4 Months, 3 Weeks and 2 Days (2007)

Ρουμανία 1987. Λίγο πρίν την πτώση του κομμουνισμού και του καθεστώτος Τσαουσέσκου. Η αντισύλληψη και οι εκτρώσεις απαγορεύονται. Μια φοιτήτρια κανονίζει όλα τα διαδικαστικά και οικονομικά για την παράνομη έκτρωση μιας φίλης της.
Η ταινία- βασισμένη σε προσωπική εμπειρία του σκηνοθέτη/σεναριογράφου Cristian Mungiu -διηγείται το 24ωρο των 2 κοριτσιών και ταυτόχρονα σκιαγραφεί ολόκληρο το απολυταρχικό καθεστώς τσαουσέσκου. Από τη μαύρη αγορά της φοιτητικής εστίας, στη γραφιοκρατικού τύπου ρεσεψιον ξενοδοχείου. Από τις ουρές πεινασμένων στα μπακάλικα, στο σαδιστή μπάσταρδο γιατρό που ζητά να πληρωθεί σε χρήμα και είδος προκειμένου να κάνει την έκτρωση. Και απο το μικροαστικό γλεντι της κουλ οικογένειας του γκόμενου, στον αγώνα για την απαλλαγή από το νεκρό πλέον έμβρυο.
Χωρίς καμιά αναφορά, κράξιμο ή ειρωνία στο καθεαυτό μισάνθρωπο σύστημα- μέσω μιας συνηθισμένης γυναικίας ιστορίας -φωτογραφίζει μια κοινωνία πιασμένη χωρίς επιλογή στη μέγγενη της εξουσίας, ζώντας με το φόβο, πάνω σε μια λωρίδα παραγωγής. Μοναδική αχτίδα φωτός η αλληλεγγύη, η φιλία των 2 κοριτσιών.
Με ένα προτόγνωρο εντυπωσιακό αμίληκτο ρεαλισμό και μεγάλης διάρκειας πλάνα αποπνικτικής ατμόσφαιρας τοποθετεί τον θεατή μέσα στα δρώμενα δημιουργώντας ενα ανεπιτήδευτο δράμα μεγατόνων με ένα δυσάρεστο, αχώνευτο αλλά αληθινό θέμα. Χωρίς εύκολες συγκινήσεις, μουσική, υστερίες, κλάψες και εντυπωσιασμούς... με γνήσια απλότητα, ευθύτητα και ειλικρίνεια στο στόρυ, σκηνοθεσία, διαλόγους, απόδοση της εποχής και ερμηνείες, καθηλώνει, αναστατώνει και εξοργίζει τον θεατή με την ωμή αλήθεια του.
Αν μια καλή ταινία χαρακτηρίζεται από το βάθος των συναισθημάτων και τις σκέψεις που εγείρει τότε η συγκεκριμένη πετυχαίνει και με το παραπάνω το σκοπό της. Ένα μικρό κινηματογραφικό θαύμα απο τη ρουμανία, πολλά βραβεία και χρυσό φοίνικα στις κάννες.
1.Υπάρχουν περισσότερες αλήθειες στο 24ωρο της ζωής ενός ανθρώπου απ'οτι σ'ολες τις φιλοσοφίες (R.Vaneigem)
2.Το 1966, ο Τσαουσέσκου συνέχισε ακάθεκτος με την ψήφιση νόμων που απαγόρευαν την αντισύλληψη και την άμβλωση. Κατ’ επίφαση, οι νόμοι αυτοί θα οδηγούσαν στην αύξηση του πληθυσμού, όμως ουσιαστικά ήταν ένας ακόμη τρόπος να καταπτοηθούν οι πολίτες. Όλες οι εργαζόμενες στα εργοστάσια υποβλήθηκαν σε μηνιαίες γυναικολογικές εξετάσεις, για να βεβαιωθούν πως υπάκουαν τους νέους νόμους. Οδηγούνταν σε κλινικές, όπου υποβάλλονταν σε πλήρεις ιατρικές και γυναικολογικές εξετάσεις, συχνά υπό την παρουσία κυβερνητικών πρακτόρων, που κάποιοι Ρουμάνοι αποκαλούσαν «εμμηνορροϊκή αστυνομία». Σε έναν από τους διαβόητους λόγους του, ο Τσαουσέσκου ισχυρίστηκε: «Το έμβρυο είναι ιδιοκτησία της κοινωνίας. Οποιοσδήποτε αποφεύγει να αποκτήσει παιδιά είναι λιποτάκτης, που παραβιάζει τους νόμους της εθνικής διαιώνισης». Παρ’ όλα αυτά, πολλές γυναίκες κατέφευγαν σε επικίνδυνες, παράνομες αμβλώσεις, προκαλώντας συχνά σοβαρές βλάβες στις ίδιες. Στη συνέχεια ο Τσαουσέσκου διέταξε όλες τις γυναίκες ηλικίας κάτω των σαράντα ετών να γεννήσουν το λιγότερο τέσσερα παιδιά (αργότερα ο αριθμός αυξήθηκε σε πέντε). Εντοπίστηκαν οι στείρες γυναίκες και αναγκάστηκαν να πληρώσουν ψηλότερους φόρους. Δυστυχώς, ο νέος νόμος κατά των αμβλώσεων εμφανίστηκε την εποχή που στη Ρουμανία υπήρχε ανεπάρκεια τροφίμων, γεγονός που σήμαινε πως τα περισσότερα νεογέννητα ήταν ελλιποβαρή. Η γέννηση των μωρών εκείνων που ζύγιζαν λιγότερο από 1.500 γραμμάρια θεωρούνταν συχνά «αποβολή» και δεν τους παρεχόταν περαιτέρω φροντίδα. Οι γιατροί άρχισαν να σημειώνουν πλαστά στοιχεία στα βιβλία τους και να παραδίδουν πλαστές στατιστικές. «Αν πέθαινε ένα παιδί στην περιοχή μας, ο μισθός μας μειωνόταν από δέκα μέχρι είκοσι πέντε τοις εκατό», είπε η γιατρός Γκρέτα Στανέσκου από το Βουκουρέστι. «Ωστόσο, δεν ήταν δικό μας λάθος: δεν είχαμε ούτε φάρμακα ούτε γάλα και οι οικογένειες ήταν φτωχές».
3.