Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Welcome to the Dollhouse (1995)


Η 11χρονη Dawn δεν είναι όμορφη, δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνη, δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, είναι ανεπιθύμητη στο σπίτι και στο σχολείο, προσπαθεί να βρει μια ισορροπία και να γίνει αγαπητή.

Το καθημερινό μαρτύριο της άσχημης Dawn ξεκινά από το σπίτι και την τυπική αμερικάνικη οικογένεια της που αποτελείται απο την μικρότερη αδερφή, μια σπαστικά χαριτωμένη μπαλαρίνα-στολίδι και διαφήμιση της οικογένειας, τον nerd μεγαλύτερο αδερφό της που κάνει τα πάντα για ένα καλό βιογραφικό και τους γονείς που ετοιμάζονται για την δεξίωση της 20ης επετείου γάμου. Στο σχολείο... η ασχήμια, η αφέλεια και η αθωότητα της (εως βλακεία) θα την καταστήσουν αντικείμενο χλευασμού και περίγελο των συμμαθητών και των δασκάλων της. Ένας συμμαθητής που απειλεί οτι θα την βιάσει και ένας επίδοξος νέος john bon jovi θα την μπερδέψουν ακόμα περισσότερο. Η σκυλόφατσα (όπως την αποκαλούν) ανυπομονεί να ενηλικιωθεί, να αγαπηθεί και να δραπευτεύσει από τη κόλαση... μέχρι τότε έχει να αντιμετωπίσει τον ρατσισμό, την μοναξιά, την βία, την αδικία και τον εξευτελισμό.
Οι γονείς, το σχολείο, η κοινωνική τάξη και φυσικά η τηλεόραση ως κομμάτια ενός μηχανισμού στρογγυλοποίησης της προσωπικότητας, που μορφοποιεί τον τρόπο σκέψης και οριοθετεί τη φαντασία, προσδιορίζει την ηθική και αξιοπρέπεια, βαθμολογεί, βραβεύει και τιμωρεί... χαράζοντας έτσι την πορεία της κάθε Dawn, ώστε να εισέλθει και να ενταχθεί ομαλά στους κόλπους της κοινωνίας, να γίνει (οσο μπορεί) αυτό που της απαιτήθηκε και να συνεχισεί με την σειρά της αυτόν τον φαύλο κύκλο
Ο Τodd Solondz, γνήσιος εκπρόσωπος του αμερικάνικου ανεξάρτητου cinema, καταγράφει (διαφορετικά από ανάλογιες ταινίες του είδους) την ενηλικίωση στην αμερικάνικη επαρχία (τηρουμένων των αναλογιών τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν σε κάθε δυτική αστική κοινωνία) αποφεύγοντας να γίνει διδακτικός, χωρίς να χαρίζεται στην ηρωίδα, ρεαλιστικά, με καυστικό μαύρο χιόμορ, χωρίς ηθικολογίες και χαζονοσταλγικότητες, υπογραμμίζει το "αδύνατον" της επικοινωνίας μεταξύ γενεών και παίρνει το βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβαλ sundance. Την σπουδή του πάνω στην γυαλισμένη αμερικάνικη σαπίλα θα την ολοκληρώσει με την επόμενη ταινία του, το κλασσικό πλέον Happiness(1998) .

1 σχόλιο:

  1. πολύ καλό το εργο! πολύ καλές οι παρατηρήσεις σου!
    θα έλεγα ακόμα ότι μπορεί να σε κάνει κουρέλι αλλά μάλλον το ευχαριστιέσαι!

    καλή σου μέρα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή