ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΣ (Herostratus) 2009

ΗΡΟΣΤΡΑΤΟΣ (Herostratus) 2009 a short movie by Giannis Haritidis from giannis haritidis on Vimeo.


Ο Ηρόστρατος ήταν αρχαίος Έλληνας παροιμιώδης εμπρηστής από την Έφεσο.
Προκειμένου όπως είχε δηλώσει να μείνει το όνομά του στην Ιστορία έφθασε στο σημείο να πυρπολήσει το 356 π.Χ. το περίφημο Αρτεμίσιο δηλαδή τον Ναό της Αρτέμιδας στην Έφεσο-ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.. Οι Εφέσιοι συνέλαβαν αυτόν και τον θανάτωσαν και απαγόρευσαν τη μνεία του, η οποία όμως διατηρήθηκε στηλιτεύοντας πάντα την ανόσια πράξη του. dir.Γιαννης Χαριτιδης

The Dead (2010)

Ένας αμερικάνος μηχανικός του στρατού,μοναδικός επιζών αεροπορικού ατυχήματος,ενώνει τις δυνάμεις του με ντόπιο στρατιώτη για να αντιμετωπίσει τους "ζωντανούς νεκρούς" στην Αφρικάνικη έρημο.

Στη δεκαετία που μας πέρασε κυκλοφόρησαν περισσότερες ταινίες zombie από οτι σε ολόκληρο τον προηγούμενο αιώνα. Από υποείδος του σινεμά τρόμου που καθιερώθηκε με το Dawn of the Dead (1978) του George-πατέρα των zombie-Romero κατάφερε να γίνει αυτόνομο είδος. Το revival τoυ genre οφείλετε κυρίως στα βρετανικά 28 Days Later... (2002) και Shaun of the Dead (2004) και χρειάστηκε κάποιες εκμοντερνιστικές παρεμβάσεις στο μύθο για να αναζοπυρωσεί το ενδιαφέρον του κοινού. Δυστυχώς ελάχιστες από αυτές είναι πραγματικά καλές (αν και για μας όλες οι ταινίες με zombie είναι υπεράνω κριτικής)
Το θριαμβευτικό ντεμπούτο των βρετανών αδερφών Ford -2 φανατικών του είδους- διαφέρει μακράν απο τα μέχρι τώρα συνηθισμένα. Πρωτοτυπούν επιστρέφοντας στο κλασσικό -make up και όχι cgi, φίλμ και όχι ψυχιακή κάμερα, αργόσυρτα zombie (ΤΑ ΖΟΜΒΙΕ ΔΕΝ ΤΡΕΧΟΥΝ) -και μεταφέρουν το σκηνικό της Αποκάλυψης στην Αφρική- δλδ Νέγροι Ζombie. Aν το District 9 (2009) ήταν -εξωγήινοι στην Αφρική, το The Dead είναι- zombie στην Αφρική. Ο λευκός αμερικάνος για να επιβιώσει πρέπει να διασχίσει την έρημο αντιμετωπίζοντας τον διψασμένο 3ο κόσμο για ανθρώπινη σάρκα. Χρήμα, φυλή, πολιτισμός δεν έχουν καμία σημασία πια. Οι 2 πρώην εχθροί συμμαχούν και με λιγοστά καύσιμα και πυρομαχικά προσπαθούν να επιβιώσουν. Ελπίζωντας να φτάσουν στις οικογένειες τους γίνονται οι ξεναγοί μας στην κόλαση. Ο 3ος χαρακτήρας είναι η Αφρική η ίδια, όμορφα κινηματογραφημένη- απ'την ατέλειωτη έρημο στα πυκνά δάση, και απ'τα ρημαγμένα χωριά σε γυμνά απόκρυμνα βουνά- μοιάζει με αχανές φυλακή λαβύρινθο.

First zombie appears at 01:13. Πρίν καν πέσουν οι τίτλοι αρχής η ταινία πείθει για την ονειρική/εφιαλτική ατμόσφραιρα, την διαφορετική της αισθητική και τον old school προσανατολισμό της. Τρομακτικά zombie, άψογο γκορ, φτωχά αλλά ευρηματικά σκηνικά, σκηνές με δυνατό suspens, αφρικάνικα τοπία, κάποια λάθη και αφέλειες αναγκαστικά, άφθονη ρεαλιστική δράση αλλά δυστυχώς το τελικό bloodpath δεν έρχεται ποτέ. Τίμιο βρετανικό low-budget post apocalyptic zombie road movie που θα μπορούσε να είναι lost classic.
Ελπίζουμε το The Dead να είναι η γέννηση ενός νέου revival.

Two-Lane Blacktop (1971)

Ο Driver και ο Mechanic είναι δύο ψυχωτικοί με τα αυτοκίνητα. Οδηγούν μια πειραγμένη Chevrolet του 55 και διασχίζουν τις νοτιοδυτικές πολιτείες ψάχνοντας άλλους οδηγούς πρόθυμους να λάβουν μέρος σε διαγωνισμό ταχύτητας. Στη διαδρομή τους προς την Αριζόνα παίρνουν μαζί τους ένα κορίτσι που κάνει ωτοστόπ. Αργότερα γνωρίζουν τον GTO (έναν οδηγό με μια Pontiac GTO) και βάζουν μια κόντρα τεράστιας διαρκείας με έπαθλο την κατάσχεση του αυτοκινήτου του χαμένου.

Η ατυχέστατη διαφήμιση ως νεανική ταινία, το ευρωπαικό της ύφος και κυρίως η τεράστια επιτυχία του κατώτερου Easy Rider (1969) που εγκαινίασε το genre, είναι οι βασικοί λόγοι που πάτωσε στην εποχή της. Κολλήματα στα πνευματικά δικαιώματα για το Moonlight Drive των Doors που ακούγεται σε μια σκηνή δεν επέτρεπαν μέχρι πρόσφατα την κυκλοφορία της σε dvd. Σήμερα αναγνωρίζεται σαν το απόλυτο αμερικάνικο road movie. Ο ορισμός. Ένα lost classic.

Βασικοί χαρακτήρες είναι ο Driver (o τραγουδιστής James Taylor),Mechanic (ο drummer Dennis Wilson των Beach Boys), Girl (Laurie Bird) και ο GTO (o τρομερός Warren Oates). Σαν σύγχρονοι ανώνυμοι Leonikοι καουμποηδες έρχονται απ'το πουθενά και πηγαίνουν χωρίς σκοπό κάπου αόριστα ανατολικά. Το μόνο που έχει σημασία είναι να παραμείνει αέναο το ταξίδι, η περιπλάνηση σε απέραντους δρόμους και ερημικά τοπία, μακριά από την αστική πραγματικότητα. Βρίσκονται συνεχώς σε κίνηση και στάσεις επιτρέπονται μόνο όταν είναι απαραίτητο (βεντζινάδικα, μοτέλ,φαστ φουντ). Για τους νεαρούς το αυτοκίνητο δεν έχει καμιά υλιστική αξία, είναι ένας τρόπος να βρίσκονται στο δρόμο, μια δική τους προσέγγιση στην έννοια της ελευθερίας ενώ για τον παθολογικό ψεύτη σε κρίση μέσης ηλικίας GTO είναι μέσο επίδειξης και αυτοεπιβεβαίωσης (μαζεύει άτομα που κάνουν ωτοστοπ και τους πουλά μούρη για το αμάξι του). Και για τις 2 ομάδες ειναι μια προέκταση του ευατού τους, μια νέα ταυτότητα που είναι έτοιμοι να απαρνηθούν (το μεταξύ τους στοίχημα) σίγουροι οτι θα βρουν μια άλλη ανάλογη για μια βόλτα στο πουθενά. Το κορίτσι αδιαφορεί για την κοκορομαχία, ταξιδεύει άσκοπα με ωτοστοπ, κάνει τράκα για τα προς στο ζην, δεν ενδιαφέρεται να αποδείξει τίποτα και διασκεδάζει χωρίς να δίνει λογαριασμό. Στην εποχή που βασιλεύει ο πόλεμος στο βιετναμ-καμποτζη, η μοδοποίηση των χιππιδων, το τέλος των ονείρων της αντικουλτούρας των 60ς ,η κρατική καταστολή και οι αιματηρές εξεγέρσεις-δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούν να πιστέψουν πέρα απ'τον ευατό τους, το αμάξι, τον δρόμο, το Τώρα και την αναζήτηση της επόμενης Εμπειρίας. Πιστοί στο τίποτα, κυνηγούν στοικά τον ορίζοντα.

Γυρισμένη εξ ολοκλήρου στο δρόμο σε αυθεντικές μη καρποσταλικές τοποθεσίες με μηδαμινό μπατζετ, σκιαγραφεί μια εποχή μεταφέροντας πιστά την αίσθηση του τόπου και χρόνου ενώ σε αντίθεση με άλλα road movies δεν έχει soundtrack. Ο Monte Hellman (βοηθός του μεγάλου Roger Corman) στην καλύτερη ταινία του, επηρεασμένος από το ύφος του Truffaut στο Shoot the Piano Player (1960) αποφεύγει αλληγορίες, ηρωισμούς και λυρισμούς, δεν ωραιοποιεί την στάση ζωής των ηρώων και λέει περισσότερα με τις εικόνες παρά με τα λόγια. Στεγνή από ρομαντισμό και δράμα, με λίγες σκηνές από αμαξοκόντρες, λίγους και κοφτούς διαλόγους, χωρίς ουσιαστική πλοκή και δράση μένει ανοιχτή σε ερμηνείες και νοήματα αφήνοντας να αναδυθεί ανεπιτήδευτα μέσα απ'το μινιμαλιστικό σενάριο κ σκηνοθεσία η αίσθηση της ελευθερίας. Μοιάζει με γουεστερν, μοιάζει με κομμάτι μιας μεγαλύτερης ταινίας, μοίαζει να ειναι βγαλμένη από κάποιο κεφάλαιο του On the Road (1957) του Jack Kerouac και παραμένει σύγχρονο όσο ποτέ. Ο στίχος του Kris Kristofferson στο τραγούδι Me and Bobby McGee (ένα απο τα μόλις 3 που ακούγονται) θα μπορούσε να είναι υπότιτλος της ταινίας -Freedom's just another word for nothing left to lose".

1.ένας απο αυτούς που κανει οτοστοπ και μαζεύει ο GTO είναι ο πανταχου παρών σε πολλές καλές ταινίες των 70ς κ 80ς Harry Dean Stanton
2.εργασία για μεταφραστές υποτίτλων
3.

Super (2010)

Ο Φρανκ ειναι ένας κλασσικός loser.Όταν η γυναικα του τον παρατά για εναν γοητευτικό έμπορο ναρκωτικών γίνεται σουπερ ήρωας -ο Φλογερος Κεραυνος- για να πατάξει το κακό και να την ξανακερδίσει

(Το σινεμά αντιγράφει τη ζωή ή η ζωή αντιγράφει το σινεμά?... κλασσική λάθος ερώτηση). Το ντοκιμαντερ Superheroes (2011) παρακολουθεί την καθημερινότητα και τη δράση αληθινών σουπερ ηρώων. Χωρίς υπερδυνάμεις οι αυτοαποκαλούμενοι μαχητές του εγκλήματος, με αυτοσχέδιες στολές και μάσκες, κυκλοφορούν στους δρόμους πολεμώντας το έγκλημα.
Ένας απο αυτούς είναι και ο Φρανκ (Rainn Wilson). Αγαθός, δειλός, αδέξιος, μίζερος και θρήσκος -το αντίθετο του awesome και cool τύπου- μια ζωή ανάμεσα στη ξεφτίλα και την απόρριψη. Επηρεασμένος απο μια άθλια χριστιανική τηλεοπτική εκπομπή-The Holy Avenger- μετατρέπεται σε ένα θεόσταλτο τιμωρό του εγκλήματος. Με όπλο ένα γαλλικό κλειδί ψάχνει να βρει αθώους και να τους προστατέψει από τις σκοτεινές δυνάμεις του κακού σαν απομηχανής θεός. Μαζί του -όπως κάθε σωστός σουπερ ήρωας- έχει βοηθό την Boltie, μια νευρική αθυρόστομη 20αρα (Ellen Page) που δουλεύει σε κατάστημα με κόμικς -"Φράνκ, κάνε ομάδα μαζί μου, ορκίζομαι στον γαμημένο Θεό οτι θα πιάσουμε εκείνους τους ψωλορουφήχτρες που έκλεψαν την γυναίκα σου".
Η χοτ ναρκομανής γυναίκα του Φράνκ είναι η Liv Tyler, ο μαφιόζος ειναι ο Kevin Bacon και το δεξί του χέρι είναι ο Michael Rooker (ο Henry απ'το Henry: Portrait of a Serial Killer.1986).
Ανήκει σε αυτό που αποκαλείται "indie cinema". Δεν έχει καμια σχέση ευτυχώς με το Kick-Ass. Αν και αστεία, έξυπνη, ψυχαγωγική, με τραγελαφικές σκηνές και μυθικές ατάκες, στον πυρήνα της κρύβει το δράμα, ενός ταλαιπωρημένου απο τη ζωή ανθρώπου, που αποκαλύπτεται αιφνίδια και ευθρασώς προκαλώντας αμήχανο γέλιο στο θεατή. Το χιουμορ είναι τόσο μαύρο που κάποιες στιγμές ενοχλεί, ενω η απρόσμενη αυξάνουσα βία ξαφνιάζει θετικά μέχρι και το αποστομοτικό φιναλε που δεν χαρίζεται ούτε στον ήρωα ούτε στο θεατή..... Shut up, crime!

Raging Bull (1980)

Η ταίνια αφηγείται τη ζωή του πρωταθλητή μεσαίων βαρών του μπόξ Τζέικ ΛαΜότα από το 1941 μέχρι τo 1965. Βασισμένη στην αυτοβιογραφία του Ιταλοαμερικανού μποξέρ, ακολουθεί την πορεία του από ελπιδοφόρος πυγμάχος σε παγκόσμιο πρωταθλητή και αργότερα σε υπέρβαρο ιδιοκτήτη καμπαρέ που παρουσιάζει ανόητα κωμικά νούμερα

Η δεύτερη συνεργασία των βασικών συντελεστών του Taxi Driver (1976) οδήγησε σε μια απο τις καλύτερες βιογραφικές ταινίες που έγιναν ποτέ. Μαινώμενος ταύρος ειναι το μποξερικο παρατσούκλι του Τζέικ ΛαΜότα. Άξεστος, μισογύνης, αμόρφωτος, βίαιος, ζηλιάρης με τεράστιο Εγώ, βρίσκει διέξοδο μόνο στο ρινκ οπου απελευθερώνει νικηφόρα την βία που κρύβει μέσα του. Μιλά και φέρεται άσχημα σε όλους, τσακώνεται συνεχώς με τη γυναίκα του, τον γείτονα, τον αδερφό του. Ο αυτοκόλλητος αδερφός και μάναντζερ (Joe Pesci στο πρώτο ρόλο του) είναι ψυχραιμότερος και έχει κοινές αντιλήψεις με το Τζέικ εκτός όσες αφορούν τη μαφία του Μπρονξ. Οι γυναίκες έχουν διακοσμητικό χαρακτήρα και παίζουν μόνο το ρόλο της μητέρας. Απ'τους κορυφαίους τίτλούς αρχής μεχρι και το φιναλε η σκοτεινή πλευρά του ΛαΜότα λέει "i'm the boss i'm the boss i'm the boss" και θα τον οδηγήσει απο την  κορυφή και τις ζητωκραυγές στον πάτο και την μοναξιά. Δεν έπεσε ποτέ Νοκ Αουτ στο ρινκ, δεν δέχτηκε ποτέ την ήττα του εκτός. Ασπρόμαυρη σχεδόν σε όλη τη διάρκεια γιατί έτσι είναι ο συγκρουσιακός ψυχισμός του ήρωα και ένχρωμη μόνο σε γαμήλια σκηνικά. Σκηνές ανθολογίας οι γεμάτες ένταση βίαιες κλειστοφοβικές σκηνές στο ρινκ και ο μονόλογος στο φινάλε. Ο De Niro δίνει αλλη μια μεγαλειώδη (οσκαρική) ερμηνεία πάνω στο πλούσιο και καλογραμμένο σενάριο του Paul Schrader και ο Scorsese καθιερώνεται δίκαια σαν ένας απ'τους καλύτερους της γενιάς του

1.ελλ.τιτλος Οργισμένο Είδωλο

Great Head Explosion Scene (7)

Hellraiser (1987)

Drugstore Cowboy (1989)

1971. ΗΠΑ. Τέσσερις εθισμένοι νέοι στα ναρκωτικά μετακινούνται από πόλη σε πόλη ληστεύοντας φαρμακεία και νοσοκομεία. Η συνοχή της παρέας σπάει όταν η μία από τις κοπέλες πεθαίνει από υπερβολική δόση.

Η 2η και καλύτερη ταινία του (αδιάφορου πλέον) Gus Van Sant και η καλύτερη ερμηνεία του Matt Dillon. Βασισμένη στην αυτοβιογραφική νουβέλα του James Fogle. Ξεκινά απ'το τέλος με το Bob-αρχηγό τις συμμορίας- ημιαναίσθητο σε ασθενοφόρο να μας διηγείται τις περιπέτειες του- εθισμός, ληστείες, τραβήγματα με μπάτσους, προλήψεις, σχέση με την οικογένεια, ξύλο, κλινική αποτοξίνωσης. Οι ήρωες έχουν χτίσει το δικό τους σύμπαν και η μοναδική επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο είναι μόνο μέσω μπάτσων και φαρμακείων. Ο θάνατος της Nadine (Heather Graham.η πορνοστάρ με τα rollers του Boogie Nights.1997) θα οδηγήσει τον Bob από "ξετσίπωτo πρεζόvι σε μόvιμη βάση" στη "νορμαλ" ζωή όμως τα κοράκια του παρελθόντος θα τον πετύχουν καθαρό κ απροετοίμαστο και οι οιωνοί θα πράξουν το ειρωνικό τους καθηκον -"Oι μίζερoι μπάτσoι με συvόδευαv στo πιo ζoυμερό φαρμακείo της πόλης".
Μια ρεαλιστική απεικόνηση της υποκουλτούρας των ναρκωτικών. Μικρή ανεξάρτητη παραγωγή χωρίς γκλαμουριές, κλάψες, ηθικολογίες και διδακτισμούς που καταγράφει με ρεαλισμό, λιτότητα, ειλικρίνια και χιούμορ τα χρονικά ενός πρεζάκια που ξέρει εξαρχής πως "παίζει έvα παιχvίδι πoυ δεv κερδίζεται... στo έπακρo". Σωστές ερμηνείες, μερικά trippy effe, υπέροχη voice over αφήγηση και pop χιτακια της εποχής. Χαλαρά μια απο τις καλύτερες ταινίες του είδους και της δεκαετίας. Προς το τέλος εμφανίζεται ο Burroughs, αποθεώνοντας την ταινία ως πρεζάκιας παπάς (χαρακτήρας βασισμένος στο "Παπα" Τον Λέγανε απο την συλλογή διηγημάτων Ο Απολυμαντης.1973 ) που καβατζώνεται απ'τον Bob και τοποθετεί το stuff πάνω στη βίβλο- "Πρoβλέπω ότι στo εγγύς μέλλov oι δεξιoί θα χρησιμoπoιήσoυv τηv υστερία για τα vαρκωτικά ως πρόφαση για vα επιβάλλoυv έvα διεθvή φoρέα αστυvόμευσης. Eίμαι γέρoς, δεv θα ζήσω vα δω μια ριζική λύση στo πρόβλημα τωv vαρκωτικώv."

1.τελευταία φορά που o συγγραφέας του βιβλίου συνελήφθη για ληστεία σε φαρμακείο ήταν το 2011 σε ηλικία 73 χρονών

Withnail and I (1987)

1969. Λονδίνο. Δύο 30αρηδες συγκάτοικοι φτωχοί άνεργοι ηθοποιοί κάνουν ένα διάλλειμα από τις καταχρήσεις πηγαίνοντας διακοπές στην εξοχή.

Βασισμένη στις εμπειρίες του σεναριογράφου/σκηνοθέτη Bruce Robinson απο την συμβίωση με τον φίλο του Vivian MacKerrell (Withnail) στα τέλη των 60ς σε παραγωγή της θρυλικής HandMade Films (βλ. Monty Pythons). Δύο λούμπεν μποέμηδες του Λονδίνου καταναλώνουν τις ζωές τους περιμένοντας με αγωνία ένα τηλέφωνο απ'τον ατζέντη τους, μια δουλειά που θα τους βγάλει απ' τη μιζέρια και θα τους φέρει την πολυπόθητη αναγνώριση. Μοιράζονται ένα παγωμένο άθλιο διαμέρισμα γεμάτο ποντίκια και ενα ζωντανό νιπτήρα. Απομονώνονται αποφεύγοντας την φρίκη που κυριαρχεί στον έξω κόσμο (δεκατρία εκατομμύρια Λονδρέζοι ξεκινούν τη μέρα τους διαβάζοντας στις εφημερίδες για φόνους και βιασμούς... ανακατεύοντας τα δημητριακά τους) και βυθίζονται στην κρεπάλη με ουσίες και τεράστιες ποσότητες αλκοόλ βρίζοντας την ανθρωπότητα για το χάλι τους. Ο Withnail (Richard Grant) είναι αλαζονικός, ευφιής, καυστικός, θυμωμένος, εγωκεντρικός, αναξιόπιστος, μοιρολάτρης με αυταπάτες μεγαλείου (απαιτούμε τα καλύτερα κρασιά που είναι διαθέσιμα στην ανθρωπότητα και τα θέλουμε εδώ και τώρα!). Ο Ι είναι ποιο υπεύθυνος και προσγειωμένος στη πραγματικότητα, ιδανικός αλκοολοπαρτενερ (ακόμα κι ένα σταματημένο ρολόι... δείχνει σωστά την ώρα δύο φορές τη μέρα). Έρχεται ο Danny- σοφός, ντίλερ σπάνιων χόρτων και χημικών, με ιδιαίτερες επιχειρηματικές ιδέες και αντιλήψεις περίι εξωγήινων, εμπνευστής/δημιουργός ενός τεράστιου μπάφου ονόματι καρότο Κάμπεργουελ. Το αφιλόξενο εξοχικό της εκδρομής ανήκει στον θείο Monty (Richard Griffiths), έναν εκκεντρικό αποτυχημένο υπέρβαρο ομοφυλόφιλο μεσήλικα ηθοποιό με εξαιρετική κάβα κρασιών που θα εκδηλώσει ανοιχτά το ενδιαφέρον του για τον Ι (υπάρχει κάτι ιδιαίτερο σ΄ένα σφριγηλό, νεαρό καρότο! Κρύβει μυστήριο! Είναι σαφώς πιο γοητευτικό απ΄το γεράνι. Τα λουλούδια είναι πόρνες. Οι πόρνες των μελισσών). Στην εξοχή θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον Καιρό, έναν καυλωμένο ταύρο, έναν λαθροκυνηγό, θα εμπλακούν με την συντηρητική επαρχία μέχρι και την επιστροφή τους όπου οι δρόμοι τους θα χωρίσουν Αμλετικά.

Μη πολιτικά ορθή θρασύτατη μικρή βρετανική παραγωγή με σχηματική υπόθεση και σκηνοθεσία (δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω εδώ) που μέσω ενός μίζερου τραγελαφικού σαββατοκυριακου, γεμάτο ευτράμπελα και γκρίνια,  αποτυπώνει με διακριτική μελανχολία και φλεγματικό βρετανικό χιουμορ το τέλος μια φιλίας και της "καλύτερης δεκαετίας που αποτύχαμε να την βάψουμε μαύρη" όπως λέει ο Danny. Το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στους χαρακτήρες, το καλογραμμένο σενάριο, τις εκπληκτικές ερμηνείες και τους αξιομνημόνευτους απολαυστικούς εξωφρενικούς διαλόγους. Δεν διδάσκει, δεν ωραιοποιεί ή γελοιοποιεί ήρωες κ καταστασεις και καταφέρνει χωρίς προσπάθεια να είναι (τραγικά) αστεία αποφεύγοντας ομοιότητες με οποιαδήποτε άλλη μαύρη κωμωδία. Στα λόγια του Danny "Αν κρατιέσαι από ένα μπαλόνι που ανεβαίνει,καλείσαι να πάρεις μια δύσκολη απόφαση...ή το αφήνεις πριν είναι πολύ αργά ή κρατιέσαι για να πας ψηλότερα, έχοντας την απορία....για το πόσο θα αντέξεις να κρατιέσαι απ΄το σκοινί. Πολιτική, φίλε!" και στον αμλετικό μονόλογο του φινάλε συνοψίζεται το νόημα της ταινίας. Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Robinson απέκτησε δυνατό cult status και φανατικό κοινό που δημιούργησε ένα παιχνίδι εμπνευσμένο από την ταινία. Θεωρείτε από τις αυθεντικότερες και καλύτερες βρετανικές ταινίες που έγιναν ποτέ και ο Withnail έγινε ένας απ'τους διασημότερους κινηματογραφικούς πότες. Μια απ'αυτές τις ταινίες που βλέπεις άπειρες φορές επαναλαμβάνοντας τις φονικές ατάκες.

1.ελλ.τιτλος-Ο Φίλος Μου και Εγώ

2.οι κανόνες του παιχνιδιού εδώ

3.ενας απ'τους φαν είναι ο Jonny Depp, ο οποίος πάλεψε για να είναι ο Robinson ο σκηνοθέτης στην νέα ταινία που πρωταγωνιστεί-The Rum Diary-υποδιόμενος για 2η φορά τον φίλο του Hunter S. Thompson σε σενάριο βασισμένο στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό βιβλίο του. H 1η φορά ήταν στην κλασσική πλέον ταινία του Terry Gilliam - Fear and Loathing in Las Vegas (1998) που αν δεν έχεις δει, πρέπει να δεις οπωσδήποτε.

4.