Τhe Ghost Writer (2010)

Τρελή αποτυχία λέμε... Γιατί αρχικά δεν μας ενδιαφέρει η καθημερινότητα ενός πρώην πρωθυπουργού (δηλ. τζόκινγκ, τένις, καλό κρασί, υπηρέτες, γραμματέα, τρομέρο σπίτι φούλ στην μοντέρνα τέχνη)... κανείς δεν νοιάζεται για το προσωπικό δράμα που περνά παρέα με τους συμβούλος του. Γιατί το ξέραμε οτι είναι φερέφωνo, μια άδεια καλογυαλισμένη εικόνα... ξέραμε οτι η CIA έχει σκουλήκια σε όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις (μόνο ο macgregor δεν το'ξερε)... δεν χρειαζόταν ο Πολάνσκι να μας τα πει. Άρα καμιά ουσία... Περνά η πρώτη ώρα με τα 1000 ζόρια και μετά αποκτά λίγη ένταση και ρυθμό αλλά με ρηχή ατμόσφαιρα και τελίκα δεν μας πείθει γιατί ήδη βαρεθήκαμε. Τίποτα δεν θυμίζει παλιό καλό Πολάνσκι. Τρομερά επιδερμική κριτική για τις πίσω πόρτες της πολιτικής και τους μαλάκες της... Φλύαρο, άνευρο, ανάλατο, βαρετό, με αδιάφορες ερμηνείες, προβλέψιμο φινάλε και απαράδεκτα μεγάλη διάρκεια(2 ώρες)... Το soundrack όμως είναι πολύ καλό.
Παρόλαυτα η ταινία εκθειάστηκε απο τους κριτικούς και τους ψώφιους σινεφίλ (που θαμπώθηκαν από το κύρος του ονόματος) σαν η επιστροφή του μέτρ... αποκαλυπτικό πολιτικό θρίλερ, σφιχτό σενάριο, ατμόσφαιρα, πολιτικό χώσιμο και τέτοιες πίπες και το σύγκριναν με Χίτσκοκ ...οι αθεόφοβοι! Λες και επειδή είναι Πολάνσκι σημαίνει αυτόματα οτι είναι καλή, και αν δεν σου άρεσε σημαίνει ότι κάτι δεν κατάλαβες, δεν το΄πιασες ή δεν ξέρεις από πολιτικό θρίλερ και δεν έχεις άποψη.
Όταν τελειώνει η φαντασία, το πάθος, η ενέργεια... σταματάς, αποσύρεσαι και μπαίνεις στο μουσείο. Το κύρος δεν είναι αιώνιο.

Bring Me the Head of Alfredo Garcia (1974)

Ένας Μεξικανός μεγαλοκτηματίας, διατάζει να πεθάνει ο Αλφερντο που άφησε έγκυο την κόρη του.  Ένας πιανίστας σε μπουρδέλο υπόσχεται σε δυο μπράβους να βρει τον Αλφρέντο Γκαρσία. Μαθαίνει ότι είναι νεκρός και με τη φίλη του ξεκινούν να βρουν τον τάφο, να αποσπάσουν το κεφάλι και να πάρουν την αμοιβή.

Ο Peckinpah πάντα έλεγε ιστορίες που ξεκινούν από την καταπίεση και καταλήγουν μοιραία στη βία. Σε όλες του τις ταινίες μελετά τα αίτια της βίας και τις συνθήκες που'ναι κατάλληλες για την εμφάνιση της, όχι όμως σαν ένα φιλολογικό δημιούργημα αλλά σαν μια χειροπιαστή πραγματικότητα ριζωμένη βαθιά σε όλες τις πτυχές της κοινωνίας που περιμένει να ξεσπάσει. Εδώ η τραγωδία θα ξεκινήσει σαν μεξικάνικη αντισαπουνόπερα, στο όνομα της "Tιμής και του Ήθους", με αφορμή μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη σε ένα αρχοντικό κάπου στο Μεξικό. Κυνηγοί κεφαλών, τυχοδιώκτες, γραβατομένα σκυλιά θα ακολουθήσουν την διαταγή του αφέντη και θα οργανωθούν ώστε να βρουν το χρυσό κεφάλι. Εδώ έρχεται ο Μπένι, ένας διασκεδαστής των τουριστών που ψάχνει μια ευκαιρία να φύγει προς άγνωστο προορισμό και να φτιάξει τη ζωή του...θα πάρει μέρος στο παιχνίδι, και έτσι ξεκινά ένα μακάβριο road movie. Ξέρει οτι για να βγει από την κόλαση πρέπει πρώτα να την διασχίσει. Στο τέρμα της τον περιμένει μια αποτρόπαια και βλάσφημη πράξη, αλλά αυτό δεν του λέει και πολλά μιας και η ζωή του έχει αποδείξει οτι δεν υπάρχουν ιερά και όσια, και εξάλλου δεν έχει άλλες ευκαιρίες στη ζωή του. Μπροστά στην προοπτική της επιτυχίας θα τολμήσει να φανταστεί ένα καλύτερο μέλλον για αυτόν και τη φίλη του, όμως σε αυτό το ταξίδι δεν χωρά ρομαντισμός, υποσχέσεις και όνειρα. Ο Μπένι φουλαρισμένος με τεκίλα θα συνεχίσει το ταξίδι του, κόντρα στους ανταγωνιστές του, προς τον αληθινό πρωταγωνιστή της ταινίας, το κεφάλι του Αλ. Το κεφάλι θα ταξιδέψει χοροπηδώντας στη θέση του συνοδηγού μέχρι την αφετηρία της κούρσας, συντροφιά με τον Μπένι όπου μαζί θα συνομιλήσουν, θα τσακωθούν και θα πιούν τεκίλα. Πολλοί θα σκοτωθούν για το έπαθλο, άμεσα ενδιαφερόμενοι ή όχι και εκεί που θα μπορούσε τελικά ο Μπένι να πάρει τα λεφτά και να φύγει, αναρωτιέται "ποιος είναι ο πραγματικός λόγος αυτής της αιματοχυσίας? γιατί πέθαναν τόσα άτομα? ποίος παίζει με ζωές ανθρώπων? ποιός τους θεωρεί αναλώσιμους και πού είναι αραχτός?"

Ο Ινδιάνος μέθυσος 'Bloody Sam' που πάντα είχε να αντιμετωπίσει τους παραγωγούς των στούντιο, τη λογοκρισία, τους κριτικούς και τις φεμινίστριες... εδώ καταφέρνει να αποδεσμευτεί από όλα αυτά γυρίζοντας την ταινία εξ ολοκλήρου στο Μεξικό με χαμηλό προυπολογισμό κάνοντας μια ρεαλιστική, ωμή, βλάσφημη αντισυμβατική και πλήρως προσωπική ταινία χωρίς περιορισμούς. Με φόντο το φτωχικό, σκονισμένο και καυτό Μεξικό και με τον αγαπημένο του ηθοποιό, τον πάντα καταπληκτικό Warren Oates, και με κάποιες δόσεις αρρωστημένου χιούμορ, ρίχνει μια ταφόπλακα στο αμερικάνικο όνειρο, στον ρομαντισμό που άφησαν κληρονομιά τα 60ς και φωνάζει οτι το ερώτημα δεν είναι 'βία ή μη βία' αλλά 'αξιοπρέπεια ή αθλιότητα'

 1.η ταινία θάφτηκε από τους κριτικούς και απέτυχε εμπορικά, σήμερα δικαίως θεωρείτε 'the real 70s shit'
2.η αγαπημένη ταινία του Kitano
3.

Seconds (1966)

Πετυχημένος μεσόκοπος τραπεζίτης έρχεται σε επαφή με μυστηριώδη εταιρεία που υπόσχεται να του αλλάξει ριζικά τη ζωή.
 Η τελευταία ταινία της Tριλογίας της Παράνοιας (Seven Days in May.1964, The Manchurian Candidate.1962) του John Frankenheimer. Μετά τους ψυχεδελικούς και  τίτλους αρχής του πρωτοπόρου Saul Bass (Vertigo.1958, Psycho.1960) παρακολουθούμε ένα ανθρωπάκι με απαθές βλέμμα, χωρίς όνειρα και διάθεση, με οργανωμένη ζωή, καλή δουλειά, οικογένεια και μ'ένα βαθύ υπαρξιακό κενό. Αυτό το κενό έρχεται να καλύψει μια Σατανική Επιχείρηση (ελλ.τίτλος) που του προσφέρει έναντι μεγάλου χρηματικού ποσού μια δεύτερη ευκαιρία. Μια νέα ζωή, νέα ταυτότητα, καινούργιο παρελθόν και μέλλον, καινούργιο πρόσωπο και σώμα και μάλιστα αρκετά νεότερο. Μια ζωή (ετοιμοπαράδοτη) όπως την φαντάστηκε- χωρίς ευθύνες και χρέη, γεμάτη ελευθερία. Μετά από την ολοκληρωτική πλαστική χειρουργική επέμβαση αποκόπτεται πλήρως από τον προηγούμενο ευατό του και με ότι αυτός συνδέεται, και αναγεννημένος πλέον θα 'ξαναβαπτιστεί', θα ξαναερωτευτεί, θα κοινωνικοποιήσει τον 2ο ευατό του και θα απολαύσει την ζωή που στερήθηκε τόσα χρόνια... Στην 2η ζωή όλα είναι ιδανικά πλασμένα, μα τίποτα αληθινό. Ανακαλύπτει οτι δεν είναι ο μόνος "τυχερός", και οτι κανείς γύρω του δεν είναι αυτό που φαίνεται. Θα αναζητήσει το "κανονικό" παρελθόν του, σαν τελευταίο στήριγμα με την πραγματικότητα αλλά κανείς δεν θα τον αναγνωρίσει. Απογοητευμένος από την νέα ονειρεμένη του ζωή θα ζητήσει μια 2η ευκαιρία από την Επιχείρηση.
Ο Frankenheimer με την συνοδεία της ανατριχιαστικης μουσικής του Jerry Goldsmith και με διάφορα κόλπα της κάμερας (πρώτη χρήση της SnorriCam/bodymount camera) μας βυθίζει σε ένα Καφκικό κόσμο παράνοιας - σε μια μίξη θρίλερ, body horror, επιστημονικής "ρεαλιστικής" φαντασίας και ψυχολογικού τρόμου, ενώ καταγράφει τα ήθη της εποχής, σχολιάζει τότε αναπτυσσόμενη βιομηχανία πλαστικών εγχειρήσεων και σαρκάζει την εικόνα των "μεγάλων καλλιτεχνών". Θαρραλέα, λιτή, ειλικρινής, πρωτότυπη, μπροστά από την εποχή της ταινία που πάτωσε στην εποχή της λόγω του πεσιμιστικού της χαρακτήρα και γιατί το κοινό δεν ήθελε να δει τον Hudson σε τέτοιο ρόλο, που εδώ προσπαθεί να αποδείξει οτι έχει ταλέντο και δεν είναι "άλογο"
1.θα μπορούσε να διαβαστεί και σαν παραλλαγή του θρύλου του Φάουστ
2.Είναι και σχόλιο για τον Μακαρθισμό και τους "μετανιωμένους" (-reborns). Ο John Randolph (o πρωταγωνιστής στην αρχή της ταινίας) ήταν μαυρισμένος από το Μακαρθισμό και έπαιξε εδώ μετά από 15 χρόνια απουσίας από τον κινηματογράφο...!

Where The Buffalo Roam (1980)

Ένας δημοσιογράφος και ο δικηγόρος και φίλος του ταξιδεύουν στην Αμερική πειραματιζώμενοι με όλων των ειδών τα ναρκωτικά στα τέλη 60ς'- αρχες 70ς' καταγράφοντας τις εμπειρίες τους.
Ουσιαστικά μια συρραφή γεγονότων που περιγράφονται στο βιβλίο.

Η πρώτη μεταφορά στο cinema του ημι-αυτοβιογραφικού βιβλίου "fear and loathing in las vegas: a savage journey to the heart of the american dream" του Hunder S. Thompson σκηνοθέτημένη απο τον ατάλαντο Art Linson με πρωταγωνιστές τον Βill Μurray και τον Peter Boyle. Σαφώς κατώτερη απο την δεύτερη μεταφορά με τον ομώνυμο τίτλο του Τerry Gilliam (1998) αλλά βλέπεται κυρίως χάρις τον Βill Murray που ρολάρει ως Thompson και κρατά σχεδόν μόνος του την ταινία.

Πάνω κάτω έχει το ίδιο στόρυ- περισσότερο πολιτική, λιγότερο ψυχεδέλια, ιλαρό χιούμορ, κάποια ίδια και κάποια διαφορετικά τρελά σκηνικά, εστιάζει περισσότερο στην διασκεδαστική πλευρά των ναρκωτικών και ψυχοτρόπων ουσιών παρά στην παράνοια, και παραμένει μια διασκεδαστική ταινία αν καταφέρεις να ξεπεράσεις την 80'ς αισθητική της.

Ο  Hunder S. Thompson υπήρξε μια τεράστια μορφή της αμερικάνικης underground κουλτουρας με λόγο και δράση. Αυτοκτώνησε το 2005 με το αγαπημένο του σαρανταπεντάρι περίστροφο.

1.έρχεται και άλλη ταινία με θέμα τον HST σε σκηνοθεσία Bruce Robinson και πρωταγωνιστη πάλι τον Depp (The Rum Diary)

Πως η κλασσική ταινία "το πάρτυ" (1968) γίνεται σχόλιο πανώ στη μικροαστική κουλτούρα των μεγαλοαστών

1.ο διευθυντής παραγωγής απαιτεί από μια μοντέλα,που λιάζεται στην έρημο κατα τη διάρκεια των γυρισμάτων μιας ταινίας, να τον ακολουθήσει στα παρασκήνια...αυτή διστάζει και αυτός την κοιτά με ύφος>θές να γίνεις star?...υπακούει...
2.ο sellers φθάνει στο πάρτυ με ένα ντεμοντέ τρίκυκλο και παρκάρει ανάμεσα στα πολυτελή αμάξια των super ουαου καλεσμένων...τον υποδέχεται μια "υπηρέτρια" με υποτιμητικό βλέμμα-γιατί όσο ποιό "σπουδαίο" το αφεντικό τόσο ποιό "σπουδαίος" και ο δούλος.
3.ένα παπούτσι πέφτει πάνω σε μια πιατέλα με φαγητά-πράγμα το οποίο δεν βλέπει ο αρχισεφ που την κρατά γιατί σαν αξιόπιστος αρχι-δούλος πρέπει να κοιτά μόνο ευθεία-οι καλεσμένοι δεν δίνουν σημασία-τέχνη! σου λέει-μοντερνιά-ιδιοτροπίες των αστών...
4.παντού πίνακες και έργα μοντέρνας τέχνης,γιατί δεν γίνεται να'σαι επιφανής αστός και να μην είσαι φιλότεχνος
5.ο σελλερς ξεκαρδίζεται με την ιστορία του γερουσιαστή που του κλέψανε το ρολόι και είναι στενοχωρημένος-ω!τι δράμα!
6.ένας σερβιτόρος τα κοπανάει κρυφά για να αντέξει την όλη φάση
7.σκάει ο γλειώδης διευθυντής παραγωγής με γυναίκα και τις λέει -smile-είσαι όμορφη -δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο-εσύ μόνο smile!!!!
8.άλλη μια wannabe star πίνει για να ξεγελάσει το είναι της και να αντέξει το πάρτυ
9.ο άθλιος καουμποι -super star-με το λουκ που έχει και στις ταινiες(αν είναι δυνατον) τον αντιμετοπίζει ως ινδό..."αστείο πλασματάκι"
10.χωρεύει με μια μοντέρνα και επειδή είναι άτσαλος-απορρίπτεται αμέσως χωρίς συστάσεις-δεν είναι μοντέρνος,αρκεί αυτό και μονο!
11.θες υπερσύγχρωνο σπίτι με κουμπάκια να τα ελένχεις όλα?μια μέρα θα έρθει ένας ινδός να τα καταστρέψει όλα---νόμος του μέρφυ
12.το χαβιάρι βρομάει αν δεν το σερβίρει κάποιος
13.ο διευθυντής παραγωγής γίνεται ξεφτίλα όταν αποκαλύπτεται το μεγάλο μυστικό που κρύβει τις ανασφάλειες του> φοράει περούκα
14.ο αρχηγός-παραγωγός-που τον φωνάζουν στρατηγό-έλεος!-κάθεται σε επιφανή θέση-σε μεγάλη καρέκλα στο κέντρο του τραπεζιού
15.το προσωπικό τσακώνεται-ω τι ντροπή!!!τι θα πουν οι καλεσμένοι...
16.σπάνια super πούρα από την προ-κάστρο εποχή.ρε τι μας έκανε η επανάσταση....
17.η μπαντα παίζει και κανείς δεν δίνει σημασία-διακοσμητικοί -γλάστρες
18.υπάλληλοι στριμωγμένοι σε μια αποθήκη καπνίζουν μαριχουάνα ενώ ο αρχισεφ αυτο-θαυμάζεται στον καθρέφτη
19.ο διευθυντής παραγωγής αφου έδωσε την ευκαιρία στην κοπέλα να περάσει απο την άτυπη οντισιόν προσπαθεί να την αποπλανήσει,το κορίτσι σώζεται με την αποκάλυψη της καράφλας
20. για να μεγαλώσει σωστά το κακομαθημένο παιδί της οικογένειας χρειάζεται μια νταντα -ναζι
21.ο σελλερς πνίγεται στη πισίνα,κανείς δεν πέφτει στο νερό-ουτε καν ο καουμποι που είναι και πολύ άντρας,η εικόνα του αρκεί,δεν χρειάζεται άλλη απόδειξη
22.έρχεται το ρώσικο(?) μπαλέτο -άμα είσαι τόσο πλούσιος-δεν υπάρχει για σένα ψυχρός πόλεμος
23.ο διευθυντής παραγωγής επιστρέφει να πάρει το κορίτσι-αυτή το αρνείται-πώς? με απορρίπτεις?ξέχνα την καριέρα σου...
24.έρχεται η κόρη του στρατηγού με την φλώρικη παρέα της που το παίζουν χιπιδες να κάνουν χαλάστρα στο πάρτυ με ένα ελέφαντα βαμμένο με χιπικα συνθήματα
25.η σύζυγος πέφτει στην πισίνα-ο στρατηγός λέει >σώστε τα κοσμήματα της...
26.η μπαντα παίζει ατάραχη βουτηγμένη στη σαπουνάδα -και σεισμός να γίνει πρέπει να συνεχίσει-έτσι λέει το συμβόλαιο
27.κάποιος βρίσκει ευκαιρία μέσα στο χαμό να αποπλανήσει μια μεθυσμένη (βλ.8) με ένα μπουκάλι βοτκα
28.τέλος με σεμνο happy end.έχασαν οι μεγαλοαστοί καρχαρίες της τέχνης,ένας έρωτας γεννήθηκε,και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα

στο τέλος καταλαβαίνεις οτι ο μόνος λογικός σε αυτό το πάρτυ είναι ο σελλερς,

Balance (1989)

Get Carter (1971)

O Carter, ένας κακοποιός του Λονδίνου, επιστρέφει στην επαρχιακή γενετείρα του  για την κηδεία του αδερφού του, που σύμφωνα με τις αρχές αυτοκτόνησε. Δεν θα αποδεχτεί την εκδοχή αυτή, θα ερευνήσει μόνος τα αίτια του θανάτου του και θα βρεθεί αντιμέτωπος με την τοπική μαφία.

Η υποβλητικη ατμόσφαιρα του χειμωνιάτικου βιομηχανικού Νιουκαστλ των άρχών του 70 είναι το σκηνικό της τραγωδίας. Ο Carter, με αφοσίωση στον "ιερό" σκοπό της εκδίκησης αλλά και της εσωτερικής κάθαρσης θα πολεμήσει το κύκλωμα του υποκόσμου και της διαφθοράς που ξεκινά από εστιατόρια, συμβόλαια θανάτου, night clubs, τζόγο και φτάνει στην παιδική πορνογραφία. Μόνος εναντίων της επαρχιακής μαφίας που καλυπτόμενη πίσω από ένα νομιμόφρωνο και καθωσπρεπει  προφίλ καταφέρνει να ξεφεύγει πάντα. Προέρχεται και αυτός από τον υπόκοσμο και γνωρίζει τους κανόνες και τις πρακτικές του, εδώ όμως δεν πρόκειται για μια ακόμα δουλειά, ούτε για ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών και έτσι θα παίξει με τους δικούς του όρους. Αποδίδει δικαιοσύνη με τον δικό του κώδικα τιμής χωρίς οίκτο και δεν αναγνωρίζει ελαφρυντικά τύπου -δεν ήξερα, ήμουν αναγκασμένος, μα εγώ μόνο. Μεθοδικός, προκλητικός, ευθύς, ωμός, οργισμένος, βλοσυρός, βίαιος, απρόβλεπτος, ειρωνικός, ακραίος, στυλάτος, άπιστος και γοητευτικός με κάποιο άγριο τρόπο. Απλά ο καλύτερος Michael Caine στον καλύτερο ρόλο του στην (για πολλούς) καλύτερη βρετανική ταινία.

Ο Mike Hodges στην πρώτη ταινία του, ο οποιος έγραψε και το σενάριο, σκηνοθετεί λιτά χωρίς να προσπαθεί να εντυπωσιάσει σε κάθε σεναριακό εύρημα. Το διάσημο μουσικό θέμα του Roy Budd προσθέτει λυρισμό και μια υποβόσκουσα ένταση στην μακάβρια πορεία του Carter. Η αίσθηση της βίας και η παντελής έλλειψη ηθικής είναι διάχυτη σε όλη την ταινία διανθυσμένη με αρκετό μαύρο χιούμορ, δράση και σασπένς .
Αξεπέραστο!

1.μια κάλη ταινία-αντιγραφή του get carter-είναι το Dead Man's Shoes (2004)

Cannibal Holocaust (1980)

Το Cannibal holocaust δεν είναι απλά μια ακόμα ταινία . 30 χρόνια μετά την πρώτη προβολή της στην Ιταλία, απαγορευμένη σε πάνω απο 50 χώρες προκαλεί ακόμα και σήμερα σόκ και δέος, ανατριχίλα, τρόμο, αηδία, μίσος, σκέψεις, συζητήσεις τύπου "είσαι ανώμαλος? διεστραμένος?

Ο Friedrich Nietzsche είπε μέσα στα πολλά -αν κοιτάξεις την άβυσσο, να ξέρεις ότι θα σε κοιτάξει και αυτή (ή καπώς ετσι...). Αυτό είναι η ταινία... μιλά για κάποιους που πήγαν να δουν την άβυσσο, την προκάλεσαν μάλιστα, και αυτή τους καταβρόχθισε στην κυριολεξία.

Ένας καθηγητής ανθρωπολογίας πηγαίνει στον αμαζόνιο, στη ζούγκλα, σε περιοχές αχαρτoγράφητες, απάτητες από τον πολιτισμό, να βρεί τη απέγιναν μια παρέα  γιάπιδων που πήγε εκεί με σκοπό να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ (το θέμα είναι οι ιθαγενείς κανίβαλοι που ζούν εκεί και έχουν μείνει στη λίθινη εποχή ). Θα ανακαλύψει οτι είναι κομματάκια και θα βρεί τα φιλμ που τράβηξαν, τα οποία θα προσπαθήσει να εκμεταλευτεί η τηλεόραση.

Ο Deodato πραγματοποιήσε ένα μεγάλο επιτεύμα με φτωχικά μέσα και με σκηνικό την άγρια ζούγκλα. Γυρισμένο σαν ψευδο-ντοκιμαντέρ, με διπλή αφήγηση, καταφέρνει να παγώσει το αίμα με σκληρές εικόνες και ταυτόχρονα να μιλήσει για τον άνθρωπο και τον πολιτισμό, να επαναπροσδιορίσει τα όρια του μέχρι τότε σινεμά, να ξεράσει πάνω στην αστική αισθητική του 1981, να επιτεθεί ευθέως στη Mondo σχολή, να αποκαλύψει το πάσχων αυτονόητο, να βγάλει τους θεατές πανικόβλητους από τις αίθουσες, να καταδικαστεί νομικά ,να απαγορευτεί και να γίνει θρύλος... Στα μεγάλα συν της ταινίας είναι η μουσική του Riz Οrtolani που με τις μελωδίες του ντύνει την φρίκη με μια ένοχη απόλαυση, νοσταλγία, αθωότητα και μια ντροπή ίσως...

Οι συντελεστές δημιούργησαν ένα b movie exploitation  το οποίο ξεπέρασε τις προσδοκίες του, μιας και όλα τα αρνητικά που μπορεί να έχει ένα b movie ακραίου cinema, εδώ λειτουργούν άψογα ώστε να αναδειχθεί σε cult classic. H βία πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει στη τέχνη και στο cinema (ευτυχώς). Σήμερα θρίλερ τύπου saw, hostel κτλ δείχνουν την βία να έρχεται αναίτια, από μια παράλογη πηγή, προσπαθούν να αντιγράψουν την ωμότητα και τον τρόμο των διαφόρων βιντεο που έχουν διαρρεύσει από κρεματόρια τύπου guantanamo. Οι σύγχρονες  αυτές ταινιές, με πλούσια παραγωγή και προώθηση, γυαλισμένες ώστε να μπορούν να νικήσουν τη λογοκρισία, με επικάλυψη σοκολάτας και βιντεοκλιπίστικη αισθητική κοροιδεύουν τον θεάτη και θέλουν να τον απροσανατολίσουν, γιατί είναι κορόιδο και του αξίζει. Ο ίδιος φλώρος και οι όμοιοι του, η στρατιά των μετρίων, θα λογοκρίνουν το cannibal holocaust και οτιδήποτε προκαλεί την κυρίαρχη αισθητική, λογική και ιδεολογία που τους μετέδωσαν τα media απλόχερα τόσα χρόνια.

1.υπάρχουν άτομα που αναρωτιούνται σήμερα,στο 2010-είναι αυτό τέχνη?
 2.το cinema είναι καλύτερος τρόπος να μιλήσεις για κάτι από οτι το ντοκιμαντέρ
 3.Ο Sergio Leone προσκύνησε την ταινία"Dear Ruggero, what a movie! The second part is a masterpiece of cinematographic realism, but everything seems so real that I think you will get in trouble with all the world.
 4.Η Τατιάνα και ο Άδωνης σίγουρα την απεχθάνονται
 5.Σκέψου τους χοντρούς γραφειοκράτες-λογοκριτές που είδαν την ταίνια πως ένιωσαν
 6.Φυσικά και δεν έχει κυκλοφορήσει στην ελλάδα.
7.μας αρέσουν τα απαγορευμένα
 8.blair witch project what?
update απο Ανώνυμος
 9.Φυσικά και έχει κυκλοφορήσει στην ελλάδα απο τη New Star
10.Ντοκυμαντερ=Σινεμα