Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Pitfall (1962)

Ένας ανθρακωρύχος μαζί με τον γιο του, παρατά τους εργοδότες του και περιπλανιέται σε αναζήτηση καλύτερης εργασίας. Φτάνει σε μια ερημική πόλη και δολοφονείται από ένα μυστηριώδη άντρα χωρίς προφανή λόγο.
Ξεκινά ως περιπλάνηση σε κατεστραμμένα τοπία, ερημικές πόλεις, λασπότοπους και ορυχεία της Ιαπωνίας που ανασυντίθεται μετά τον πόλεμο. Με το φόνο αυτό ξεκινά μια σειρά καταστάσεων ανάμεσα σε δυο κόσμους που συνυπάρχουν αλλά δεν μπλέκονται ποτέ, στον κόσμο των ζωντανών και σε αυτό των νεκρών. Οι νεκροί συνεχίζουν τη ζωή τους μιμούμενοι αιώνια τις κινήσεις που έκαναν τη στιγμή του θανάτου τους (πχ κάποιος που πέθανε πεινασμένος θα πεινά για ολόκληρη την αιωνιότητα), περιφέρονται ανούσια ανάμεσα στους ζωντανούς και μάταια προσπαθούν να επέμβουν στις εξελίξεις. Ο ανθρακωρύχος, ως φάντασμα πια, αναζητά απαντήσεις για τον θάνατο του, ζητά δικαιοσύνη νομίζοντας ότι έτσι θα αναπαυθεί εν ειρήνη και παρακολουθεί την αδιαφορία και την εκμετάλλευση του θανάτου του από την αστυνομία, ψευδομάρτυρες και τους δημοσιογράφους. 
Ο Τεσιγκαχάρα απ την πρώτη κιόλας μεγάλου μήκους ταινία του (και πρώτη από τις τέσσερις συνεργασίες ανάμεσα στον Τεσιγκαχάρα, το λογοτέχνη Κόμπο Άμπε και τον συνθέτη Τόρου Τακεμίτσου) μας παρουσιάζει την ριζοσπαστική οπτική του πάνω στην αφήγηση και το στυλ. Μέσα από φανταστικές εικόνες παρακολουθούμε την μίζερη καθημερινότητα της εργατικής τάξης, την αγωνία των νεκρών για δικαιοσύνη, την ύπουλη δράση των συνδικάτων, αδίστακτους εργατοπατέρες, την ματαιότητα να εκφράζεται ως το κοινό σημείο νεκρών και εργατών, έναν πρωτότυπο εκτελεστή, ένα απαθές πονηρό παιδί που Δεν συμβολίζει την αθωότητα, βιασμό από μπάτσο, τον πόλεμο εταιριών και συνδικάτων, θα μας θυμίσει την 6η αίσθηση (1999) αλλά και Tα φτερά του έρωτα (1987)… όλα αυτά σε μιάμιση ώρα μόνο.
Μιξάροντας διάφορα είδη σινεμά (κοινωνικό ρεαλισμό, σουρρεαλισμό, ντοκιμαντέρ, δράμα, έγκλημα και συνομωσία) μας διηγείται μια ευρηματική ονειρική αλληγορική (δυστυχώς διαχρονική) ιστορία για την εξαθλίωση, την ηθική, τον αγώνα για επιβίωση και τα όνειρα της εργατικής τάξης που εξαπατάται από τα συνδικάτα και ζει σαν όμηρος των εταιριών της μεταπολεμικής Ιαπωνίας. Μετά από αυτή τη ταινία θα γυρίσει τα αριστουργήματα Γυναίκα στους αμμόλοφους(1964) και το Πρόσωπο ενός άλλου (1966)
1. Όταν είσαι ζωντανός θα ήταν χρήσιμο να' σαι αόρατος, και όταν είσαι είναι αβάσταχτο.

2 σχόλια:

  1. Εξαιρετικός ο κινηματογράφος του Τεσιγκαχάρα!
    Αυτό το κράμα ονείρου, φιλοσοφίας, ρεαλισμού και ποίησης ντύνουν την αφήγηση με μια εξαιρετική χροιά...:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ καλό !
    Μπορεί να είναι το πιο αδύναμο απο τις 3 διασημότερες ταινίες του (Woman in the dunes - Face of another - Pitfall), αλλά και πάλι είναι πολύ διαφορετικό απο ό,τι γυριζόταν στην εποχή του. Ξεχωριστό

    ΑπάντησηΔιαγραφή