Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Art School Confidential (2006)

Σχολή Πικάσο Εμπιστευτικό (ελλ. τιίτλος)
O άβγαλτος και ταλαντούχος φοιτητής σε σχολή καλών τεχνών Tζερόμ παλεύει να γίνει ο Πικασσό του 21ου αιώνα.
Ο Terry Zwigoff συνεργάζεται για δεύτερη φορά με τον κομίστα Daniel Clowes μετά το γαματο Ghost World (2001) για να χλευάσει την σοβαροφάνεια και την υποκρισία του καλλιτεχνικού κόσμου και σατιρίζει τον τρόπο με τον οποίο εκπαιδεύονται, παράγονται και προωθoύνται οι επίδοξοι καλλιτέχνες. Με πρόσχημα την κολεγιακη κομεντί θίγει την ανουσιότητα και τον ξεπεσμό της τέχνης σε marketing και την αναγωγή του marketing σε τέχνη.
Ενα λαβ στορυ κλασσικά, ενας serrial killer, αρκετό γέλιο, ένα διφορούμενο happy end και όλα τα κλισέ που αγαπάς και μισείς. Μalcovich(δασκαλος), Βuscemi (γκαλερίστας), Broadbent ("τρελός" ζωγράφος) και Anjelica Huston δίνουν ένα κύρος στο νεανικό cast που προσπαθεί να φωτογραφίσει όλα τα στερεότυπα των wannabe artist που αγαπάς να μισείς.

1.O Terry Zwigoff μετά το ghost world γύρισε το αντι-χριστουγεννιάτικο Bad Santa (2003) σε παραγωγή των αδερφών Cohen


Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Who Can Kill a Child? (1976)

Ένα ζευγάρι πηγαίνει για διακοπές σε ένα απομονωμένο ισπανικό νησί όπου όλοι οι ενήλικες του νησιού έχουν εξαφανιστεί, και μόνοι κάτοικοί του φαίνονται να είναι ανήλικα παιδιά.
Ξεκινά με εικόνες από ντοκιμαντερ για τις φρικαλαιότητες που εισέπραξαν τα παιδιά στην διάρκεια των πολέμων του 20ου αιώνα. Μετά από αυτές τις σκληρές εικόνες αληθινής βίας και γαμόσταυρης ηλιθιότητας γνωρίζουμε το ευτυχισμένο ζευγάρι που ετοιμάζεται για τις ήσυχες διακοπές του στο ειδυλιακό νησάκι. Όταν φτάνουν, αμέσως αντιμετωπίζουν την αινιγματική και αφιλόξενη στάση των παιδιών. Η πρώτη παράξοξη βιαιότητα που θα συναντήσουν έρχεται όταν ένα κορίτσι σκοτώνει ένα γέρο στο ξύλο με την ίδια του την μαγκούρα. Απεγνωσμένοι περιφέρονται στο νησί ψάχνοντας για ενήλικες και απαντήσεις, μα το μονο που συναντούν είναι πτώματα... Ο κόσμος γύρισε τούμπα. Tο παραδεισένιο νησί μετατρέπεται σε κόλαση. Τα παιδιά με την κάλυψη της αθωώτητας παρασύρουν τους γονείς, συγγενείς, και κάθε είδους ενήλικα στο καινούργιο τους παιχνίδι- τον φόνο και τον θάνατο, σε μια σφαγή δίχως τέλος. Το ζεύγος χωρίς διέξοδο, προσπαθεί να βρει καταφύγιο και να αντιμετωπίσει τους χαμογελαστούς διώκτες του.
Το αγνό απόλυτο κακό παίρνει τη μορφή, το πρόσωπο, το κλάμα, και το χαμόγελο παιδιού. Εδώ το θέμα δεν είναι το γκορ και το αίμα που σοκάρει, αλλά η αμηχανία του θύματος, το γιατί, η φύση και η ηθική του φόνου… Κορυφαία (ανθολογική) στιγμή ο θάνατος της γυναίκας από το έμβρυο που εγκυμονεί. Ο Narciso Ibanez Serrador (επέστρεψε στην ανυπαρξία μετά), καταφέρε με λίγα φράγκα, χώρις φτηνιάρικο και προβλέψιμο τρόμο να δώσει ένα ρεαλιστικό και κλειστοφοβικό (αν και ηλιόλουστο) θριλερ τρόμου με κοινωνικό και οικουμενικό υπόβαθρο που λογοκρίθηκε, θάφτηκε και πάτωσε στην εποχή του. Με έξοχη φωτογραφία και ατμοσφαιρική μουσική τονίζει έξοχα την αντίθεση μεταξύ "παράδεισου και κόλασης". Με σωστές ερμηνείες και ρυθμό διατηρεί την πρωτοτυπία και έντασή σε όλη του την διάρκεια ((αν και αργεί (λίγο) να μπει στο ψητό)) για να φτάσει στο κατακόρυφο, απόλυτο, και αισιόδοξο(!?) φινάλε - "κανείς δεν είναι αθώος".
1.κυκλοφόρησε με διάφορα ονόματα όπως>Death Is Child's Play, Island of Death, Island of the Damned, The Killer's Playground, Trapped, Would You Kill a Child?

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΑΝΤΑΣΙΕΣ ΦΟΒΟΥ ΤΗΣ του Β.ΚΟΤΡΩΝΗ /Αναδημοσίευση από το 1ο τευχος του CINE ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ (1983)

Αν συμβαίνει να κάνετε τη δουλειά της επινόησης πολιτισμού,βρείτε τι φοβούνται οι άνθρωποι.Ρίχτε μια ματιά στη σκοτεινή πλευρά των συλλογικών τους φαντασιώσεων.Οι πρωτόγονες κουλτούρες διηγούνται ιστορίες δίπλα στη φωτιά για διάφορες φρικωδίες που παραμονεύουν στα σκοτεινά μέρη της φύσης.Πιο εξελιγμένες κοινωνίες περιορίζουν τους λιγότερο απλούς φόβους τους στο φανταστικό τμήμα της ψυχαγωγίας-επιστημονική φαντασία,ταινίες τρόμου.Σε κάθε περίπτωση,η κουλτούρα επεξεργάζεται το φόβο της και επιχειρεί να τον κάνει ευχείριστο μετατρέποντας την απειλητική πραγματικότητα σε δράμα και συμβολισμό...
Η δεκαετία του 1950 ήταν μια περίοδος αφθονίας, μιας ανασφαλούς αφθονίας.Ο κόσμος είχε γίνει πυρηνικός,και ο άνθρωπος είχε τη δυνατότητα να σαρωθεί με τις φοβερές δυνάμεις που είχε ανακαλύψει.Η Ανατολή και η Δύση θα πολεμούσαν με ατομικές βόμβες,και μεις ή θα εξατμιζόμα- σταν ή θα επιστρέφαμε στη Λίθινη Εποχή.Ήταν η εποχή της παράνοιας και της δυσπιστίας.Κουμούνια ενέδρευαν στις σκιές και οι τηνεητζερς ήταν τρελοί.Ο κινηματογράφος απόδωσε αυτούς τους υπόγειους φόβους σαν μια πομπή γιγάντιων τεράτων που καταπατούσαν και ερείπωναν το γνωστό πολιτισμό.Το 1954 τα γιγάντια μυρμήγκια του Them κατέλαβαν τις δεξαμενές του L.A., ατομικές δοκιμές ξεπάγωσαν το τέρας του Τhe Beast From 20.000 Fathoms .Το 1956 πρωτο-εμανίστηκε ο Godzilla μετά από ένα παρόμοιο ανάγωγο ξύπνημα.Τα γιγάντια θηρία αυγάτιζαν-Gorgo,The Deadly Mantis,The Giant Claw,The Giant Behemoth.Μια ραδιενεργός ομίχλη είχε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα στο The Incredible Shrinking Man.Το τέρας του The Thing έτρωγε ανθρώπους-το πλάσμα του Not Of This Earth ήθελε να κλέψει το αίμα μας. Σχεδόν ο μόνος εξωγήινος στη λαική μυθολογία του '50 με καλές προθέσεις ήταν στο The Day The Earth Stood Still ,όταν ήρθε για να μας σώσει από την πυρηνική τρέλα.Οι θεατές του κινηματογράφου του '50 ζητούσαν να καθησυχαστούν.Είχαν καταβληθεί από τις συνεχείς πληροφορίες πως ήταν αβοήθητοι.Ήθελαν μια διέξοδο,και σχεδόν πάντα οι ταινίες τους τις παρείχαν.Το μήνυμα ήταν πως ο άνθρωπος,ο πολιτισμός και η αμερική θα θριάμβευαν πάνω στην ώρα.Ήταν κάτι παραπάνω από προπαγανδιστικές ταινίες...
Στη δεκατία του '60,ο φόβος εξελίχτηκε και τα μέσα ψυχαγωγίας αντανάκλασαν αυτήν την εξέλιξη.Ήταν μια ενοραματική δεκαετία και τα αποτελέσματα αυτής της ενόρασης συγκρούονταν με ένα οχυρωμένο κατεστημένο.Το Dr.Strangelove του Κιούμπρικ σημειώνει οτι σταματήσαμε να ανησυχούμε για την βόμβα...φοβόμασταν τους ανθρώπους που έπαιζαν μαζι της.Γελάσαμε μαζί τους,γιατί καταλάβαμε οτι δεν πρόκειται να υπάρξει ευτυχισμένο τέλος σ'αυτή την ιστορία.Αργότερα ο εξωτερικός φόβος μεταμορφώθηκε σε εσωτερικό.Η δολοφονία Κένεντυ και οι ζοφεροί φόβοι που δημιουργήθηκαν ακολούθως,φόβοι τεραστίων σκοτεινών συνομοσιών που ήταν αδύνατο να καταπολεμηθούν,γέννησε μια σχεδόν παγκόσμια δυσπιστία απέναντι στις κυβερνήσεις.Στο Μποννυ και Κλάιντ του Αρθρουρ Πεν ,οι ασεξουαλικές δυνάμεις του νόμου πολυβολούν τους ληστές τραπεζών,αντιήρωες εραστές,σε οργασμιακό θάνατο.Το Wild Buntch του Πέκινπα δείχνει τη χαρωπή σφαγή των στρατιωτών του πολιτισμού.Στο Easy Rider xαμογελαστοί χωρίατες φασίστες σκοτώνουν τους μοτοσυκλετιστές στέλνοντας τους κατευθείαν στη νιρβάνα.O Μαικλ Κεην βασανίζεται από παραισθησιακούς φόβους τύπου βασανιστηρίων μυστικής αστυνομίας στο The Ipcress File.Στη δεκαετία του '60 παρακαλούσαμε για σωτήρες.Οι εξωγήινοι ήταν οι πρώτοι υποψήφιοι.Οι εξωγήινοι,τώρα πια,ήταν χρυσά όντα μέ ένα τρίτο μάτι,ψυχροί,ικανοί, και έντιμοι σαν τον Σποκ,ή απλώς αινιγματικοί σαν τον μονόλυθο του Space Odyssey 2001
Αργότερα η κουλτούρα γύρισε στον ευατό της,Περάσαμε στην εποχή του υπερθετικού,της ανάλυσης,του ψυχο-μπλα-μπλα και του τζόκινγκ.Συνηθισμένοι να ζούμε με άγχος,αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε το φόβο σαν γαργαλιστικό προιόν.Καρχαρίες,μέλισσες,τεξανοί με ηλεκτρικά πριόνια,ζωντανοί νεκροί, έρχονταν να παραδώσουν δυσάρεστα αλλά ακατανίκητα τινάγματα.Ακόμα και τα παιδιά συνήθισαν στην ιδέα του φόβου σαν παιχνίδι με την ασταμάτητη τροφοδοσία τους με Αlice Cooper, Godzilla και Kiss.Η ψυχαγωγία του φόβου έπαισε ποιοτικά με την μεγάλη εισπρακτική επιτυχία του Εξορκιστή.Το σινεμά βρέθηκε να παίζει το ρόλο που παίζει το τρενακι στο Λουνα Παρκ.
Στη δεκαετία του '80 οι πανκς και οι survivalists μας λένε πως δεν υπάρχει μέλλον,οι περιβαλλοντολόγοι λένε πως κυκλοφορούμε μέσα σε ένα μίασμα καρκινογόνων,τοξινών και διαρροών ακτυνοβολίας.Τίποτα δεν είναι ασφαλές πια.Διάφοροι καταφεύγουν στην παρηγοριά του ιησού,του φασισμού ή αγοράζουν όπλα.Το είδος των ιστοριών του Στέφεν Κίνγκ προσφέρει ένα κόσμο όπου τα πάντα είναι απειλητικά.Ο τρόμος παραμονεύει σε οικεία μέρη.Τηλεκινητικά κορίτσια καταστρέφουν την κολεγειακή γιορτή(Carrie),άδεια ξενοδοχεία κάνουν τους συγγραφείς ψυχοπαθείς (The Shining).Η κύρια δράση γίνεται σε ένα φόντο φορτισμένο από σεξουαλικότητα και μαζικές σφαγές.Τα περισσότερα θέλγητρα βρίσκονται σε μια μήτρα σκοτεινιάς,σε μια τεράστια οθόνη και ήχο Ντόλμπυ.Είναι πολύ πιθανό το σήριαλ τουStar Wars να κρατήσει για τα επόμενα εικοσι χρόνια-αν κρατήσει τόσο πολύ ο πολιτισμός. Η ιδέα της αγαθής επέμβασης από το διάστημα πέθανε όταν το Αlien έγινε επιτυχία.Οι καλοί εξωγήινοι είχαν το κύκνειο άσμα τους στο Close Encounters του Σπίλμεργκ.
Όταν υπολογισμένες δόσεις,είτε φόβου είτε φυγής,γίνουν από μόνες τους μια μορφή ψυχαγωγίας,τείνουν να συμπεριφέρονται σαν εθιστικά φάρμακα.Το κοινό αποκτά μια αντοχή,τα σοκ πρέπει να γίνονται όλο και ποιο ισχυρά,και το κατοπινό μασαζ περισσότερο καθυσηχαστικό με έναν παράλογο τρόπο.Πρίν 50 χρόνια,ο Λουγκοζι και ο Καρλοφ έκαναν τις τρίχες των ανθρώπων να σηκώνονται.Τώρα παίζονται τα πρωινά του Σαββάτου στην τηλεόραση για να γελάνε τα παιδιά,μαζι με διαφημίσεις για δρακουλίνια.Ο πουριτανός μέσα μου αρχίζει να πιστεύει πως είναι καιρόςγια μια πολιτισμική ξηρασία.Όταν η ψυχαγωγία γίνεται τόσο σούπερ φτάνουμαι στο σημείο του Καλιγούλα,όπου η φαντασία και η πραγματικότητα εναλλάσσονται κατα βούληση,και το τρυπημένο μάτι ή η βόμβα νετρονίου είναι εξ ίσου φανταστικά.Η άλλη εναλλακτική κατάσταση είναι να βρεθούμε να καθόμαστε στα ερείπια,λέγοντας τρομακτικές ιστορίες γύρω απο τη φωτιά.

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Οι Τεμπέληδες Της Εύφορης Κοιλάδας (1978)

Ένας εύπορος μεγαλοαστός και οι τρεις γιοι του αποσύρονται σε μια εξοχική έπαυλη όπου περνούν τις μέρες τους μέσα στην απόλυτη νωθρότητα. Έχουν μαζί τους μια νεαρή υπηρέτρια. Αρχικά απολαυμβάνουν την ησυχία και την ομορφιά της φύσης και σταδιακά βυθίζονται στην απόλυτη τεμπελιά.
Ένας από τους γιους διακόπτει τη σχέση του με μια κοπέλα για να αφιερωθεί στην απραξία ενώ ο μικρότερος γιος θα προσπαθήσει να διατηρηθεί ξύπνιος ώστε κάποτε να φύγει από την επαύλη με την ερωμένη του οικιακή βοηθό. Η υπηρέτρια, μοναδική θετική παρουσία, συμβολίζει την δουλοπρέπεια και την αποχαύνωση των κατώτερων τάξεων. Εδώ, η τεμπελιά και ο ύπνος είναι το σωστό ενώ κάθε προσπάθεια για κίνηση, δημιουργία, επικοινωνία με τον έξω κόσμο είναι το λάθος.
Καλή φωτογραφία, πολύ traveling, στυλάτη σκηνοθεσία από τον Παναγιωτόπουλο, πρωτότυπο σενάριο, καλές ερμηνείες απo Πουλικάκο, Ολγα Καρλάτου, Διαλεγμένο, Τσακίρογλου, Διαμαντόπουλο, Σφήκα. Επηρεασμένο θεματικά από την "Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας"(1972) του Bunuel και το "Μεγάλο Φαγοπότι"(1973) του Ferreri, αλληγορεί πάνω στο ελληνικό πολιτικό τοπίο της εποχής σαρκάζοντας τον "μηδενισμό" στον οποίο έπεφτε η αστική τάξη. Κολώνει όμως να κάνει την υπέρβαση, να το πάει λίγο παραπέρα, και μένει ως ένα φιλικό χτύπημα στη πλάτη. Επιδεικνύωντας το στυλ και το σεναριακό του εύρημα αφήνει την ουσία να περάσει σε δεύτερη μοίρα (α λα κυνόδοντα). Από το βάθος ακούγεται ένα..."καλά, δεν είμαι πολύ μπροστά?!" (α λα κυνόδοντα), γλύφει την αριστερή φτέρνα του εστετ αστού (α λα κυνόδοντα) καταντώντας ένα ακίνδυνο σχόλιο πάνω στην φθορά της αστικής τάξης (καλλιτεχνιά)...
(Είναι τέτοια η εγχώρια κινηματογραφική φτώχια, γι'αυτό και) Μια απο τις καλύτερες στιγμές του αποκαλούμενου νέου ελληνικού κινηματογράφου. Δεύτερο βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ του Λοκάρνο καθώς και το δεύτερο βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ του Σικάγο.
1.Η πιο χαλαρωτική ταινία του κόσμου
2.H Όλγα Καρλάτος ,μετά από ένα χρόνο,είχε την τιμή να είναι αυτή που τις πετάγεται το μάτι έξω στο αξεπέραστο zombie αριστούργημα του Lucio Fulci ZOMBIE 2 (1979)