Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Οι Τεμπέληδες Της Εύφορης Κοιλάδας (1978)

Ένας εύπορος μεγαλοαστός και οι τρεις γιοι του αποσύρονται σε μια εξοχική έπαυλη όπου περνούν τις μέρες τους μέσα στην απόλυτη νωθρότητα. Έχουν μαζί τους μια νεαρή υπηρέτρια. Αρχικά απολαυμβάνουν την ησυχία και την ομορφιά της φύσης και σταδιακά βυθίζονται στην απόλυτη τεμπελιά.
Ένας από τους γιους διακόπτει τη σχέση του με μια κοπέλα για να αφιερωθεί στην απραξία ενώ ο μικρότερος γιος θα προσπαθήσει να διατηρηθεί ξύπνιος ώστε κάποτε να φύγει από την επαύλη με την ερωμένη του οικιακή βοηθό. Η υπηρέτρια, μοναδική θετική παρουσία, συμβολίζει την δουλοπρέπεια και την αποχαύνωση των κατώτερων τάξεων. Εδώ, η τεμπελιά και ο ύπνος είναι το σωστό ενώ κάθε προσπάθεια για κίνηση, δημιουργία, επικοινωνία με τον έξω κόσμο είναι το λάθος.
Καλή φωτογραφία, πολύ traveling, στυλάτη σκηνοθεσία από τον Παναγιωτόπουλο, πρωτότυπο σενάριο, καλές ερμηνείες απo Πουλικάκο, Ολγα Καρλάτου, Διαλεγμένο, Τσακίρογλου, Διαμαντόπουλο, Σφήκα. Επηρεασμένο θεματικά από την "Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας"(1972) του Bunuel και το "Μεγάλο Φαγοπότι"(1973) του Ferreri, αλληγορεί πάνω στο ελληνικό πολιτικό τοπίο της εποχής σαρκάζοντας τον "μηδενισμό" στον οποίο έπεφτε η αστική τάξη. Κολώνει όμως να κάνει την υπέρβαση, να το πάει λίγο παραπέρα, και μένει ως ένα φιλικό χτύπημα στη πλάτη. Επιδεικνύωντας το στυλ και το σεναριακό του εύρημα αφήνει την ουσία να περάσει σε δεύτερη μοίρα (α λα κυνόδοντα). Από το βάθος ακούγεται ένα..."καλά, δεν είμαι πολύ μπροστά?!" (α λα κυνόδοντα), γλύφει την αριστερή φτέρνα του εστετ αστού (α λα κυνόδοντα) καταντώντας ένα ακίνδυνο σχόλιο πάνω στην φθορά της αστικής τάξης (καλλιτεχνιά)...
(Είναι τέτοια η εγχώρια κινηματογραφική φτώχια, γι'αυτό και) Μια απο τις καλύτερες στιγμές του αποκαλούμενου νέου ελληνικού κινηματογράφου. Δεύτερο βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ του Λοκάρνο καθώς και το δεύτερο βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ του Σικάγο.
1.Η πιο χαλαρωτική ταινία του κόσμου
2.H Όλγα Καρλάτος ,μετά από ένα χρόνο,είχε την τιμή να είναι αυτή που τις πετάγεται το μάτι έξω στο αξεπέραστο zombie αριστούργημα του Lucio Fulci ZOMBIE 2 (1979)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου