Eyes Without a Face (1960)

Ένας διάσημος χειρούργος, μαζί με την βοηθό του, απαγάγουν νεαρά όμορφα κορίτσια, με σκοπό να τους αφαιρέσουν το δέρμα από το πρόσωπο τους, ώστε να το μεταμοσχεύσουν στην κόρη του χειρούργου, της οποίας το πρόσωπο έχει καταστραφεί από ένα τρομερό οδικό ατύχημα για το οποίο ευθύνεται ο ίδιος.

 Αll Time Classic Horror από τον Georges Franju- ιδρυτή της Γαλλικής Ταινιοθήκης/το μεγαλύτερο κινηματογραφικό αρχείο του κόσμου-και  το υπέρτατο σεναριακό δίδυμο Boileau-Narcejac που μας χάρισε τα αριστουργήματα Les Diaboliques (1955) και Vertigo (1958). Πανικός, διφορούμενες κριτικές, και λιπόθυμα άτομα στην πρώτη προβολή.

 Ξεκινά όπως πρέπει- μια γυναίκα μεταφέρει ένα γυναικείο πτώμα με αυτοκίνητο μέσα στη νύχτα  και το πετά στο ποτάμι. Ο γιατρός (Pierre Brasseur) δίνει διάλεξη για μια νέα επαναστατική μέθοδο πλαστικής χειρουργικής. Τον καλούν να αναγνωρίσει το πτώμα. Η πεντάμορφη/τέρας κόρη του Christiane (Edith Scob) είναι το μεγαλύτερο θύμα της ιστορίας. Για όλους νεκρή, μένει στην επαύλη τους, στην χρυσή της απομόνωση, το πρόσωπο της την τρομάζει, η μάσκα της ακόμα περισσότερο, υπόκειται σε βασανιστικές αποτυχημένες επεμβάσεις, ακούσια υπεύθυνη για φρικιαστικούς θανάτους συνομίληκων κοριτσιών, εύχεται να ήταν νεκρή ή τυφλή. Ο υπεράνω πάσης υποψίας αντι-Frankenstein (1931) πατέρας από αγάπη και υπο το βάρος των τύψεων και με άλλοθι την κοινωνική του θέση απαγάγει, ανοίγει τάφους, και πειραματίζεται σε σκυλιά που κρύβει στο υπόγειο. Τα θύματα διαδέχονται το ένα το άλλο, οι τύψεις γίνονται αβάσταχτες και η αστυνομία πλησιάζει

 Ο Franju έπαιξε με τα όρια των απαγορεύσεων του παραγωγού [όχι πολύ αίμα (για τους Γάλλους λογοκριτές), όχι αναπαράσταση βασανισμού ζώων (για τους Άγγλους λογοκριτές), όχι τρελούς επιστημόνες (για τους Γερμανούς λογοκριτές)] και μέσα από ασπρόμαυρες εξπρεσσιονιστικές εικόνες κάτω από την μουσική επένδυση του Maurice Jarre δημιούργησε μια εφιαλτική υποβλητική ατμόσφαιρα τρόμου, ένα γοτθικό ποίημα. Αν και στην οθόνη δεν βλέπουμε τίποτα το σοκαριστικό (εκτός από λίγες ανατριχιαστικιές σκηνές στο χειρουργείο) ο τρόμος καλλιεργείται από τις περιγραφές και τα υπονοούμενα, την άμορφη μάσκα, τα Μάτια Δίχως Πρόσωπο(ελλ.τίτλος), την απελπισία της ηρωίδας και την διάχυτη παράνοια που υπάρχει σε όλο το 90λεπτο μέχρι και το τέλειο φινάλε σε μια πρωτότυπη μίξη arthouse και (body) horror, pulp crime και film noir, suspense και λυρισμού. Β-horror midnight movie τότε, κομμάτι της ιστορίας του μοντέρνου σινεμά σήμερα. 

1.Aπό εδώ πήρε τη μάσκα ο μέγας Carpenter και την έβαλε στον Mike Myers για το Halloween (1981)

2.H Edith Scob ξαναφόρεσε τη μάσκα στο Holy Motors (2012)

3.Κάτι σαν remake είναι και τα The Awful Dr. Orlof (1962) και Faceless (1987) του μεγάλου Jesus Franco

4.Άσε μας ρε Αλμοδόβαρ

5.