Ελαφρώς βασισμένη στη ομολογία του διαβόητου Henry Lee Lucas που ευθύνεται για 200 φόνους (αν και ο ίδιος ισχυρίζετε τουλάχιστον 500). Γυρίστηκε το '86 αλλά σκάλωσε στη λογοκρισία και κυκλοφόρησε τελικά το '90 σοκάροντας κοινό και κριτικούς. Τώρα πια υπάρχει ολόκληρη, και σε κομμένες best of σκηνές, στο youtube.
Ο Χένρι απέχει απ'το στερεότυπο του δολοφόνου κατ' εξ ακολούθηση των παραδοσιακών slasher ταινιών των 80s. Δεν τον ωθεί η εκδίκηση, μια ιερή ιδέα, το μίσος ή μια φωνή μέσα στο κεφάλι του... σκοτώνει για το έτσι, γιατί του αρέσει, γιατί μπορεί. Πήρε τοις μετρητοίς το δόγμα της εποχής "είναι ή εγώ ή αυτοί". Το πρώτο θύμα ήταν στα 14α γενέθλια του, η πόρνη μάνα του που τον εντύνε κοριτσίστικα και τον ανάγκαζε να παρακολουθεί τις ερωτικές της περιπτύξεις. Κάθε φορά επιλέγει τυχαία θύματα και σκοτώνει με διαφορετικούς τρόπους, χωρίς κάποιο κίνητρο ή σύστημα... έτσι οι μπάτσοι δεν μπορούν να συλλέξουν στοιχεία, να συνδέσουν τους φόνους και να σχηματίστουν το προφίλ του. Επαγγέλλεται απολυμαντής. Παραδόξως, κάπου βαθιά στο μυαλό του, υπάρχει ένας προσωπικός κώδικας ηθικής... σε αντίθεση με τον μίζερο φίλο από την φυλακή που τον φιλοξενεί, τον Ότις (Tom Towles). Ένας τελειωμένος που δουλεύει σε βεντζινάδικο και φλερτάρει πιτσιρικάδες στους οποίους πουλά μαριχουάνα. Λούμπεν, αιμομίκτης, νεκρόφιλος και διεστραμμένος ως το κόκκαλο, σπάει την ρουτίνα του ανακαλύπτοντας νέους ορίζοντες παράνοιας στη παρέα του με τον Χένρι. Τους έχει επισκευτεί η αδερφή του, η αθώα Μπέκυ. Άνεργη μάνα στριπτιζεσ με άντρα στη φυλακη για φόνο, ψάχνει για δουλειά, ένα νέο ξεκίνημα στην πόλη για αυτήν και τη κόρη της. Δεν γνωρίζει την δράση τους. Ταυτίζεται με το παιδικό δράμα του Χένρι (Michael Rooker- Super.2010) -μικρή την βίαζε ο πατέρας της. Όταν ο Χένρι θα αποτρέψει τον βιασμό της από τον Ότις, ένα ειδύλλιο θα αναπτυχθεί.
Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας στην πιο ακραία του εκδοχή. Καμουφλαρισμένος πίσω από την συνηθισμένη του όψη, το ευγενικό προσωπείο,τις στατιστικές και την ανωνυμία, τριγυρνά τη νύχτα και όποιον πάρει ο χάρος. Από την πρώτη εικόνα (ένα γυμνό αιμόφερτο γυναικείο πτώμα σ' ένα χαντάκι) μέχρι την τελευταία (ο Χένρυ φεύγει μόνος από ένα μοτελ) ένα αδιαπέραστο νοσηρό κλίμα διάχυτης ανασφάλειας κυριαρχεί πάνω σε ένα παρακμιακό σκοτεινό αστικό περιβάλλον όπου ο καθένας μπορεί να είναι δολοφόνος. Η πρωτοφανής ντοκυμαντερίστικης υφής αποστασιοποίηση της κάμερας δίνει μια πλήρη αίσθηση ρεαλισμού που καταστρέφει την οικοιότητα του αποβλακωμένου, από το τηλεοπτικό overdose, θεατή με την θέα της βίας και τον τοποθετεί στον ίδιο καναπέ που το φονικό δίδυμο βλέπει ξανά και ξανά το οικογενειακό μακελειό το οποίο κατέγραψε ζωντανά με μια βιντεοκάμερα -snaff film- αναβαθμίζοντας έτσι το χομπυ του. Body Count: 15. Όμως αυτό που σοκάρει δεν είναι το gore και η βία καθεαυτή- τις περισσότερες φορές βλέπουμε το πρίν του φόνου και το φρικαλέο μετά, αφήνοντας την επίμαχη σκηνή στη φαντασία του θεάτη- αλλά τα αόριστα αψυχολόγητα αίτια της, ο παραλογισμός, και η ευκολία εισβολής της στον φαινομενικά ασφαλές μας μικρόκοσμο. 1η ταινία του, τηλεοπτικού πλέον, John McNaughton (Mad Dog and Glory.1993) .Υπερ low budget, ωμό, τραχύ, σκοτεινό, δύσπεπτο, ανελέητο, αποκρουστικό, άρτιο, δυνατό και αληθινό. Μοναδική περίπτωση και σημείο αναφοράς για το σινεμά τρόμου. O Haneke θα έβρισκε τον φτωχό αμερικάνο πρόγονο του εδώ..."-Πού θα πας; -Πουθενά. Θέλεις να έρθεις;"
1.ακολούθησε το αχρείαστο Henry: Portrait of a Serial Killer,part 2 (1996)2. Χένρι: Το Πορτρέτο ενός Δολοφόνου (ελλ. τίτλος)
3.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου