Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

La Ceremonie (1995)

Η Σόφι προσλαμβάνεται ως οικοιακή βοηθός από μια οικογένεια αστών που ζει σε μια απομονωμένη επαύλη σε μια επαρχία της Γαλλίας. Η φιλία της με Ζαν, την ενοχλητική για την οικογένεια υπάλληλο ταχυδρομείου, θα έχει απρόσμενες εξελίξεις.
Η μεγάλη επιστροφή του Σαμπρολ (1930-2010) με την 49η ταινία του μετά από πολλά σκαμπανεβάσματα στη καριέρα του ήταν και η μεγαλύτερη εμπορική του επιτυχία. Θέμα του και πάλι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και πως αυτές εκδηλώνονται στον ταξικό κόσμο. Από τη μια πλευρά η Σόφι- λιγομίλητη, βολική, υπάκουη, αγέλαστη και κρύα σαν ρομπότ. Κρύβει με κάθε τρόπο και όποιο ρίσκο τον αναλφαβητισμό της απο όλους. Σε κάθε ευκαρία λιώνει μπροστά στην tv. Από την άλλη, μια τυπική πατριαρχική οικογένεια ενός βιομηχάνου και μιας γκαλερίστας με δυο παιδιά από προηγούμενους γάμους. Μόλις έβαλαν δορυφορική tv και έχουν ξετρελαθεί. Συμφώνησαν οτι θα την προσφωνούν Σόφι ή νοικοκυρά και όχι κουβερνάντα ή οικονόμο. Είναι ικανοποιημένοι μαζί της, την θεωρούν "λίγο παράξενη, αλλά εύρημα". Η αγενής Ζαν είναι η διαφθορέας, η κακή επιρροή. Σαρκάζει τους φιλανθρωπους της εκκλησίας, φθονεί τους αστούς, κουτσομπολεύει την Οικογένεια. Όταν ο Κύριος τσακωθεί μαζί της για την ανοιχτή αλληλογραφία του, θα επιπλήξει την Σόφι για τις κακές παρέες της. Το ποτήρι θα ξεχειλίσει όταν το φοβερό μυστικό της αποκαλυφθεί. Ένοχα(?) μυστικά του παρελθόντος θα φέρουν πιο κοντά τις δυο κοπέλες, η φιλία τους θα γίνει συμμαχία, και οι καραμπίνες θα ηχήσουν την ώρα που η Οικογένεια με επίσημο ένδυμα παρακολουθεί στην tv την όπερα  του Μότσαρτ Don Giovanni.
La ceremonie=H Tελετή (ελλ.τίτλος)=η διαδικασία που προηγείται της θανατικής ποινής με γκιλοτίνα, /πρωτοχρησιμοποιήθηκε στη Γαλλική Επανάσταση. Οι αντιστοιχίες προφανείς... H πάλη των τάξεων ως τραγωδία ή μαύρη κωμωδία ντυμένη με μυστήριο και σασπενς. Βασισμένο στο μυθιστόρημα Τυφλή Ετυμηγορία (A Judgement in Stone.1977) της Ρουθ Ρέντελ που είναι εμπνευσμένο απο την υπόθεση των αδελφών Παπέν (βλ.Οι Δούλες.1947 , Les abysses.1963). Παρακολουθεί μια απλή ιστορία, την σοκιν είδηση της ημέρας, και φωτίζοντας τις ασήμαντες αθέατες λεπτομέρειες της, ξεσκεπάζει τις σχέσεις εξουσίας και τις βίαιες συνθήκες που τις συντηρούν. Η Ζαν θα ταράξει τις ισορροπίες και η αντιβία της άβουλης και αναλώσιμης Σόφι δεν θα έρθει απο ιδεολογικές οδούς, αλλά από ένα βιολογικό, ανεξέλεκτο, αναπόφευκτο, ιστορικά αναγκαίο, ξέσπασμα απέναντι στην υπεροψία της (συμπαθέστατης κατά τα άλλα) Οικογένειας.
Αν και ο τίτλος προδίδει το φιναλε, ο "γάλλος Χιτσκοκ" με αργούς ρυθμούς, γραμμικότατη αφήγηση και υπόγεια ένταση συντηρεί την αγωνία σε όλη τη διάρκεια μέχρι και την "προκλητική" τελική έκρηξη, υποστηριζόμενος από τις τέλειες ερμηνείες των Isabelle Huppert και Sandrine Bonnaire. Αν και πρωτοπόρος της νουβελ βαγκ δεν τo έπαιξε ποτέ Kαλλιτέχνης και ήταν πάντα ο πιο εύπεπτος των εκπροσώπων του Νέου Κύματος κάνοντας με πλάγιο τρόπο πολιτικές ταινίες και όχι προπαγάνδα. Ο ίδιος την χαρακτήριζε σαν την τελευταία Μαρξιστική ταινία.

3 σχόλια:

  1. Freaks - Tod Browning (1932)

    Δυο είναι οι ταινίες που θα στοιχειώσουν το Κινηματογράφο για πάντα: «Τα Ουρλιαχτά Για Χάρη του Σαντ» του Γκυ Ντεμπόρ (που είναι μια ταινία χωρίς εικόνες και διαλόγους) και το Freaks του Tod Browning . Και οι δύο είναι ταινίες που κανείς δεν θα ήθελε να γυρίσει και που κανείς δεν θα ήθελε να παρακολουθήσει.

    Το Freaks είναι ένα φιλμ που ξεπερνά και τις πιο σκοτεινές προοπτικές των ταινιών τρόμου και φαντάζει ως ένα διαστρεμμένο ντοκιμαντέρ…Αρχικά, τουλάχιστον. Το Freaks είναι πραγματικά μια ταινία εφιαλτικού ρεαλισμού. Γυρισμένο το 1932 το Freaks έκανε άλματα μπροστά από την εποχή του, επιστρατεύοντας πραγματικά «φρικιά» για τους ρόλους και στοχεύοντας κατευθείαν στον πανικό του ασυνήθιστου σε τέτοιες εικόνες κοινού. Το αποτέλεσμα; Οι κινηματογραφικές αίθουσες να εκκενώνονται στο πρώτο τέταρτο της πλοκής και η ταινία να παραμείνει ταμπού σε πολλές χώρες του κόσμου για ολόκληρες δεκαετίες μετά την κυκλοφορία της. Ταξινομήσετ το όπου θέλετε, δείτε το όπως θέλετε, το ζήτημα είναι ότι υπάρχουν εικόνες και πρόσωπα μεσα σε αυτο το φίλμ που θα αποικιοκρατίσουν στο μυαλό για πάντα: Ένα άντρας χωρίς πόδια και χέρια ανάβει τσιγάρο με σπίρτα χρησιμοποιώντας μόνο το στόμα του, μια νεαρή κοπέλα χωρίς χέρια απολαμβάνει το γεύμα της τρώγοντας και πίνοντας με τα πόδια, δυο σιαμαίες αδερφές, μια γυναίκα με μούσια, μια παρέα εκ γενετής παραμορφωμένων να απολαμβάνουν το ήλιο και το παιγνίδι, ένα ερμαφρόδιτος…Μπροστά σε αυτούς, το πρωταγωνιστικό δίδυμο νάνων είναι κάτι το εντελώς ανώδυνο...


    Η ταινία ξεκινάει με έναν πρόλογο, μια αναδρομή στην ιστορία των λαθών της φύσης ανά τους αιώνες. Σημάδια κακοτυχίας ή «κατάρας των θεών», τα «φρικιά» (χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη χωρίς οποιοδήποτε προσβλητικό ή ρατσιστικό χαρακτήρα) ανέκαθεν κυνηγιούνταν από τις οικογένειες τους και εγκαταλείπονταν στον θάνατο. Όσα κατάφερναν να επιζήσουν όμως, δένονταν με τους ομοίους τους, ακολουθώντας άγραφους κανόνες αλληλεγγύης: Αν κάποιος έκανε κακό σε έναν από αυτούς, ήταν σαν να έκανε κακό σε όλους. Η εκδίκηση ήταν το φυσικό επακόλουθο…-λεπτομέρεια σημαντική για την ιστορία μας.

    Η ταινία αναφέρεται σε μια απλή ιστορία έρωτα ενός νάνου για μία όμορφη ακροβάτισσα και διαδραματίζεται στο χώρο ενός τσίρκου. Ο Hans και τη Frida (δύο νάνοι) παρακολουθούν το ακροβατικό νούμερο της Πανέμορφης Cleopatra. Είναι φανερό ότι ο Hans είναι μαγεμένος από την ομορφιά της. Η Cleopatra, η οποία είναι ζευγάρι με τον Κουταλιανό του τσίρκου, Hercules στην αρχή υποκρίνεται ενδιαφέρον και δέχεται τα δώρα του νάνου Hans, ενώ στη συνέχεια, όταν μαθαίνει ότι ο Hans θα κληρονομήσει μια περιουσία αποκαλύπτει στον Ηercules το σχέδιο της: Θα παντρευτεί τον Hans και στη συνέχεια θα τον δηλητηριάσει. Παρά τις προειδοποιήσεις της Frida, ο Hans παντρεύεται την Cleopatra, και διοργανώνει γλέντι, σε μια από τις πιο εξέχουσες σκηνές της ταινίας τα φρικιά «υιοθετούν» την Cleopatra φωνάζοντας «Οne Of Us, One Of Us!» («Είσαι ένας από εμάς») και η «νύφη» αηδιασμένη φανερώνει την πραγματική της φύση: «I hate you, monsters!» («Σας Μισώ Τέρατα!»). Στη συνέχεια, το σχέδιο της ξεσκεπάζεται και τα «Φρικιά» οργανώνονται μυστικά και παίρνουν την εκδίκηση τους, η οποία είναι αποτρόπαια και αιματηρή..

    Η βία και η τρομερή εκδίκηση των «Φρικιών» μας θυμίζει πως όλη η ιστορία ξεκινάει από τους ανθρώπους και καταλήγει στους ανθρώπους… Τελικά σε αυτή την ταινία τα τέρατα δεν είναι τα «Φρικιά», αλλά οι «καθώς πρέπει» Κύριοι και Κυρίες με την «καθώς πρέπει» εξαπάτηση και απληστία και το «καθώς πρέπει» μίσος τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. (συνεχεια...)

      Δεν έχει νόημα να ψάχνει κανείς τεχνικές αξίες στο Freaks. Η ταινία γυρίστηκε με πολλές δυσκολίες που είναι εμφανείς σε αρκετά σημεία της όπως επίσης και στις ερμηνείες, μιας που τα περισσότερα μέλη του καστ δεν είναι ηθοποιοί. Και όμως, αυτή είναι η πραγματική δύναμη της ταινίας. Δεν παρακολουθούμε ηθοποιούς κάτω από τόνους make up, αλλά πραγματικά πλάσματα που υποδύονται τους εαυτούς τους. Μάλιστα, οι περισσότερες απ΄ τις αρχικές επιλογές για τους ρόλους των «κανονικών» απέσυραν το ενδιαφέρον τους όταν έμαθαν ότι θα εμφανίζονταν δίπλα σε αυτές τις φιγούρες. Στην ταινία το τσίρκο αποτελεί μια κοινότητα διαφορετικών, που αποδέχεται ο ένας τον άλλον για αυτό που είναι και όχι για αυτό που φαίνεται. Στην ταινία δεν αναφέρεται ούτε ένα ρατσιστικό σχόλιο, ούτε ένας απαξιωτικός χαρακτηρισμός.
      Για τους κενόδοξους ανθρώπους με την περιχαρακωμένη σκέψη η ταινία μόνο συνειρμούς αποστροφής μπορεί να δημιουργήσει.
      Για τους ελευθεριακούς ανθρώπους με τη διεισδυτική ματιά, η ταινία αποτελεί σύμβολο για την ομορφιά του διαφορετικού, την σιδηρά δύναμη της θέλησης, το ξεπέρασμα των αστικών προτύπων, το αίσθημα συλλογικότητας, το ανυποχώρητο του αγώνα.


      Fantastic for

      Διαγραφή
  2. http://cinetentas.blogspot.gr/2010/09/freaks-1932-fanzine-high-frequencies.html

    steile tpt allo an exeis 4

    ΑπάντησηΔιαγραφή