φλασμπακ παρακολουθούμε το ιστορικό της σχέσης τους και την σύγκρουση με την οικογένεια της Όλγας που πιστεύει πως ο Έρικ είναι αρκετά μποέμ για την κόρη τους. Ο χωρισμός θα έρθει με ένα υπέροχο ξέρασμα του Έρικ πάνω στο μικροαστικό οικογενειακό τους γλέντι και μπαίνει το δράμα όπου θα αποδειχθεί οτι ο Έρικ ήταν εξαρχής ο μόνος με αξιοπρέπεια.
Ο Verhoeven αποτυπώνει με τραχύ ρεαλισμό την σεξουαλική επανάσταση της εποχής, σατιρίζει τα ήθη των μικροαστών, τον συντηρητισμό και την πολιτικο-κοινωνική κατάσταση ενώ ταυτόχρονα μιλά για την αληθινή αγάπη και τον θάνατο. Πολύ γυμνό, πολύ σεξ, προβακατόρικο, ελευθεριακό, αστείο και σκληρό, βίαιο, καυβλωμένο, θρασύ, άξεστα ρομαντικό με λίγο σκατά και αίμα, ασυνήθιστο, απίστευτο και όμως αληθινό hardcore love story. Παρά την υπέρτατη σοκαριστική της διάθεση η ταινία γνώρισε τεράστια επιτυχία και ψηφίστηκε το 1999 ως η καλύτερη ολλανδική ταινία του 20ου αιώνα, ο Hauer ως ο καλύτερος ολλανδός ηθοποιός και πρωτάθηκε για οσκαρ ξενόγλωσης ταινίας. Θα μπορούσε να λέγεται "το τελευταίο ταγκο στο Άμστερνταμ"

1.εργασία για υποτιτλιστες

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Rockers (1978)

Ένας άνεργος ντραμμερ αγοράζει μια μεταχειρισμένη μοτοσυκλέτα για να κάνει διανομή δίσκων. Αργότερα την κλέβει η μαφία. Μαζεύει την παρέα του και πάει να την πάρει πίσω και να αποδώσει δικαιοσύνη ως άλλος ρομπέν των δασών.
Δεν έχει και πολύ σημασία η υπόθεση αλλά η μουσική. Γυρισμένο με ντοκυμαντερίστικο ύφος σε αυθεντικές φυσικές τοποθεσίες της μη τουριστικής Τζαμαικα παρουσιάζει την καθημερινότητα, τρόπο ζωής, ανθρώπινες σχέσεις, συναυλίες, χορός, φιλοσοφία,και γενικότερα την κουλτούρα των rastafari. Πρωταγωνιστούν θρύλοι της ρεγκε της δεκαετίας του 70-Robbie Shakespeare, Gregory Issacs, Jacob Miller, Jack Ruby, Richard "Dirty Harry" Hall, Leroy "Horsemouth" Wallace, Burning Spear, Big Youth, Majorie Norman, Monica Craig και οι ίδιοι κάτοικοι των γκέτο όπου όλοι παίζουν τους ευατούς τους. Δεν υπάρχουν ηθοποιοί και σκηνικά, τα πάντα είναι αυθεντικά π.χ. το σπίτι του βασικού πρωταγωνιστή Horsemouth και της οικογένειας του είναι το αληθινό τους σπίτι και το στούντιο ηχογράφησης είναι το Harry J Studios όπου ηχογραφούσαν την δεκαετία του 70 μεταξύ άλλων και ο Bob Marley. Η ταινία γνώρισε μεγάλη επιτυχία και έγινε χαμός σε όλα τα φεστιβάλ που πρωτοπροβλήθηκε. Η Μοnde έγραψε «το “Rockers” δεν είναι ταινία, είναι έργο τέχνης. Τόσο καλό που είναι δύσκολο να το πιστέψεις, κι όμως είναι αλήθεια».
Ο έλληνας (wtf) σκηνοθέτης Theodoros Bafaloukos λέει>Μέσα στα γκέτο υπήρχαν κοινωνικοί μηχανισμοί που λειτουργούσαν αυτόνομα και ξεχωριστά από το γενικό σχήμα, που ήταν η κυβέρνηση, η αστυνομία, ο στρατός και η δικαιοσύνη. Οι Τζαμαϊκανοί που ζούσαν στα γκέτο του Kingston, αθόρυβα και μακριά από την άνετη ζωή, ήταν αθώοι στην προσωπική τους ζωή και αυτό ακριβώς ήθελα να υπάρχει στην ταινία, μια πιο ρεαλιστική απεικόνιση αυτού που πραγματικά ήταν, ή που ήθελαν στ’ αλήθεια να είναι. Κάτι σαν Ρομπέν των Δασών. Ήθελα να δείξω αυτή την πλευρά τους. Η Τζαμάικα ήταν ένας ονειρικός κόσμος, όπου η πραγματικότητα όπως την ξέρουμε δεν μπορούσε να ισχύει. Ζούσαν μια κατάσταση που τους απομόνωνε απ’ τον πραγματικό κόσμο. Δεν είχες πουθενά να πας, σπάνια υπήρχε κάποιος που μπορούσες να αποκαλέσεις «μπαμπά», υπήρχαν απλά άντρες που είχαν σχέσεις με γυναίκες. Δεν υπήρχε κανονική δομή στην οικογένεια. Στις πιο πολλές περιπτώσεις δεν υπήρχε αναγνώριση των παιδιών και ενώ μεγάλωνες με μητέρα, δεν υπήρχε υποδομή να σε στηρίξει με οποιονδήποτε τρόπο, επειδή ήταν πολύ δύσκολο. Ήταν πρακτικά αδύνατο εκείνες τις μέρες να προκύψει οτιδήποτε άλλο πέρα από την ανοχή στη βία και τη νοοτροπία της συμμορίας μεταξύ των πιτσιρικάδων, ενώ οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να τα βγάλουν πέρα στοιχειωδώς. Το σπουδαίο είναι ότι πάρα πολλοί άνθρωποι κατάφερναν να ζουν κάτω από αυτές τις φρικτές συνθήκες ειρηνικά και με παραγωγικό τρόπο. Αυτό ήταν κάτι...
Δεν χρείαζεται να είσαι φίλος της ρεγκε για να σου αρέσει η ταινία, αλλά αν είσαι θα γίνει η αγαπημένη σου. REMOVE YA!
1.ολόκληρη η (μοναδική) συνέντευξη που έδωσε ο σκηνοθέτης εδώ

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

Brazil (1985)

Σίγουρα οποιαδήποτε κριτική προσέγγιση δεν θα έκανε τιποτα άλλο παρά να απαριθμεί ένα ποιητικό καταιγισμό από τις εικόνες μοναδικής ομορφιάς αυτού του Oργουελικού love story. Σκηνοθέτης είναι ο Terry Gilliam, το μοναδικό αμερικάνικο μέλος των Mondy Python... το Brazil χαρακτηρίστικε σαν μια "μεταοργουελική άποψη ενός προοργουελικού κόσμου" όχι και πολύ άδικα. Αλλωστε,θα μπορούσε να πεί κανείς πως το Brazil απεικονίζει περισσότερο το εφιαλτικό όραμα του 1984 απο την πρόσφατη ταινία του Michael Radford, με τον ίδιο τίτλο, το κινηματογραφικό κύκνειο άσμα του Richard Burdon. Αυτό γιατί, σε αντίθεση με το 1984 που είναι πιστό στο βιβλίο χωρίς όμως να έχει μεγάλη σχέση με την σύγχρονη πραγματικότητα, το Brazil αποτελεί μια μελλοντική εφιαλτική εποπτεία των στοιχείων της καθημερινότητας που ζούμε. Γραφειοκρατεία, ματαιοδοξία, καταστολή, κονφορμισμός και έρωτας, ρομαντισμός και ονειροπόληση συνθέτουν το εικαστικό κάδρο της ταινίας όπου αυτά τα πολλές φορές αντινομικά στοιχεία δένονται διαλεκτικά με την βοήθεια μιας πραγματικά δυναμικής σκηνοθεσίας.
Οι χαρακτήρες περιγράφονται τέλεια- ο Sam Lowry (Jonathan Pryce) είναι ένας μίζερος αλλά ευρηματικός στη δουλεία του υπάλληλος με την αναρχική συνήθεια να ονειροπολεί μέχρι να ταυτιστεί η ίδια η ύπαρξη του με τον ανίκητο ήρωα των φαντασιώσεων του. Η Jil Layton (Kim Griest), μούσα του υποσυνείδητου του ήρωα και συνάμα οδηγός νταλίκας, τον οδηγεί στην καταστροφή-λύτρωση του. Ο επαναστατημένος μηχανικός Tuttle (Robert de Niro) που σώθηκε από βέβαιο θάνατο χάρη σ'ένα σκαθάρι για να ετοιμάσει μια πρωτότυπη εκδίκηση στους κρατικούς αντίζηλους του. Τέλος, η Ida Lowry (Katherine Helmond), μητέρα του ήρωα, με ένα ιδιαίτερο πάθος στις πλαστικές επεμβάσεις, αναζητά τη χαμένη νίοτη της. Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες και αρκετοί άλλοι συμπλέκονται σ'ένα παιχνίδι εικόνων και συναισθημάτων, μέσα σε ένα εκπληκτικά προσεγμένο ντεκόρ που δικαιολογεί απόλυτα τα 14.000.000- κόστος παραγωγής του φίλμ.
Σίγουρα οποιαδήποτε προσπάθεια μας να κατατάξουμε αυτό το φίλμ δεν θα οδηγήσε πουθενά. Ανήκει σε όλες τις κατηγορίες και ταυτόχρονα σε καμία. Όπως μας λέει ο ίδιος ο Gilliam, το φιλμ τοποθετείται οπουδήποτε στον 20 αιώνα. Τα πάντα είναι μπερδεμένα και μας περιτριγυρίζουν κατασκευές μιας άλλης τεχνολογίας, αντικείμενα από μια άλλη εποχή τα οποία όμως δεχόμαστε σαν φυσιολογικά, για να οδηγηθεί το φιλμ σ΄ενα επίπεδο καθαρά "κομικ". Και συνεχίζοντας ο Gilliam> πραγματικά θα ήθελα να κάνω ένα βουβό φιλμ. Θα ήθελα να είμαι ικανός να πω μια ιστορία χωρίς λόγια, μόνο με εικόνες και εφφε. Όμως, απ'την άλλη μου αρέσουν οι καλές ερμηνείες, έτσι διατηρώ τα λόγια. Τα πιο σημαντικά πράγματα λέγονται, κατα μια έννοια , οπτικά. Το Brazil λοιπόν είναι καταπληκτικό. Δεν μοιάζει με κανένα άλλο φιλμ, αυτό είναι που το κάνει ξεχωριστό. Πολύ γρήγορα ο καθένας αντιλαμβάνεται πως το Brazil είναι κομμάτι ενός άλλου κόσμου


βαβελ.τευχος 56.δεκεμβριος 1985