Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

The House with Laughing Windows (1976)

Ο Stefano είναι συντηρητής έργων τέχνης. Προσλαμβάνεται από τον δήμαρχο μιας μικρής πόλης για να αποκαταστήσει μια αγιογραφία του εκκεντρικού ζωγράφου Legnani. Θα βρεθεί μπλεγμένος σε έναν εφιαλτικό λαβύρινθο σκοτεινών μυστικών που αφορούν τον ζωγράφο και τους κατοίκους της πόλης.
 Giallo = είδος λογοτεχνίας και ταινιών που εμφανίστηκε στην Ιταλία. Τα βασικά θέματα του είδους είναι ο τρόμος, το έγκλημα, η φαντασία και ο ερωτισμός. Το Σπίτι Με Τα Παρύθυρα Που Γελούσαν (ελλ.τίτλος) ανήκει στα καλύτερα του πολυαγαπημένου είδους αν και αρνείται τους κώδικες του. Aκραία βία, αίμα, φόνος, χασαπομάχαιρα βρίσκονται μόνο στην εντυπωσιακή αρχή και το ανατριχιαστικό φινάλε δίνοντας χώρο και χρόνο στην εφιαλτική ατμόσφαιρα, το μυστήριο και τις ανατροπές. Η μακάβρια τοιχογραφία που αναπαριστά το θάνατο του Αγίου Σεβαστιανού βρίσκεται σε εκκλησία όπου είχε χρησιμοποιηθεί ως στρατώνας των SS. Όταν αποκατασταθεί θα είναι μία από τις τέσσερις ατραξιόνς του χωριού μαζί με τις γυναίκες, το νερό και τη σιωπή. Μια φωνή από το τηλέφωνο απειλεί τον Stefano (Lino Capolicchio ) να μην αγγίξει τον πίνακα και να φύγει απ'το χωριό. Ξένος ανάμεσα σε γέρους ημίτρελους ύποπτους προληπτικούς αλκοολικούς σεξομανείς χωριάτες ανακαλύπτει οτι ο Ζωγράφος Της Αγωνίας βασάνιζε και σκότωνε τα μοντέλα του για να αναπαραστήσει ρεαλιστικά την αίσθηση του θανάτου (βλ. Peeping Tom.1960). Χρώμα και αίμα, καμβάς και σάρκα, τρόμος και αγωνία, σεξουαλική διαστροφή και φορμαλδευδη, ένα τρελό μείγμα στο όνομα της υψηλής τέχνης. Έχει πεθάνει 20 χρόνια πρίν αλλά δεν υπάρχει τάφος και κανείς δεν θέλει να μιλάει για αυτό το θέμα. Ανεξήγητοι φόνοι  πυκνώνουν το μυστήριο γύρω από τον ζωγράφο και θα τον οδηγήσουν στο Σπίτι για την απρόσμενη λύση του.
Μαζί με το Zeder.1983 είναι οι μοναδικές ταινίες τρόμου αλλά και οι καλύτερες ανάμεσα στην πλούσια φιλμογραφία του Pupi Avati (συνσενριογραφου του Salo, or the 120 Days of Sodom.1976). Με πρώτη ύλη τις παροδιασιακές ιστορίες τρόμου της επαρχίας και τοποθετημένο στις αρχές τις δεκαετίας του 50, μπλέκεται με την μεταπολεμική παρακμή και παράνοια της εξαθλιωμένης Ιταλίας. Αργός ρυθμός, ονειρική ατμόσφαιρα, σασπενς, λίγο ρομάνζο, γοτθική ποιήση, ταιριαστό soundtrack από τον Amedeo Tommasi, απαραίτητες δόσεις σοκ και εσωτερική ένταση που ξεσπά στο ευρηματικό απρόσμενο φινάλε απογειώνοντας το σύνολο. Ασυνήθιστο art house horror giallo απο τα λίγα και για λίγους
1.





2 σχόλια:

  1. Αν και είναι από τα ξακουστά giallo το βρήκα λιγάκι too much το όλο σκηνικό και δεν με έπεισε ιδιαίτερα στο σύνολό του. Παρόλα αυτά σου ασκεί μια παράξενη γοητεία λόγω της ιδιαίτερης ατμόσφαιρά της.

    3/5: Καλή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ξακουστο ναι , αν και οχι αντιπροσωπευτικο. Παντως αυτο το too much ειναι απο τα χαρακτηριστικα του ειδους και κομματι αυτης της παραξενης γοητειας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή