Δυο οικογένειες του εγκλήματος, που με μια κάποια βοήθεια απ’ τον αρχινονό της περιοχής, και με μια αστεία αφορμή, έρχονται αντιμέτωπες μέχρι τελικής πτώσεως, γεμίζοντας αίμα τους δρόμους που ελέγχουν Ότι περιμένεις από μια ταινία για τη γιακουζα, δηλαδή βία, όπλα, χλιδή, κουστούμια, λιμουζίνες, όρκοι πίστης, γυναίκες γλάστρες, κομμένα δάχτυλα , μπατσοδιασυνδέσεις, πιστολίδι, δουλική ευγένια, αλλεπάλληλες προδοσιές ,ωμή βία και πισώπλατα μαχαιρώματα σε ένα κόσμο με δικούς του κανόνες και αξίες ,σε ένα αόρατο πόλεμο δίχως τέλος ... Όχι όμως οτι περιμένεις από Kιτάνο . Eδώ κράτησε μόνο το στυλ, τον κυνισμό, και τη βία. Αν και διατηρεί την γνωστή παγωμένη ατμόσφαιρα και την αποστασιωμένη σκηνοθεσία, απουσιάζει εντυπωσιακά ο λυρισμός , η τραγικότητα , και οτι αγαπήσαμε στην φιλμογραφία του . Δαιδαλώδες το σενάριο (οικογενειες, θυγατρικές, αρχηγοι ,υπαρχηγοί, αδέρφια, προδότες, ανατροπή στην ανατροπή...) , επιφανειακή επίσης η διαμάχη μεταξύ παλαιάς και νέας σχολής , στεγνοί και αδιάφοροι οι β ρόλοι.
(Μετά από κάποιες προσωπικές δουλιές που δεν εκτυμήθηκαν από τη δύση) η επιστροφή στο είδος που τον ανέδειξε και καθιέρωσε θα μπορούσε να είναι μια ανανέωση στην οπτική και την αφήγηση, δεδομένω το ταλέντο και τις ικανότητες,αλλά μένει μια στείρα yakuza ταινία
1.κλείσε τα μάτια στη σκήνη στο οδοντιατρείο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου